Αγιορείτικες κουβέντες

Οἱ ἐκδόσεις ΑΘΩΣ εἶχαν τὴν τιμὴ καὶ τὴ χαρὰ νὰ ἐκδώσουν τὰ δύο πρῶτα βιβλία τοῦ πατρὸς Διονυσίου Ταμπάκη, «Προσευχητάριο εἰδικῶν περιστάσεων» καὶ «Τῶν ἁγίων ἡ βοήθεια», δυὸ βιβλία, ποὺ φάνηκε πὼς τὰ εἶχαν ἀνάγκη οἱ ψυχὲς ὅλων μας.

Οἱ Ἁγιορείτικες κουβέντες, τὸ τρίτο βιβλίο τοῦ πατρὸς Διονυσίου, εἶναι στηριγμένο σὲ προσωπικὲς σημειώσεις του ἀπὸ τὶς ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν ἐπισκέψεις του στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ συμπληρωμένο ἀργότερα ἀπὸ παρατηρήσεις του κατὰ τὴ διάρκεια τῆς καθημερινῆς, ποιμαντικῆς του διακονίας. Κρύβει, δηλαδή, μέσα του ἕναν ὁλόκληρο, πνευματικὸ θησαυρὸ διατυπωμένο μὲ λόγο ἄμεσο καὶ ζωντανό, τόσο ἁπλὸ καὶ συνάμα τόσο βαθύ. Μᾶς ἀποκαλύπτει μικρὰ μυστικά, ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ζήσουμε μιὰ καθημερινότητα εὐλογημένη μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Στὶς σελίδες τοῦ

Το νέο τεύχος του περιοδικού "ΑΛΑΣ"

Μαρία Μαντουβάλου: Λέμε ΟΧΙ στα νέα Θρησκευτικά

 

ΜΑΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΥ: ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

    «Σεβαστοί πατέρες, ἑλληνορθόδοξη λαϊκή θάλασσα, ἄξιοι φορεῖς καί ἐκλεκτοί διοργανωτές αὐτῆς τῆς ἐπιβαλλόμενης, καί ἀπό καιρό ἀναμενόμενης, πορείας διαμαρτυρίας τόσο γιά τόν διαθρησκειακό ἀχταρμά τοῦ κ. Γαβρόγλου, ὅσο καί γιά ὅλες τίς μεθοδεύσεις σέ βάρος τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τοῦ ἑλληνορθόδοξου λαοῦ, καλῶς ἤρθατε στή μεγαλειώδη αὐτή συγκέντρωση.

    Ἡ εὐλογημένη συμπαράταξη ἐκκλησιαστικῶν καί πνευματικῶν δυνάμεων τοῦ τόπου μας καί ἡ λαϊκή πρόθυμη συμμετοχή ἀποδεικνύουν ὅτι ὅταν ὁ λαός ἐμπνέεται ἀπό ἄξιους ἡγέτες, βγαίνει

Τα Έσχατα χρόνια και η συμβουλή που ο Χριστός έδωσε στου πιστούς

Πρεσβ . Διονύσιος Ταμπάκης

   Είναι συνείδηση πλέον της Εκκλησίας, ως σώματος όλων των πιστών κι όχι ως μεμονομένου σώματος κάποιων διοικητικών γραφειοκρατικών μονάδων, των εσχάτων στα οποία ζούμε ,όπως αποτυπώνεται και στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, αποκαλούμενοι όλοι οι νεώτεροι Αγίοι ως έσχατοι Άγιοι.

   Και όπως μας βεβαιώνει ο Κύριός μας:

Καὶ ἔσται …ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ

ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου,

ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας

τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ

(Λουκ. κα΄ 25-26).

    Δηλαδή, στα έσχατα της ιστορίας ανάμεσα στα άλλα θα υπάρξει τεράστια στεναχώρια, αμηχανία και φόβος στα κράτη για το μέλλον,όπως και θόρυβοι από την κίνηση των κυμάτων (βλ. Τσουνάμια και άλλες φυσικές καταστροφές) ενώ οι άνθρωποι θα γίνονται ως νεκροί (κατάθλιψη κ.α) από τον φόβο και την απελπισία τους για το μέλλον της οικουμένης.

    Όμως ο γλυκύς Χριστός δεν αφήνει έτσι απροστάτευτα τα παιδιά του και συνάμα μας συμβουλεύει:

    Ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.(Λουκ κα΄-36)

   Δηλαδή να προσεύχεστε συνεχώς όπως καταξιωθείτε(όχι απλώς μπορέσετε, ούτε μόνο αξιωθείτε, αλλά καταξιωθείτε, δηλ. θα είναι μεγάλος λαχνός όποιος τότε μπεί κάτω από την σκέπη του Χριστού) και αποφύγετε όσα θα γίνουν στο μέλλον. και μπορέσετε και σταθείτε με καλή απολογία ενώπιον Του.

   Ας μπούμε λοιπόν, όσο έχουμε καιρό, στο καταφύγιο της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ το γρηγορότερο, ας διώξουμε κάθε κρατούμενο αμαρτίας που μας πνίγει, ας βρούμε έναν αγαθό Εξομολόγο να διώξουμε τα μπάζα από μέσα μας και ας κοινωνούμε τακτικά το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, έχοντας μέσα μας και για πάντα ένοικο τον ίδιο τον δημιουργό του σύμπαντος όλου και τότε τίποτε δεν μας απειλεί, ούτε επίγειο, ούτε αιώνιο!

«καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.

(Ματθ. κη, 20)».

Πηγή

Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (Μνήμη 10 Νοεμβρίου)

 

Ο Οσιότατος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 μ.Χ. στα Φάρασα ή Βαρασιό, στο Κεφαλοχώρι των έξι Χριστιανικών χωριών της περιφερείας Φαράσων της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι σε αρετές και μέτριοι σε αγαθά. Είχαν αποκτήσει δύο αγόρια, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (τον Άγιο Αρσένιο). Από μικρή ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους. Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά και την θαυματουργική διάσωση του μικρού τότε Θεόδωρου από τον Άγιο Γεώργιο που τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, είχε ως αποτέλεσμα, για τον μεν Βλάσιο να δοθεί με τον δικό του τρόπο στον Θεό, να τον δοξολογεί ως δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής και κατέληξε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, για τον Θεόδωρο δε να θέλει να γίνει καλόγερος. Στη συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στη Νίγδη και μετά στη Σμύρνη όπου τέλειωσε τις σπουδές του. Στα είκοσι έξι του περίπου χρόνια πήγε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών του Τιμίου Προδρόμου (Ζιντζί-Ντερέ) όπου αργότερα εκάρη Μοναχός και πήρε το όνομα Αρσένιος. Δυστυχώς όμως δε χάρηκε πολύ την ησυχία του, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β’, τον χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα Φάρασα για να μάθει γράμματα στα εγκαταλειμμένα παιδιά. Αυτό φυσικά γινόταν στα κρυφά, με χίλιες δυο προφυλάξεις, για να μη μάθουν τίποτε οι Τούρκοι. Στο τριακοστό έτος της ηλικίας του χειροτονήθηκε

Νεκτάριος Δαπέργολας, «Ενός δε έστι χρεία»…

 

(Η ασθένεια, οι αντιδράσεις και ο μονόδρομος της θεραπείας)

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Τραγικές στιγμές περνά η πατρίδα μας και αυτή είναι μία κυρίαρχη διαπίστωση σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς. Μια χώρα υπό πολιτική και πνευματική κατοχή, που καθημερινά βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στον βούρκο της οικονομικής εξαθλίωσης, της κοινωνικής κατάρρευσης, της δημογραφικής αποσύνθεσης, της πολιτικής διαφθοράς, της πολιτιστικής ασυναρτησίας. Και κυρίως βέβαια στον βούρκο της βαθύτατης πνευματικής κρίσης, όπου

Γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια το Ευαγγέλιο, συνεχίζει να "χαίρεται" με τους αιρετικούς!

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ  (9 Νοεμβρίου 2017)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 

Ἐκκλησιαστικαί εἰδήσεις 

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης, ἐδέχθη εἰς ἀκρόασιν: 

- Τόν Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπον Karekin Bekçiyan, Τοποτηρητήν τοῦ ἐνταῦθα Ἀρμενικοῦ Πατριαρχείου, συνοδευόμενον ὑπό τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Sahag Maşalıyan, τοῦ Αἰδεσιμ. Πρεσβυτέρου

Ψαλμωδίες και τελετουργικά σε παραλία στην Ανάβυσσο. «Βαπτίστηκαν» 100άδες γιόγκι

κ α ὶ

 Χριστιανισμὸς καὶ Γιόγκα, Βελονισμός, Ὁμοιοπαθητική, Reiki καὶ ἄλλες ἐναλλακτικὲς μέθοδοι θεραπείας

Τοῦ Ἠλία Θεοχαράκη

«Βαπτίστηκαν» 100άδες γιόγκι [εικόνες]

Έκπληκτοι οι κάτοικοι της Αναβύσσου είδαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο εκατοντάδες άτομα από κάθε γωνιά του πλανήτη να γεμίζουν παραλία της περιοχής.

Μέσα σε ψαλμωδίες και τελετουργικά, να προσεύχονται, να αυτοσυγκεντρώνονται, να πραγματοποιούν ασκήσεις yoga και τελικά να... βουτούν μέσα στην παγωμένη θάλασσα για να αφήσουν ελεύθερη την ψυχή τους να πετάξει στους εσωτερικούς κόσμους, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν.

Ο Απόστολος Νικολαΐδης δικαιώνει τον Νικολαϊτισμό και άλλες θέσεις του Χρήστου Γιανναρά!

Τελετή αναγόρευσης του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά σε επίτιμο διδάκτορα Κοινωνικής Θεολογίας

   Ὁ καθηγητὴς Ἀπόστολος Νικολαΐδης, τακτικὸς ὁμιλητὴς τοῦ «Μ. Βασιλείου» τῆς Ἀδελφότητος «Ο ΣΩΤΗΡ», δικαιώνει τὸν Νικολαϊτισμὸ τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ (νὰ τὸν χαίρονται οἱ Σωτηρικοί) καὶ δείχνει νὰ μὴν γνωρίζει τίποτα γιὰ τὴν κριτικὴ ποὺ ἀσκήθηκε γιὰ τὴν χρησιμοποίηση ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ἀνεπίτρεπτων ἀναλογιῶν μεταξὺ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρωπίνων προσώπων. Εἶπε στὴν ὁμιλία του, κατὰ τὴν ἀναγόρευση τοῦ Γιανναρᾶ σὲ ἐπίτιμο διδάκτορα τοῦ Τμήματος Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν  (15:40):

   Ὅσοι κατηγόρησαν (τὸν Χρῆστο Γιανναρᾶ) γιὰ Νικολαϊτισμό, δὲν κατανόησαν τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς χρησιμοποιεῖ τὸν ἔρωτα μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀγάπης, δηλαδὴ τῆς αὐθυπέρβασης. Εἶναι προφανὲς ὅτι χωρὶς ἀγάπη, δηλαδὴ χωρὶς τὸν ἔρωτα, εἶναι ἀδύνατον κάποιος νὰ σωθεῖ. Ἡ ἀγάπη δὲν δηλώνει ἰδίωμα συμπεριφορᾶς, ἀλλὰ τρόπο ὑπάρξεως. Ὁ ἐγωκεντρικὸς ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐρωτευθεῖ, γιατὶ δὲν μπορεῖ ν’ ἀγαπήσει. Ὁ ἔρωτας κατὰ τὸν Χρ. Γ. διασώζει τὸν ἐκστατικὸ χαρακτῆρα τῆς ἀγάπης, τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ ἐγώ, τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὶς ἀναγκαιότητες ποὺ καθορίζουν τὴν  φυσικὴ ἀτομικότητα. Ὁ ἔρωτας δηλώνει, καθὼς γράφει, τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου ἀπὸ τὴν φυσικὴ ἀναγκαιότητα καὶ τὴν ὑποταγή του σ’ αὐτήν. Εἶναι τρόπος τοῦ ὑπάρχειν, τρόπος ζωῆς, συνδέεται δὲ ἄμεσα μόνο μὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου, καθόλου δὲ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἀτόμου. Δηλώνει σχέση ἐλευθερίας ἀπὸ κάθε ἰδιοτέλεια.
   Τὸ ἄτομο, ἀντίθετα, συνιστᾶ μιὰ βιολογικὴ μονάδα, χωρὶς τὴν δυνατότητα τῆς διαίρεσης, τῆς τομῆς, τοῦ μερισμοῦ, τῆς σχέσης. Καθὼς γράφει, συνιστᾶ μιὰ ἀδιαφοροποίητη μονάδα ὁμοειδοῦς συνόλου, μιὰ παρὰ φύσιν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, μιὰ διαστροφὴ τῆς ζωῆς, μιὰ κατάσταση πτώσης, σὲ ἀντίθεση πρὸς τὸ πρόσωπο ποὺ δηλώνει τὴν ἀναφορά, τὴ σχέση, τὴ μετοχὴ στὴ σχέση, τὸ ὑπάρχειν ἔναντι· προσωπικὴ κοινωνία. Ὅλο αὐτὸ δηλώνεται στὸν Τριαδικὸ Θεό -Πατήρ, Υἱὸς καὶ Πνεῦμα- οἱ ὁποῖες δὲν κατανοοῦνται ὡς ἀτομικότητες, ἀλλὰ εἶναι δηλωτικὰ σχέσης -καθὼς γράφει- τῆς αἰτιώδους ἀρχῆς τοῦ ὑπάρχειν, ὡς ἀγαπητικῆς-ἐρωτικῆς ὑπαρκτῆς κοινωνίας τῶν προσώπων.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ «ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΟΥ» ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΡΓΑΜΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

 [σ.σ.: καὶ συνεπακόλουθα τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ]

του (ἀείμνηστου) Ιωάννη Κορναράκη, ομότιμου καθηγητή
του Πανεπιστημίου Αθηνών

   Ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς, στο βιβλίο του «Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα» (εκδόσεις «Δόμος», 3η επανατύπωση 1999), ισχυρίζεται ότι το συγγραφικό έργο του Ζηζιούλα και κυρίως οι θεολογικές του διασαφήσεις, σε κύρια θέματα της ορθόδοξης θεολογίας, τον οδήγησαν στο επίτευγμα της επαναδιατυπώσεως της όλης Θεολογίας, «όπως οδήγησε σε ανάλογη επαναδιατύπωση τον Γρηγόριο Παλαμά η διασάφηση της διάκρισης Ουσίας και Ενεργειών, ή τον Μάξιμο τον ομολογητή η διασάφηση των δύο θελημάτων στον Χριστό. Δεν θα ήταν λοιπόν υπερβολή να αναγνωρίσει κανείς στον Ζηζιούλα μια θεολογική σύνθεση, ανάλογη με τις καθοριστικές της ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας συνθέσεις της εποχής των Πατέρων. Αυτό το επίτευγμα αναδείχνει τον Ζηζιούλα ως τον σημαντικότερο ορθόδοξο θεολόγο της μετά τον Γρηγόριο Παλαμά εκκλησιαστικής περιόδου» (σ. 461)! [σ.σ.: Αὐτὸν τὸν Γιανναρᾶ τιμήσατε, ποὺ "ἁγιοποίησε" τὸν Ζηζιούλα, τὸν μεγαλύτερο σύγχρονο αἱρετικό!].

   Ο ισχυρισμός αυτός του Χρ. Γιανναρά για το είδος της επαναδιατυπώσεως της όλης ορθόδοξης θεολογίας από τον Περγάμου κ. Ζηζιούλα, δικαιολογείται μόνο ως προσωπική του