Τὸ ἐξωτερικὸ Πάσχα
καὶ τὸ ἐσωτερικὸ Πάσχα!
Ἀπό
ὁμιλία τοῦ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ
Πλησιάζουμε στὴν ἀποκορύφωση, στὴν Ἀνάσταση. Τὸ θέμα
εἶναι ὁ καθένας μας, τί ρόλο ἐπιλέγει γιὰ τὸν ἑαυτό του. Βλέπετε, οἱ μαθητὲς τοῦ
Χριστοῦ τὸν ἐγκατέλειψαν. Κι ἐμεῖς παίζουμε τὸ ρόλο, πολλὲς φορές, νὰ ἐγκαταλείπουμε
τὸν Χριστό στὴν καθημερινότητα. Πῶς τὸν ἐγκατελείπουμε; Ὅταν δὲν ἀγωνιζόμαστε
γιὰ τὰ πάθη, ὅταν μᾶς νικοῦνε τὰ πάθη, τότε ἐγκαταλείπουμε τὸν Χριστὸ ἐνσυνείδητα ἢ ἀσυνείδητα.
Ἕνας βασικὸς ρόλος ποὺ τὸν ἔχουμε ὅλοι μας, εἶναι ὁ
ρόλος τοῦ Βαραββά. Τοῦ ληστοῦ ποὺ ἀφέθηκε ἐλεύθερος καὶ στὴ θέση του μπῆκε ὁ
Χριστός. Αὐτὸς τὸν ρόλο τὸν ἔχουμε κι ἐμεῖς. Ἐνσυνείδητα ἢ ἀσυνείδητα. Στὴ θέση
μας ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ληστές, οἱ ἀποστάτες, οἱ προδότες,
κι ὁ Χριστός -γιὰ δική μας χάρη- ἀπὸ τὴν ὑπερβάλλουσα ἀγάπη Του καὶ ταπείνωση, μᾶς
ἄφησε ἐμᾶς ἐλεύθερους κι ἐκεῖνος ἔπαθε ὑπὲρ ἡμῶν. Πόσο τὸν κατανοοῦμε αὐτὸ τὸν
ρόλο; Ἂν ξέραμε ὅτι κάποιος θυσιάστηκε γιὰ
μένα, γιὰ νὰ μὴν πάθω κάτι κακό, γιὰ νὰ μὴν πάω ἐγὼ στὴ φυλακή, πῶς θὰ τὸν ἀντιμετωπίζαμε
αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔκανε μιὰ τόσο μεγάλη θυσία γιὰ μᾶς; Θὰ κάναμε θυσίες γι’
αὐτόν, θὰ τὸν κοιτάγαμε στὰ μάτια, τί θέλει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ τὸν ἀναπαύσουμε, ἂν
εἴχαμε συναίσθηση τοῦ ρόλου αὐτοῦ.
Ἀλλὰ παίρνουμε καὶ ἄλλους ρόλους. Τὸ ρόλο τοῦ
προδότου Ἰούδα, τοῦ Πέτρου ποὺ τὸν ἀρνήθηκε· πόσες φορές, καθημερινά, δὲν ἀρνούμεθα
τὸν Χριστό; Ὅταν ντρεπόμαστε νὰ κάνουμε κάτι καὶ ντρεπόμαστε τὸν κόσμο, τί θὰ
πεῖ ὁ κόσμος! Καὶ τὸν ἐγκαταλείπουμε γιατὶ συντασσόμεθα μὲ τὸν κόσμο. Ὅταν συνταχθεῖς μὲ τὰ πάθη σου καὶ κοιτᾶς νὰ τὰ οἰκονομήσεις τὰ πάθη σου, ἐγκαταλείπεις τὸ
Χριστό.
Ὑπάρχουν κι ἄλλοι ρόλοι. Ὑπάρχει ὁ ρόλος τοῦ Ἰωσὴφ
τοῦ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, τοῦ Σίμωνος τοῦ Κυρηναίου ποὺ σήκωσε τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ.
Πότε ἐμεῖς παίρνουμε τὸ ρόλο αὐτὸ στὴν καθημερινότητά μας; Ὅταν σηκώνουμε τὸ σταυρὸ τῶν ἀδελφῶν μας,
βάζουμε κι ἐμεῖς ἕνα χεράκι νὰ σηκώσουμε τὸ σταυρό τους. Τώρα, βέβαια, μιλᾶμε
γιὰ ψιλὰ γράμματα, πανεπιστημίου. Ὅταν, λοιπόν, σηκώσουμε ὄχι τὸ σταυρὸ τοῦ
συγγενοῦ μας, τοῦ παιδιοῦ μας, ἀλλὰ ἑνὸς ξένου, τότε σηκώνουμε τὸ σταυρὸ τοῦ
Χριστοῦ, εἴμαστε οἱ Κυρηναῖοι. Εἶναι πολὺ φοβερὸς αὐτὸς ὁ ρόλος.