Ομιλία εις την Κυριακήν προ της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

 (Επισκόπου Θεοφάνους Κεραμέως)

   Ελάτε σήμερα, ω θεοφιλεστάτη συνάθροισις, ας εορτάσομε τα προεόρτια της ανυψώσεως του ζωηφόρου Σταυρού. Αντηχεί στην ακοή μου η θεσπεσία φωνή του Ευαγγελίου, η οποία προσφωνεί το σταυρικό μυστήριο θέτοντας ως υπόδειγμα το χάλκινο όφι που είχαν κρεμάσει στο ξύλο οι Ισραηλίτες. Και μου γίνονται τα αναγνώσματα προμηνύματα και προκηρύγματα της προσκυνήσεως του Σταυρού. Ας στρέψομε λοιπόν προσεκτικά το βλέμμα μας στα ολόφωτα λόγια του Ευαγγελίου χρησιμοποιώντας αυτά ως προπομπή του βασιλικού σκήπτρου.

Είπεν ο Κύριος: «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν, ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ». Καλό είναι να τα είπη αυτά. Πράγματι, η ευαγγελική αυτή περικοπή αποβλέποντας στον σκοπό της ημέρας, απεσιώπησε αυτό που είχε προηγηθεί. Τότε λοιπόν που ήλθε προς τον Κύριον ο νυκτερινός εκείνος μαθητής – καταλαβαίνεις βεβαίως οτι εννοώ τον Φαρισαίο Νικόδημο – και τον εδίδασκε ο Σωτήρ για την «άνωθεν γέννησιν», εκείνος, επειδή ο νους του κατείχετο ακόμη από την ιουδαϊκή παχύτητα, εσύρθη αυτόματα στον χώρο της μήτρας φανταζόμενος γέννησιν σαρκικήν. Όταν λοιπόν ο Κύριος τον είδε να μη τον ακολουθεί στο ύψος του δόγματος αυτού, του λέγει· «Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν, ειμή ο εκ του ουρανού καταβάς»· ωσάν να λέγει: Συ μεν, Νικόδημε, είσαι ανεπίδεκτος ουρανίου μυσταγωγίας και προσπαθείς να βρεις κάποια εξήγηση ανθρώπινη· αλλά «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν», ώστε να τα μυηθεί αυτά εκεί, «ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς», εκτός από αυτόν ο οποίος κατέβηκε από τον ουρανό και δογματίζει τα εκεί τρανώς, «ο Υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ».

Θα μπορούσε όμως να πει κάποιος· εφ όσον, όταν τα έλεγε αυτά, δεν είχε ακόμη αναχωρήσει προς τους ουρανούς με το πρόσλημμα, όπως τότε μετά την αναβίωσή του από τον κόσμο των νεκρών, που εμπόδιζε την θεοφόρο Μαγδαληνή να τον αγγίσει και αποστέλλοντάς την προς τους Αποστόλους, της έλεγε «Ούττω γαρ αναβέβηκα προς τον Πατέρα μου», πώς λοιπόν λέγει εδώ ότι κανείς δεν έχει ανέβει στον ουρανό, εκτός από εκείνο τον ίδιο ο οποίος κατήλθεν από τον ουρανό στη γη; Εδώ φανερώνει το δόγμα της άρρητης ένωσης του Θεού Λόγου με εμάς, ότι οι δύο φύσεις ενώθηκαν ασυγχύτως σε μία υπόσταση. Όταν λοιπόν ακούς «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν, ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς», εννόησε την Θεότητα του Λόγου· γι’ αυτό και πρόσθεσε «ο ων εν τω ουρανώ». Είναι πράγματι αφέλεια εδώ να εννοήσομε την σάρκα, ότι ήταν και στον ουρανό και συζητούσε με τον Νικόδημο, τη στιγμή που είχε τρεις διαστάσεις και περιοριζόταν σε έναν τόπο. Ενώ το αναμφισβήτητα θεοσεβές είναι να πιστεύομε ότι εδώ πρόκειται για την υπεράρχιο Θεότητα, η οποία ευρίσκεται ολικώς μέσα στο παν και επάνω από το παν. Όμως το «ούττω αναβέβηκα προς τον Πατέρα μου» που ελέχθη στην μυροφόρο, δήλωνε τη σωματική ανάβαση. Στη συνέχεια λοιπόν προλέγει περί του Πάθους και του Σταυρού. Λέγει δηλαδή· «Ώσπερ Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον Υιόν του ανθρώπου». Είναι, νομίζω, σαφής για τους περισσότερους η ιστορία για την οποία κάνει λόγο εδώ, αλλά για να γίνει πιο εύληπτος για μας η θεωρία, θα προσπαθήσω με συντομία να την ερμηνεύσω το κατά δύναμη και με λίγα λόγια.

Τότε που ο Ισραηλιτικός λαός καθοδηγείτο από τον Μωυσή διά μέσου της ερήμου, επειδή η δουλοπρεπής ηδονή τους διέγειρε την επιθυμία της γαστριμαργίας και ονειροπωλούσαν τον Αιγυπτιακό χορτασμό όπως οι άτακτοι νέοι, παιδαγωγούνται με σφοδρότερες μάστιγες· τους επετέθηκαν όφεις έρποντας μέσα στο στρατόπεδο, οι οποίοι έχυναν θανατηφόρο δηλητήριο σε όσους πλήγωναν με τα δόντια τους. Καθώς δε ο Μωυσής τους έβλεπε να υποκύπτουν ο ένας μετά τον άλλο από τα πλήγματα των θηρίων, κατόπιν θείας συμβουλής κατασκεύασε ένα χάλκινο ομοίωμα φιδιού και έτσι εξουδετέρωσε την δύναμη των αληθινών φιδιών. Και αφού κρέμασε σε ένα ύψωμα το χάλκινο φίδι, ώστε να το βλέπουν όλοι, σταμάτησε τον αφανισμό του λαού απο τα θηρία αυτά. Πράγματι, όποιος έβλεπε στην εικόνα του φιδιού, διότι με κάποια μυστική αντίδραση η θέα του φιδιού εξουδετέρωνε το δηλητήριο.

Το ότι το χάλκινο φίδι ήταν τύπος του ίδιου του Χριστού, το κηρύσσει σαφώς το Ευαγγέλιο και ας μη ταράσσει τους φιλόχριστους η συσχέτιση του μυστηρίου με το αποκρουστικό αυτό ζώο. Εάν ο πατέρας της αμαρτίας ονομάσθηκε από την Αγία Γραφή φίδι, και εκείνο που γεννήθηκε από το φίδι, η αμαρτία δηλαδή, οπωσδήποτε είναι φίδι, συνώνυμο με αυτό που την γέννησε. Και μάλιστα ο Απόστολος μαρτυρεί ότι ο Κύριος έγινε για χάρη μας αμαρτία, αφού ανέλαβε την αμαρτωλή φύση μας· «τον γαρ αμαρτίαν» λέγει «μη ποιήσαντα, υπέρ ημών αμαρτίαν εποίησεν». Προσαρμόζεται άρα κατά αναλογία στον Κύριο το αίνιγμα. Πράγματι, επειδή τα πονηρά φίδια διασκορπίστηκαν έρποντας σε όλο το ανθρώπινο γένος και θανάτωσαν με τις γρατσουνιές της αμαρτίας τη φύση μας, γι’ αυτό το λόγο ο Θεός υποδύεται το ομοίωμα της αμαρτίας, «εν ομοιώματι σαρκός αμαρτίας», όπως λέγει ο Παύλος, «γενόμενος», και έτσι ο άνθρωπος ελευθερώνεται από την αμαρτία δια μέσου εκείνου, ο οποίος έλαβε τη μορφή της αμαρτίας και ήλθε κοντά σ’ εμάς οι οποίοι είχαμε παραδοθεί στο φίδι· δι’ αυτού ο μεν θάνατος που προκαλείται από τα πλήγματα εμποδίζεται, τα δε φίδια αφανίζονται με το Πάθος του Σταυρού. Και έχει μεν καταργηθεί ο θάνατος που προέρχεται απο τα φίδια, η ασέβεια δηλαδή, δεν έχουν όμως παύσει τα πλήγματα. Διότι η επιθυμία που ενυπάρχει στη σάρκα κατά του πνεύματος δεν έχει εξαφανισθεί τελείως· και στους ενάρετους μάλιστα ενεργούνται πολλές φορές τα πλήγματα της επιθυμίας. Εκείνος όμως που βλέπει προς αυτόν ο οποίος υψώθηκε στο ξύλο, απωθεί το πάθος και εξουδετερώνει το δηλητήριο με το φόβο του Θεού σαν με κάποιο φάρμακο. Το να βλέπει κάποιος προς τον Σταυρό είναι αυτό, να γίνει σε όλο του το βίο ως νεκρός για τον κόσμο και σταυρωμένος, να μένει ακίνητος προς κάθε αμαρτία και να καθηλώνει το σαρκικό του φρόνημα με το φόβο του Θεού, κατά τον Ψαλμωδό. Ήλος που θα καθηλώσει τη σάρκα πρέπει να είναι η εγκράτεια.

Ότι το φίδι είναι σύμβολο του μυστηρίου του σταυρού φαίνεται και από μια άλλη ιστορία. Όταν ο Μωυσής απεστέλλετο από τον Θεό να εξαγάγει τον Ισραήλ ο οποίος υπηρετούσε τους Αιγυπτίους, λέγει προς τον Θεό· «Εάν ου πιστεύσωσί μοι, μηδέ εισακούσωσι της φωνής μου, τί ερώ προς αυτούς;». Και ο Θεός του είπε· «Τί τούτό εστι το εν τη χειρί σου;» αυτός απήντησε· «Ράβδος». Και είπε· «Ρίψον αυτήν επί την γην. Και έρριψεν αυτήν, και εγένετο όφις. Και είπε Κύριος προς Μωυσήν·. Έκτεινον την χειρά σου και επιλάβου της κέρκου (την ουρά). Και εγένετο ράβδος εν τη χειρί αυτού». Πρόσεξε ακριβώς εδώ, ότι ο αληθώς κατά φύση Υιός του Θεού είναι σαν κάποια ράβδος του Πατρός· διότι η ράβδος είναι σημείο βασιλείας και δύναμης. Και μάλιστα ο Δαυίδ λέγει «Ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας σου». Όταν όμως αυτή την έριξε με την ενανθρώπηση και την περιέβαλε με σώμα γήινο, τότε έλαβε την μορφή των πονηριών μας. Σύμβολο δε της πονηρίας είναι το φίδι. Και όπως η ράβδος του Μωυσή, όταν εθηριώθη κατέφαγε τις ράβδους με τις οποίες οι Αιγύπτιοι μάγοι έκαναν τις γοητείες τους, και έπειτα πάλι, όταν την ξαναπήρε στα χέρια του, έγινε αυτό που ήταν πριν, έτσι και η ράβδος του Θεού και Πατρός, που είναι ο Υιός, με την οποία εξουσιάζει τα πάντα, έγινε καθ’ ομοίωση δική μας με σκοπό να εξαφανίσει τα νοητά φίδια, ώστε να μην είναι πλέον τα δαιμόνια θεοί των εθνών. Όταν λοιπόν έφερε σε πέρας την οικονομία, επανήλθε στον ουρανόν σαν στο χέρι του Πατρός και έγινε πάλι ράβδος ευθύτητος και Βασιλείας· έχει καθίσει δε εκ δεξιών του γεννήτορος και μάλιστα με τη σάρκα. Αλλά και με άλλον τρόπο το φίδι εικόνιζε τον Σωτήρα· όπως ακριβώς εκείνος εφαίνετο πως είναι φίδι, στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν, έτσι και ο Κύριος «αμαρτίαν ουκ εποίησεν»· και δεν ηταν δίκαιο να λάβει ο κατά φύση αγαθός πείρα του κακού. Όμως στους φαύλους φαινόταν αμαρτωλός· πράγματι στον τυφλό που θεραπεύθηκε έλεγαν· «Δος δόξαν τω Θεώ· ο άνθρωπος ούτος αμαρτωλός έστιν». Αλλά και φάγον και οινοπότην τον ονόμασαν με τα απύλωτα στόματά τους: Και με άλλον τρόπο όμως ο Σωτήρας παρομοιάζεται με το φίδι· διότι το φίδι έχει όχι μόνο θανατηφόρο δηλητήριο, αλλά και ειδικό φάρμακο το οποίο εξουδετερώνει το θανατηφόρο δηλητήριο. Γι’ αυτό οι γιατροί από τις σάρκες των φιδιών κατασκευάζουν αντίδοτο γι’ αυτούς που πλήγηκαν από φίδια. Έτσι και ο Λόγος του Θεού κατεσκεύασε από τη θνητή φύση του Αδάμ το σώμα του, το οποίο κατήργησε το θάνατο. Ο Θεολόγος Γρηγόριος μάλιστα λέγει ότι το φίδι πρέπει να ληφθεί όχι ως τύπος του Κυρίου, αλλ’ ως αντίτυπος· λέγει δηλαδή «το χάλκινο φίδι κρέμεται κατά των φιδιών που δαγκώνουν, όχι ως τύπος του υπέρ ημών παθόντος, αλλ’ ως αντίτυπος· επειδή εκείνο μεν το χάλκινο φίδι εξουδετερώνοντας το δηλητήριο των ομοειδών του φιδιών έσωζε τους πληγέντες ανθρώπους· ο δε Σωτήρ ημών, όταν υψώθηκε στο Σταυρό, κατεξέσχισε την δύναμη των αλλότριων δαιμόνων, τους δε οικείους και ομοειδείς του ανθρώπους τους έσωσε». Εύλογα λοιπόν ο άγιος πατήρ λέγει ότι εκλαμβάνεται ως αντίτυπος. Σύμφωνα δε με το σοφότατο Μάξιμο, το κρεμάμενο φίδι ήταν σύμβολο του θανάτου, του οποίου το φίδι είχε γίνει πρόξενος. Και το τρόπαιο πάνω στο οποίο ανυψώθηκε, εικόνιζε τον Σταυρό· η δε προς αυτόν θέα των πληγωμένων απο τα φίδια, είναι η ομολογία των πιστευόντων. Όποιος λοιπόν ομολογεί θεοπρεπώς το θάνατο του Χριστού, έχει ζωήν αιώνιον. «Ούτως υψωθήναι δει τον Υιόν του ανθρώπου». Το «υψωθήναι δει τον Υιόν του ανθρώπου» έχει διπλή έννοια· αφ’ ενός μεν την καθήλωσή του σε ξύλο υψηλό, την οποία καταδέχθηκε για χάρη μας· διότι έπρεπε, αφού αγιάστηκε η γη απο τα άχραντα πόδια του με το βάδισμα και η θάλασσα με την πορεία του πάνω στα κύματα, να αγιαστεί και ο αέρας με την ανύψωσή του στο Σταυρό· αφ’ ετέρου δε δηλώνει τη δόξα με την οποία δοξάστηκε ανθρώπινα διά του Σταυρού. Διότι ενώ φάνηκε ότι κατακρίθηκε, με αυτόν κατακρίνει τον κοσμοκράτορα διάβολο, αφού αποδείχθηκε ανώτερος από τα πάθη στα οποία είχε υποδουλωθεί ο άνθρωπος, τη λύπη δηλαδή και την ηδονή. Από αυτά την μεν ηδονή νίκησε πάνω στο όρος, επειδή ούτε μετέβαλε τους λίθους σε άρτους, ούτε στις άλλες συμβουλές του πειραστού πείστηκε· από δε τη λύπη φάνηκε ανώτερος ιδίως κατά τον καιρό του Πάθους, τότε που ο αντίπαλος τους εξήγειρε όλους εναντίον του. Προδότης ο μαθητής, φυγάδες οι μαθητές, αρνητής ο Πέτρος, μάχαιρα και δάδες και ξίφη, σιαγόνες ραπιζόμενες, ράχις έκδοτος στις πληγές, μάρτυρες ψευδείς, κριτήριο ασεβές, απόφαση απάνθρωπη, στρατιώτες που διασκέδαζαν μετά τη θλιβερή απόφαση με εμπαιγμούς και ειρωνείες και ύβρεις και κτυπήματα με τον κάλαμο, καρφιά και χολή, και όξος και τελευταίον ο Σταυρός. Ποία ήταν λοιπόν η άμυνα κατά των δραστών; «Πάτερ, συγχώρησον αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν». Έτσι, αφού νίκησε και τη λύπη με την μακροθυμία, καταστρατηγεί τον αντίπαλον, δεικνύοντας σε μας τον τρόπο της κατ’ αυτού νίκης. Διότι με την αποχή των ηδονών και με την πραότητα προς αυτούς που μας στενοχωρούν και την μακροθυμία, γινόμαστε μιμητές του Δεσπότη και κερδίζουμε για την κατά του πονηρού νίκη έπαθλο τη Βασιλεία των Ουρανών· αυτήν είθε να επιτύχομε όλοι με τη χάρη της υπερφώτου Τριάδος, «η πρέπει πάσα δόξα εις τους αιώνας των αιώνων». Αμήν.

Πηγή

Ο αρχιερατικός του Αιτωλίας Κοσμά ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΕ με παπικούς καρδινάλιους. Κι ο κ. Κοσμάς αντί να τιμωρήσει αυτόν, τιμωρεί αντι-Οικουμενιστή μοναχό!

 ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ:

Ο αρχιερατικός επίτροπος του "ευσεβούς" μητροπολίτη Αιτωλίας Κοσμά, αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Ράπτης, ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΕ με παπικούς καρδινάλιους και με τον Βαρθολομαίο στο Φανάρι.

Φωτογραφίες, ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ.

Επισκεπτόμαστε το ιστολόγιο "Φως Φαναρίου"

και διαβάζουμε στο ρεπορτάζ για τον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας στο Φανάρι (Μάρτιος 2017):

Διαβάζουμε: 

Ἐκκλησιάσθησαν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Γέρων Νικαίας κ. Κωνσταντῖνος, Πέργης κ. Εὐάγγελος, Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στέφανος, Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος καί Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρας, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει, οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Ἀβύδου κ. Κύριλλος καί Ἁλικαρνασσοῦ κ. Ἀδριανός, οἱ Σεβ. Καρδινάλιοι κ. Angelo Bagnasco καί κ. Péter Erdö, ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Ναθαναήλ, Ἡγούμενος τῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱ. Μονῆς Ἰβήρων,

Απαντήσεις στον π. Δανιήλ Αεράκη

Απάντηση στον π. Δανιήλ Αεράκη για τον «ορθόδοξο» μητροπολίτη Φλωρίνης και το «σχίσμα της αποτείχισης».

Απάντηση στον π. Δανιήλ Αεράκη για τον «ορθόδοξο» μητροπολίτη Φλωρίνης και το «σχίσμα της αποτείχισης».

Δυστυχώς, απ’ ό,τι βλέπω, ο π. Δανιήλ Αεράκης δεν είναι σε πλάνη μόνο στα Εσχατολογικά ζητήματα (τον Αντίχριστο, τον δυσώνυμο αριθμό κ.λ.π.) αλλά και στο θέμα της Αποτείχισης.  Οι πατέρες των Μονών της Φλώρινας, στηριζόμενοι στον 15ο  Ιερό Κανόνα της ΑΒ Συνόδου, διέκοψαν τη μνημόνευση του μητροπολίτη Θεόκλητου για δύο λόγους:

- Πρώτον και κυριότερον, γιατί αποδέχεται τις αιρετικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου της Κρήτης που νομιμοποίησαν τον Οικουμενισμό και

- δεύτερον, γιατί εξακολουθεί να μνημονεύει τον επικεφαλής της αίρεσης, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Εξ άλλου, ο ίδιος ο π. Δανιήλ, με άρθρο του, διατύπωσε δριμύτατη κριτική στην ληστρική «σύνοδο»[1] Σε άλλο άρθρο του κατακεραύνωσε τους Οικουμενιστές, όπως τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο που τον αποκάλεσε «Πρώτο σε φαιδρότητες»[2]. Γράφει, επίσης, ότι ο Πατριάρχης «γελοιοποιείται» διανέμοντας «αντίχριστα Κοράνια»[3]

Δεν έχει καταλάβει ακόμα γέροντας αυτός ότι με την «Πανορθόδοξη» «σύνοδο» της Κρήτης εισήλθε η αίρεση μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας μας. Ο μητροπολίτης Φλωρίνης Θεόκλητος από τη στιγμή που αποδέχεται και επαινεί αυτήν την ψευδοσύνοδο κηρύττει αίρεση. Ένα συν ένα ίσον δύο. Τι δεν καταλαβαίνει ο πατήρ Δανιήλ; Τον παραπέμπω στο κείμενό μου: «Αντι-Κανονική και άδικη η δίωξη των δύο Μοναστηριών της μητροπόλεως Φλωρίνης»[4].

        Όσον αφορά τον «ορθόδοξο», δήθεν, μητροπολίτη Φλωρίνης, τον παραπέμπω και σε ένα άλλο κείμενο μου που δείχνει πόσο «ευαίσθητος» είναι στο θέμα της Πίστεως ο ανάξιος διάδοχος του Πατρός Αυγουστίνου Καντιώτη. («Ανοιχτή επιστολή προς τον σεβ. Μητροπολίτη Φλωρίνης κ. Θεόκλητο»[5])

Βασίλης Κερμενιώτης

Ἡ συνέχεια ἐδῶ: Πηγή

Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗΣ 

                   ΑΠΑΝΤΑΕΙ 

      ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗ.

  
"O φιλων πατερα ή μητερα υπερ εμε, ουκ εστι μου Αξιος"(....)
"Εως θανατου αγωνισαι υπερ της Αληθειας...."(...)
 

   Ο φλογερος ιεροκηρυκας πατηρ Δανιηλ Αερακης, επαθε τι το ανθρωπινον και εσπευσε να υπερασπισθη τον ενοχο και τους ενοχους και να κατακρινει τους αθωους. Ετσι, λοιπον, κατακρινει με αναρμοστα και απρεπη σχολια του,(στο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ιστολογιο Αναστασιος), τους δικαιως αποτειχισθεντες πατερες των

Σύναξη αποτειχισμένων και νέο περιοδικό

   

  Πληροφορηθήκαμε ὅτι τὴν παρελθοῦσα Τετάρτη σὲ ἐπίγεια «Κατακόμβη» τῆς Κορίνθου (ἀφοῦ πρὸς τὸ παρὸν δὲν ὑπάρχει στὴν Πελοπόννησο ἱερέας ποὺ νὰ ἔχει κάνει διακοπὴ μνημοσύνου), ἔγινε Σύναξη τῶν ἀποτειχισμένων τῆς Πελοποννήσου. Ἔγινε ἁγιασμὸς καὶ συζήτηση πνευματικῶν θεμάτων καὶ μιὰ μικρὴ ὁμιλία, σχετικὴ μὲ τὴν κακόδοξη Κολυμπάριο Σύνοδο τῆς Κρήτης, ποὺ παρατίθεται στὸ τέλος.

   Παρόντες πιστοί ἀπὸ ὅλες τὶς τάξεις: τῶν Ἱερέων, τῶν μοναχῶν, τῶν πιστῶν. Εἶναι οἱ πιστοὶ ποὺ ἀντιδροῦν στὶς κακοδοξίες τῶν Οἰκουμενιστῶν, καὶ δὲν στρουθοκαμηλίζουν.

 Στὴ Σύναξη παρουσιάστηκε ἕνα τὸ νέο περιοδικὸ τῶν Ἀποτειχισμένων μὲ ὀνομασία «Ἅλας»! Τὸ περιοδικὸ ἐκδίδεται ἀπὸ τὸν «Σύνδεσμο Ὀρθοδόξων Λαϊκῶν “Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης”».

 Ἐπίσης στὴν Σύναξη παρου-σιάστηκε καὶ τὸ νέο βιλίο "Ἀπάνθισμα Ἀντιαιρετικόν". Περισσότερο γι’ αὐτὸ τὸ βιβλίο ἐδῶ.

   Παρουσιάζουμε καὶ τὴν ὁμιλία ποὺ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Συνάξεως ἐκφωνήθηκε:

Περὶ τῆς ληστρικῆς καὶ κακόδοξης Συνόδου  τῆς Κρήτης καὶ τοῦ γεγονότος ὅτι διὰ τῆς σιωπῆς τὴν ἔχουν ἀποδεχθεῖ οἱ Ἕλληνες Ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς!

Eἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ Σύνοδος στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης ἐπεκύρωσε τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀναγνώρισε δηλαδή τὶς πολλὲς αἱρετικὲς ὁμάδες τῶν Προτεσταντῶν καὶ τοὺς Παπικοὺς ὡς Ἐκκλησίες, ἐνῶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμιλοῦμε γιὰ «Μία» Ἐκκλησία, αὐτὴ ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύριος, κι ὄχι γιὰ πολλὲς Ἐκκλησίες.

Βέβαια, ἐδῶ θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ προβάλει μιὰ εὔλογη ἀπορία. Σὲ ποιό σημεῖο τῶν ἀποφάσεων τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου ἀναφέρεται ὅτι ἡ

Οι Οικουμενιστές γιορτάζουν αύριο τον "άγιο" που τους εκφράζει!

ΠΡΟΣΦΥΓΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ -ΑΙΤΗΣΗ

Τοῦ  Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ Ἀγωνιστικοῦ Συλλόγου μέ τήν ἐπωνυμία «Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»

νόμιμα ἐκπροσωπουμένου,  Γαλλίας 4, Βόλος.

ΕΝΩΠΙΟΝ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ

ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ

Ἰασίου 1, Ἀθήνα.

 Διά τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ κ.κ.  Ἰγνατίου.

                                                   Βόλος 6  Σεπτεμβρίου 2002

                                                                                         "Π.Π."

ΠΡΟΣΦΥΓΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ -ΑΙΤΗΣΗ

         Μακαριώτατε,

         Σεβασμιώτατοι εὐλογεῖτε.

         Ἡ παροῦσα προσφυγή μας στρέφεται κατά τῆς ἁγιοποιήσεως τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη, Μητροπολίτου Σμύρνης, ὅπως αὐτή ἀνεκηρύχθη μέ τήν ὑπ' ἀριθμ. 2556/5-7-1993 ἐγκύκλιο τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μετά ἀπό ἀπόφαση αὐτῆς κατά τήν  τακτική συνεδρία  τῆς  4/11/1992.

         Ὡς γνωστόν ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος μέ τήν ὡς ἄνω ἀπόφασή της κατέταξε στήν χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας  μεταξύ τῶν μαρτυρησάντων ἐν ἔτει 1922 στήν Μικρά Ἀσία Ἐπισκόπων Γρηγορίου Κυδωνιῶν, Ἀμβροσίου Μοσχονησίων, Προκοπίου Ἰκονίου, Εὐθυμίου Ζήλων καί τῶν σύν αὐτοῖς κληρικῶν καί λαϊκῶν  καί τόν ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης.  Κατά τῆς ἐν λόγῳ ἁγιοποιήσεως καί κυρίως κατά τῆς κατάταξης τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης στή χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἐγγράφως διαμαρτυρήθηκαν ἔγκριτοι Ἱεράρχες, Θεολόγοι-Καθηγητές Πανεπιστημίου κ.ἄ., χωρίς ὅμως εἰδικώτερη καί ἀναλυτικώτερη προσέγγιση τοῦ ζητήματος ἀπό πλευρᾶς προσωπικότητος τοῦ ἁγιοποιηθέντος ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης.  Τά στοιχεῖα πού δικαιολογοῦσαν τήν διαμαρτυρία διετυπώθησαν γενικά, ἐπικεντρώθησαν δέ σέ ζητήματα τῆς πίστεως τοῦ ἁγιοποιηθέντος,  ὁ ὁποῖος εἶχε κατηγορηθεῖ γιά ἀνάμειξή του στή μασονία, καθώς καί γιά πολλές ὑποχωρήσεις στήν πίστη, γεγονός καταλυτικό βέβαια γιά τήν μή κατάταξή του στή χορεία τῶν ἁγίων.  Τά στοιχεῖα ὅμως πού ἀφοροῦσαν ἀπόκλιση τοῦ ἁγιοποιηθέντος ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη ἐθεωρήθησαν ὡς φῆμες γιά τίς ὁποῖες δέν ὑπῆρχε δυνατότητα διαψεύσεως ἐκ μέρους τοῦ δυσφημουμένου νεκροῦ.  Ἡ Δ.Ι.Σ. μή ἔχουσα προφανῶς στή διάθεσή της τά συγκεκριμμένα στοιχεῖα πού πιστοποιοῦσαν τήν βασιμότητα τῶν κατηγοριῶν ὡς πρός τήν πίστη τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης καί δεχομένη τό μαρτύριό του ὡς ἀδιάσειστο τεκμήριο ἁγιότητος, χωρίς ὅμως ἡ πίστη αὐτή νά εἶναι ὀρθόδοξη, προέβη στήν ἀνακήρυξή του ὡς ἁγίου,  μή λαμβάνουσα ὑπ' ὄψιν  καί μή ἐμμένουσα στίς μέχρι τότε ἀσαφεῖς καί ἀναπόδεικτες κατηγορίες.

         Προσφάτως ἐκυκλοφόρησε ἀπό τίς ἐκδόσεις «Ὀρθοδοξία» τό βιβλίο τοῦ Ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ μέ τίτλο «Ὁ Ἐθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης  - Ἀναίρεσις τῆς Παρανόμου Ἁγιοποιήσεώς του καί δογματική προσέγγισις αὐτῆς» .  Ὁ συγγραφεύς τοῦ ὡς ἄνω πονήματος, ὅπως συνάγεται ἀπό τήν πλούσια βιβλιογραφία στήν ὁποία ἀναφέρεται διεξοδικά, χωρίς νά προβάλλει προσωπικές ἀπόψεις,  παραθέτει στό βιβλίο του τό ἔργο καί τά φρονήματα καί γενικά τήν ἐκκλησιαστική, ἐθνική καί κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα τοῦ ἁγιοποιηθέντος.  Πράγματι τό περιεχόμενο τοῦ βιβλίου ἐρειδόμενο στίς πλούσιες ἱστορικές πηγές, οἱ ὁποῖες δέν ἐπιδέχονται ἀμφισβητήσεως ἀναιρεῖ κατηγορηματικά τήν παράνομη ἁγιοποίηση, ἀφοῦ τά στοιχεῖα καί τά πορίσματα τῆς ἱστορικῆς μελέτης καταδεικνύουν ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης:

         1. Κατηγορήθηκε ὅτι ἦταν μασόνος, ἀνῆκε στή στοά «Ἰωνία», τουλάχιστον κατά τήν τριετία 1919-1922, στενότατοι συνεργάτες του ἦταν ἡγετικά στελέχη τῆς μασονίας καί ὁ ἴδιος ὁδήγησε ἀρκετούς φίλους καί συγγενεῖς του στόν τεκτονισμό. Οὐδέποτε ἤλεγξε τήν μασονία ἄν καί ἡ Σμύρνη κατά τήν περίοδο τοῦ Χρυσοστόμου εἶχε δέκα τουλάχιστον μασονικές στοές. Ἡ ὅλη του ζωή καί διδασκαλία ἦταν ἐναρμονισμένη πλήρως μέ τά «πιστεύω» τῆς μασονίας, καθώς εἶχε πανθεϊστικές καί εἰδωλολατρικές ἀπόψεις πού τίς διεκήρυσσε δημόσια.   Πέραν αὐτῶν ἀξίζει νά ἀναφέρουμε ὅτι οὐδέποτε οἱ μασόνοι διεκδίκησαν ὡς μέλη τους ἀνθρώπους αὐστηρούς στήν πίστι ἤ ἀνθρώπους πού ἐπολέμησαν τή μασονία.

         2.  Ἦταν πρωτεργάτης τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,  κῆρυξ  καί θερμός ὑπερασπιστής τῆς ἑνώσεως τῶν «’Εκκλησιῶν» μέ μόνο κριτήριο τήν ἀγάπη καί ὄχι τό ὀρθό δόγμα. Ἐνῶ οἱ ὑπερασπιστές τῆς

Αν δεν υπήρχαν οι πολέμιοι της Συνόδου...

«Εἶδε μιὰ εἰκόνα ποὺ τὴν τρόμαξε,

καί …ξανασκέπασε τὸν καθρέφτη»!

Ενα χρόνο μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο… Ποιος τη θυμάται;

Μια λυπηρή διαπίστωση

Από

     Ανδρέα Λουδάρο

Ένα χρόνο μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης, αν βγει κάποιος στο δρόμο και ρωτήσει τους περαστικούς αν γνωρίζουν κάτι, το πιθανότερο είναι να αντικρίσει πρόσωπα γεμάτα απορία.

Σεβόμενος τις προσπάθειες και τους κόπους όλων αυτών που μισό και πλέον αιώνα εργάστηκαν για να την προετοιμάσουν αλλά και όλων αυτών που δούλεψαν σκληρά για να υλοποιηθεί, θα αποφύγω να δώσω κάποιο χαρακτηρισμό στο αποτέλεσμα, αλλά όσο κι αν προσπαθώ η αλήθεια δύσκολα κρύβεται.

Η αλήθεια λοιπόν, εκ του αποτελέσματος όπως το εισπράττω εγώ, είναι πως η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Κρήτης άνοιξε περισσότερες «πληγές» απ’ όσες έκλεισε.

Αν δεν υπήρχαν μάλιστα οι πολέμιοι της, ίσως σήμερα να μην μιλούσε κανείς γι αυτήν, γιατί… μεταξύ μας τώρα οι μόνοι που ασχολούνται με την παρ’ ολίγον Πανορθόδοξη Σύνοδο είναι αυτοί που την πολέμησαν.

Θα έλεγε κανείς πως στην Κρήτη, η ορθόδοξη Εκκλησία στάθηκε μπροστά σε ένα καθρέφτη, είδε μια εικόνα που την τρόμαξε, ξανασκέπασε τον καθρέφτη και από τότε προσποιείται πως δεν είδε τίποτα.

Κι όμως είδε πολλά τα οποία όσο κι αν κάνει πως δεν βλέπει κάποτε θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει κι αν δεν αντιμετωπίσει αυτά, θα πρέπει να ζήσει με τις συνέπειες τους.

Είδε για παράδειγμα πως η ενότητα των Εκκλησιών δεν είναι κάτι δεδομένο.
Είδε πως παρά τα όσα γράφονται και λέγονται κατά καιρούς, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μια, αλλά πολλές.
Είδε πως οι Εκκλησίες, εξακολουθούν να συνδέονται άμεσα και σε βάθος με τα κρατικά συμφέροντα των χωρών τους.
Είδε πως σε μια εποχή που τα γεγονότα και οι εξελίξεις τρέχουν με ασύλληπτες ταχύτητες αδυνατεί να ορίσει μια ατζέντα διαλόγου που να πλησιάζει έστω και λίγο την σημερινή πραγματικότητα.
Και πάνω απ’ όλα είδε ότι είναι άτολμη!

Ίσως λοιπόν θα ήταν καλό για την ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας να αντικρύσει ξανά αυτόν τον καθρέφτη αλλά αυτή τη φορά θα πρέπει να θέλει να δει και να έχει την πρόθεση να πράξει, να τολμήσει.

Ταλαίπωροι αντι-Οικουμενιστές! Βλέπετε την κατάντια, αλλά εκεί, εσείς, κοινωνείτε μαζί τους!

Ταλαίπωρο πατριαρχείο, πώς σε κατάντησαν κάποιοι από την εποχή του Αθηναγόρα και εντεύθεν!

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

  Η απολυταρχική – μονοκρατορική - εξουσιαστική νοοτροπία του Φαναρίου καλλιεργείται και προωθείται άριστα διά των περί "πρωτείου" ζηζιουλείων και "ελπιδοφόρων" ληρημάτων και φαντασιοκοπημάτων, των μη φεισθέντων ουδέ αυτού του ιερωτάτου Δόγματος της Αγίας Τριάδος.

Οι δύο αυτοί επίσκοποι του Βοσπόρου, χωρίς φόβο Θεού, άνευ αιδούς και συστολής, υπό την ανοχή, κάλυψη και υπόθαλψη, πιθανότατα και την προτροπή και ενθάρρυνση, του κρίμασιν οις οίδε Κυριος κατέχοντος την καθέδρα της εν Κωνσταντινουπόλει Εκκλησίας αλλά και την ένοχη ανοχή [σ.σ.: τῶν ποιμένων καὶ τῶν θεολογούντων χαρτοπολεμικῶς καί] των λοιπών προκαθημένων των άλλων τοπικών Εκκλησιών (αλήθεια, ούτε προσωπικά δεν θίγονται οι λεγάμενοι από την υιοθέτηση και θεσμοποίηση μίας τέτοιας στρεβλής περί πρωτείου εκκλησιολογίας;) οι διατυπώσαντες τη συγκεκριμένη φρικώδη και άκρως βλάσφημη κακοδοξία, υπόδικοι έναντι της πανορθοδόξου και αδιαφθόρου εκκλησιαστικής συνειδήσεως όντες, αντί να καταστούν αντικείμενα πανορθοδόξου συνοδικής αντιμετωπίσεως επί τη βάσει των υπό των Θείων και Ιερών κανόνων διαλαμβανομένων σχετικώς, έχουν καταληφθεί ασύδοτοι να μολύνουν την πνευματική ατμόσφαιρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας διά των προαναφερθέντων ανηκούστων αιρετικών τους ρημάτων. [σ.σ.: Καὶ οἱ μολυνόμενοι συνεχίζουν νὰ μολύνονται κοινωνοῦντες μαζί τους].

Πρωτοστάτησαν, μάλιστα, και στην προετοιμασία, σύγκληση και διαμόρφωση των αποφάσεων της απαισίας μνήμης, ανεκδιήγητης "συνόδου" της Κρήτης, της υπονομευσάσης την περιλάλητη

Οικουμενισταί και διώκται

Οδύνη, λύπη και στεναγμό προκαλεί σε κάθε συνειδητό μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας το αποκαλυπτικό πρωτοσέλιδο άρθρο του Σέρβου Αρχιμ. π. Συμεών Βιλόφσκι στον «Ο.Τ.» 28.7.2017.
Στο υπ. αρ. 1898, 21 Οκτωβρίου 2011 φύλλο του «Ο.Τ.» στο άρθρο με τίτλο «Πως έπεσαν οι δυνατοί», ο θεολόγος κ. Θεόδωρος Γεωργόπουλος αναφέρεται στα τέσσερα πνευματικά παιδιά του Αγίου Ιουστίνου που διεκρίθησαν στη θεολογία και έγιναν επίσκοποι: 1) Αρτέμιος Ραντοσάβλιεβιτς, Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης. 2) Αθανάσιος Γιέφτιτς, πρώην Ερζεγοβίνης. 3) Αμφιλόχιος Ράντοβιτς, Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας 4) Ειρηναίος Μπούλοβιτς Μητροπολίτης Μπάτσκας. Στο τέλος μεταξύ άλλων σημειώνει:

    «Από τα 4 αυτά πνευματικά παιδιά του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς μόνον ο ομολογητής Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος μένει πιστός σε όσα έμαθε και επιστώθη από τον γέροντά του άγιον Ιουστίνον. Και έφτασε στο σημείο η σερβική ιεραρχία να καταδιώξη και καθαιρέση τον ομολογητή Μητροπολίτη Αρτέμιο. Και στον διωγμόν αυτόν πρωτοστατούν οι πνευματικοί του αδελφοί Μητροπολίτες πρώην Ερζεγοβίνης Αθανάσιος, Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος και Μπάτσκας Ειρηναίος. Και οι τρεις αυτοί διώκτες του συμπροσ­εύχονται με παπικούς και Εβραίους! Πως εξηγεί­ται αυτή η φοβερή αλλοίωσις των πρώην πατερικών, αντιπαπικών και αντιοικουμενιστών θεολόγων;».

     Στο υπ. αρ. 1821 (26/2/2010) φύλλο του Ο.Τ. έχει δημοσιευθή η

Το μέγα ψέμα των νέων θρησκευτικών

Το μέγα ψέμα των νέων θρησκευτικών

Γράφει ο κ. Παύλος Τρακάδας

 Προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα παιδιά θα μάθουν να είναι ανεκτικά απέναντι εις άτομα άλλων θρησκειών, αν διδαχθούν εις το σχολείον τις άλλες θρησκείες. Παράλληλα κατηγορούν θεολόγους, ανθρώπους που έχουν διδαχθή άλλες θρησκείες, ως φονταμενταλιστές και μισαλλοδόξους. Ως είναι αυτονόητον δεν μπορούν να ισχύουν εκ παραλλήλου και τα δύο. Προφανώς η εννοούν ότι θα προσφέρουν μεροληπτικήν γνώσιν εις τα παιδιά, η οποία θα στοχεύη να πείση τα παιδιά παρουσιάζοντας μόνον τα «καλά» των άλλων θρησκειών η η γνώσις από μόνην της δεν αρκεί δια να καλλιεργήση την ανεκτικότητα.

Πράγματι το μεγαλύτερον ψέμα, που έχει λεχθή εις το ζήτημα των θρησκευτικών, είναι ότι η γνώσις των άλλων θρησκειών καλλιεργεί την ανεκτικότητα. Εις την πραγματικότητα την ανεκτικότητα την καλλιεργεί μόνον η αληθής μύησις εις την Ορθοδοξίαν. Αν ο Χριστιανισμός είναι η «θρησκεία της αγάπης» και η Ορθοδοξία ο μόνος απαραχάρακτος Χριστιανισμός, τότε αν διδαχθούν σωστά τα παιδιά την Ορθοδοξίαν, θα μάθουν να αγαπούν όλους και να είναι ανεκτικά. Εις κάθε άλλην περίπτωσιν η δεν επιτυγχάνεται η ανεκτικότης η οφείλεται εις την καλλιέργειαν ότι