Επιστολή π. Θεοδώρου Ζήση προς κ. Άνθιμον: ''Τι απεφάσισε το επισκοπικό δικαστήριο;''

Πρωτοπρεσβύτερος

Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς

Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Ἐν Θεσσαλονίκῃ τῇ 22ᾳ Νοεμβρίου 2017

Παναγιώτατον

Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης

κ. Ἄνθιμον

Ἐνταῦθα

Παναγιώτατε,

Διὰ τοῦ ὑπ᾽ ἀριθμ. 599/15.09.2017 ἐγγράφου ὡρίσατε Ἀναπληρωτὴν Πρόεδρον τοῦ Ἐπισκοπικοῦ σας Δικαστηρίου τὸν τότε πρωτοσύγκελλον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀρχιμανδρίτην π. Στέφανον Τόλιον, τώρα δὲ μητροπολίτην Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου. 

Οὗτος ἐσπευσμένως, τὴν ἰδίαν ἡμέραν (15.09), συνέταξε καὶ μοῦ ἀπέστειλε τὸ ὑπ᾽ ἀριθμ. πρωτ. 2 ἔγγραφον τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου, μὲ τὸ ὁποῖον μὲ ἐκάλει νὰ παραστῶ ἐνώπιον τοῦ Δικαστηρίου τὴν Πέμπτην 28ην Σεπτεμβρίου καὶ ὥραν 12.00 μ. ἐν τῷ Γραφείῳ τῆς Πρωτοσυγκελλίας, ἵνα δικασθῶ «διὰ τὰ εἰς ἃ ὑπέπεσα κανονικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα».

Διὰ τοῦ ἀπὸ 26ης Σεπτεμβρίου ἰδικοῦ μου ἐγγράφου πρὸς τὸν ἀναπληροῦντα ὑμᾶς ὡς πρόεδρον τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου Ἀρχιμανδρίτην π. Στέφανον Τόλιον, ἐδήλωσα ὅτι δὲν θὰ παραστῶ εἰς τὴν παρῳδίαν αὐτὴν τῆς δίκης καὶ ἐξήγησα τοὺς λόγους τῆς ἀπουσίας μου.

Ἐπέρασεν ἔκτοτε τὸ μακρὸν διάστημα τῶν δύο μηνῶν καὶ δὲν ἔχω λάβει γνῶσιν τῆς ἀποφάσεως τοῦ Δικαστηρίου, ὡς ἔχω ὄχι μόνον ἔννομον, ἀλλὰ καὶ ἁπλοῦν ἀνθρώπινον δικαίωμα· δὲν τολμῶ νὰ εἴπω ἀδελφικὸν ἐν τῇ Πίστει καὶ τῇ Ἱερωσύνῃ δικαίωμα καὶ ὑμέτερον χρέος.

Τί ἀπεφάσισε, τελικῶς, τὸ Δικαστήριον καὶ ποίαν ποινὴν μοῦ ἐπέβαλε; Ἐκήρυξεν ἑαυτὸ ἀναρμόδιον καὶ ἀπέστειλε τὸν φάκελλον εἰς τὸ Συνοδικὸν Δικαστήριον; Ἀνέβαλε τὴν δίκην ἢ τὴν ἐματαίωσε σκεφθὲν ψυχραιμότερον ἢ ἀδελφικώτερον; Δὲν εἶναι περιττὸν νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι οὔτε εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος τῆς πατριαρχικῆς δικαιοδοσίας, οὔτε εἰς ἄλλας μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐκινήθη δικαστικὴ δίωξις ἐναντίον κληρικῶν διακοψάντων τὴν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου. Εὐχαριστῶ διὰ τὸν στέφανον αὐτὸν τῆς ἀδίκου διώξεως, ὡς καὶ τὸν συνεργήσαντα εἰς τοῦτο ὁμώνυμον π. Στέφανον, τὸν στεφανωθέντα τώρα διὰ τῆς ἐπισκοπικῆς μίτρας τῶν Φιλίππων.

Ὅπως ἔχω δηλώσει καὶ γράψει ἐπανειλημμένως, καὶ παρὰ τὰ συκοφαντικῶς καὶ κακοβούλως ὑπὸ ψευδομένων καὶ ἀνευθύνων ἀνθρωπαρίων διαδιδόμενα, δὲν πρόκειται νὰ προχωρήσω εἰς σχισματικὰς ἐνεργείας ἢ νὰ μνημονεύσω ἄλλον ἐπίσκοπον. Σᾶς ἀποστέλλω συνημμένως καὶ πρόσφατον σχετικὸν μικρὸν βιβλίον μου μὲ τίτλον: «Ἡ Ἀποτείχιση δὲν εἶναι σχίσμα. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις». Θὰ ἐπαναλάβω τὴν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματός σας, εὐθὺς ὡς καταδικάσετε δημοσίως, «ἐπ᾽ ἐκκλησίας», τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ψευδοσύνοδον τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία τὸν ἐθεσμοθέτησε καὶ τὸν ἐνομιμοποίησε, ἀλλοιώσασα καὶ φθείρασα τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν. Μέχρι τότε ἠμπορεῖτε κάλλιστα νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἐπανέλθω εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου καὶ νὰ ἱερουργῶ, χωρὶς τὴν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματός σας. Ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ ναοί της δὲν εἶναι ἰδιοκτησία τῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ δὲ ὑπακοὴ πρὸς τοὺς ἐπισκόπους, ἀναγκαία διὰ τὴν εἰρήνην καὶ εὐταξίαν, προϋποθέτει Ὀρθοδόξους ἐπισκόπους, ὀρθοτομοῦντας τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια κατὰ τὸν Ἅγιον Μάξιμον τὸν Ὁμολογητήν, καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ μνημονεύονται αἱρετίζοντες ἐπίσκοποι. Εἰς τὴν τελευταίαν περίπτωσιν ὑπάρχει «Κακὴ ὑπακοὴ καὶ ἁγία ἀνυπακοή», κατὰ τὸν τίτλον παλαιοῦ πατερικοῦ μου βιβλίου, τὸ ὁποῖον συνημμένως σᾶς ἀποστέλλω.

Θὰ χαρῆ χαρὰν μεγάλην ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ὁ ἀγωνισθεὶς ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου, ὅταν ἴδῃ τὸ θυσιαστήριον τοῦ ναοῦ του κυκλούμενον ὑπὸ ὀρθοδόξου ἐπισκόπου καὶ ὀρθοδόξων ἱερέων, μετ᾽ αὐτοῦ δὲ καὶ σύμπας τῶν Ἁγίων ὁ χορὸς διὰ τὴν εἰρήνευσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, τὸ ὁποῖον ταράσσεται καὶ σκανδαλίζεται ἐξ αἰτίας τῶν αἱρετικῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης. Ἡ προθανάτιος ὁμολογία καὶ καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατὰ τὴν φρικτὴν ὥραν τοῦ καθαγιασμοῦ καὶ τῆς μεταλήψεως τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἀπὸ τὸν μητροπολίτην Μάνης κυρὸν Χρυσόστομον ἀποστέλλει συγκλονιστικὰ μηνύματα.

Εὐχόμενος πᾶσαν ἀπὸ τοῦ Κυρίου τῆς εἰρήνης ἐνίσχυσιν πρὸς εἰρήνευσιν καὶ καταλλαγὴν ἐν τῇ ὁδῷ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀληθείας καὶ Ζωῆς διατελῶ,

Μετὰ τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ

Πρωτοπρεσβύτερος

Θεόδωρος Ζήσης

Συνημμένα 2:

1. Κακὴ Ὑπακοὴ καὶ Ἁγία Ἀνυπακοή, Θεσσαλονίκη 2006.

2. Ἡ Ἀποτείχιση δὲν εἶναι σχίσμα. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις, Θεσσαλονίκη 2017.

Πηγή

Ψυχικά ασθενείς όσοι ασχολούνται με τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας!

http://trelogiannis.blogspot.gr/2017/11/blog-post_972.html

Εμετικοί, πρωτοφανείς ύβρεις από το περιοδικό που κάποτε αγαπήσαμε, λένε οι θολοκουλτουριάρηδες της «Σύναξης»: Ψυχικά ασθενείς όσοι ασχολούνται με τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας!

     Είναι πλέον γεγονός ότι ζούμε σε μια εποχή, την οποία χαρακτηρίζει κατ’ εξοχήν η πνευματική σύγχυση και η διαστροφή των εννοιών. Η λεγόμενη «Νέα Υδροχοϊκή Εποχή» και το γνήσιο πνευματικό τέκνο του η παναίρεση του Οικουμενισμού,» εισάγει και επαγγέλλεται στην ανθρωπότητα, ένα νέο τρόπο σκέψεως του ανθρώπου, ο οποίος καλείται να βγει από τα στεγανά της «παλιάς εποχής». Καλείται να αποβάλλει τα δόγματα και τις δοξασίες της, τα οποία «κρατούσαν την ανθρωπότητα δέσμια» σε «κλειστά συστήματα» και «δημιουργούσαν στεγανά ανάμεσα σε πρόσωπα και ομάδες». Να αποδεχτεί τον «άλλον», μαζί με τις δοξασίες του, τις οποίες η παλιά εποχή χαρακτήριζε ως πλάνες και αιρέσεις. Τώρα πια δεν υπάρχουν αιρέσεις, αλλά διαφορετικές «οπτικές της αλήθειας»! Οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες, ακόμη και οι άλλες θρησκείες εκφράζουν, σύμφωνα με την νέα κυρίαρχη ιδεολογία της «Νέας Εποχής», διαφορετικές πλευρές και οπτικές της απόλυτης αλήθειας. Η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει σε καμιά θρησκεία, αλλά προκύπτει μόνο με τον συγκερασμό όλων των θρησκειών σε ένα νέο θρησκευτικό μόρφωμα, την πανθρησκεία.

  Όμως η εμφάνιση και ανάπτυξη του οικουμενιστικού τέρατος καθ’ όλη τη διάρκεια του 20^ου αιώνος και μέχρι σήμερα, προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί δυναμικές

Πολλοί γονείς χρειάστηκαν την βοήθεια δικηγόρου(!)

  ...για να επιστρέψουν τα απαράδεκτα βιβλία των θρησκευτικών αν και σύμφωνα με το Σύνταγμα ήταν αναφαίρετο δικαίωμά τους.

ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Πρωτοπρ. Αθανασίου Π. Τύμπα

θεολόγου-μουσικού

Όταν οι εποχές είναι δύσκολες είναι και παραγωγικές πνευματικά. Αυτό αποδεικνύει η περίοδος της Τουρκοκρατίας, η οποία έχει να υπερηφανεύεται για τους νεομάρτυρες. Άνθρωποι μέσα στην καταπίεση των Τούρκων, ενώ ήξεραν ότι θα αποκεφαλιστούν, δεν δίσταζαν να υπερασπίζονται την τιμή τους και την πίστη τους.

Ο οικουμενισμός και η στρατηγική του αντιπερισπασμού

 

Σάββας Ηλιάδης

    Είναι πολύ σοβαρή και σεβαστή η άποψη, πως πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε με το θέμα του οικουμενισμού και να στραφούμε περισσότερο στον προσωπικό μας αγώνα. Για το θέμα δε αυτό, να κάνουμε περισσότερη προσευχή και να το αφήσουμε στα χέρια του Θεού. Είναι, εν πάση ειλικρινεία, αληθής και αγαπητική αυτή η πρόταση και μας συνέχει σε τέτοιο βαθμό, που λίγο θέλει ακόμη για να μας πείσει. Όμως, ενόσω με την άγνοια και την κάθε καθυστέρηση, κερδίζει χρόνο το ψεύδος και οδηγούνται

Και η "Κατάνυξις" διαφημίζει" την αγιότητα ενός Οικουμενιστή "Αγίου"!

Πηγή: www.katanixis.gr

 Εκδήλωση για τον Μικρασιατικό Ελληνισμό και τον Αγιο Χρυσόστομο Σμύρνης

Η  Ι. Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής & Κονίτσης διοργανώνει εκδήλωση για τον

Μικρασιατικό Ελληνισμό

και τον Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης

την Κυριακή 26 Νοεμβρίου, ώρα 18:00, στην αίθουσα του ΚΔΑΠ στον Παρακάλαμο Πωγωνίου.

Πηγή 

Κριτική στο βιβλίο του αγιορείτου π. Χαρίτωνος, Ιερομονάχου

«Τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἡ διαχρονική του στάση ἐναντίον τῶν αἱρέσεων»

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου 

Ἀποτελεῖ πάντα χαρὰ γιὰ κάθε πιστό, ὅταν ἐκδίδεται ἕνα βιβλίο ποὺ ἔχει ὡς θέμα του τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίως γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων. Εἰδικὰ γιὰ μᾶς, ὅσους εἴχαμε ἀπὸ μῆνες πληροφορηθεῖ τὴν ἑτοιμασία τοῦ βιβλίου, ὑπῆρχε καὶ ἡ προσμονή, ὅτι τὸ βιβλίο αὐτὸ θὰ δώσει ἀπαντήσεις σὲ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦσαν τοὺς ἀποτειχισμένους στὸν ἀγώνα καὶ κατὰ τῆς Παναιρέσεως, ἀλλὰ καὶ κατ’ ἐκείνων ποὺ ἀποπροσανατόλιζαν τὸν ἀγώνα μὲ τὶς λάθος τακτικές τους. Ὅμως, καὶ πρὶν βρῶ καὶ διαβάσω τὸ βιβλίο, ἔμαθα ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ πρῶτοι τὸ μελέτησαν, ὅτι τὸ βιβλίο πράγματι εἶχε κεφάλαια μὲ θαυμάσια κατοχύρωση τῶν θέσεων περὶ τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου, ἀλλὰ ταυτόχρονα εἶχε μιὰ μεγάλη ἀδυναμία· εὐνοοῦσε σχισματικὲς θέσεις! 

Ἔτσι, ἐμεῖς ποὺ περιμέναμε νὰ στηριχτοῦμε στὸ βιβλίο καὶ νὰ τὸ χρησιμοποιήσουμε γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τοῦ ἀγῶνος ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, διαπιστώσαμε ὅτι μᾶς ἔφερνε ἀντιμέτωπους μὲ νέα προβλήματα ποὺ εἶχαν σχέση μὲ τὸ σχίσμα τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Ἔτσι ἀντὶ γιὰ βοήθεια, μὲ ἄλγος ψυχῆς συνειδητοποιήσαμε ὅτι, ἐνῶ μᾶς βοηθᾶ ἀπὸ τὴν μία πλευρά, μᾶς ἐπιβαρύνει μὲ ἕνα πρόσθετο βάρος· νὰ προσπαθήσουμε νὰ ξεδιαλύνουμε, ἂν αὐτὰ ποὺ γράφει ἀποτελοῦν πίστη τοῦ συγγραφέως ἢ ἐγράφησαν ἀπὸ ἄγνοια τοῦ θέματος ἢ ἐπηρεασμὸ ἀπὸ κύκλους τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Ὅπως καὶ νὰ ἔχει τὸ πρᾶγμα, εἶναι ὑποχρέωσή μας –ὑποχρέωση κάθε πιστοῦ ποὺ θέλει νὰ παραμείνει στὸ χῶρο τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως– νὰ ἐξετάσουμε καὶ νὰ διευκρινήσουμε τὴν παραπάνω προβληματικὴ τοῦ βιβλίου, γιατὶ ἐνῶ θὰ ὠφελήσει μὲ τὴν θαυμάσια διαπραγμάτευση τῶν θεμάτων στὰ κεφάλαια π.χ. Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄, θὰ βλάψει μὲ τὶς προβληματικὲς θέσεις ἄλλων κεφαλαίων, ὅπως τοῦ Α΄, Γ΄ καὶ ΙΓ΄. Καὶ θὰ βλάψει περισσότερο, ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας ὅσων καλῶν περιέχει, μιᾶς καὶ τὸ καλὸ θὰ μειωθεῖ ἀπὸ τὸ ἀνακριβές.

Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἀποφάσισα σὰν πιστὸς καὶ σὰν ἱστορικὸς νὰ συμβάλλω σὲ μία κριτικὴ τοῦ βιβλίου τοῦ π. Χαρίτωνος «Τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἡ διαχρονική του στάση ἐναντίον τῶν αἱρέσεων» ἀναδεικνύοντας καλοπροαίρετα τὶς ἀνακρίβειες καὶ τὰ λάθη τοῦ βιβλίου κυρίως στὰ κεφάλαια Α΄, Γ΄ καὶ ΙΓ΄, ὥστε νὰ ληφθοῦν ὑπόψη καὶ ἀπὸ τὸν συγγραφέα καὶ ἀπὸ τοὺς πιστούς. Διότι εἶμαι σίγουρος ὅτι ὁ π. Χαρίτων δὲν ἔγραψε τὸ βιβλίο αὐτὸ γιὰ νὰ ἀνακηρυχθεῖ συγγραφέας, ἀλλὰ γιὰ νὰ συμβάλει κι αὐτός, ὡς ἁγιορείτης ἱερομόναχος, στὸν ἐναντίον τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀγώνα. Κι ἂν μείνουν ἀναπάντητες οἱ ἀνακρίβειες καὶ τὰ λάθη στὸν γραπτὸ λόγο, ποὺ ἀναπόφευκτα –ὡς λόγος μάλιστα Ἁγιορείτικος– θὰ παίξει καθοριστικό, καθοδηγητικὸ ρόλο στὴν συνέχιση τοῦ ἀγώνα, εἶναι φυσικὸ νὰ συντελέσει σὲ ἀνάλογες ἀνακρίβειες καὶ λάθη στὸν χαρακτῆρα καὶ ἐξέλιξη τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγώνα.

Πρὶν ἀρχίσω, εἶναι σημαντικὸ νὰ τονιστεῖ, ὅτι τὰ κεφάλαια Δ΄ ἕως Θ΄ –ἂν ἐξαιρέσει κανεὶς τὴν ἀποκοπὴ τοῦ «βυζαντινοῦ» Οὑμανισμοῦ ἀπὸ τὴν σχέση του μὲ τὴν Ἀναγέννηση– εἶναι ὑπέροχα, πατερικὰ καὶ λεπτομερέστατα, ὥστε ὁ ἀναγνώστης νὰ κερδίσει μία πολὺ καλὴ εἰκόνα τῆς θεματολογίας τῶν κεφαλαίων αὐτῶν καὶ νὰ ὠφεληθεῖ μάλα. Τὰ πατερικὰ κείμενα ποὺ ἔχουν ἐπιλεχθεῖ ἀποδεικνύουν τὸν ἁγιοπατερικὸ χαρακτῆρα τῆς Ἀποτειχίσεως καὶ διδάσκουν τὴν στάση τῆς Ἐκκλησίας σὲ καιρὸ αἱρέσεως, ὅσον ἀφορᾶ ἐδῶ τοὺς Λατίνους καὶ τὴν προσπάθεια ὑποταγῆς τῶν Ὀρθοδόξων στὸν Πάπα.

Ἀκόμα τονίζω, ὅτι ὅσες ἀναφορὲς θὰ γίνουν ἐκ μέρους μου περὶ «παλαιοημερολογιτῶν» αὐτὲς ἀπευθύνονται σὲ ὅσους τοῦ «Παλαιοῦ» δὲν ἔχουν (καὶ δὲν θέλουν νὰ ἔχουν) ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ αὐτοὺς τοῦ Νέου καὶ μόνον αὐτούς.

Κεφ. ΙΓ΄:  Μὲ τὸ κεφάλαιο ΙΓ΄ περὶ τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος δὲν θὰ ἀσχοληθῶ λεπτομερέστατα, μιᾶς καὶ εἶναι καταφανές, ὅτι αὐτὸ τὸ κεφάλαιο δὲν γράφτηκε ἀμερόληπτα, ἀλλὰ πρὸς μία καὶ μόνο κατεύθυνση, αὐτὴν τῆς ἀνάδειξης τοῦ νέου ἡμερολογίου ὡς καινοτομίας καὶ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ τὸ υἱοθέτησε ὡς Σχισματικῆς. Γιὰ τὴν ἐξήγηση αὐτῆς τῆς θέσεως μου παραθέτω τὰ ἀκόλουθα:

1. Ἐνῶ στὸ κεφ. ΙΑ΄ καὶ συγκεκριμένα στὶς σελ. 190 ἕως 195 ὁ π. Χαρίτων ἀναφέρει σωστὰ τὴν πατριαρχικὴ ἐγκύκλιο τοῦ 1902, 1904 καὶ 1920 μὲ τὴν πρωτόγνωρη γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἀναγνώριση τῆς θεωρίας τῶν κλάδων καὶ τῶν αἱρέσεων ὡς «Ἐκκλησίες» καὶ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ ὅρου «διευρημένη Ἐκκλησία», δὲν καυτηριάζει οὐσιαστικὰ τὴν πρωτόγνωρη γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία νεοφανῆ κακοδοξία, ἀλλὰ καταλήγει ἐν εἴδει κλίμακος καὶ ὀνομάζει τὴν εἰσαγωγή τοῦ «Νέου Ἡμερολογίου» τὸ 1924 ὡς τὸ πρῶτο βῆμα πρὸς τὸν Οἰκουμενισμό, σπρώχνοντας μὲ τὴν ἐπισήμανση αὐτὴ («πρῶτο βῆμα») τὸν ἀναγνώστη νὰ ὑποβαθμίσει  σὲ σημασία, χρονικὴ καὶ δογματική, τὰ τρομερὰ προαναφερθέντα. Παράλληλα κάνει καὶ τὸ ἀκόλουθο μεταφραστικὸ λάθος: Ἀναφερόμενος στὴν ἐγκύκλιο ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχη Ἰωακεὶμ τοῦ Γ’ τοῦ 1904 ὡς ἀντίθετη στὴν ἐγκύκλιο τοῦ 1902 γράφει, ὅτι τὸ ἡμερολόγιο κατὰ τὰ λόγια τοῦ Πατριάρχη δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀλλάξει, διότι εἶναι «αἰδέσιμον καὶ ἔμπεδον καὶ ἀμετακίνητον τὸ ἀπ’ αἰῶνος καθωρισμένον καὶ κεκυρωμένον καὶ οὐκ ἐξὸν περὶ τοῦτο καινοτομῆσαι». Μία προσεκτικὴ ματιὰ ὅμως στὴν ἐγκύκλιο τοῦ 1904 μᾶς δείχνει, ὅτι ὁ Πατριάρχης ὅταν ὁμιλεῖ γιὰ Ἡμερολόγιον, τὸ συνδέει ἀναπόσπαστα μὲ τὸ Πασχάλιον, καὶ τὰ ἐπίθετα «αἰδέσιμον, ἔμπεδον, ἀμετακίνητον, καθωρισμένον καὶ κεκυρωμένον» ἀναφέρονται στὸ Πασχάλιο κι ὄχι στὸ ἡμερολόγιο: «Περὶ δὲ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἡμερολογίου τοιαύτην ἔχομεν γνώμην αἰδέσιμον καὶ ἔμπεδον καὶ ἀμετακίνητον τὸ ἀπ’ αἰῶνος καθωρισμένον καὶ κεκυρωμένον δὲ τῇ διηνεκεῖ τῆς Ἐκκλησίας πράξει Πασχάλιον, ὡς οὐκ ἐξὸν περὶ τοῦτο καινοτομῆσαι». Ὑποκείμενο τοῦ ἀπαρεμφάτου «αἰδέσιμον (εἶναι) κλπ.», εἶναι τὸ Πασχάλιον κι ὄχι τὸ Ἡμερολόγιον. Καινοτομία εἶναι νὰ ἀλλάξει τὸ Πασχάλιο. Ὅπως γνωρίζουμε ὅμως ὅλοι, τὸ Πασχάλιο δὲν ἄλλαξε. Καὶ ὅπως θὰ φανεῖ καὶ στὴν συνέχεια, μ’ αὐτὰ ποὺ ἐδῶ

«Μόνο ο Θεός το ξέρει!» (διδακτική ιστορία)

Κάποτε ζούσε σ’ ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.

Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.
-“Μα καλά είσαι ανόητος;” ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.
“Πούλα το άλογο για το καλό σου,
θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!”
-“Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου…
Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;” απαντούσε ο γέροντας,
“Μόνο Ο Θεός το ξέρει!” 

Οι μέρες περνούσαν και το άλογο παρέμενε αχώριστη συντροφιά του γέροντα.
Ένα πρωί ξύπνησε και είδε ότι το άλογό του είχε φύγει.
Οι συγχωριανοί του μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους:
-“Τι μεγάλο κακό που σε βρήκε, τώρα ποιος θα σε βοηθά στις δουλειές σου;
Ήσουν ανόητος που δεν πούλησες το άλογο.