Μᾶς ἐστάλη καὶ δημοσιεύουμε ἕνα θαυμάσιο ἄρθρο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου
π. Παΐσιου Παπαδόπουλου. Μὲ ἁγιοπατερικὰ κατοχυρωμένο λόγο καταδεικνύει τὴν ἐμμονὴ
στὴν κακοδοξία τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τὴν ἐκ τοῦ μολυσματικοῦ οἰκουμενιστικοῦ
ἰοῦ παθογένεια τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν.
Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΚΑΪΝ
Γράφει: Αρχιμ. Παΐσιος
Παπαδόπουλος
«Οὐκ
ἐὰν ὀρθῶς προσενέγκῃς, ὀρθῶς δὲ μὴ διέλῃς, ἥμαρτες;» (Γεν.
4,7). Δεν αμάρτησες, εάν μεν ορθά προσφέρεις (θυσίαν στον αληθινόν Θεόν), αλλ’ όμως δεν
ξεχωρίζεις ορθά (για Χάριν του Θεού);
Αυτό που εννοούμε ως Ορθοδοξία το βλέπουμε για πρώτη
φορά να εφαρμόζεται εν έργω στην Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα στη θυσία του
Άβελ και όχι του Κάϊν. Τί θα πει Ορθοδοξία; Ορθή δόξα, δηλαδή, ορθή γνώμη, και
εν προκειμένω ορθή γνώμη στο να διαλέξει κανείς, να ξεχωρίσει διακρίνοντας, τί
θα προσφέρει στο Θεό. Και το λέει καθαρά ο Θεός «οὐκ ἐὰν ὀρθῶς προσενέγκῃς,
ὀρθῶς δὲ μὴ διέλῃς, ἥμαρτες;». Δεν αμάρτησες
(ενώπιον του Θεού) εάν ορθά προσφέρεις (θυσίαν στον αληθινόν Θεόν), δεν ξεχωρίζεις όμως
ορθά (δηλαδή, εάν δεν εκλέξεις τα καλύτερα εις ένδειξιν ευλαβείας); (Γεν. 4,7).
Ο Άβελ είχε την γνώμη να διαλέξει,
να ξεχωρίσει αυτό που θα προσέφερε ως θυσία στον Κύριο. Γι' αυτό και ο Θεός
ευαρεστήθηκε στη θυσία του. Δεν έγινε το ίδιο όμως και με την θυσία του Κάϊν,
αν και κινήθηκε πρώτα η βούληση εκείνου στο να προσφέρει θυσία.
Αν, στον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης ακόμη,
ζητά ο Θεός από τον μεταπτωτικό άνθρωπο, να διακρίνει, να ξεχωρίσει, τί θα του
προσφέρει ο κάθε πιστός, πριν ακόμη τότε ενεργήσει η Χάρις με την σωτηριώδη
Οικονομία, είναι δυνατόν στην περίοδο της Καινής Διαθήκης που η κοινωνία της
σχέσεώς μας με τον Κύριο αναβαθμίζεται, να δέχεται ο Θεός στην Εκκλησία την
προσφορά αγίας αναφοράς μολυσμένης από την πίστη των αιρετικών; Μή γένοιτο!
Και όμως αυτή την γνώμη του Κάϊν είχε η
Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, στο μεγαλύτερό της ποσοστό, σχετικά με την
Ψευτο-Σύνοδο στο Κολυμβάρι, όχι απλώς να μήν διακρίνει, να μην ξεχωρίσει δηλαδή
την ορθόδοξη θεολογία από την παναίρεση αλλά και να αποδεχθεί ως σωστές τις
αποφάσεις της «Κολυμβάριας συνόδου», και το πιο τραγικό, με το έντυπό της «Προς
Τον ΛΑΟ», να προσπαθεί να κουκουλώσει ό,τι έγινε εκεί, ώστε αντί να
ενημερώσει τελικά τον ΛΑΟ μάλλον να τον παραπληροφορήσει! Και έπειτα ζητούν οι
Αρχιερείς να τους κάνουμε υπακοή. Τί λέγει όμως ο Άγιος Νεκτάριος;
«ἡ κοινωνία μὲ αὐτόν
[τὸν κακόδοξο καὶ αἱρετικό] μολύνει
τὴν πίστη μὲ τὶς εὐθύνες ποὺ αὐτὸ συνεπάγεται. Λοιπὸν ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία
προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα» (Περὶ τῶν σχέσεων μὲ
αἱρετικούς). Και ο Μέγας Βασίλειος σημειώνει: «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς
ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ
κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους
ἅπαξ δι' αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;» (Κεφάλαια τῶν Ὅρων τῶν κατὰ Ἐπιτομήν).
Αν, λοιπόν, από την περίοδο της Παλαιάς
Διαθήκης ακόμη, δεν επιτρεπόταν να λάβει κανείς –και μόνο– το όνομα του Θεού
στο στόμα του επί ματαίω, πολύ δε περισσότερο να προσφέρει θυσία εκ του
προχείρου στον Θεό, πώς στην Εκκλησία του Χριστού, την περίοδο της Χάριτος που
έχει αποκαλυφθεί η Αλήθεια θα μας επιτρέψει ο Κύριος να προσφέρουμε την αγία
Αναφορά έχοντας οικειοποιηθεί την πλάνη; Αν ο κάθε αρχιερεύς δεν προσφέρει
θυσία ευπρόσδεκτη στον Θεό, εμείς το λογικό ποίμνιο του Χριστού, γνωρίζοντας
τον καλό Ποιμένα, θα εγκαταλείψουμε τους κακούς ποιμένες και, ακούοντας την
φωνή του Χριστού, θα στραφούμε οπίσω Αυτού και αν ακόμη πέσουν πάνω μας όλες οι
δυνάμεις του σκότους της αρνησίΧριστης εποχής μας. Δυστυχώς η διοικούσα θεσμική
Εκκλησία δεν θέλησε να κρατήσει και την αγιοπνευματική της παρακαταθήκη, ώστε
να κρατήσει την ορθή δόξα, δηλαδή να έχει ευάρεστη αναφορά στον Θεό Πατέρα δι'
Υιού εν Αγίω Πνεύματι.
Γι’ αυτό το ολίσθημα ευθύνονται:
Α. ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ
Οι
εκκλησιαστικοί εκείνοι ποιμένες, κυρίως επίσκοποι, κατ' εξοχήν όμως οι
πατριάρχες, οι αρχιεπίσκοποι και από τους λαϊκούς θεολόγους, κυρίως, οι
πανεπιστημιακοί καθηγητές, ευτυχώς όχι όλοι, όμως οι περισσότεροι, που
ακολουθώντας τον Κων/πόλεως, ο οποίος σύρει τον χορό στην Παναίρεση,
παρασύροντας ο ένας τον άλλον στον Οικουμενισμό από ανθρωπαρέσκεια και
διαπλοκή. Γι αυτούς έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο αρκετά και γραφεί πολύ
περισσότερα, προς τούτο δεν χρειάζεται ούτε θα προσφέρουμε κάτι πλέον χρήσιμο
με αυτό τον χαρτοπόλεμο. Όσοι πραγματικά έχουν το ενδιαφέρον να ενημερωθούν
μπορούν να ψάξουν και να βρουν τα σχετικά.
Β. ΟΙ ΣΥΝ-ΚΟΙΝΩΝΟΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
Εννοώ
εκείνους τους ποιμένες –επισκόπους, πρεσβυτέρους– και “θεολόγους” που ενώ
αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς, επειδή δεν έχουν συνάμα και
το σθένος, να διαφωνήσουν και να αντιπαραταχθούν στην παναίρεση, έχοντας όμως
και αλληλοεξάρτηση, τελικά, έχουν καταστεί και αυτοί εν τη πράξει αιρετικοί.
Διότι συνεργαζόμενοι μαζί τους, όχι μόνο δεν ενημερώνουν το ποίμνιο, που είναι
υποχρέωσή τους απέναντι στον Θεό, εφ’ όσον θέλησαν να γίνουν ποιμένες, αλλά και
καλύπτουν τους οικουμενιστές όταν οι πιστοί διαμαρτύρονται, ενώ εκείνοι
εργάζονται ξεδιάντροπα –χρόνια τώρα– μη βρίσκοντας όχι μόνο σοβαρές
αντιστάσεις αλλά ούτε και μια συνεπή τακτική αγώνα. Δεν λέω για στρατηγική
διότι οι «στρατηγοί» το έβαλαν στα πόδια! Εν τω μεταξύ ο χρόνος και το πεδίο
δράσης που προσφέρουν στους σύγχρονους αιρετικούς αλλοτριώνει και τους
ίδιους επίσης ως προς τα φρονήματα, καθώς αφήνουν την συνείδησή τους να
αμβλύνεται και έτσι ζημιώνουν την Ορθοδοξία· αρχικά, με την σιωπή και την
αδράνεια, στην συνέχεια, με το να τους δικαιολογούν και, τελικά, αφού οι ίδιοι
έχουν ξεθωριάσει και στερηθούν την Χάρη του Θεού, προδίδουν την
Εκκλησία του Χριστού ταυτιζόμενοι με τους Οικουμενιστές. Διότι, αν το να
αμαρτάνει κανείς είναι μια φορά παράπτωμα, το να δικαιολογεί όμως την αμαρτία
είναι βαρύτερο παράπτωμα! Αυτοί, λοιπόν, κάνουν ζημία στο ορθόδοξο
ποίμνιο εξ ίσου με τους οικουμενιστές διότι, μη ενημερώνοντας τον
κλήρο και τον λαό, για το τί πραγματικά γίνεται με αυτή την αίρεση του Οικουμενισμού
–μάλιστα την ώρα που εισέβαλε επισήμως δια συνόδου μέσα στην Εκκλησία– και μη αναπτύσσοντας δράση ως αναίσθητοι
πνευματικά, θεωρώντας λόγω βολέματος ότι “όλα πηγαίνουν καλά”, αφήνουν τα
σεσηπότα μέλη να μολύνουν και τα υγιή. Εξ αιτίας τους το
ορθόδοξο πλήρωμα έμεινε απληροφόρητο σε τέτοιο βαθμό που αν τολμήσει κανείς να
μιλήσει χαρακτηρίζεται από φανατικός έως και τί άλλο.
Ανεγνώσαμε προσφάτως τέτοια δημοσιεύματα που
έχουν χαρακτηρισθεί ως βοθρολύματα! Αυτοί, οι λεγόμενοι “Κολυμβαριστές”, δεν
προβαίνουν στην διακοπή της κοινωνίας σταματώντας την μνημόνευση, διότι θεωρούν
πλάνη την συγκεκριμένη ενέργεια, μολονότι οι άγιοι Πατέρες μας κληροδότησαν αυτόν τον τρόπο αντίστασης.
Από αυτή την μερίδα θα ακούσεις τα πιο απίθανα πράγματα και με την
σύγχυση που ενσπείρουν δια λόγων και έργων είναι εκείνοι που τελικά
μπερδεύουν τους πιστούς, διότι δεν τους λένε σαφή και καθαρά πράγματα αλλά τους
μιλούν για υπακοή στην Εκκλησία, για αγώνα από μέσα και όχι από έξω της
Εκκλησίας, για το πού θα οδηγηθεί το ποίμνιο χωρίς επισκόπους –ενώ αν υπήρχε
δυναμικό και πολυάριθμο αγωνιζόμενο ποίμνιο και οι επίσκοποι θα έπαιρναν θάρρος
για να βγουν μπροστά– και έτσι τελικά “ευνουχίζουν” την
