Ἀκούσαμε στὸ youtu.be
τὴν ἀπάντηση τοῦ π. Βασιλείου Βολουδάκη, σὲ ἐρώτηση ἀκροατή,
σχετικὰ μὲ τὴν ἀποτείχιση. Ἡ θλίψη μας εἶναι μεγάλη γιὰ τὶς ἄκρως ἀντιπατερικὲς
ἕως παράλογες, ἀστοιχείωτες καὶ κακόδοξες θέσεις τοῦ πατρός Βασιλείου.
Ἡ ἱστορία ἔχει
ὡς ἑξῆς: Ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης τὴν Κυριακὴ 27.8.2014 στὴν αἴθουσα τῆς
πνευματικῆς ἑστίας "ΥΠΑΚΟΗ" (Μαυρομιχάλη 96, στὴν Ἀθήνα) καὶ στὰ
πλαίσια τῶν ὁμιλιῶν ποὺ ἐκεῖ πραγματοποιεῖ, μίλησε, ἀπαντώντας ὡς φαίνεται σὲ ἐρωτήματα
ἐνοριτῶν του, γιὰ τὸ θέμα τῆς στάσεώς μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν,
καὶ ἀναφέρθηκε στὸ θέμα τῆς Ἀποτειχίσεως.
Εἶπε:
«Ὁ ὅρος «Ἀποτείχιση» εἶναι ἀπορριπτέος, διότι (ὅταν) ἀποτειχίζεται
κάποιος, βγαίνει
ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας.
Δηλαδή, ἐκτὸς τῶν τειχῶν, εἶσαι ἐξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τί θὰ πεῖ «ἀποτειχίζομαι»;
Μόνος σου, δηλαδή ὁμολογεῖς ὅτι εἶσαι ἐκτὸς Ἐκκλησίας»!
Παρότι ὑπῆρξε
παράθεση ἁγιοπατερικῶν κειμένων ποὺ ἀναιροῦσαν τὴν αὐθαίρετη αὐτὴ καὶ ἀντιπατερική-κακόδοξη
τοποθέτησή του, ὅτι ὅποιος ἀποτειχίζεται …ἐξέρχεται τῆς Ἐκκλησίας, ὁ π.
Βασίλειος συνέχισε νὰ ἀσχημονεῖ! Ἐπανῆλθε καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς:
«Αὐτὰ ποὺ
ἀκούγονται στὸ ἀναρτηθὲν ἠχητικό της ὁμιλίας μου, …δὲν μειώνουν οὔτε κατ’
ἐλάχιστον τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμησή μου πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς ἀδελφούς μας, ποὺ ἐπέλεξαν νὰ ὀνομάζονται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἀλλὰ σημαίνουν
μόνο το ὅτι διαφωνῶ ἀπολύτως μὲ τὴν
ἑρμηνεία καὶ μὲ τὴν πρακτικὴ ποὺ συνοδεύει τὴν ἐπιλογὴ τους αὐτήν.
Ὁ ὅρος
ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ εἶναι ἄγνωστος ὡς
ἐκκλησιαστικὴ πρακτική… Ἡ μετοχή «ἀποτειχίζοντες» (=προστατεύοντες), στὴ
συγκεκριμένη χρήση της ἔχει νόημα λόγω τῶν συμφραζομένων της ἀλλὰ δὲν προσφέρεται
γιὰ τὴ μετατροπή της σὲ οὐσιαστικὸ =ἀπο-τείχιση, μὲ σκοπὸ νὰ
δηλώση μιὰ ἐκκλησιαστικὴ πρακτική, δεδομένου ὅτι χωρὶς ἄλλο προσδιοριστικὸ
δὲν σημαίνει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε εἶναι καταγεγραμμένη σὲ κάποιο λεξικό»!!!
Σὲ αὐτὲς τὶς ἀερολογίες καὶ ψευδολογίες τοῦ προσφέραμε πατερικὸ λόγο καὶ ἀποδείξεις άτράνταχτες
ὅτι κακοποιεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ πράξη τῆς ἀποτειχίσεως ἢ
διακοπῆς μνημοσύνου, ὑπάρχει σὲ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα, ἂν καὶ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν
οἱ λέξεις, ἀλλὰ τὸ νόημα καὶ ἡ σημασία ποὺ ἐκφράζουν καὶ μεταφέρουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική
μας Παράδοση. Γράφαμε τότε:
«α) Κανὼν ιε΄: «Οἱ γὰρ δι' αἱρεσίν
τινα ...πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον
κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ...τῆς
πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις
ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων
κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων
καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν
ῥύσασθαι».
β) Βαλσαμών. Ὁ Κανονολόγος Βαλσαμὼν ἑρμηνεύοντας τὸν Ἱ. Κανόνα
ὁμιλεῖ γιὰ ἀποτείχιση: «...Ἐὰν ἑαυτὸν ἀποτειχίσῃ,
ἤγουν χωρίσῃ ἐκ τῆς κοινωνίας τοῦ πρώτου αὐτοῦ, οὐ μόνον οὐ τιμωρηθήσεται, ἀλλὰ
καὶ τιμηθήσεται, ὡς ὀρθόδοξος» (P.G. 137,
1068-1069). [Δηλαδή, αὐτὸν ποὺ ἀπὸ τὴν
Ἐκκλησία τιμᾶται ὡς ὀρθόδοξος, ὁ τραγικὸς π. Βασίλειος θεωρεῖ ἐκτὸς Ἐκκλησίας!!!].
γ) Ζωναρᾶς. Ἑρμηνεύοντας τὸν Ἱ. Κανόνα ὁ Κανονολόγος Ζωναρᾶς ὁμιλεῖ κι
αὐτὸς γιὰ ἀποτείχιση: «Εἰ δ’ ὁ πατριάρχης τυχὸν αἱρετικὸς
εἴη, καὶ τοιοῦτος ὡς δημοσίᾳ, κηρύττειν τὴν αἵρεσιν, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντὶ
τοῦ, ἀνυποστόλως καὶ μετὰ παρησίας, διδάσκει τὰ αἱρετικὰ δόγματα, οἱ ἀποσχίζοντες αὐτοῦ, ὅποιοι ἂν εἶεν, οὐ
μόνον κολάσεως ἄξιοι οὐκ ἔσονται διὰ τοῦτο, ἀλλὰ καὶ τιμῆς, ὡς ὀρθόδοξοι, ἀξιωθήσονται, χωρίζοντες ἑαυτοὺς τῆς τῶν αἱρετικῶν κοινωνίας. Τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ ἀποτειχίζοντες. Τὸ γὰρ τεῖχος τῶν ἐντὸς
αὐτοῦ πρὸς τοὺς ἐκτὸς χωρισμός ἐστιν» (P.G. 137, 1069).
δ) Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος, ὁ ὁποῖος
συχνὰ ἀναφέρεται στοὺς Κανονολόγους, στὴν ἴδια γραμμὴ κινεῖται: «Ἐὰν δὲ οἱ ρηθέντες πρόεδροι
ἦναι αἱρετικοί, καὶ τὴν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παρρησία, καὶ διὰ τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτοὺς
ὑποκείμενοι, καὶ πρὸ τοῦ νὰ γένῃ ἀκόμη συνοδικὴ κρίσης περὶ τῆς αἱρέσεως
ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον διὰ
τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης ὡς ὀρθόδοξοι,
εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸν χωρισμὸν
αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν
Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν. Ὅρα καὶ τὸν
λα'. Ἀποστολικόν» (Πηδάλιον, σελ. 292).
ε) Τέλος ὁ π. Ἐπιφάνιος
Θεοδωρόπουλος, μὲ τὸν ὁποῖον συνεδέετο πνευματικὰ ὁ π. Βασίλειος καὶ θεωρεῖ ὅτι
ἀκολουθεῖ τὴν «γραμμή» του, χρησιμοποιεῖ τὴν ἐπίμαχη λέξη· ἔγραφε: Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Ἄν τις,
χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!» (π.
Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, «Τὰ Δύο Ἄκρα», σελ. 90).
Δὲν πρέπει νὰ
παραλείψουμε νὰ ἀναφέρουμε καὶ τὴν ἑξῆς παράμετρο: Τὴν περίοδο ἐκείνη, ποὺ ἔγραφε
αὐτὰ ὁ π. Βασίλειος, ἦταν περίοδο ἐκλογῶν. Ἔτσι, στὶς συνεχιζόμενες ἀντιδράσεις
καὶ μᾶλλον γιὰ νὰ κατευνάσει τὶς ἀντιδράσεις αὐτὲς (μιᾶς καὶ ἦσαν κοντὰ οἱ ἐκλογὲς καὶ τὸ
κόμμα «Κοινωνία» ἤθελε τὶς ψήφους μας –εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ π. Βασίλειος
εἶχε τὴν πνευματικὴ καθοδήγησητοῦ κόμματος) ρωτήθηκε γιὰ τὶς θέσεις του
αὐτὲς ἀπὸ τὸν ἱστολόγιο «Ἀποτείχιση». Ὅπως ὁ κ. Τσολογιάννης ἀποκάλυψε τότε, ὁ
π. Βασίλειος μὲ e-mail
τὸν διαβεβαίωσε «ότι οσα έχω
γραψει δεν
αφορουσαν τους Αποτειχισμενους αλλα … καποιους αλλους»!!!
Μετὰ ἀπ’ αὐτά,
ὁ π. Βασίλειος ἐπανέρχεται, καὶ ἐνῶ οἱ προσπάθειες τῶν ἡγετῶν καὶ ὀπαδῶν τῆς
Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς Παναιρέσεως κορυφώνονται, ὁ π.
Βασίλειος κακολογεῖ τὴν προτεινόμενη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους στάση τῶν πιστῶν σὲ καιρὸ
τῆς ἐσχατολογικῆς Παναιρέσεως, ἐνισχύοντας ἔτσι τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ ἐνῶ τὸ
2014 ἔλεγε ὅτι δὲν ἐννοεῖ τοὺς ἀποτειχισμένους, τώρα τοὺς ἀποκαλεῖ ὡς «νοσοῦντας»,
αὐτὸς ὁ ὑγιής!
Ἔτσι πρίν
λίγες μέρες κάποιος ἀκροατὴς τὸν ρώτησε (Ἀκολουθεῖ τὸ βίντεο):
Ἐρώτηση: Ἔχει
βάση αὐτὴ ἡ κίνηση ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία λέγει ὅτι
δὲν πρέπει νὰ συμμετέχουμε σὲ μυστήρια ποὺ γίνονται ἀπὸ Ἐπισκόπους καὶ κληρικοὺς
ποὺ μνημονεύουν τὸν Πατριάρχη ποὺ ὑποτίθεται ὅτι εἶναι αἱρετικός, καὶ ὅποιος τὸν
μνημονεύει, δὲν πρέπει οἱ πιστοὶ νὰ προσέρχονται στὶς Ἐκκλησίες ποὺ αὐτοὶ οἱ Ἐπίσκοποι
καὶ οἱ κληρικοὶ ἱερουργοῦν, χωρὶς βέβαια ἡ Ἐκκλησία νὰ τοὺς ἔχει ἀκόμα ἢ
καθαιρέσει…, οὔτε κἂν ἀκόμα ἐπιπλήξει. Κι εἶναι μεγάλη ἡ κίνηση αὐτὴ καὶ .
Καὶ ἀπαντᾶ ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης: Ὑπάρχει
μεγάλη ἄγνοια. Ἡ κίνηση δὲν εἶναι καθόλου μεγάλη. Εἶναι
κίνηση ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι νοσοῦν στὴν ψυχὴ καὶ
στὸ φρόνημα καὶ
στὸ πνεῦμα. Ἡ Ἐκκλησία μας ἔκαμε ὁλόκληρη Οἰκουμενικὴ
Σύνοδο νὰ καταδικάσει τὸν Ἄρειο καὶ ὅταν στὴν Σύνοδο ὑπεκρίθη ὁ Ἄρειος ὅτι ἐγὼ δὲν πιστεύω αὐτὰ ποὺ κατεδίκασε ἡ Ἐκκλησία,
δέχομαι αὐτὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία ἐδέχθη καὶ θέλησε νὰ συλλειτουργήσει μὲ τὸν
Πατριάρχη. Κι ὁ Πατριάρχης ἔπρεπε νὰ συλλειτουργήσει μαζί του, διότι δήλωσε αὐτό·
παρότι ὁλόκληρη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος κατεδίκασε δηλαδή, κατεδίκασε αὐτὴ τὴν
δοξασία του, ἐπειδὴ ὁ Ἄρειος ὑποκριτικὰ
εἶπε ὅτι ἐγὼ συντάσσομαι μὲ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία…
Ἡ Ἐκκλησία
πόσο εἶναι προσεκτική σ’ αὐτά. Δὲν μπορεῖς
νὰ ἀπευθύνεις τὴν ἐτικέτα τοῦ αἱρετικοῦ
σὲ ὁποιονδήποτε κληρικό, ἔστω κι ἂν αὐτὸς ὁ κληρικός, λέει
διάφορα ἀπ’ αὐτὰ
ποὺ ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Θὰ ’ρθεῖ ἡ Ἐκκλησία
καὶ θὰ πεῖ ὅτι αὐτὸς εἶναι αἱρετικὸς καὶ θὰ τὸν καθαιρέσει». [σ.σ.: Καλά, ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλά; Ἔχει τὰ λογικά του; Ἡ ἐκκλησιαστικὴ
ἱστορία βρίθει παραδειγμάτων ἁπλῶν πιστῶν, μοναχῶν, ἱερωμένων, Ἐπισκόπων, Ἁγίων
ἀνθρώπων ποὺ ἀπομακρύνθηκαν καὶ ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, π ρ ὶ ν κάποια
Σύνοδος, ἀκόμα καὶ πρὶν κάποιος Ἅγιος καταδείξει τὴν αἵρεση, καὶ ὁ π. Βασίλειος
μᾶς λέει ὅτι,ἀκόμα κι ἂν κάποιος Ἐπίσκοπος-Πατριάρχης λέγει διαφορετικὰ ἀπ’ ἐκεῖνα ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία,
πρέπει νὰ τὸ βουλώνουμε καὶ νὰ μὴν λέμε ὅτι ὁ ἀμετανόητος καὶ ἐπιμένων στὴν κακοδοξία
του ἄνθρωπος εἶναι αἱρετικός; (ὅπως π.χ. ὁ Βαρθολομαῖος, ὁ Ζηζιούλας κ.λπ.)].
Καὶ συνεχίζει
τὴν ἀπάντηση ὁ π. Βασίλειος: «Διότι ἔτσι μοιάζουμε μὲ τὸ σπίτι
ποὺ δὲν πάει καλά, ἐπειδὴ ὁ πατέρας δὲν διευθύνει καλά, κι ἀρχίζει καὶ
διευθύνει ἡ μητέρα μετά. Καὶ γι’ αὐτὸ γίνονται τὰ σπίτια ἀκόμα χειρότερα.
Γιὰ θυμηθεῖτε
στὴν Π. Διαθήκη, ὅταν μετεφέρετο ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης καὶ παραπάτησαν οἱ ἱερεῖς
ποὺ τὴν μετέφεραν, πῆγε κάποιος ἐκεῖ νὰ βοηθήσει νὰ μὴν πέσει ἡ Κιβωτός. Καὶ ἔπεσε
κάτω. Τὸν ἀχρήστευσε ὁ Θεός. Δὲν μπορεῖ νὰ παίρνει ἐξουσία ὁ καθένας μέσα στὴν Ἐκκλησία
καὶ νὰ ἀποφασίζει ποιός εἶναι αἱρετικὸς καὶ ποιός δὲν εἶναι. Αὐτὰ εἶναι νεοφανῆ
φαινόμενα. Θέλουνε κάποιοι νὰ παραστήσουνε ὅτι εἶναι ὑπερορθόδοξοι. Δὲν εἶναι Ὀρθοδοξία
αὐτά. Αὐτὰ εἶναι μισαλλοδοξία καὶ ἐγωϊσμοί. [σ.σ.: Τί λέτε,
πάτερ; Ποιός εἶστε ἐσεῖς ποὺ θὰ ἀκυρώσετε τὴν Ἐντολὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, τῶν Προφητῶν,
τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων, ποὺ μᾶς ἔδωσαν
τὴν «ἐξουσία» καὶ διαταγὴ νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ κάθε πιστὸ «ἀτάκτως
περιπατοῦντα»; Ποὺ δίδαξαν νὰ μὴν λέμε στοὺς αἱρετικοὺς οὔτε «χαίρετε»; Ποιός εἶστε ἐσεῖς ποὺ θὰ ἀκυρώσετε τὴν Ἐντολὴ ποὺ ὁ Κύριος ἔδωσε στοὺς μαθητές Του, νὰ τινάζουν καὶ τὴν σκόνη τῶν ὑποδημάτων
τους, ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν δέχονται τὸν ὀρθόδοξο λόγο καὶ τὴν ὀρθόδοξη
διδαχή; Ἐμεῖς δὲν γινόμαστε Σύνοδος, πάτερ, καὶ δὲν καταδικάζουμε κανένα, ἁπλῶς
ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ βέβαια, πῶς θὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἂν δὲν
διαπιστώσουμε, καὶ ἀποδείξουμε, καὶ δὲν τοὺς ὀνομάσουμε πρῶτα αἱρετικούς, ἐφ’ ὅσον ἐπιμένουν στὴν
αἵρεση καί, μάλιστα σήμερα, ἐφ’ ὅσον Ἅγιοι ἄνδρες ἔχουν διαπιστώσει τὴν αἵρεση,
ὅπως π.χ. ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς;]. Ποιός εἶμαι ἐγὼ ποὺ θὰ πῶ ὅτι ὁ τάδε Ἐπίσκοπος
εἶναι αἱρετικὸς καὶ δὲν τὸν μνημονεύω; Ποιός εἶμαι; Εἶμαι Ἐκκλησία ἐγώ; Ὑποκαθιστῶ
τὴν Ἐκκλησία; Ποιός μοῦ τὸ εἶπε; Ποιός τὸ ὑπέγραψε; Μίλησε ὁ οὐρανός; Ὁ οὐρανὸς
μιλάει μὲ τὴν ἐπίγεια Ἱεραρχία, δὲν μιλάει μὲ τὸν καθένα. [σ.σ.: Καὶ βέβαια, μίλησε ὁ οὐρανός, πάτερ; Ἀκόμα δὲν τὸ
καταλάβατε; Τί ἀνιστόρητα εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς λέτε, πάτερ; Ξεχνᾶτε ὅτι ἡ ἐπίγεια Ἱεραρχία δέχτηκε τὸν Μονοθελητισμό; Καὶ τότε, ὄχι ἱερωμένος, ἀλλὰ
ἕνας μοναχὸς τὴν διέγραψε τὴν ἐπίγεια Ἱεραρχία; Ἔχετε ἀκούσει τὸ ὄνομά του;
Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής! Ἡ ἐπίγεια Ἱεραρχία τῆς Κανονικῆς Συνόδου Ὀρθοδόξων (μὴ
καταδικασμένων αἱρετικῶν, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Βαρθολομαῖος, ὁ Ἱερώνυμος κ.λπ.) κατεδίκασαν
τὶς Εἰκόνες, κατεδίκασαν τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό! Τί λέτε, διαστροφέα τῆς
ἐκκλησιαστικῆς μας Παραδόσεως, πάτερ Βασίλειε: ὁ Οὐρανὸς μίλησε δι’ αὐτῆς τῆς Συνόδου τοῦ 754,
τοῦ 449 κ.ἄ.π. ἢ διὰ τῶν ταπεινῶν πιστῶν ποὺ ἀποτειχίστηκαν (καὶ
ἡ Ἐκκλησία μας μετέπειτα τοὺς ἀναγνώρισε ὡς Ἁγίους μας, ὅπως ἐκεῖνοι στὴν
Κωνσταντινούπολη, ποὺ ἐπαινέθηκαν ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας;). Ἐφ' ὅσον δὲν μιλᾶ ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ ἀποδέχεται τὴν κακόδοξη Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου (ποὺ δὲν ἐτάφη, ὅπως προβοκατόρικα διδάξατε, ἀλλὰ ζεῖ καὶ βασιλεύει), πὼς θὰ μιλήσει ὁ οὐρανός, παρὰ διὰ τῶν πιστῶν; Ἂν δὲν ἀντιδράσουν οἱ πιστοί, ἂν δὲν ἀποτειχιστοῦν, πῶς θὰ νικηθεῖ ἡ αἵρεση, πῶς θὰ ἀναγκασθεῖ ἡ συμβιβασμένη καὶ προδίδουσα Ἱεραρχία, ἴσως φοβούμενη τὸν λαό, νὰ συγκληθεῖ καὶ νὰ καταδικάσει τὴν αἵρεση;]. Κι
ὅταν κάποιος ἔχει ἐξουσία ἀπὸ τὸν Θεό, αὐτὴ ἡ ἐξουσία γίνεται ἀποδεκτὴ κι ἀπὸ τὴν
ἐπίγεια Ἱεραρχία, ἔστω κι ἂν πρόκειται γιὰ ἕνα ἁπλὸ μοναχό. Ἀλλὰ θὰ γίνει ἀποδεκτὴ
ἔτσι, μὲ τὴν τάξη τῆς Ἐκκλησίας. [σ.σ.: Ἐδῶ εἶναι τὸ
τραγικό λάθος, πάτερ. Ἕως ὅτου γίνει ἀποδεκκτὴ ἀπὸ τὴν γήϊνη Ἱεραρχία, ἐσεῖς μᾶς
διδάσκετε νὰ μένουμε βουτηγμένοι στὴν αἵρεση, νὰ παίρνουμε εὐλογία ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς,
ἐνῶ οἱ Ἅγιοι μᾶς διδάσκουν τὰ ἀντίθετα· νὰ ἀπομακρυνόναστε ἀπὸ τοὺς ΜΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΥΣ αἱρετικούς,
«ὡς ἀπὸ ὄφεως»!]. Αὐτὰ παραλάβαμε ἐμεῖς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ποὺ
γνωρίσαμε. Τὰ ὑπόλοιπα ὅλα εἶναι ξένα πρὸς τὸ Ὀρθόδοξο πνεῦμα…[σ.σ.: Προσέξτε, πάτερ, γιατὶ ψεύδεστε· δὲν διδάσκετε αὐτὰ ποὺ παραλάβατε, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ δὲν
παραλάβατε. Ἄρα, καινοτομεῖτε καὶ αἱρετίζετε].
Αὐτὰ νὰ τὰ
προσέξουμε πάρα πολύ, γιατὶ στὶς μέρες μας ἀπειλοῦνται σχίσματα… Μὲ τὴν ἀφροσύνη
ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν ἐποχή μας καὶ ὅτι ὁ καθένας θέλει νὰ κάνει τὸν σπουδαῖο καὶ
τὸν ξεχωριστὸ καὶ ὅτι κάνει κάτι καινοφανὲς καὶ ὑπέροχο στὰ μάτια τῶν ἀδαῶν, δὲν
ἀποκλείεται νὰ φουντώσει αὐτὸ τὸ κακό. Νὰ προσευχηθοῦμε ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος νὰ μὴν ἐπιτρέψει τέτοιες συμφορές. [σ.σ.: Τί
ἐπικίνδυνα πράγματα λέτε, πάτερ Βασίλειε, γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ σᾶς ἐμπιστεύθηκε
ὁ Θεός! Ἀντιστρέφετε τοὺς ὅρους καὶ θεωρεῖτε ἐπικίνδυνους ὄχι τοὺς Οἰκουμενιστὲς
ποὺ ἔχουν δημιουργήσει τὸ «δογματικὸ σχίσμα» τῆς Παναιρέσεως, ἀπομακρύνοντας τοὺς
πιστοὺς προοδευτικὰ ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως, ἀλλὰ θεωρεῖτε ἐπικίνδυνους τοὺς
πιστοὺς ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν αἵρεση;
Ἀκολουθοῦν οἱ δημοσιεύσεις τοῦ π. Βασιλείου καὶ τῆς "Πατερικῆς Παραδόσεως" (γιὰ τὸ θέμα τῶν κακόδοξων θέσεων τοῦ π. Βασιλείου (τὸ ἔτος 2014).
