Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Αρχιεπίσκοπος και Μητροπολίτες έχουν αποδεχθεί πλέον την κακόδοξη Σύνοδο, και οι υπόλοιποι Ποιμένες σιωπούν!


Ρεπορτάζ για το Ραδιόφωνο της Εκκλησίας:
Μάκης Αδαμόπουλος

   Θέματα της επικαιρότητας, αλλά και κοινωνικά ζητήματα απασχόλησαν το πρωί τον Αρχιεπίσκοπο και τους πρώην μαθητές του από την Λεόντειο Σχολή σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Συνοδικό Μέγαρο.
 Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στη μνήμη των κεκοιμημένων αποφοίτων της Λεοντείου Σχολής Νέας Σμύρνης των ετών 1967 και 1968. Το πρωί τελέσθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο μνημόσυνο στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη, παρουσία του Επισκόπου Θαυμακού κ. Ιακώβου, Ηγουμένου της Μονής, του Πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής Αρχιμανδρίτη Συμεών Βολιώτη, αποφοίτων της Λεοντείου και συγγενών τους.
 Μετά το μνημόσυνο ο Αρχιεπίσκοπος τόνισε πως «τα πιο δυνατά συναισθήματα είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Η ανάμνηση των προσώπων που έζησαν μαζί μας, συνεργαστήκαμε ή οι φιλίες που έχουν δημιουργηθεί. Θυμάμαι όλους αυτούς τους μαθητές που πριν από περίπου πενήντα χρόνια συνόδευσαν τον δάσκαλό τους για να συμπροσευχηθούν και να του ευχηθούν για την καινούργια αποστολή του που δεν ήταν και τόσο διαφορετική, μαθητεία και αγάπη μέσα στο σχολείο, μαθητεία και αγάπη μέσα στην κοινωνία».
 Για την σημερινή εκδήλωση ο Αρχιεπίσκοπος επεσήμανε πως «χρειάζεται ένας έπαινος για όσους σκέφτηκαν και συνετέλεσαν, ώστε να είμαστε εδώ σήμερα. Είναι μία ημέρα σταθμός στη ζωή μας, γιατί ο καθένας έχει κάτι να θυμηθεί», ενώ ευχήθηκε ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές των κεκοιμημένων αποφοίτων.
 Αμέσως μετά στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος οι πρώην μαθητές του Αρχιεπισκόπου και συγγενείς αυτών, τον ευχαρίστησαν πολύ για την συμμετοχή του στην εκδήλωση, για την τέλεση του μνημοσύνου, αλλά και για την αγάπη και το ενδιαφέρον του προς τους παλιούς του μαθητές, ενώ εξήραν το σημαντικό φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο της Αρχιεπισκοπής. Στη συνέχεια συνομίλησαν μαζί του και του έθεσαν καίρια ερωτήματα που απασχολούν την κοινωνία, όπως για παράδειγμα η οικονομική κρίση, η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος και η μετανάστευση των νέων.

Σχετικά με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε πέρυσι στο Κολυμπάρι Χανίων ο Αρχιεπίσκοπος την χαρακτήρισε μεγάλο γεγονός για την Εκκλησία, αφού, εξάλλου προετοιμαζόταν πολλά χρόνια με πολλά προβλήματα. Αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετωπίσθηκαν και ευχήθηκε να επικρατήσει η αγάπη του Χριστού, όσο μπορεί περισσότερο, πέρα από μικρότητες και εγωισμούς. «Ένα μήνυμα, κατά την άποψή μου, είναι ότι έγινε με δυσκολίες, αλλά πρέπει να συνεχιστεί». Μίλησε, επίσης, για τα προβλήματα και τις δυσκολίες της εποχής λέγοντας πως «η οικονομική κρίση, η οποία είναι πρωτίστως βέβαια πνευματική, θα

ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΠΩΣ ΤΙΜΟΥΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΟΥΣ 318 ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

   Τοῦ Λεοντίου Διονυσίου


   «Ἀνησυχητικὴ ἐκκοσμίκευσις. Ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ καὶ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀλλὰ καὶ τὰ τροπάρια τῶν Αἴνων, ἐὰν δὲν ἀποτελοῦν εἶδος μουσειακό, ἐὰν ἡ ἀκρόασίς των δὲν ἀποσκοπῆ εἰς τέρψιν τῆς ἀκοῆς, ἀλλὰ ἐκλαμβάνονται ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὡς θεία τροφή, ἐκ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ὁποίων ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία, δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ νὰ προκαλοῦν φοβερὰ κρίσιν συνειδήσεως εἰς ὅλους καὶ ἰδίως εἰς τοὺς ποιμένας μας.
     Συγκεκριμένως:
    Α) Ὁ μέγιστος τῶν Ἀποστόλων Παῦλος δίδει σαφῆ ἐντολὴν πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους: “Προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ” τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ “ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος”.  Καὶ ἀπὸ τί νὰ προσέχουμε Ἅγιε Παῦλε; Ποιὸς κίνδυνος ὑπάρχει; Διότι (μᾶς ἀπαντᾶ) γνωρίζω “ὅτι εἰσελεύσονται λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου… λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν”: θὰ εἰσέλθουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ψευδοδιδάσκαλοι ἄγριοι καὶ σκληροί, δηλαδή, αἱρετικοὶ (Πράξ. κ΄ 28–30).

   Β) Ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριος εἰς τὸ σημερινὸν Εὐαγγελικὸν ἀνάγνωσμα, ἀφʼ ἑνὸς μὲν παρακαλεῖ τὸν Πατέρα Του ἵνα διαφυλάξη τοὺς πιστούς, ὥστε νὰ εἶναι ἑνωμένοι διὰ τῆς μιᾶς Πίστεως μεταξύ των καὶ μὲ τὸν Θεόν, ἀφʼ ἑτέρου δὲ δηλώνει ὅτι, ἐνόσω ἦτο μαζί των εἰς τὸν κόσμον, αὐτὸ τὸ ἔργον τὸ ἐφρόντιζεν ὁ Ἴδιος: “ὅτε ἤμην μετʼ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου” καὶ τοὺς “ἐφύλαξα”, ὥστε νὰ μὴ ἀπωλέσουν τὴν πίστιν καὶ τὴν σωτηρίαν των (Ἰω. ιζ΄ 11–12). Καὶ ἔδωσεν Ἐντολὴν εἰς τοὺς μαθητὲς καὶ τοὺς διαδόχους τους Ἐπισκόπους, μὲ τὴν ἰδίαν ἀνύσταχτον φροντίδα νὰ ἐπιμελῶνται τὴν διατήρησιν τῆς πίστεως, ἀφοῦ μόνον ὅσοι ἔχουν τὴν ἰδίαν πίστιν δύνανται νὰ ἐνωθῶσι μετʼ Αὐτοῦ καὶ μετὰ τοῦ Θεοῦ Πατρός: “ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ ἐν ἐμοί, καγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν” καὶ ἐφʼ ὅσον τότε, καὶ μόνον τότε, εἶναι δυνατὸν νὰ λειτουργήση ἱεραποστολικῶς τὸ κήρυγμα καὶ νὰ προκύψη ὡς ἀγαθὸν ἀποτέλεσμα ἡ εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστὸν ὀρθόδοξος πίστις: “ἵνα ὁ κόσμος πιστεύση ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας” (Ἰω. ιζ΄ 21).
   Γ) Αὐτὴν τὴν Χριστοθεϊκὴν Ἐντολὴν ἐφήρμοσεν ὁ οὐράνιος Παῦλος, οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι θεοφόροι Πατέρες, τῶν ὁποίων σήμερον ἑορτάζομεν τὴν ἱερὰν μνήμην. Ἑνότητα καὶ ἕνωσιν μετὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπιτευχθῆ (ἄρα καθίσταται ἀνέφικτος καὶ ἡ σωτηρία), χωρὶς τὴν ἰδίαν πίστιν. Τοῦτο τὸ ἐννόησαν καλῶς οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Καὶ διὰ τοῦτο συνέχισαν ἐπιστημονικῶς ἐφαρμόζοντες τὴν ποιμαντικὴν τέχνην τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων, τὴν ὁποίαν πολλοὶ σύγχρονοι διάδοχοί των εἰς τοὺς θρόνους ἀλλʼ οὐχὶ καὶ εἰς τοὺς τρόπους, ἔχουν ρίψει εἰς τὸν κάλαθον τῶν ἀχρήστων, ἀρνούμενοι προδοτικῶς τὸν θεῖον ρόλον, ποὺ τοὺς ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός. Καὶ ἀντὶ νὰ “προσέχουν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ”, ἀντὶ νὰ “φυλάττουν καὶ νὰ “τηροῦν τοὺς πιστοὺς ἐν τῷ ὀνόματί Του” (δηλαδὴ τὴν ἀκεραία Ὀρθόδοξον πίστιν), ἢ ἔχουν γίνει οἱ ἴδιοι λύκοι βαρεῖς, ἢ ἔχουν ἐγκαταλείψει τὸ ποίμνιο εἰς τοὺς λύκους. Ψάλαμε σήμερα εἰς τοὺς Αἴνους: “Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, …οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ...”.
   Ἐρωτῶμεν μετὰ σεβασμοῦ (ὡς ἁρμόζει εἰς τὸ ὑψηλὸν ἀξίωμά τους) τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες Ἐπισκόπους: Μὲ ποῖον τρόπον ἐφαρμόζουν ὅλες τὶς ἀνωτέρω ποιμαντικὲς ἐντολὲς καὶ προτροπές; Μετὰ ποίας ἐπιστημονικῆς ποιμαντικῆς τακτικῆς χρησιμοποιοῦν τὴν παραδεδομένην πεῖραν αἰώνων (ἣν συνέλεξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες) ἢ ἐφαρμόζουν τὴν ἐντολὴν τοῦ αἱρεσιάρχη Πατριάρχη Ἀθηναγόρα και τῶν διαδόχων του ἐν Οἰκουμενισμῷ, ὅστις ἐσυμβούλευε ἵνα τοποθετήσωμεν εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον (ὡς μουσειακὸν ὑλικὸν ἀχρείαστον διὰ τὰς ἡμέρας μας)τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας; Ἔχουν ἱερὸν “θυμὸν” (ὡς οἱ ἑορταζόμενοι σήμερα Πατέρες) κατὰ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ ἐπὶ δεκαετίες “λυμαίνονται” τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἢ μήπως, οἱ Ἐπίσκοποί μας (καὶ ἡμεῖς μαζί τους) οὔτε κἂν γνωρίζουν ποιοὶ εἶναι σήμερα “οἱ λοιμώδεις λύκοι” Οἰκουμενιστές; (Οἱ ὁποῖοι εἶναι ὡς πρόσωπα ἀγαπητοί, καὶ ὁ ἀγώνας μας εἶναι δυνατὸν νὰ συμβάλλη καὶ εἰς αὐτῶν τὴν σωτηρία). Ἂν ποιμένες καὶ ποιμαινόμενοι δὲν γνωρίζουν τοὺς αἱρετικούς, τότε κατὰ ποίων θὰ ἐκσφενδονίσουν τὴν σφενδόνην τοῦ Πνεύματος; Καὶ πῶς, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει μιμούμεθα καὶ τιμοῦμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ σήμερα ἑορτάζομε; Ἐπιτρέποντες εἰς τοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἁλώνουν τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συμφυρόμενοι μετʼ αὐτῶν καὶ τιμῶντες αὐτούς; Ἄς σκεφθοῦμε σοβαρά: Πόσο τίμιοι καὶ εἰλικρινεῖς εἴμεθα μὲ τοὺς ἑαυτούς μας;


   Καὶ ἐπιτέλους, μήπως ἡ ὑποκρισία ἔχει καὶ τὰ ὅριά της;».


Το νέο βιβλίο για το Ημερολογιακό: "Ου βουλόμεθα ζην ψευδολογούντες". Του κ. Ιωάννη Ρίζου


(Γ΄ μέρος)
        
  Πρόκειται για μια νέα θαυμάσια μελέτη τοῦ κ. Ἰωάννη Ρίζου.

   Ὅπως ὁ ἴδιος σημειώνει:

     «η μελέτη αυτή επικεντρώνεται με ουσιαστική ιστορική τεκμηρίωση στα καίρια σημεία του προβλήματος της εορτολογικής ασυμφωνίας που εμφανίστηκε ανά τους αιώνες μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Παρουσιάζεται ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε αυτή η ασυμφωνία με αποκορύφωμα το ημερολογιακό Σχίσμα του 1924».
  
     Πιστεύουμε, ὅσοι μελετήσουν τὰ νέα στοιχεῖα ποὺ παραθέτει ὁ συγγραφέας, νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι τὸ Ἡμερολόγιο, παρ’ ὅτι κακῶς εἰσήχθη, δὲν ἀποτελεῖ δόγμα, οὔτε ἅπτεται κάποιου δόγματος. Σὲ καιρὸ Παναιρέσεως ἐσχατολογικῆς (ὅπως ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὁ Οἰκουμενισμός), ὅσοι θέλουν νὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι καὶ νὰ πολεμήσουν τὴν Παναίρεση, πρέπει νὰ εἶναι ἑνωμένοι στὴν Πίστη, ἀφήνοντες μὴ δογματικὰ θέματα γιὰ ἀργότερα.  (Πιστεύουμε... Ἔτσι γράφαμε στὸ Α΄ καὶ Β΄ μέρος! Ἀλλὰ τώρα δὲν πιστεύουμε, τουλάχιστον ἀπὸ τοὺς λαϊκοὺς "ἡγέτες" τῶν Παλαιοημερολογητῶν -γιατὶ οἱ Ἐπίσκοποί τους δὲν καταδέχονται, ἀπαξιοῦν νὰ μιλήσουν- κάποια "μετάνοια" καὶ ἀλλαγὴ πορείας. Ἤδη, πρὶν ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἀνάρτηση καὶ τὰ ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα ποὺ κατατίθενται στὸ βιβλίο τοῦ κ. Ρίζου καί, ἀσφαλῶς ἡ μελέτη τους, ἔσπευσαν νὰ ἀπαντήσουν, ἀποδεικνύοντας ὅτι δὲν περιμένουν τὴν ὁλοκλήρωση τῶν ἐπιχειρήματων καὶ τὴν ἀνάπτυξη ὅλων τῶν πτυχῶν τοῦ προβλήματος, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει οὐσιαστικὰ ἡ ἀλήθεια, ἀλλὰ ἡ δικαίωσή τους καὶ ἡ "απόδειξη στοὺς ὀπαδοὺς πὼς ὅ,τι καὶ νὰ ποῦν οἱ ἄλλοι, ἐμεῖς "ἔχουμε" δίκιο!).
«Π.Π.»

1.   Η εορτολογική καινοτομία είναι το πρώτο βήμα του οικουμενισμού;

Ένα πολύ διαδεδομένο αλλά τεχνητό επιχείρημα των παλαιοημερολογιτών, ως υπερασπιστικό της επανάστασης τους, είναι ότι η ημερολογιακή μεταβολή ήταν το πρώτο βήμα του Οικουμενισμού. «Το εορτολόγιον ετέθη ως προφυλακή του Οικουμενισμού»,[1] λένε και γράφουν. Αυτή η άποψη είναι τεχνητή και δημιουργήθηκε πολλές δεκαετίες αργότερα από το Σχίσμα, μια που δεν την συναντάμε σε κανέναν κείμενο των πρώτων είκοσι πέντε ετών των πρωταγωνιστών παλαιοημερολογιτών. Όταν έγινε το Σχίσμα αυτό έπρεπε να έχει τεκμηριωθεί πλήρως για να νομιμοποιηθεί κι όχι να τεκμηριωθεί αναδρομικά με γεγονότα που θα συνέβαιναν δεκαετίες αργότερα και κανείς δεν δήλωνε προκαταβολικά ότι θα συνέβαιναν. Έπρεπε να υπάρχουν ταυτόχρονα και πλήρη κατατεθειμένα  στην διακήρυξη της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας όλα τα στοιχεία που θα απεδείκνυαν την αναγκαιότητα της απόσχισης.
Τότε όμως κανείς δεν ήξερε ούτε τον οικουμενισμό, ούτε κάποια επερχόμενη αίρεση με οποιοδήποτε όνομα. Όποια επιχειρηματολογία λοιπόν γράφτηκε τότε, αφορούσε μόνο το ημερολόγιο και την ημερολογιακή μεταβολή. Προς επίρρωση των παραπάνω θέτουμε υπ΄οψιν του αναγνώστου τα εξής:
1) Το 1920 δημοσιεύεται μία εγκύκλιος από το πατριαρχείο ΚΠόλεως που περιγράφει τα βήματα με βάση τα οποία οι φιλενωτικοί του Φαναρίου σκοπεύουν να προωθήσουν την προσέγγιση των αιρέσεων –που για πρώτη φορά ονομάζονται «εκκλησίες»– με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πολύ περιέργως οι αντιδράσεις του «ευαίσθητου» κλήρου και λαού που σε δύο χρόνια θα επαναστατούσαν μόνο στην ημερολογιακή–εορτολογική μεταβολή ήταν ανύπαρκτες σχετικά με αυτήν την εγκύκλιο.

2) Το 1922  γίνεται κάτι ακόμα χειρότερο. Το πατριαρχείο ΚΠολης αναγνωρίζει την ιεροσύνη των Αγγλικανών, τους αποδίδει έτσι εκκλησιαστικότητα, τους αναγνωρίζει δηλαδή ως εκκλησία αναγνωρίζοντας και τα μυστήριά τους.[2] Την στιγμή αυτή που διαπράχθηκε αυτή η απόλυτη (οικουμενιστική) προδοσία σε επίπεδο δογμάτων και Πίστεως δεν αντέδρασε κανείς. Δεν έγραψε κανείς τίποτα, κλήρος και λαός που χάλασαν τον κόσμο για το ημερολόγιο δεν ασχολήθηκαν καθόλου! Μοιάζει σα να  μπήκαν ήδη οι εχθροί της Πίστεως μέσα στο κάστρο, και οι φύλακες, όχι μόνο δεν αντέδρασαν άλλα γύρισαν τα κιάλια τους στον κάμπο και αναγνώρισαν ότι οι εχθροί έρχονται από μακριά με πολιορκητικό κριό το ημερολόγιο. Ακόμα και 13 χρόνια μετά, το 1937 οι τρεις επίσκοποι ανέλαβαν την ηγεσία της παλαιοημερολογίτικης κίνησης, στην επιστολή απόσχισης τους δεν γράφουν απολύτως τίποτα για την προδοσία με τους Αγγλικανούς! Και ούτε επίσης

Το "νοητό" της απομακρύνσεως από τους Οικουμενιστές, ως από αστρολόγων οι αστρονόμοι!


Διάλογοι μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας
και άλλων ομολογιών


Και  το  α ν ό η τ ο  του  αιτήματος ένωσης  των  Εκκλησιών!

 π. Ιωάννη Ρωμανίδη

   Η απομάκρυνση μερικών αιρετικών ομάδων από την Εκκλησία δημιούργησε διάφορα προβλήματα και επιδιώκεται η επαναφορά τους που ονομάζεται "ένωση των Εκκλησιών". Γίνονται διάλογοι για να βρεθούν εκείνα που χωρίζουν ή εκείνα που ενώνουν, εξετάζονται τα κοινά σημεία ή οι διαφορές. Διάλογοι μπορεί να γίνουν, αλλά πρέπει να γίνονται με σωστό τρόπο.


«Μέσα σε αυτά τα πλαίσια καλός είναι ο διάλογος μεταξύ των "Εκκλησιών", καθόλου δεν βλάπτει και μάλιστα θα κάνει καλό και σε μας και στους άλλους Χριστιανούς. Σε μας, διότι θα μας αναγκάση να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά και πιο επιστημονικά και πιο ιστορικά, και τους άλλους θα ωφελήση πάρα πολύ, διότι μέχρι στιγμής και οι Προτεστάντες και οι Παπικοί έχουν μίαν καταπληκτική άγνοια της Ορθοδόξου παραδόσεως.

Λοιπόν, ο διάλογος πρέπει να γίνει προς όλες τις κατευθύνσεις.

Αλλά νομίζω, ότι ο διάλογος με τις θετικές επιστήμες προέχει, διότι, αυτός ο διάλογος με τις θετικές επιστήμες θα επηρεάσει πάρα πολύ και τον διάλογο με τους άλλους Χριστιανούς Προτεστάντες και Παπικούς και Μονοφυσίτες».

Ο διάλογος μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και άλλων ομολογιών μπορεί να εντοπίσει τις διαφορές, αλλά δεν μπορεί να γίνει ένωση, αν οι αιρετικοί δεν διορθωθούν. Και αυτό γιατί έχουν διαφορετικές προϋποθέσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει ένωση Ορθοδόξων και αιρετικών, όπως δεν μπορεί να υπάρξει ένωση μεταξύ επιστημόνων αστρονόμων και στοχαστών αστρολόγων.

«Η παλιά αστρονομία λεγόταν αστρολογία, και εδώ υπάρχει μια σαφής διάκριση μεταξύ αστρονομίας και αστρολογίας. Η αστρονομία είναι μία επιστήμη που βασίζεται μόνον στην εμπειρία, μόνον στην παρατηρητικότητα. Αντίθετα η αστρολογία βασίζεται και στην παρατήρηση αλλά και στον στοχασμό. Στον τομέα της παρατηρήσεως δεν ήταν επαρκής, διότι χρησιμοποιούσε το γυμνό μάτι και δεν είχε υπ' όψη την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει ή να κατασκευάσει επιστημονικά όργανα για να υποβοηθήσουν αυτά τα επιστημονικά όργανα να κάνουν τα μάτια του ανθρώπου και την παρατηρητική του ικανότητα ισχυρότερη ώστε να βλέπει με πιο πολλή ακρίβεια την πραγματικότητα.

Ο αστρονόμος χρησιμοποιεί τα μάτια, τις αισθήσεις του, αλλά ενισχυμένα από όργανα τα οποία ο ίδιος ο άνθρωπος ευρήκε. Η αστρολογία όμως κάνει ένα βήμα πιο πέρα από την παρατήρηση και με τον στοχασμό και μέσω των δεισιδαιμονιών πιστεύει ότι με την αστρολογία μπορεί και να θρησκεύει και να προφητεύει και να λατρεύει και να εξηγεί διάφορα φαινόμενα και να προφητεύει ακόμα και το μέλλον κ.ο.κ.

Οπότε. Η αστρολογία ξεφεύγει πλέον από τα όρια της ελεγχόμενης επιστήμης, βάσει της εμπειρίας και των πειραμάτων, και βαίνει εδώ και κει και κατ’ αυτόν τον τρόπο ταυτίζεται πλέον η αστρολογία με την δεισιδαιμονία. 

Φαντασθείτε τώρα να καλούμεθα με συνεχή παράπονα των πολιτικών, σε μία προσπάθεια για το καλό της κοινωνίας, να βρεθεί κάποιος τρόπος να ενωθεί η αστρολογία με την αστρονομία και να μη μαλώνουν μεταξύ τους πλέον οι αστρολόγοι και οι αστρονόμοι, δηλαδή, και να έχουμε την επιταγή και την πίεση της σημερινής κοινωνίας να ενωθούνε οι αστρολόγοι και οι αστρονόμοι και να μην έχουμε δύο ενώσεις διαφορετικές, να υποταχθούνε σε μία παγκόσμια ένωση.

Ας υποθέσουμε ότι υπήρχαν δύο-τρεις "associations", δηλαδή ενώσεις αστρολόγων και μία ένωση αστρονόμων. Θα ήταν δυνατόν σήμερα ο σοβαρός κόσμος που άρχεται και άρχει μέσα στον κόσμο, θα υπήρχε ποτέ καμιά σοβαρή προσπάθεια να παραγγέλλουν οι ιθύνοντες, οι πολιτικοί αρχηγοί και όλοι, δηλαδή, να γίνει μια προσπάθεια η αστρολογία να ενωθεί με την αστρονομία; Και να γίνουν μία επιστήμη και με ενιαίους επιστήμονες και μια ενιαία διοίκηση; Γίνεται αυτό το πράγμα, δηλαδή; Ρωτώ δηλαδή. Δεν θα προκαλούσε τον γέλωτα όλου του κόσμου εάν κανείς πρότεινε ποτέ ένα τέτοιο πράγμα. Ρωτάω. Εσείς τι νομίζετε, δηλαδή, Θα ήταν αστείο δηλαδή, αστείο δεν θα ήταν. Και βέβαια θα ήταν αστείο».

«Πάντως, στην αστρονομία και αστρολογία ουδέποτε θα εφαντάζετο κανείς την ιδέα σήμερα ότι πρέπει να υπάρχει μια οικουμενική κίνηση για την ενότητα των αστρονόμων και των αστρολόγων».

Των Αγίων Πατέρων της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου



γίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ἀρχιεπ. Ἀχρίδος




   Μὲ τὸ ἑρμηνευτικὸ αὐτὸ κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς, ὁ ἅγιος Νικόλαος ἐκτὸς τῶν ἄλλων θίγει καὶ κάποιους λόγους, τοῦ γιατί οἱ σύγχρονοι ποιμένες  –κι ἐμεῖς μαζί τους– παραδοθήκαμε στοὺς Παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές. Γιατί δὲν φοβόμαστε μήπως κοινωνώντας μὲ τὴν πλάνη, χάσουμε τὴν σωστικὴ ἀλήθεια!

   Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴ μνήμη μίας πολὺ μικρῆς ὁμάδας μαθητῶν καὶ ὀπαδῶν Του. Σήμερα παρουσιάζει μπροστά σου μόνο τριακόσιους δεκαοκτὼ γλυκεῖς, εὐώδεις καὶ ἀμάραντους καρπούς. Μιὰ μικρὴ ἀλλά ἐκλεκτὴ ὁμάδα. Αὐτοὶ εἶναι οἱ τριακόσιοι δεκαοκτὼ ἅγιοι πατέρες τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συνῆλθε στὴ Νίκαια τὸ 325 μ. Χ., τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση, ἀποσαφήνιση καὶ βεβαίωση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης.
   Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν Ἐκκλησία εἶχαν ἐμφανιστεῖ «λύκοι βαρεῖς» (Πράξ. κ' 29), πού φοροῦσαν ροῦχα ὅμοια μὲ τῶν ποιμένων. Αὐτοὶ εἶχαν ἔκλυτη ζωὴ καὶ γι' αὐτὸ δὲν μποροῦσαν νὰ βροῦν μέσα τους τόπο γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ἔπεσαν κι οἱ ἴδιοι, ἀλλά παρέσυραν καὶ τοὺς πιστοὺς σὲ πλάνες. Ἡ διδασκαλία τους ἦταν διαβρωτική, ὅπως κι ἡ ζωή τους.
  Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα λοιπὸν σύναξε τοὺς ἁγίους αὐτοὺς τοῦ Θεοῦ σὲ μιὰ Σύνοδο, ὥστε νὰ φανοῦν οἱ ἀληθινοὶ διδάσκαλοι τοῦ Χριστοῦ, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πλανεμένους· νὰ φανεῖ ἡ δύναμη ἐκείνων πού ἀγωνίζονται γιὰ τὸν Χριστὸ ἐναντίον ἐκείνων ποὺ τὸν πολεμοῦν καὶ νὰ διακριθεῖ ὁ γλυκὺς καρπὸς τοῦ καλοῦ Δέντρου, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σάπιους καὶ πικροὺς καρποὺς τοῦ δέντρου τοῦ πονηροῦ.

Warum der Ökumenismus die größte Häresie in der Geschichte der Kirche darstellt

     Μᾶς ἐστάλη τὸ παρακάτω ἄρθρο ποὺ μετέφρασε στὰ Γερμανικὰ ὁ ἁγιορείτης μοναχὸς Ἰωσήφ. Ἀνήκει στὸν κ. Ἀδαμάντιο Τσακίρογλου καὶ προορίζεται γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους ἀδελφούς μας στὴ Γερμανία, ποὺ ψάχνουν ἀπεγνωσμένα νὰ βροῦν ὀρθόδοξο ποιμένα καὶ Ναό γιὰ νὰ ἐκκλησιαστοῦν καί ...δὲν βρίσκουν!  (Στὸ τέλος δημοσιεύεται τὸ ἄρθρο καὶ στὰ ἑλληνικά).



Γιατὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας


von Adamantios Tsakiroglou

Weil viele uninformierte Gläubige fragen: "Was ist das Schlechte am sogenannten Ökumenismus und warum sprechen einige über Panhäresie und Verunreinigung, und werden dadurch Bischöfe und Priester beschuldigt, welche sich nicht von den Ökumenisten fernhalten, obwohl doch diese ganze Bewegung von den heutigen Verhältnissen auferlegt wird?"- halten wir es für nötig, die folgenden notwendigen Feststellungen in Bezug auf den Charakter des Ökumenismus zu treffen.


Der Ökumenismus ist:

Feind Gottes, da er Verständnis fordert für jene außerhalb der Kirche, und den Häresien und verschiedenen Religionen Anteil am Errettungswekes Gottes zugesteht und einige von denen unrechterweise "abrahamitisch" nennt. Nach dem Apostel Paulus werden jedoch jene mit dem (rechten) Glauben als Söhne Abrahams bezeichnet (Gal. 3,7): "Die des Glaubens sind, das sind Gottes Kinder".

Feind Christi, da nach der "Theologie" des Zisiula dem (Gott-) Vater die Führungsrolle zuerkannt wird, welche automatisch den Sohn herabstuft. Diese Herabstufung bemühten sich auch der Arianismus und der Nestorianismus aufzuzwingen. Gleichzeitig, indem sie die Monophysiten als Kirchen anerkennen, erkennen sie auch deren Häresie - hinsichtlich einer Natur Christi - als Dogma an, so mit dem Dogma des Orthodoxen Glaubens in Widerspruch kommend.

Feind des Heiligen Geistes, da er das Papsttum trotz des "Filioque" als Kirche anerkennt und ihm Priesterschaft und Apostolische Nachfolge zuerkennt.

Feind der Heiligen Dreiheit, da mit der "Führungsrolle des Vaters" der Sohn und der Heilige Geist herabgesetzt werden. Gleichzeitig lehren sie: "die Kommunion der Drei Personen wird zur Einheit nur in einer Person, der Hypostase des Vaters" (Synodale Institution, Theologia 2/2009, S.32). Diese Lehre ist vollkommen unorthodox.

Feind der Kirche, da mit der Anerkennung der "Verzweigungstheorie", der "Theorie über den Umfang der Kirche" und mit vielen in verschiedenen Erklärungen unterschriebenen Dokumenten viele Kirchen anstatt einer anerkannt werden und die verneinende Antwort auf die rethorische Frage "Ist Christus zerteilt?"
(1. Kor. 1,13) anulliert wird. Gleichzeitig werden von den Ökumenisten Ansichten über die "Wiedergründung" der Kirche vorgebracht - etwas, was sie wieder auch als Feinde Christi erweist.

Feind der Gottesgebärerin, da die Ökumenisten mit jenen zusammen beten, welche die Jungfräulichkeit und die Bezeichnung "Gottesgebärerin" für unsere Allheilige (Panagia) nicht akzeptieren oder welche, wie die Päpstlichen, Lehren über die "unbefleckte Empfängnis" der Gottesgebärerin verbreiten.

Feind der Ikonen, da mit jenen zusammen gebetet wird, welche Karl den Großen, der die Siebente Ökumenische Synode verurteilte, als Heiligen verehren und welche die Theologie und die Verehrung der Ikonen ablehnen; und diese als Kirche anerkannt werden.

Feind der Heiligen, da der Patriarch Bartholomäos in seiner Ansprache während des Patronatsfestes des Patriarchats am 30/11/1998 an die päpstliche Vertretung erklärte: "Unsere Vorväter, welche uns das Schisma vererbt haben, waren unglückliche Opfer der von Anfang an bösen Schlange und befinden sich bereits in den Händen des gerecht richtenden Gottes.

Feind der Kirchenregeln, denn derselbe Patriarch bezeichnete die Kirchenregeln als "Mauern der Schande" welche beseitigt werden müssen und die ökumenistischen Bischöfe treten sie mit Füßen und legen sie nach ihrem Gutdünken aus.

Feind der Mysterien, denn er erkennt Mysterien, Apostolische Nachfolge und die Taufe der Häretiker an.

Feind der Liturgie, denn er betreibt Änderungen und Verfälschungen in der Göttlichen Liturgie und deren Sprache.

Feind der Bischöfe, denn er schafft die eigentliche Rolle des Bischofes - das Wort der Wahrheit Christi zu lehren - ab und präsentiert ihn als Haupt der Kirche, Christus verdrängend. Er leugnet die Existenz der Kirche ohne Bischof, selbst wenn dieser häretisch ist.

Feind der Gläubigen, denn er beraubt diese ihrer Rolle in der Kirche und würdigt sie herab auf das Niveau von "frommen Rindern", nimmt ihnen das Recht über den Glauben zu wachen und fordert von ihnen das Folgen in die Häresie.

Feind der Menschen, denn die Eine und alleinige Wahrheit Chisti verbergend und fälschend, schließt er die Menschen von Dessem Errettungswerk aus und lehrt sie den Weg ins Verderben.



Um zum Schluß zu kommen, es gibt noch die Frage: "Da nicht alle Bischöfe den Ökumenismus lehren und einige ihn sogar verurteilen - warum verurteilen wir sie?" Die Antwort darauf ist: Weil sie aus verschiedenen Gründen und entgegen der Lehre der Väter schweigen und weder die Heiligen Kirchenregeln zur Bekämpfung der Häresie und zum Schutze der Herde Gottes anführen, noch diese anwenden; die Liturgie zusammen mit jenen zelebrieren, welche sie der Häresie bezichtigen und mitwirken an der Verwirklichung der obengenannten Vergehen - etwas, was Verhöhnung des Höchsten bedeutet. So tragen sie bei zur Akzeptierung und Etablierung der Häresie. Dies alles macht sie selbst zu Teilhabern an der Häresie. 


Γιατὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας

Ἐπειδὴ πολλοὶ ἀνενημέρωτοι πιστοὶ ρωτοῦν: Τί κακὸ ὑπάρχει στὸν λεγόμενο Οἰκουμενισμό; Γιατὶ μιλοῦν μερικοὶ γιὰ παναίρεση καὶ μολυσμό καὶ γιατὶ κατηγοροῦνται οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ Ἱερεῖς

Ο Άγιος: «Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω»!

  ➥  Εμείς; Θα υποταχθούμε σε Ποιμένες που μας οδηγούν να "αποθάνουμε" "δυνητικά" Οικουμενιστές!


Ο  Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος




    Ὅσιος Ἰωάννης γεννήθηκε σὲ ἕνα χωριὸ τῆς λεγομένης Μικρᾶς Ρωσίας, περὶ τὸ 1690, ἀπὸ γονεῖς εὐλαβεῖς καὶ ἐνάρετους. Ὅταν ἔφθασε σὲ νόμιμη ἡλικία στρατεύθηκε, ἐνῶ βασίλευε στὴ Ρωσία ὁ Μέγας Πέτρος. Ἔλαβε μέρος στὸν πόλεμο ποὺ ἔκανε ἐκεῖνος ὁ τολμηρὸς τσάρος ἐναντίον τῶν Τούρκων κατὰ τὸ 1711, καὶ συνελήφθη αἰχμάλωτος ἀπὸ τοὺς Τατάρους. Οἱ Τάταροι τὸν πούλησαν σὲ ἕναν Ὀθωμανὸ ἀξιωματικὸ Ἵππαρχο, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὸ Προκόπιον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τὸ ὁποῖο βρίσκεται πλησίον στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Ὁ ἀγᾶς τὸν πῆρε μαζί του στὸ χωριό του. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς αἰχμαλώτους συμπατριῶτες του ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔγιναν Μουσουλμάνοι, εἴτε γιατὶ κάμφθηκαν ἀπὸ τὶς ἀπειλές, εἴτε γιατὶ δελεάστηκαν ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὶς προσφορὲς ὑλικῶν ἀγαθῶν.
Ὁ Ἰωάννης, ὅμως, ἦταν ἀπὸ μικρὸς ἀναθρεμμένος μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου καὶ ἀγαποῦσε πολὺ τὸν Θεὸ καὶ τὴν πίστη τῶν πατέρων του. Ἦταν ἀπὸ ἐκείνους τοὺς