Γράφει ο Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Μία σύγχρονη ἀντιστοιχία τοῦ μεγάλου ἱεροεξεταστῆ τοῦ
Ντοστογιέφσκυ
Μ. Ἱεροεξεταστής: «Ἐσὺ Χριστὲ καυχιέσαι γιὰ τοὺς λίγους ποὺ θὰ παραμείνουν πιστοὶ σ’ ἐσένα,
ἐνῶ ἐμεῖς (ποὺ πήραμε στὰ χέρια μας τὴν κατάσταση) θὰ χαρίσουμε τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐτυχία σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα... Σὲ
πετάξαμε Ἐσένα κι ἀκολουθήσαμε Αὐτό, τὸ μέγα καὶ κραταιὸ Πνεῦμα».
Προκαλεῖ ἀφόρητη ὀδύνη ἡ συνειδητοποίηση ὅτι καθημερινὰ σὰν Λερναία Ὕδρα
ἐπεκτείνεται καὶ ἐπικρατεῖ ἡ μεγαλύτερη αἵρεση τῆς Ἱστορίας, ὁ Οἰκουμενισμός.
Τὰ σειρηνικὰ καὶ θελκτικὰ μηνύματα τῶν οἰκουμενιστῶν προκαλοῦν σύγχυση καὶ
ἀνυπολόγιστη φθορὰ στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν, ἀλλὰ ταυτόχρονα (κι αὐτὸ εἶναι τὸ
χειρότερο) ἡ ἀδιαφορία, ἡ φοβία καὶ –τραγικό– ἡ προδοσία ἐπικρατεῖ στὶς τάξεις
τῶν ποιμεναρχῶν, τῆς ἱερατικῆς ἡγεσίας, ἡ ὁποία ὑπέκυψε στοὺς τρεῖς Πειρασμοὺς
τοῦ διαβόλου, τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος νίκησε. Ἔτσι, αὐτὴ ἡ
καθοδηγούμενη ἀπὸ «ἄλλο πνεῦμα» ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία, ἔχει στὰ χέρια της τὴν
καθοδήγηση τῶν πιστῶν, καὶ τὸν καθοδηγεῖ μὲ μιὰ ἀλλοιωμένη Πίστη.
Αὐτὴ ἡ κατάσταση φέρνει στὸ νοῦ τὸ θαυμάσιο καὶ
μοναδικὸ κείμενο τοῦ «Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ» τοῦ Ντοστογιέφσκυ. Εἶναι
ἐκπληκτικὲς οἱ ὁμοιότητες τῆς φιλοσοφίας καὶ τῶν συλλογισμῶν τοῦ «Μεγάλου
Ἱεροεξεταστῆ» (πίσω του κρύβεται ὁ Παπισμός), τὰ ὁποῖα χρησιμοποίησε γιὰ νὰ
δικαιολογήσει τὸν εὐνουχισμὸ τῆς ἐλεύθερης βούλησης καὶ σκέψης τῶν ἀνθρώπων καὶ
τὴν ἐπιβολὴ τῆς δικτατορίας ἐπὶ τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Παπικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, μὲ
ὅσα κάνουν καὶ λένε οἱ σύγχρονοι συνεχιστὲς καὶ ὁλοκληρωτὲς τοῦ ἔργου τοῦ Μ.
Ἱεροεξεταστῆ, δηλ. οἱ ἰνστρούχτορες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Ἔτσι σκέφτηκα, ὅτι μπορεῖ νὰ ἀποδειχθεῖ χρήσιμη μία
σύγχρονη ἀντιστοιχία (ἂν καὶ ἀπέχω παρασάγγας ἀπὸ τὸν μεγάλο συγγραφέα
Ντοστογιέφσκυ) τοῦ Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ μὲ τὸν Μέγα Οἰκουμενιστὴ γιὰ νὰ
κατανοήσουμε τὸν σημερινὸ ἀποστάτη, οἰκουμενιστὴ ἄνθρωπο, παρουσιάζοντάς τον νὰ
μονολογεῖ (ὅπως ὁ Μ. Ἱεροεξεταστής), περιγράφοντας τὸν ἑαυτό του καὶ τὶς
σκέψεις του. Βάση τοῦ ὑποθετικοῦ–φανταστικοῦ μονολόγου ποὺ θὰ ἀκολουθήσει,
εἶναι ἡ δημόσια διδασκαλία, οἱ δημόσιες ὕβρεις καὶ δηλώσεις τῶν διαφόρων
οἰκουμενιστῶν τὰ τελευταῖα χρόνια. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο παρακαλῶ νὰ μὴν
σκανδαλισθοῦν οἱ ἀναγνῶστες ἀπὸ τὸ ἀκόλουθο κείμενο, διότι οἱ χαρακτηρισμοὶ ποὺ
θὰ διαβάσουν, δὲν θὰ εἶναι δικοί μου, ἀλλὰ προέρχονται ἀπὸ γραπτὰ καὶ λόγους
τῶν διαφόρων οἰκουμενιστῶν καὶ τὴν ἑρμηνεία τους. Ἐλπίζω, ὅτι αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα θὰ βοηθήσει τοὺς ἀδελφούς μας νὰ
καταλάβουν, τί ἐστι Οἰκουμενισμός.
Γιὰ τὴν καλύτερη κατανόηση τοῦ κειμένου ἂς ἀκούσουμε
τί λέει ὁ Φώτης Κόντογλου γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Ντοστογιέφσκυ: «Σ΄ αυτό το παράδοξο
κείμενο του Ντοστογιέφσκη, ο Ιεροεξεταστής κάνει μια μακριά εξομολόγηση στον
Χριστό, που δεν βγάζει μήτε μια λέξη από το στόμα του, για να δώσει απάντηση
στα ερωτήματα του ιεροδικαστή, και για τούτο αποκρίνεται ο ίδιος σε όσα ερωτά.
Με άλλα λόγια, όσα λέγει είναι ένας καταθλιπτικός μονόλογος, που βγαίνει από το
στόμα κάποιου πλάσματος, που θαρρείς πως ανέβηκε από την κόλαση».
Ὁ Μέγας Οἰκουμενιστής:
«Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω, πῶς εἶναι δυνατὸν στὸν
σύγχρονο κόσμο ποὺ ζοῦμε, νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ νὰ ἀντιδροῦν στὸν
οἰκουμενισμό. Βέβαια φανατικοὶ ὑπῆρχαν καὶ θὰ ὑπάρχουν πάντοτε. Ἄνθρωποι δηλαδὴ
εὐσεβιστές, ποὺ διακατέχονται ἀπὸ ἕναν ἀρρωστημένο ἀτομικισμό, ἀπὸ ἕναν ἡδυπαθὴ
ἐγωισμό, ἀπὸ μία παθιασμένη τάση ἀνυπακοῆς καὶ παράλληλα ὑπακοῆς σὲ πεπερασμένα
πράγματα ποὺ ἔχουν πιὰ ὑπερκεραστεῖ. Δὲν ζοῦμε, κύριοι, πιὰ στὸν 3ο
καὶ 4ο αἰῶνα. Εἶναι πεπερασμένοι κάτι Ἅγιοι τοῦ τύπου Μάξιμος, ἕνας
μοναχός, γιατὶ τί ἄλλο ἦταν· καὶ Θεόδωρος, ἕνας φανατικὸς καὶ ἀσυμβίβαστος
θεμελιοκράτης· καὶ Συμεών, ὁ ὁποῖος ζοῦσε σὲ ἕναν στῦλο στηλιτεύοντας τὸν
κόσμο, ἀντὶ νὰ ἀφουκραστεῖ τὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του.
Σήμερα μετὰ ἀπὸ τόσους πολέμους, μετὰ ἀπὸ τὸν φόβο
μίας πυρηνικῆς σύγκρουσης καὶ ἐνῶ τὸ περιβάλλον καταστρέφεται, μὲ τόσες
τρομοκρατικὲς ἐπιθέσεις ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἴδιοι μὲ τοὺς δικούς μας ποὺ
πολεμοῦν τὸν οἰκουμενισμό, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ μία μεταπατερικὴ θεολογία, μία νέα
θεώρηση τῶν πραγμάτων, μία νέα Ἐκκλησία ποὺ δὲν θὰ ἐπαναλάβει τὰ λάθη τοῦ
παρελθόντος, λάθη ποὺ ἔκαναν οἱ λεγόμενοι Ἅγιοι, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα
ἄνθρωποι ἀτελεῖς καὶ φανατισμένοι, ποὺ ἔπεσαν θύματα τοῦ ἀρχέκακου ὄφεως.
Μᾶς κατηγοροῦν οἱ «ὀρθόδοξοι» μουτζαχεντίν, ὅτι
προδίδουμε τὴν πίστη μας ἐπειδή:
α) Δὲν τηροῦμε τὰ δόγματα καὶ τοὺς Κανόνες. Μὰ αὐτὰ
ἦταν γιὰ τὸ παρελθόν, ἦταν τὰ ἀποδεδειγμένα τείχη τοῦ αἴσχους. Τόση φασαρία,
τόση διχόνοια, τόσοι νεκροί, γιὰ πράγματα ποὺ δὲν ἔχουν καμία ἀξία πιά, μιᾶς
καὶ ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος εἶναι ἐπιστημονικὸς καὶ ἀδογμάτιστος. Τὸ μοναδικὸ
δόγμα ποὺ κυριαρχεῖ σήμερα εἶναι, ὅτι ὅλα εἶναι σχετικὰ καὶ γι’ αὐτὸ ἀνεκτά. Ἡ
ἀνεκτικότητα καὶ ἡ ἀναγνώριση τῆς ἑτερότητας εἶναι τὸ ζητούμενο σήμερα, καὶ ὄχι
ἡ
