Οικουμενισμός: "Χοάνη εντός της οποίας επιχειρείται η συγχώνευση της ορθής πίστεως με την αίρεση"

Γιώργος Κορυζής, Νομικός-Θεολόγος

Ισχυρίζονται οι οικουμενιστές, κάποτε ρωτώντας με επιτηδευμένη αφέλεια, κάποτε θαρρετά και ανενδοίαστα, ότι ο οικουμενισμός δεν έχει καταδικασθεί από Σύνοδο ως αίρεση και επομένως δεν μπορούμε να τον θεωρούμε ως τέτοια.

Πράγματι, ο οικουμενισμός, ως όρος και ως έννοια, δεν έχει καταδικασθεί,

Και ο π. Σάββας ο Αγιορείτης ανέλαβε το άχαρο ρόλο διαστροφής της Αγιοπατερικής μας Παραδόσεως!

 Δυστυχῶς, οἱ ἐκφέροντες πνευματικὸ λόγο Πνευματικοί, νομίζουν πὼς μποροῦν νὰ μιλοῦν καὶ γιὰ πράγματα ποὺ δὲν «σπούδασαν» καὶ μὲ εὐθύνη τους! Ἀγνοοῦν -μὲ εὐθύνη τους- ἑκατοντάδες Πατερικὰ κείμενα ποὺ τὰ τελευταῖα χρόνια παρουσιάστηκαν καὶ ἀναλύθηκαν σὲ χιλιάδες σελίδες, παρουσιάζουν ἐξουσιαστικὰ καὶ αὐθεντικὰ τὸν δικό τους ὀρθολογισμὸ ὡς πατερικὸ λόγο καὶ (ὅπως εἶναι φυσικό) διαστρέφουν τὴν Ἁγιοπατερική μας Παράδοση καὶ παραπλανοῦν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

    Νὰ ἐνημερώσουμε ἐδῶ τοὺς ἀναγνῶστες ὅτι τὸ ἱστολόγιο -στὸ ὁποῖο παρουσιάζονται οἱ ὁμιλίες καὶ οἱ δραστηριότητες τοῦ π. Σάββα- δημοσίευσε ἕνα ἀθεολόγητο κείμενο τοῦ π. Ἰωάννη Φωτόπουλου περὶ Ἀποτειχίσεως· καὶ ἐνῶ καὶ μὲ σχόλιο καὶ μὲ e-mail στείλαμε τὸν ἀντίλογο κατοχυρωμένο μὲ κείμενα Ἁγίων, οὔτε τὸν ἀντίλογο δημοσίευσε, οὔτε κἂν  μᾶς ἀπάντησε, μᾶς ἀγνόησε παντελῶς (ἐδῶ). (Ἔτσι καταλαβαίνουν τὴν ἀγάπη πρὸς ἐκείνους πού -κατὰ τὴν γνώμη τους- σφάλλουν!). Παρὰ ταῦτα, ἐμεῖς συνεχίσαμε νὰ ἀναρτοῦμε τὶς ὁμιλίες τοῦ π. Σάββα.

    Ὡς ἐκ τούτου,  ἀπομαγνητοφωνήσαμε καὶ δημοσιεύουμε ὅσα ἀθεολόγητα περὶ διακοπῆς μνημοσύνου εἶπε ὁ π. Σάββας, καὶ τὶς ἑπόμενες ἡμέρες θὰ παρουσιάσουμε, τί σχετικὰ λέγουν οἱ Πατέρες.

Π.Σ.

ΑΡΧΙΜ. ΣΑΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑ  

    Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅταν τὸν καθαίρεσαν, λέει, ἐντάξει, δὲν θὰ ὑπογράψετε ἐναντίον μου τὶς ἀποφάσεις, ἀλλὰ δὲν θὰ σχισθεῖτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, δὲν θὰ φύγετε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, θὰ κάνετε ὑπακοὴ σ’ αὐτὸν ποὺ μπῆκε στὴν θέση μου. Δὲν θὰ φύγετε, δὲν θὰ κάνετε σχίσμα. Καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι τὸ ὀρθόδοξο.

    Καὶ σήμερα, ἂς ποῦμε, κάποιοι ποὺ κόβουν τὸ μνημόσυνο –νὰ τὸ ποῦμε κι αὐτό, ἔτσι– αὐτὸ θέλει πολὺ ὡριμότητα σκέψης καὶ πολὺ ἁγιότητα γιὰ νὰ τὸ κάνει κανείς, ἀλλὰ ἅπαξ καὶ τὸ κάνουνε, θὰ πρέπει νὰ ἔχουνε τὴν διάκριση τὴν στοιχειώδη, ὅπως πρὶν ἀπὸ χρόνια εἶχε ξαναγίνει μὲ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, νὰ συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς ἄλλους Ἀρχιερεῖς ποὺ δὲν ἔχουν κόψει τὸ μνημόσυνο.

   Οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς τότε ποὺ εἶχαν κόψει τὸ μνημόσυνο, δὲν μνημόνευαν τότε τὸν Ἀθηναγόρα, ποὺ ἦταν Οἰκουμενιστὴς ἄκρος, ἀλλὰ συλλειτουργοῦσαν μὲ τοὺς ἄλλους Ἀρχιερεῖς ποὺ ἀκόμα τὸν μνημόνευαν. Αὐτὸ εἶναι τὸ σωστό. Ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου δὲν σημαίνει σχίσμα. Προσέξτε το αὐτό. Σχίσμα σημαίνει νὰ φύγεις τελείως, ἔ, καὶ νὰ μὴν συλλειτουργεῖς μὲ κανέναν καὶ νὰ κάνεις δική σου παντιέρα, ποὺ λέμε, δικό σου κομματάκι, δική σου Ἐκκλησία.

    Αὐτὸ εἶναι μεγάλο, τεράστιο λάθος, αὐτὸ εἶναι χειρότερο κι ἀπ’ τὴν αἵρεση, λένε οἱ Πατέρες. Ἔτσι. Κι αὐτοί, τώρα, ποὺ κόψανε τὸ μνημόσυνο, δὲν πρέπει νὰ κόψουν τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὴν ὑπόλοιπη Ἐκκλησία καὶ νὰ μὴν συλλειτουργοῦν καὶ νὰ μὴ κοινωνοῦν, γιατὶ ἀκόμα ὁ Οἰκουμενικός (Πατριάρχης), εἶναι καθαιρετέος, βέβαια, ἀφοῦ ἔχει παραβεῖ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας· ἔβαλε τὸ 2006 τὸν Πάπα στὸ Φανάρι μέσα νὰ πεῖ τὸ «Πάτερ ἡμῶν». Ὑπάρχει ρητὸς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας ποὺ λέγει κληρικὸς ποὺ θὰ ἐπιτρέψει σὲ ἕναν ἀκοινώνητο, σὲ ἕναν αἱρετικὸ νὰ κάνει κάτι, μέσα στὸν ναὸ σὲ ὥρα Λειτουργίας, καθαιρεῖται.

   Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐνεργείᾳ καθαιρεμένος, εἶναι δυνάμει. Πρέπει νὰ γίνει Σύνοδος γιὰ νὰ καθαιρεθεῖ, κι ὅποιοι ἄλλοι συμπλέουν μαζί του. Μέχρι τότε, ὅμως, δὲν πρέπει αὐτὸς ποὺ κόβει τὸ μνημόσυνο καὶ δὲν τὸν μνημονεύει, νὰ παύσει νὰ συλλειτουργεῖ μὲ τοὺς ἄλλους ποὺ τὸν μνημονεύουν. Αὐτὴ εἶναι ἡ λεπτὴ διάκριση, τὸ λεπτὸ σημεῖο. Καταλάβατε. Καὶ ἐπειδὴ δὲν τὴν ἔχουμε αὐτὴ τὴν διάκριση καὶ τὴν ὡριμότητα, καλύτερα περιμένετε ἀκόμα. Κι ὁ λαὸς δὲν μπορεῖ εὔκολα νὰ τὰ καταλάβει αὐτά, ἀκούει καὶ κάποιες ἄλλες ἰδέες, ἂς ποῦμε ὅτι μολύνεσαι, κ.λπ. Δὲν μολύνεσαι, ἀφοῦ αὐτὸς ποὺ μνημονεύει δὲν ἔχει καθαιρεθεῖ. Ἔτσι. Τὰ μυστήρια εἶναι ἔγκυρα. Καλὰ κάνετε καὶ τὸ ρωτᾶτε, γιὰ νὰ διευκρινίζουμε αὐτά.  

ΤΗΝ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ ΣΟΥ...

«Κανείς δεν είναι τόσο τυφλός όσο ο απεσταλμένος μου»!

Ἐπανάληψη ἐνδιαφέροντος ἄρθρου

«Τὸ  ἐκκλησίασμα,  συστηματικὰ  ἀκατήχητο,   ἀρχίζει  πλέον  νὰ  μὴν  ἀνέχεται  τὴν  ὑγιῆ  διδασκαλία».

 

   
  Ἡ ἀδιαφορία τῶν σύγχρονων ποιμένων γιὰ τὴν Πίστη πολλαπλασιάζει τὴν ἀδιαφορία τῶν ποιμενομένων καὶ ἔτσι ἡ ἀποστασία ὑλοποιεῖται χωρὶς ἀντιδράσεις. Ἡ ἀποστασία τῶν ποιμένων  εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τῆς ἀποστασίας τῶν ποιμενόμενων. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λένε ὅτι ὅσο περνάει ὁ καιρὸς καὶ θὰ πλησιάζει ἡ ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία, θὰ πηγαίνουμε ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο, σὲ σημεῖο νὰ κινδυνεύσουν στὸ τέλος νὰ πλανηθοῦν καὶ οἱ ἐκλεκτοί ώστε «… ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών, ἆρα εὑρήσει τὴν πίστην ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη΄, 8).

Ἡ ἀνθρωπότητα βαδίζει πρὸς τὰ πίσω, στὶς μέρες τοῦ Νῶε καὶ τοῦ Λώτ (Λουκ. ιζ΄ 26,28). Οἱ Οἰκουμενιστὲς σχηματίζουν ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὴ μορφὴ ἑνὸς ψευδοχριστοῦ, ἑνὸς εἰδώλου σμιλεμένου

Ἀποτείχιση.

Ὑπακοὴ στὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ

ἢ ἐφαρμογὴ Κανόνος;

Περὶ τῆς ἔριδος ἐπὶ τῆς δυνητικῆς ἢ ὑποχρεωτικῆς ἐφαρμογῆς
τοῦ ιε΄ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου

Γράφει ὁ Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

    Ὅ­ταν τὰ πρὸς συ­ζή­τη­σιν θέ­μα­τα τί­θεν­ται σὲ λα­θε­μέ­νη βά­ση, τό­τε ἡ συ­ζή­τη­ση κα­θί­στα­ται ἀ­λυ­σι­τε­λὴς καὶ ἀ­πο­βαί­νει ἀ­τε­λέ­σφο­ρη, ἐ­νῶ ―ὡς μὴ ὤ­φει­λε― δη­μι­ουρ­γεῖ πλεῖ­στα ὅ­σα νέ­α προ­βλή­μα­τα καὶ ἀν­τι­πα­ρα­θέ­σεις. Ὅ­ταν μά­λι­στα ἡ συ­ζή­τη­ση ἀ­φο­ρᾶ εἰς τὰ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὰ ζη­τή­μα­τα, τό­τε πρό­κει­ται γι­ὰ τὴν πα­γί­δευ­σή μας στὸν ὀρ­θο­λο­γι­σμό, ποὺ ὁ­δη­γεῖ στὸ ἀ­δι­έ­ξο­δο τοῦ νο­μι­κι­σμοῦ καὶ τοῦ σχο­λα­στι­κι­σμοῦ, ὥ­στε ἡ Ὀρ­θό­δο­ξος Πί­στις μας ἀ­πὸ ἱ­ε­ρὸ Μυ­στή­ρι­ο νὰ με­ταλ­λάσ­σε­ται σὲ ἐ­πι­στή­μη, καὶ ἡ χά­ρις τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος νὰ ἀν­τι­κα­θί­στα­ται ἀ­πὸ τὸ πεί­ρα­μα, τὴν ἐ­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­α καὶ τὴν βι­βλι­ο­γρα­φι­κὴ τε­κμη­ρεί­ω­ση.

   Σχε­τι­κὰ μὲ τὸ ζή­τη­μα τῆς Ἀ­πο­τει­χί­σε­ως, ὡς τῆς ἐν­δε­δειγ­μέ­νης καὶ ἐ­πι­βαλ­λο­μέ­νης ὀρ­θο­δό­ξου στά­σε­ως τοῦ συ­νε­τοῦ καὶ συ­νε­ποῦς μέ­λους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ ἔ­ναν­τι τοῦ «γυ­μνῇ τῇ κε­φα­λῇ

Η Εκκλησία ζει τη χειρότερη, μετά το παλαιοημερολογητικό σχίσμα, κρίση της.

Η  ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ

Του Χαράλαμπου Βουρουτζίδη

Για το Ιστολόγιο κατάνυξις

Η Εκκλησία της Ελλάδος ζει τη χειρότερη, μετά το παλαιοημερολογητικό σχίσμα, κρίση της. Η αποτείχιση άξιων Λειτουργών του Υψίστου, μεταξύ των οποίων και ο πατήρ Θεόδωρος Ζήσης, δημιουργεί σοβαρότατο προβληματισμό στην συνείδηση του χριστεπώνυμου πληρώματος. Η διακοπή του μνημοσύνου των επισκόπων (αποτείχιση) που κηρύσσουν αίρεση, φανερώνει ότι η «ασθένεια του Οικουμενισμού έχει προσβάλει μεγάλο μέρος της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας… με φορέα και πρωταγωνιστή στη διάδοση της νόσου το Οικουμενικό Πατριαρχείο».

Ο Πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Θεόδωρος Ζήσης, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, «καθ’ ήν ημέραν απελάβομεν την του Θεού Εκκλησίαν, συν αποδείξει των της ευσεβείας δογμάτων, και καταστροφή των της κακίας δυσσεβημάτων» ανακοίνωσε πως: «Μετά λύπης, αλλά και πολλής πνευματικής χαράς και ευφροσύνης… ακολουθώντας την Αποστολική και Πατερική Παράδοση διέκοψε στις ιερές ακολουθίες τη μνημόνευση του ονόματος του Μητροπολίτη Άνθιμου διότι αυτός, όπως και πολλοί συνεπίσκοποί του εγκατέλειψαν τη θεία Παράδοση και πορεύονται εκτός της οδού των αγίων πατέρων».

ΑΝΤΙΔΡΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας
  Διδάκτωρ Βυζαντινής Ιστορίας

 

     Η πρόσφατη απόφαση κάποιων κληρικών μας να προβούν στη διακοπή της μνημόνευσης των οικείων επισκόπων τους αποτελεί σημαντική εξέλιξη, που ευχόμαστε να επιφέρει ευρύτερες θετικές εξελίξεις στο μέτωπο ενάντια στην προελαύνουσα εδώ και χρόνια παναίρεση του Οικουμενισμού. Και επειδή πολλοί έσπευσαν να κατηγορήσουν την απόφαση αυτή είτε ως πράξη φανατισμού και πρόκλησης σχίσματος (στη χειρότερη περίπτωση), είτε ως βιαστική κίνηση (στην καλύτερη), ας δούμε χωρίς παρωπίδες και υπεκφυγές για ποιους λόγους κανένας από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς δεν ευσταθεί.

       Είναι βεβαίως γνωστό ότι ο Οικουμενισμός κλιμακώνει τα τελευταία χρόνια την επίθεσή του απέναντι στους όλο και λιγότερους εναπομείναντες υπερασπιστές της Ορθοδοξίας. Και είναι επίσης φανερό ότι με την πάροδο του χρόνου δεν μιλάμε απλώς για την οργανωμένη απόπειρα ισοπεδωτικής δογματικής «ενοποίησης» του λεγόμενου χριστιανικού κόσμου, μέσω ενός ιδιόμορφου δια-χριστιανικού συγκρητισμού, αλλά για κάτι ενταγμένο σε μία ακόμη ευρύτερη διαδικασία: εκείνη ενός γενικότερου θρησκευτικού συγκρητισμού, που έχει ως άμεσους στόχους του την άμβλυνση της θρησκευτικής συνείδησης των λαών, τη σταδιακή ισοπέδωση (μέσα από τη μιθριδατική εξοικείωση με τις συνεχείς επαφές, τους «διαλόγους» και τις συμπροσευχές) των θρησκευτικών τους ιδιαιτεροτήτων και την ψυχολογική τους προετοιμασία για το σερβίρισμα της νεοεποχίτικης πανθρησκειακής σαλάτας, της οποίας η παρασκευή βρίσκεται ήδη εν πλήρη εξελίξει.

       Αυτό το θρησκευτικό - πνευματικό «παιχνίδι» μαίνεται εδώ και δεκαετίες, με βασικό

Αδιάφοροι απέναντι στην δίωξη των Αγιορειτών Πατέρων

Το άγιο όρος θα έπρεπε με την προσευχή των πατέρων να στηρίζει τον κόσμο.
Το άγιο όρος θα έπρεπε να φλέγεται από την πίστη ώστε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός να μας λυπηθεί και να μας δώσει χρόνο για μετάνοια.
Θα έπρεπε να φωτίζεται από την καθαρότητα των ψυχών των ασκητών του και να φωτίζει και μας τους σκοτισμένους.

Τώρα όμως διώκει τα ίδια του τα παιδιά.
Πατέρες διώκουν πατέρες.
Πατέρες που “εκτιμούν και σέβονται τον αγώνα του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως να κρατήσει ζωντανό το πατριαρχείο κάτω από δυσμενείς συνθήκες" διώκουν πατέρες που αμφισβητούν το ορθόδοξο φρόνημα του, κρίνοντας απ' τα λόγια και τα έργα του.

«Συνταξώμεθα τω αγγέλω της Εκκλησίας» (Ι. Χρυσόστομος)

Μαζί με τον Ι. Χρυσόστομο, όταν βάδιζε προς την εξορία, σημειώνει ο ιερός Παλλάδιος, «συνεξήλθε και ο άγγελος της Εκκλησίας, μη φέρων την ερημίαν αυτής, ην αρχαί και εξουσίαι πονηραί ειργάσαντο, καθάπερ, θεατρονόμιον αποδείξασαι».

Τοῦ  Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

"Η Θεία Χάρις συστέλλεται ή και φεύγει όταν υπάρχει αίρεση ή αντι-ευαγγελικές συνοδικές αποφάσεις"!

    Η αυθεντική ορθόδοξη Εκκλησιαστική συνείδηση δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από μια βαθειά αγιογραφική και πατερική γνώση, θεωρητική και εμπειρική. Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας λόγω του ύψους της συνειδησιακής και ειδικότερα της πνευματικής τους ποιότητας αντιλήφθηκαν, εν πνεύματι Αγίω, καθολικότερα από την περιορισμένη μέση θρησκευτική αντίληψη των πιστών το νόημα, το περιεχόμενο και το σκοπό της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού.

    Στα διάφορα γεγονότα του εκκλησιαστικού και κοινωνικού βίου, ατομικού και συλλογικού, ξεπερνώντας τη χρονική και ιστορική σχετικότητά τους, έβλεπαν σ’ αυτά την προβολή των πνευματικών νόμων, την φανέρωση του θελήματος του Αγίου Τριαδικού Θεού.

   Ο Ι. Χρυσόστομος, ειδικά, είχε μια χαρισματική θεολογική αίσθηση της κάθε ιστορικής στιγμής, μια θεολογική προσέγγιση της κεντρικής ιδέας κάθε γεγονότος. Αυτό το βλέπουμε στις ομιλίες του και στην ερμηνευτική έκφραση της Αγίας Γραφής  που πραγματοποίησε.

    «Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» υπογραμμίζει ο Απ. Παύλος (Πράξ. 17,28), υπενθυμίζοντας πως κάθε ζώσα ύπαρξη, κάθε ον και κάθε ιστορική πραγματικότητα, υπόκεινται στον απόλυτο έλεγχο του Θεού, στη ρύθμιση που

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΊΧΡΙΣΤΟ ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ π. ΑΘ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ (14)

Ὁμιλίες στὶς «Κατηχήσεις» τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων,

(μέρος ΙΔ΄).

  Ὑπάρχει ἕνας φόβος νὰ τεθεῖ στὸ περιθώριο τὸ θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου, δηλαδὴ νὰ μὴ συζητεῖται. Τοῦτο θὰ ἐπιφέρει μεγάλη ζημία στοὺς πιστούς. Ὁ Ἀντίχριστος θὰ κινεῖται κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ. Θὰ ἐπιτελεῖ «θαύματα» καὶ σημεῖα ψεύδους. Θὰ ἀνακηρύξει ἑαυτὸν θεὸ καὶ θὰ καθίσει στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος ποὺ θὰ ἐπανακτίσει

Τι σημαίνει ο όρος που θέτει η Ιεραρχία της Εκκλησίας για «Ορθόδοξο προσανατολισμό» του Μαθήματος των Θρησκευτικών.

Ηρακλής Ρεράκης

Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής

Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Στο Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσας του Δ. Δημητράκου (τόμ. 10), «ορθόδοξος» είναι «ο  έχων ορθήν γνώμην, ορθήν δοξασίαν, ο ορθώς πιστεύων, ο διατηρών την ορθή πίστη, ο τας παραδόσεις της ορθοδόξου Εκκλησίας ευλαβούμενος, ο ακολουθών τα καθιερωμένα ή την πρωταρχική μορφή της θεωρίας του δόγματος». Επίσης, ο όρος «προσανατολισμός», από το «προσ-ανατολίζω», σημαίνει προσδιορισμός ή στροφή της θέσης ή της πορείας κάποιου για να λάβει ορισμένη κατεύθυνση. Η Εκκλησία θέλει το Μάθημα των Θρησκευτικών (ΜτΘ) να έχει Ορθόδοξο Προσανατολισμό.