Οφειλόμενη δευτερολογία στον π. Σεραφείμ Ζήση

Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου

        Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ π. Σεραφείμ,

ὅπως ἔγραψα καὶ στὰ κείμενα μου σᾶς εἶμαι εὐγνώμων ποὺ ἀπαντήσατε στὰ ἐρωτήματα ποὺ σᾶς ἔθεσα. Σὲ θέματα τῆς Πίστεως πρέπει πάντα νὰ γίνεται διάλογος ὄχι μόνο ἰδιωτικος, ἀλλὰ καὶ δημόσιος. Οἱ ἐπιστολὲς τῶν Ἁγίων, τὸν καιρὸ ποὺ δὲν ὑπῆρχε Ἴντερνετ δὲν ἦταν μόνο ἰδιωτικὲς ἀλλὰ ἀπευθύνονταν σὲ ὁλόκληρες κοινότητες μὲ ὀνομαστικὲς ἀναφορές, ὥστε ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ νὰ γνωρίζουν τὰ θέματα καὶ τὶς ἐξελίξεις ἐπ’ αὐτῶν. Πόσῳ μᾶλλον ὅταν αὐτὸς ὁ διάλογος γίνεται μὲ ἦθος καὶ τρόπο χριστιανικὸ ποὺ ἐλέγχει, ἀλλὰ δὲν προσβάλλει. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο θεωρῶ ὑποχρέωση καὶ καθῆκον μου νὰ δευτερολογήσω μιᾶς καὶ τὸ διακύβευμα καὶ τῶν δύο πλευρῶν εἶναι ἡ ὑπεράσπιση τῆς ἀλήθειας. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἀρχίσω ἀπὸ τὰ γενικὰ καὶ νὰ περάσω στὰ ἐπιμέρους.

Γενικά:

Γράφετε: «Κατ’ ἀρχὰς ὀφείλω νὰ γνωστοποιήσω, ὅτι ἀποφεύγω νὰ τοποθετοῦμαι ἀντιθετικῶς στὸ διαδίκτυο, καὶ μόνον διότι ἐν ἀντιθέτῳ περιπτώσει δὲν θὰ πρέπει νὰ κάνω τίποτε ἄλλο». Μά, πάτερ, τί νομίζετε, ὅτι ἰσχύει γιὰ ἐμᾶς; Ὅτι ἡ ζωή μας ἦταν τόσο ἄδεια, ὥστε ἀνακηρύξαμε σὲ πλήρη ἀπασχόλησή μας τὴν συγγραφὴ στὸ διαδίκτυο; Ἐργαζόμαστε, ἔχουμε οἰκογένειες, ὑποχρεώσεις καὶ θυσιάζουμε τὸν λιγοστὸ χρόνο μας καὶ τὸν ὕπνο μας γιὰ νὰ γράφουμε, ἐπειδὴ ἀκριβῶς κινδυνεύει ἡ πίστη μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος καὶ κανεὶς ἄλλος. Θὰ θέλαμε καὶ ἐμεῖς νὰ κάνουμε κι ἄλλα, ἀλλὰ στὴν ζωή μας πρέπει νὰ βάζουμε προτεραιότητες. Ἐλπίζω, ὅτι καὶ ἐσεῖς τὸ ἴδιο θέλετε νὰ πεῖτε, ἀλλὰ μὲ ἄλλο τρόπο.

Γενικὰ σ’ ὅλο σας τὸ κείμενο καὶ μέσῳ τῆς ἀναφορᾶς σας ἀκόμα καὶ στὸν κ. Ρίζο, ἐνῶ τὸ κείμενο ἀπευθύνεται σ’ ἐμένα, ἀλλὰ κι ἀκόμα ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ σεβαστοῦ π. Νικολάου Μανώλη, διακρίνεται μία δυσαρέσκεια, γιατὶ σᾶς ἀσκεῖται ἔλεγχος. Ὁ δὲ ἔλεγχος αὐτὸς χαρακτηρίζεται καὶ ἀπὸ ἄτομα τοῦ περιβάλλοντος σας ὡς ἀνεπίτρεπτος, ἀσεβής, διασπαστικός κλπ. γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρω ἄλλους χαρακτηρισμούς. Γράφετε: «Στάση μας ἐκκλησιολογικὴ σὲ συγκεκριμένα ζητήματα θὰ κατατεθεῖ τὸ κατὰ δύναμιν, Θεοῦ θέλοντος, σὲ ἄλλη συνάφεια, μὲ διάθεση ὑποβολῆς ἱστορικῶν καὶ λοιπῶν στοιχείων καὶ ὄχι μὲ ἀντιρρητικὸ σκοπό».

Λέτε, πάτερ, ὅτι ὁ ἀντιρρητικὸς λόγος δὲν ἀνήκει στὴν ἐκκλησιολογικὴ πράξη. Ἡ ἀντιρρητικὴ προκτικὴ δὲν χρησιμοποιήθηκε ἀπὸ τοὺς Πατέρες; Δὲν γράφτηκαν τόσες καὶ τόσες ἐπιστολὲς μὲ ἀντιρρητικὸ χαρακτήρα; Ὁ ἀντίλογος ποὺ ἐφαρμόζεται ἐδῶ καὶ χρόνια ἐνάντια στοὺς Οἰκουμενιστὲς δὲν ἔχει ἀντιρρητικὸ χαρακτήρα; Αὐτοὶ ὅμως ὡς αἱρετικοί, ὅπως καὶ κάποιοι σύγχρονοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι τὸν ἀπεχθάνονται. Ἐσεῖς γιατί; Ὅταν πηγάζει ἀπὸ τὴν προσπάθεια ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως καὶ εἶναι καλοπροαίρετη, γιατί νὰ τὸν ἀποσκορακίσουμε; Καὶ μὴν πεῖτε, παρακαλῶ, ὅπως κάνουν ἄλλοι, ποιός εἶσαι ἐσὺ ποῦ μιλᾶς, διότι τότε ἀντιμάχεστε τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, ὁ ὁποῖος ἔδωσε στὸν καθένα τὸ δικαίωμα νὰ μιλάει, ὅταν πρόκειται γιὰ τὴν πίστη:

«Εἶναι ἐντολὴ Κυρίου νὰ μὴν σιωποῦμε, ὅταν ἡ πίστη κινδυνεύει ἀπὸ αἱρέσεις. Διότι λέγει "νὰ ὁμιλεῖς καὶ νὰ μὴν σιωπᾶς" καὶ "ἐὰν ὑποστέλληται (ὑποχωρήσει), οὐκ εὐδοκεῖ, σ’ αὐτόν ἡ ψυχή μου" (Εβρ.10,38), καὶ "ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσι οἱ λίθοι κεκράξονται" (Λουκ.19,40). Ὥστε ὅταν ὁ λόγος εἶναι περὶ πίστεως, δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε: Ἐγὼ ποιός εἶμαι; Ἱερεύς; Οὐδέποτε. Ἄρχων; Οὔτε καὶ αὐτό. Στρατιώτης; Ἀπὸ ποῦ; Γεωργός; Ἀλλὰ οὔτε καὶ αὐτό. Πτωχὸς προμηθευόμενος μόνο τὴν ἐφήμερη τροφή. Δὲν μοῦ πέφτει λόγος οὔτε φροντίδα γιὰ τὸ προκείμενο ζήτημα. Ἀλίμονο οἱ λίθοι θὰ κραυγάσουν καὶ ἐσὺ θὰ μείνεις σιωπηλὸς καὶ ἀμέριμνος;» (PG 99,1321A-C).

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἀναγκάστηκα νὰ γράψω αὐτὰ περὶ αὐθεντίας ἀναφερόμενος σὲ ἄλλους κι ὄχι σ’ ἐσᾶς: «Ἐπειδὴ βέβαια ὑπάρχει κι ὁ κίνδυνος οἱ συνήθεις αὐτόκλητοι καὶ ἑτερόκλητοι defendores dictae auctoritatis scientiae (ὑπερασπιστὲς τῆς λεγομένης πανεπιστημιακῆς αὐθεντίας) νὰ σπεύσουν νὰ ἐκφράσουν argumenta ad verecundiam (ἐπιχειρήματα ποὺ ὀφείλεις, εἶσαι ἀναγκασμένος λόγῳ τῆς «αὐθεντίας» νὰ σεβαστεῖς) γιὰ τὴν «αὐθάδειά μου». Θὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ κάνουν οἱ Οἰκουμενιστές, ρωτώντας ποιός εἶσαι ἐσὺ καὶ γιατί μιλᾶς; Δὲν καταλαβαίνω, λοιπόν, τὸν σχολιασμό σας περὶ αὐτοῦ.

Πρέπει ἐπιτέλους νὰ ξεκαθαριστεῖ τὸ ἑξῆς: Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει στὸν Β’ Λόγο του στὸν Εὐτρόπιο: «Δὲν σοῦ ἔλεγα, ὅταν συνέχεια μὲ μάλλωνες, γιατὶ ἐπέμενα γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὅτι ἐγὼ σὲ ἀγαπάω περισσότερο ἀπὸ τοὺς κόλακες; Ὅτι ἐγὼ ποὺ σὲ ἐλέγχω σὲ σκέπτομαι περισσότερο ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ σὲ κολακεύουν; Δὲν πρόσθετα στὰ λόγια αὐτὰ ὅτι εἶναι περισσότερο εὐπρόσδεκτες οἱ αὐστηρὲς παρατηρήσεις τῶν φίλων ἀπὸ τὶς πρόθυμες κολακεῖες τῶν ἐχθρῶν» (πρβλ. Παροιμ. 27, 6) («Ἡ σοφία τῶν Πατέρων» τεῦχος 7);

Δὲν ἀποτελεῖ λοιπὸν ἀπόδειξη ἔχθρας ἕνα ἐλεγκτικὸ κείμενο —ὅσο φυσικὰ μένει μέσα στὰ πλαίσια τοῦ ἦθους καὶ τῆς εὐγενείας, ἀκόμα καὶ ἂν ἐμφανίζει λάθη— ἀλλὰ ἀπόδειξη ἀγάπης χριστιανικῆς καὶ προσμονὴ ἐκπλήρωσης ὑψηλῶν προσδοκιῶν, ἀπόδειξη ἀπόδοσης τιμῆς. Πρέπει νὰ χαίρεστε ποὺ τὸ ποίμνιο ἀγρυπνεῖ —ἀκόμα κι ἂν μερικὲς φορὲς αὐτὸ φαίνεται σὰν ὑπερβολή— κι ὄχι νὰ ἀγανακτεῖτε. Ἐκτὸς ἂν θέλετε νὰ ἔχετε μόνο κόλακες στὸ περιβάλλον σας.

Εἰδικότερα:

Στὴν ἀπάντησή σας κάνετε ἀναφορὰ γιὰ τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στουδίτη λέγοντας: «Ἡ θέση τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου ἐν προκειμένῳ, καὶ πέραν τῶν λεπτομερειῶν τὶς ὁποῖες θὰ ἀναπτύξουμε σὲ ἄλλη συνάφεια, εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει πάντοτε μολυσμὸς "ἔμμεσος" ἢ "ἁλυσιδωτὸς" ἢ "συγκοινωνιακός", ὅταν δηλαδὴ ὁ Ἐπίσκοπος ὁ μνημονεύων τὸν αἱρετικὸ προϊστάμενό του γιὰ λόγους φόβου, εἶναι κατὰ τὰ λοιπὰ καθ΄ ὁμολογίαν καὶ μετὰ παρρησίας Ὀρθόδοξος... καταρρίπτει τὴν ἀπόλυτη (ἄνευ ἐξαιρέσεως) ἰσχὺ τῆς ἀρχῆς τῶν ”συγκοινωνούντων δοχείων” καὶ ἀναφέρετε πρὸς ἀπόδειξη τῶν λεγομένων σας ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου πρὸς Ναυκράτιον. Παράλληλα μὲ κατηγορεῖτε: «Προφανῶς ἀγνοεῖτε, ἐν τέλει, κάποια σημαντικὰ στοιχεῖα τῆς Παραδόσεώς μας, κ. Τσακίρογλου».

Ἐγὼ προσωπικά, πάτερ, δὲν διεκδικῶ γιὰ τὸν ἑαυτό μου τὸν τίτλο τοῦ εἰδικοῦ ἢ τοῦ ἀπολύτου φορέα τῆς Παραδόσεως μας. Μεγάλωσα καὶ γαλουχήθηκα ὅμως οἰκογενειακῶς ὀρθόδοξα. Ἀγωνίζομαι μὲ τὶς μικρές μου δυνάμεις νὰ τὴν γνωρίσω, ὅσο μπορῶ, ἀκόμα καλύτερα —μιᾶς καὶ οἱ ὑποτιθέμενοι ποιμένες σιωποῦν ἐδῶ καὶ τόσα χρόνια— νὰ τὴν ὑπερασπίσω καὶ νὰ τὴν μεταφέρω στὰ παιδιά μου καὶ στοὺς ἀδελφούς μου, ὅπως ὀφείλω σὰν Χριστιανός.

Ἔτσι σᾶς ἀντιπαραθέτω, ὅτι ὁ Ἅγιος ἀναφέρει στὸ ἴδιο πρόσωπο, τὸν Ναυκράτιο καὶ τὰ ἑξῆς: «πᾶς ὀρθοδοξῶν κατὰ πάντα πάντα αἱρετικὸν δυνάμει, κἂν οὐ ῥήματι, ἀναθεματίζει... εἰ ἐσθίει τις μετὰ τοῦ μοιχοζεύκτου ἢ μεθ' ἑτέρου αἱρετικοῦ ἀδιαφόρως, φυλακτέον μὴ συνεστιᾶσθαι τοῖς τοιούτοις, κἂν ὑποκρίνωνται ὀρθοδοξεῖν· οὐ γὰρ φυλάσσουσι τὸ πρόσταγμα τοῦ ἀποστόλου, τοῖς τοιούτοις, λέγοντος, μηδὲ συνεσθίειν» (Θεοδώρου Στουδίτου, Thesaurus Linguae Graecae (TLG), Ἐπιστολὴ 49, line 1t). Ὁ ἅγιος γράφει «πᾶς», πάτερ, «πᾶς ὀρθοδοξῶν» —καὶ οἱ γνώσεις σας στὰ ἑλληνικὰ εἶναι ἀναγνωρισμένες— ἀναθεματίζει τὸν αἱρετικό. Καὶ μάλιστα ἐδῶ ὁ Ἅγιος, δὲν μιλᾶ γιὰ τὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, ἀλλὰ γιὰ τὴν παράβαση τῆς μοιχοζευξίας. Σᾶς φαίνεται αὐτὸ ὡς ἀπόδειξη ὅτι δὲν ὑπάρχει πάντοτε μολυσμός, ὅτι μπορεῖ νὰ γίνεται Οἰκονομία; Τελικὰ ἀναιρεῖ τὸν ἑαυτό του ὁ Ἅγιος;

Καὶ περὶ τοῦ χρόνου οἰκονομίας: «... Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζεις ὅτι μνημονεύαμε τότε ποὺ δὲν εἶχε γίνει ἀκόμη Σύνοδος, οὔτε εἶχε συνοδικῶς ἐκφωνηθεῖ τὸ αἱρετικό δόγμα καὶ ὁ ἀναθεματισμὸς τῶν ὀρθοδόξως φρονούντων... Ἀπὸ τὴν ὥρα ὅμως ποὺ ἔγινε φανερὴ καὶ ξεκάθαρη ἡ αἱρετικὴ διδασκαλία, καὶ μάλιστα κατοχυρώθηκε συνοδικῶς, πρέπει καὶ σὺ καὶ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀποφύγετε μὲ παρρησία κάθε ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς κακοδόξους καὶ νὰ μὴν μνημονεύετε κάποιον ἀπὸ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι συμμετείχαν στὴν Σύνοδο, ἢ εἶναι ὁμόφρονες μὲ τὶς ἀποφάσεις της… Ἐπειδὴ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ δὲν χαρακτήριζε μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικά μαζί τους» (Ἐπιστολή 39. Θεοφίλῳ ἡγουμένῳ, Φατοῦρος, σελ. 113, στιχ. 51. PG 99, 1045D. ΕΠΕ, μεταγλώττιση). Τί νομίζετε, πάτερ, ὅτι θὰ ἔλεγε ὁ Ἅγιος μετὰ τὸ Κολυμπάρι, μετὰ τὴν συνοδικὴ κατωχύρωση καὶ ἐφαρμογὴ τῶν ἀρχῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Σὲ ἄλλη του ἐπιστολὴ ὁ ἅγ. Θεόδωρος κατακρίνει τὸν ἡγούμενο Θεόφιλο, ποὺ ἁπλῶς εἶχε καταδεχθῆ νὰ κοινωνήσει μὲ τοὺς Εἰκονομάχους: “Ὢ τῆς πωρώσεως! Ὢ τῆς θεομαχίας! (γράφει). Διὰ τῆς περιφρονήσεως τῆς εἰκόνος Του ἔχει γίνει ἄρνηση τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ.”... Καὶ σύ, τρισάθλιε, ἐνῶ ἐνέδωσες στὴν θανάσιμη κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς..., λέγεις ὅτι ὅλα πᾶνε καλά... Καὶ ποιούς ἀδελφοὺς προφύλαξες; Ἐκείνους ποὺ καταστράφηκαν μὲ τὴν κοινωνία σου μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἔστω καὶ μὲ ἁπλῆ συναίνεσι; Ἔγινες σκάνδαλο τοῦ κόσμου, παράδειγμα ἀρνήσεως, προτροπὴ ἀπωλείας» (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἱ. Μονῆς Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους σελ. 348).

Καὶ στὴν ἐπιστολήν του «πρὸς τὴν σπαθαρέαν, ἧς τὸ ὄνομα Μαχαρᾶ» γράφει ὁ Ἅγιος: «τὸ γὰρ κοινωνεῖν παρὰ αἱρετικοῦ ἢ προφανοῦς διαβεβλημένου κατὰ τὸν βίον ἀλλοτριοῖ θεοῦ καὶ προσοικειοῖ τῷ διαβόλῳ... γνωστὸν δὲ πᾶσιν ὅτι νῦν αἵρεσις ἐν τῇ καθ' ἡμᾶς ἐκκλησίᾳ κατακρατοῦσα τῶν μοιχειανῶν ἐστι· φείσαιο τοίνυν τῆς τιμίας σου ψυχῆς μετὰ τῶν ἀδελφῶν καὶ τῆς κεφαλῆς. ἔφης δέ μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μὴ ἀναφέρειν τὸν αἱρεσιάρχην. καὶ τί περὶ τούτου εἰπεῖν σοι τὸ παρὸν οὐ καθορῶ, πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων…» (Θεοδώρου Στουδίτου, Thesaurus Linguae Graecae (TLG), Ἐπιστολὴ 553, line 1t).

Βλέπετε, πάτερ, ὁ Ἅγιος πῶς, μιὰ ἁπλὴ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, μὲ πόσο αὐστηρὸ τρόπο τὴν κατακεραυνώνει; Πῶς ἐσεῖς λέτε ὅτι «ὅτι δὲν ὑπάρχει πάντοτε μολυσμός», ὅταν ὁ Ἅγιος γράφει ὅτι μολυσμὸ ἔχει ἡ κοινωνία ἀκόμα καὶ διὰ τῆς ἁπλῆς ἀναφορᾶς τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ; Πῶς ἰσχυρίζεσθε θριαμβολογώντας ὅτι «καταρρίπτει τὴν ἀπόλυτη (ἄνευ ἐξαιρέσεως) ἰσχὺ τῆς ἀρχῆς τῶν «συγκοινωνούντων δοχείων»; Ἄλλωστε τὴν ἰσχὺ τῆς ἀρχῆς τῶν συγκοινωνούντων δοχείων δὲν τὴν ὑποστήριξα καὶ διατυμπάνισα ἐγὼ καὶ ὁ κάθε ἐγώ, ἀλλὰ τόσοι καὶ τόσοι Ἅγιοι Πατέρες (τὰ κείμενά τους ὑπάρχουν ἀναρτημένα στὸ διαδίκτυο, ἀλλὰ ἀναπάντητα), στὰ ὁποῖα μάλιστα στηρίχτηκε καὶ ὁ σαρκικὸς πατέρας σας π. Θεόδωρος γιὰ νὰ διατυπώσει σὲ ὁμιλία του τὴν ἀρχὴ τῶν συγκοινωνούντων δοχείων. Ἐγὼ προσωπικὰ βρῆκα στὸν λόγο τοῦ π. Θεοδώρου τὴν ἐπιβεβαίωση αὐτή, ποὺ ζητοῦσα. Μήπως, λοιπόν, πρέπει σ’ αὐτὸν νὰ ἐκφράσετε τὴν δυσαρέσκειά καὶ τὴν ἀντίθεσή σας; Σὲ αὐτὸν ἀπευθυνθεῖτε καὶ ὄχι σὲ μένα.

Ὁ δὲ στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας Μ. Ἀθανάσιος μᾶς λέει: «Ἵν' οὖν μὴ τοῦτο γένηται, θελήσατε, ἀγαπητοί, τοὺς μὲν φανερῶς φρονοῦντας τὰ τῆς ἀσεβείας ἀποστρέφεσθαι, τοὺς δὲ νομίζοντας τὰ Ἀρείου μὴ φρονεῖν, κοινωνοῦντας δὲ μετὰ τῶν ἀσεβῶν φυλάττεσθαι· καὶ μάλιστα ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπὸ τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν» (Μ. Ἀθανάσιος «Τοῖς τὸν μονήρη βίον ἀσκοῦσι»  P.G.26, 1188BC).

Ὁ Μ. Βασίλειος: «Oἵτινες τὴν ὑγιῆ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιοῦντες ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσιν, τοὺς τοιούτους , εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν...» (TLG, Basilius Theol., Asceticon magnum sive Quaestiones (regulae fusius tractatae), Volume 31);

Ἐσεῖς τελικὰ τί λέτε, πάτερ; Συμφωνεῖ ὁ ἅγ. Θεόδωρος μὲ τὸν Μ. Ἀθανάσιο καὶ τὸν Μ. Βασίλειο ἢ ὄχι. Τὸ consensus patrum –μετατράπηκε σὲ discordia patrum; Θεωρεῖτε ἀτόπημα μου καὶ ἀτόπημα καὶ ἄλλων πιστῶν, ἐπειδὴ ἀκολουθοῦμε τὴν διδαχὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου καὶ τοῦ Μ. Βασιλείου; Μποροῦμε νὰ παραβλέψουμε αὐτὲς τὶς διδαχὲς τῶν Ἁγίων, ἐπειδὴ τὸ λέτε ἐσεῖς;

Ὁ δὲ Γεννάδιος Σχολάριος, τὸν ὁποῖο ἐσεῖς ἀναφέρετε ὡς ὑποστηρικτὴ τῆς ὑποτιθέμενης Οἰκονομίας τοῦ Μ. Φωτίου, γράφει γιὰ τὰ παραπάνω: «Ἔπειτα δὲν θεωρῶ μικρὸ πρᾶγμα τὸ μνημόσυνο τοῦ πάπα ἢ ὁποιουδήποτε ἐπισκόπου. Ἄλλωστε, ἡ πνευματικὴ κοινωνία τῶν ὁμοδόξων καὶ ἡ τελεία ὑποταγὴ πρὸς τοὺς γνησίους ποιμένες (σσ. τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς αἱρετικούς) ἐκφράζετε μὲ τὸ μνημόσυνο. Οἱ Σύνοδοι καὶ οἱ ἄλλοι Πατέρες ὁρίζουν ὅτι “αὐτῶν ποὺ ἀποστρεφόμαστε τὸ φρόνημα πρέπει νὰ ἀποφεύγωμε καὶ τὴν κοινωνία” (Μ. Ἀθανασίου, Τοῖς τὸν μονήρη βίον ἀσκοῦσι..., Ρ.G. 26, 1188Β) καὶ ὅλα τὰ σχετικὰ ποὺ γνωρίζετε ὅτι ὁρίζουν. Πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως ὁ Κύριός μας λέγει: “Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν” (Ἰω. ι΄, 5)» (Οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν..., σελ. 303). Ὑπάρχει ἐδῶ δυνατότητα παρανόησης τῆς ἀπολυτότητας τοῦ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω...», ὅταν ὅσοι μνημονεύουν ὑποτάσσονται παντελῶς τῷ μνημονευθέντι, ὅταν τονίζεται τόσο ξεκάθαρα τὸ πρέπει νὰ διακοπεῖ ἡ κοινωνία; Δὲν τὸ λέω ἐγώ, πάτερ, ἢ ἡ Π.Π., ἀλλά, κατὰ τὸν Γεννάδιο, οἱ Σύνοδοι καὶ οἱ Πατέρες.

Τέλος θέλω νὰ ἀναφέρω ἕνα τελευταῖο κείμενο τοῦ Ἁγίου ὡς ἀδιασάλευτο ἐπιχείρημα περὶ τῆς ἀναγκαιότητας καὶ τὴν πιστὴ ἐφαρμογὴ τῆς ἀποτειχίσεως καὶ τερματισμοῦ τῆς οἰκονομίας: «Ὑπέρ τίνος ἐγὼ ὁ ταπεινὸς ἐνταῦθα ἀπόκλειστος; Ὑπέρ τίνος ὁ πατήρ μου ὁ ἔγκλειστος τεταλαιπώρειται...; Ὑπέρ τίνος ἀρχιεπίσκοπος ὡς κατ’ αὐτοὺς καθηρεμένος...; Ὑπέρ τίνος ἡ τιμιότης σου σὺν τοῖς ἀδελφοῖς ἐν Θεσσαλονίκῃ φρουρουμένη, Θεόσωστος τε ὁ ἡγούμενος διωκόμενος σὺν τοῖς φοιτηταῖς...; Ὑπέρ τίνος Ναυκράτιος τε καὶ Ἀρσένιος οἱ ἀδελφοὶ ἕως δεῦρο καταφρουρούμενοι...; Ὑπέρ τίνος Στέφανος...; Ὑπέρ τίνος Ἀντώνιος...; Ὑπέρ τίνος  ἐν Χερσῶνι δεδιωγμένος Λέων...; Ὑπέρ τίνος ἡ δι’ ἀρχόντων παράστασις ὑμῶν ἐν τῇ πολυανθρώπῳ συνόδῳ, συγκαθεζομένων καί τριῶν τῶν μεγίστων ἀξιωμάτων; Ὑπέρ τίνος ἐγώ ὁ ταπεινός ἐκεῖσε ὑβριζόμενος, καί κυκλόθεν περιστοιχιζόμενος; καί ἀκούων· Οὐκ οἶδας τί φλυαρεῖς, τί λαλεῖς. Βοῶντός μου· Πίπτει ὁ Πρόδρομος· λύεται τό Εὐαγγέλιον· οὐκ ἔστιν οἰκονομία κἀκείνων τό ἐπιλέγειν πολύ, ὅτι οἰκονομία· καί οὕτως οἱ ἅγιοι ᾠκονόμησαν, καί ὁ ἐν ἁγίοις προηγησάμενος. Ἴδε μάρτυρες ὅτι ἐπέτρεψε τήν μοιχοζευξίαν· κἄν οὐκ ἔλεγον αὐτήν οὕτως, ἀλλά καί τό εἰπεῖν, μοιχοζεύκτην, διεπρίοντο τούς ὀδόντας τοῦ οἱονεί ῥοφῆσαι. Ὑπέρ τίνος τό ἀνάθεμα τοῖς μή δεχομένοις τάς οἰκονομίας τῶν ἁγίων διαβοήτως ἀνακραχθέν· καί ἐγώ σύν τῷ Πατρί μου καί Καλογήρῳ ὑπ' ἀρχοντικῆς χειρός ἀφορισθείς ἐκ μέσου· ὁ δέ ἀρχιεπίσκοπος ἐναπολειφθείς· καί διότι μόνον ἐλειτούργησεν ὑπ' ἐμοῦ παρακληθείς εἰς τά Στουδίου, ὡς κοινός πρεσβύτερος καθαιρεθείς κατ' αὐτούς; Τόν γάρ ὑπ' αὐτοῦ Χριστοῦ καθαιρεθέντα καί τῶν θείων κανόνων μοιχοζεύκτην ἠθώωσαν· ἀνένοχον ἀποφηνάμενοι κατά πάντα καί συνιερουργόν αὐτοῖς ὄντα καί πρότερον. Τόν δέ ἀκαθαίρετον ἐκ κανόνων, καθαιρέσει ὑπέβαλον· ἔργῳ τόν λόγον αὐτῶν βεβαιούμενοι ὡς ἐξουσίαν ἔχειν τούς ἱεράρχας, κατά τό αὐτοῖς δοκοῦν, κεχρῆσθαι τοῖς κανόσιν. Ὅπερ ἐνεργοῦσιν εἰς τό ἀεί...» (Ἐπιστ. 48, Ἀθανασίῳ τέκνῳ Φατοῦρος σελ. 130 καὶ 132).

Φωνάζει ὁ Ἅγιος, πάτερ! Σὲ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία, ἀδελφοί σας ἱερεῖς καθαιροῦνται ἢ τιμωροῦνται, μοναχοὶ διώκονται παρανόμως καὶ αἰσχρῶς ἀπὸ τὶς μονὲς καὶ τὰ κελλιά τους, λαϊκοὶ τιμωροῦνται μὲ ἀκοινωνησία, ἀπομόνωση, ἀφορισμό, ναοὶ καταπατοῦνται, Κανόνες ἀκυρώνονται, Μυστήρια ἀλλοιώνονται, δόγματα διαστρεβλώνονται καὶ ἐσεῖς ἀπορροφᾶτε κάθε πιθανὴ δυνατὴ ἀντίδραση, κάθε δυνατότητα ἐκκένωσης τῶν ναῶν καὶ αὐτομάτης ἀπομόνωσης τῶν αἱρετικῶν καὶ ἐνδυνάμωσης τῶν ἀμφιταλατευόντων καὶ ἀναποφασίστων.

Θὰ μποροῦσα νὰ ἀναφέρω τόσα καὶ τόσα παρόμοια κείμενα, ποὺ ἔχουν γραφτεῖ κατὰ κόρον καὶ ποὺ ἐσεῖς τὰ γνωρίζετε καλύτερα ἀπὸ μένα. Ἀλλὰ κι ἂν ἀκόμα οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐφάρμοσαν τὴν Οἰκονομία, δὲν τὴν ἐφάρμοσαν, ὅπως τὴν ἐφαρμόζετε ἐσεῖς, ἀλλά, ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὴν ἐφάρμοσαν, ἀφοῦ πρῶτα εἶχαν ὑπερασπίσει μέχρι μαρτυρίου τὴν Ἀκρίβεια κι ὡς ἐκ τούτου εἶχαν τὴν ἐκ Θεοῦ πληροφορία πῶς καὶ πότε νὰ οἰκονομοῦν (ἐσεῖς ἔχετε τὴν συνείδησή σας καθαρή, ὅτι πράξατε παρομοίως, ὥστε τώρα νὰ ἐμφανίζεσθε ὡς ὑπέρμαχοι τῆς Οἰκονομίας;), καὶ ἀφ’ ἑτέρου –ὅπως κι ἄλλοι ἔχουν τονίσει πολλὲς φορές– Οἰκονομίες ἐπὶ προσωπικοῦ γίνονται πολλὲς καὶ κατὰ περίσταση, ὄχι ὅμως ὡς ἐξαγγελία/κανόνα ποὺ νὰ ἰσχύει γιὰ ὅλους. Δὲν εἶναι ὅμως τὸ ἴδιο μὲ αὐτὸ ποὺ διδάσκετε ἐσεῖς. Ἐσεῖς δὲν ὑμνεῖτε τὴν ἀκρίβεια, ὅπως τὸ ἔκαναν οἱ Ἅγιοι, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν τὴν χαρακτηρίζετε ὡς ἀκρότητα.

Διότι ἂν τὸ πράττατε, δὲν θὰ ὑπερασπιζόσασταν εὐσεβοφανεῖς ἐπισκόπους, ποὺ χαρίζουν ψηφιδωτὰ στὸν Βαρθολομαῖο καὶ συλλειτουργοῦν μὲ τὰ πειθήνια ὄργανά του.

Καὶ κάτι τελευταῖο ὡς πρὸς αὐτό: Σταματεῖστε, πάτερ μου, πραγματικὰ σᾶς παρακαλῶ, νὰ μᾶς ἀναδεικνύετε ὡς ἐπαγγελματίες καταδικαστὲς ἐπισκόπων. Δὲν σᾶς τιμᾶ. Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν θέλουμε νὰ ἔχουμε ἐπίσκοπους; Δὲν τοὺς ἀναζητήσαμε πολλὲς φορές; Θὰ εἴμασταν οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ εὐχαριστούσαμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ὑπαρξή τους. Θὰ ἀναπαυόμασταν καὶ θὰ λέγαμε, ἐπιτέλους δὲν εἴμαστε μόνοι. Ἐπίσκοποι ὅμως κι ὄχι διπλωμάτες. Εἶναι δυνατὸν σήμερα ποὺ δὲν ὑπάρχουν ἐξορίες, θανατικὲς ποινὲς καὶ σωματικὰ μαρτύρια νὰ μὴν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ποὺ νὰ βροντοφωνάξει «μέχρις ἐδῶ». Τὸ «ἄχρι καιροῦ» τελείωσε.

Εἶναι κρίμα, πάτερ, νὰ βγάζετε τέτοια συμπεράσματα γιὰ ἀνθρώπους ποὺ δὲν γνωρίζετε, ποὺ ποτὲ δὲν μιλήσατε μαζί τους, ποὺ ἀγνοήσατε ὅλα τὰ μηνύματα ἑνότητας καὶ ὅλα τὰ καλέσματα γιὰ διάλογο καὶ μία εὐλογημένη σύναξη, ὥστε νὰ μάθετε, τί πρεσβεύει ὁ καθένας καὶ νὰ βρεθεῖ μία ἐν Χριστῷ εὐλογημένη κοινὴ πορεία· ἀντιθέτως μᾶς κατηγορεῖτε ποὺ δυσανασχετοῦμε, ὅταν ἐσεῖς ἀκολουθεῖτε μία γραμμὴ γιὰ ἐμᾶς χωρὶς ἐμᾶς. Συγχωρέστε με, ἀλλὰ τέτοια αὐθαίρετα συμπεράσματα δὲν ὁδηγοῦν πουθενὰ μέ δική σας ὅμως εὐθύνη. Ἐσεῖς ἔχετε τὸ ράσο κι ὄχι ἐμεῖς. Ἐσᾶς φωνάζουμε, πάτερ, κι ὄχι τοὺς ἑαυτούς μας.

Γιὰ τὴν ἀναφορά σας στὸν «Δ.Π.» δὲν θὰ ἀσχοληθῶ, διότι δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ θέμα μας καὶ ἀπορῶ πού, ὅπως καὶ μὲ τὸν κ. Ρίζο, τὸ ἀναφέρετε σὲ ἕνα κείμενο πρὸς ἐμένα. Ἁπλῶς μπορῶ νὰ σᾶς ἀναφέρω ἀντικειμενικὰ ὡς ἀναγνώστης, κι ἐγώ, τῶν κειμένων του, ὅτι δὲν εἶναι μόνο οἱ ἀφορισμοί σας ποὺ ἀναγκάζουν κάποιον νὰ γράφει ἀνώνυμα, ἀλλὰ καὶ ὁ φόβος ἢ οἱ ἀπειλὲς ποὺ μπορεῖ κάποιος νὰ ἔχει δεχθεῖ. Κι ἂν ἔκανε λάθος κάπου, ἄνθρωπος εἶναι. Ἐσεῖς εἶστε τόσο σίγουρος γιὰ τὰ συμπεράσματά σας, καὶ καταδικάζετε ἔτσι φανερά; Μήπως θὰ χρειαζόταν μία ἄλλη ἀντιμετώπιση; Διότι ὅσο ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δημοσίευε στοιχεῖα ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν, κανεὶς δὲν ἀμφισβήτησε τὸ φρόνημά του καὶ κανεὶς δὲν διερωτήθη δημόσια, ποιός εἶναι αὐτός; Μιλᾶτε γιὰ ἀκρότητα τῶν ἄλλων, ἀλλὰ δὲν μᾶς ἀποδεικνύετε τὴν μεσότητα καὶ μειλιχιότητα τῆς κρίσεώς σας.

Ἀναφέρετε τὴν περίπτωση τοῦ Μ. Φωτίου καὶ γιὰ νὰ ἀντικρούσετε τὰ ἐπιχειρήματά μου λέτε, ὅτι ἡ περίπτωση τῆς Οὐκρανίας δὲν ὁμοιάζει μὲ τὴν περίπτωση τῆς Βουλγαρίας στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου καὶ λέτε, ὅτι ὁ Ἅγιος ἔκανε «οἰκονομία ὡς πρὸς τὴν σχέση μὲ αἱρετικὰ πρόσωπα καὶ τὴν ἀνοχὴ πρὸς αὐτά». Μάλιστα ἀναφέρετε ὡς ἀπόδειξη τῶν ἰσχυρισμῶν σας τὰ ἑξῆς: «ἐνῷ ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Νέα Ρώμη (καὶ τὰ ὑπόλοιπα Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα) κατὰ τὴν Σύνοδο τοῦ 879-880 (τὴν 8η Οἰκουμενικὴ ) καταδίκασαν τὸ «Φιλιόκβε» καὶ τὴν προσθήκη του στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὡστόσο, ἐνδίδοντας στὴν παράκληση τοῦ Ὀρθόδοξου (τότε) Πάπα Ρώμης δὲν ἀφόρισαν συγκεκριμένα πρόσωπα Φράγκων ποὺ προωθοῦσαν αὐτὴ τὴν αἵρεση στὴν Δύση».

Δυστυχῶς ὅμως, πάτερ, τὰ ἱστορικὰ γεγονότα σᾶς διαφεύγουν καὶ σᾶς διαψεύδουν. Διότι πρὶν ἀπὸ τὴν σύνοδο τοῦ 879-880 ἔλαβε μὲ πρωτοβουλία τοῦ Μ. Φωτίου καὶ ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Μιχαὴλ Γ΄ καὶ μία ἄλλη σύνοδος μέρος, αὐτὴ τοῦ 867 μὲ συμμετοχὴ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς, ἡ ὁποία καταδίκασε τὸ φιλιόκβε καὶ καθαίρεσε καὶ ἀναθεμάτισε λόγῳ τοῦ φιλιόκβε (ἔτσι Ostrogorsky, Beck, Runciman, Haldon, ἄλλοι λένε ἀφόρισε, ὁ δὲ Καρδάσης λέει ὅτι μόνο τὸν καθαίρεσαν), τὸν Πάπα Νικόλαο Α΄, ὁ ὁποῖος δὲν δεχόταν τὴν καταδίκη τοῦ φιλιόκβε. Ὁ Ἰωάννης Η΄ τὴν δέχθηκε, γι’ αὐτὸ καὶ ἔγινε κοινωνός. Δὲν ἐνέδωσε ὁ Φώτιος στὸν Πάπα, ἀλλὰ ὁ Πάπας πείσθηκε καὶ ἀκολούθησε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Φώτιος οἰκονόμησε. Ἡ Οἰκονομία δηλ. ἔγινε, ἐπειδὴ ὁ Πάπας ὀρθοτόμησε καὶ ἄρα ἡ Οἰκονομια εἶχε τρανταχτὸ ἀποτέλεσμα, ἐνῶ τώρα εἶναι ἐπιζήμια, ἀφοῦ καθημερινῶς βλέπουμε νὰ ἀλλοιώνεται καὶ νὰ ἀφομοιώνεται τὸ φρόνημα τοῦ ποιμνίου καὶ νὰ καταργεῖται ἡ πίστη.

Πῶς ἰσχυρίζεσθε, λοιπόν, ἐσεῖς, ὅτι ὁ Ἅγιος ἔκανε οἰκονομίες ἴδιες μὲ τὶς δικές σας καὶ δὲν ἀφόρισε συγκεκριμένα πρόσωπα αἱρετικῶν; Κανεὶς δὲν ἀμφισβητεῖ τὸν μακαριστὸ π. Ἰ. Ρωμανίδη, τὸν ὁποῖο χρησιμοποιεῖτε ὡς μοναδικὴ πηγὴ τῶν ἰσχυρισμῶν σας. Παρόλα αὐτὰ κάποιες ἱστορικὲς πληροφορίες του, ὅπως π.χ. γιὰ τὴν σχέση Καρλομάγνου καὶ Πάπα Λέοντος καὶ τὴν στάση τοῦ Λέοντος ὡς πρὸς τὸ φιλιόκβε, ἔχουν ἀποδειχθεῖ ἐπιστημονικὰ ἄλλες ἀνελλιπεῖς καὶ ἄλλες λανθασμένες.

Ἐκτὸς αὐτοῦ ἀναφέρετε στὴν ἀπάντησή σας μόνο τὸν αὐτοκράτορα Βασίλειο Α΄ καὶ ξεχνᾶτε τὸν Μιχαὴλ Γ΄ ὁ ὁποῖος, ὅπως ἀνάφερα παραπάνω, ὑποστήριξε αὐτὴν τὴν ἀκριβὴ στάση τοῦ Φωτίου. Καὶ ἀποτελεῖ λάθος αὐτό, πάτερ, διότι παρουσιάζετε τὸν Βασίλειο ὡς φίλο τοῦ Φωτίου, ἐνῶ ὁ Βασίλειος μὴ ἱκανοποιημένος μὲ τὴν πολιτικὴ τοῦ Μιχαήλ, τὴν ἀκριβὴ στάση τοῦ Ἁγίου καὶ τὴν ρήξη του μὲ τὴν Ρώμη, συγκάλεσε τὸ 869 σύνοδο μὲ τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Πάπα (τὴν ὁποία οἱ Παπικοὶ θεωροῦν ὡς τὴν δική τους 8^η Οἰκουμενική) ἔστειλε τὸν Φώτιο σὲ μοναστῆρι καὶ ἐπανέφερε στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τὸν Ἰγνάτιο, ποὺ εἶχε καθαιρέσει ἡ σύνοδος τοῦ 861. Ἡ συνεργασία τοῦ αὐτοκράτορα μὲ τὸν Φώτιο ἐπανῆλθε μόνο, ὅταν ὁ Βασίλειος κατάλαβε, ὅτι ἡ Ρώμη δὲν ἀποδέχεται τὶς ἀπαιτήσεις του καὶ φυσικὰ ἀφοῦ ὁ Ἰγνάτιος ἀπεβίωσε. Παρεπιπτόντως καὶ στὶς δύο συνόδους, 867 καὶ 869 οι αὐτοκράτορες διαφώνησαν καὶ μὲ τὸν Πάπα καὶ μὲ τὸν Φώτιο καὶ Ἰγνάτιο γιὰ τὸ θέμα τῆς αὐτοκρατορικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας καὶ ἡ πολιτική τους ἔπαιξε μεγάλο ρόλο στὶς ἑκάστοτε ἐπιμέρους ἀποφάσεις.

Ὅλοι δὲ οἱ ἱστορικοὶ εἶναι σύμφωνοι ὅτι ὁ χάνος τῆς Βουλγαρίας Μπόρις Α΄ ἐκμεταλλεύτηκε κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο τὴν διαμάχη ὡς πρὸς τὴν δικαιοδοσία μεταξὺ Ρώμης καὶ Κων/πόλεως, πηγαίνοντας μία μὲ τὴν μία καὶ μία μὲ τὴν ἄλλη πλευρά (μάλιστα βαπτίσθηκε ἔχοντας ἀνάδοχο τὸν Μιχαὴλ Γ΄, μόνο ὅταν ἀπειλήθηκε μὲ πόλεμο), καὶ πέτυχε, στὸν δρόμο πρὸς τὴν αὐτοκεφαλία καὶ τὴν ἀναγνώριση τοῦ βουλγαρικοῦ χανάτου ὡς δύναμη, τὴν ἀναγνώριση Βούλγαρου Ἀρχιεπισκόπου μὲ ἐλευθερίες ὑπὸ τὴν δικαιοδοσία τῆς Κων/πόλεως. (βλ. Edgar Hösch, Karl Nehring, Holm Sundhaussen (Hrsg.): Lexikon zur Geschichte Südosteuropas. Böhlau, Wien/Köln/Weimar 2004, καὶ Ἰ. Ταρτανίδης «Ἱστορία τῆς Βουλγαρικῆς Ἐκκλησίας» Θεσσαλονίκη 1985). Δὲν παρουσιάζει αὐτὴ ἡ περίπτωση ὁμοιότητες μὲ τὴν Οὐκρανία π. Σεραφείμ;

Ἀναφέρετε στὴν ἀπάντησή σας, γιατί ἐπιτίθεμαι ἐναντίον τοῦ ἐπισκόπου Λογγίνου καὶ ἐναντίον σας, ποὺ συλλειτουργήσατε μαζί του; Μὰ ἐγώ, πάτερ, δὲν ἀναφέρω καθόλου τὸν ἐπίσκοπο Λογγῖνο στὰ σχετικὰ κείμενά μου. Ἀναφέρω ὅμως τὶς ἀναφορὲς περὶ Ὀνουφρίου καὶ τὴν παρὰ τὴν ὁμολογουμένη μέχρι τότε εὐσέβεια του ὑποταγή του στὴν Μόσχα, τὴν συμπροσευχή του μὲ ἄλλες θρησκεῖες καὶ μὲ αἱρέσεις, παραθέτοντας μάλιστα καὶ ἀποδειχτικὴ φωτογραφία. 

Παραθέτω τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας τὸ 2017 μὲ τὴν συμμετοχὴ τοῦ Ὀνουφρίου, στὴν ὁποία χαιρετίστηκε ἡ Ἁβάνα καὶ τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα τοῦ Μόσχας Κυρίλλου· παραθέτω τὰ ἀπαράδεκτα κείμενα ποὺ ὑπέγραψαν Ρῶσοι καὶ Οὐκρανοὶ Ἱεράρχες στὴν Γερμανία, καθὼς καὶ τὴν ἀνακολουθία μὲ τὴν ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν Οὐκρανῶν πάλι στὴν Γερμανία καὶ εἰς γνῶσιν Κυρίλλου καὶ Ὀνουφρίου· καὶ γι’ αὐτὰ δὲν ἀναφέρετε τίποτα, οὔτε λέξη. Τὰ προσπερνᾶτε ὡς μὴ ὑπάρχοντα.

Ἀντιθέτως μὲ κατηγορεῖτε ἐμμέσως πλὴν σαφέστατα, ὅτι οἱ πηγές μου εἶναι ἀναξιόπιστες καὶ ἄνευ κύρους, ὅτι εἶναι προϊὸν συνωμοσιολογίας, σὲ σύγκριση μὲ τὶς δικές σας. Ἂς εἶναι. Ἐγὼ δὲν θὰ πράξω τὸ ἴδιο. Δὲν ἀμφισβήτησα τὶς πηγές σας, πάτερ, ἀλλὰ σᾶς ὑπενθύμισα τὰ παράλογα ποὺ συμβαίνουν ἐκτὸς Ἑλλάδος καθὼς καὶ ὅτι οἱ πηγές σας δὲν εἶναι πλήρεις καὶ ἀναφέρονται μόνο στὴν Δύση, ἀποφεύγοντας τὶς ἐκτενεῖς ἀναφορὲς στὴν Ἀνατολή. Ὁ ἀναγνώστης θὰ κρίνει καὶ τοὺς δυό μας.

Τέλος μία μικρὴ ἀπάντηση στὴν ἀκόλουθη ἐρώτησή σας: «Ὁ κ. Τσακίρογλου, γνωρίζει πολλά περί γεωπολιτικῆς καί περί Οἰκουμενισμοῦ. Πῶς ὄχι; Ἀφοῦ μέσα σέ δύο (2) ἡμέρες ἀπό τήν πρώτη δημοσίευση τοῦ ἄρθρου μου χρησιμοποίησε ἕνδεκα (11) παραπομπὲς σὲ διαφορετικὲς πηγὲς περὶ τῆς σχέσεως Σλάβων Κληρικῶν καὶ μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Μοῦ καταμαρτυρεῖ δὲ ἰδιοτελῆ ἀποσιώπηση τῶν στοιχείων ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζω (ἐξ οἰκογενείας) περὶ σχέσεως Μασονίας καὶ ρωσσικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Ἄρα, γνωρίζει καὶ ὁ ἴδιος πολὺ περισσότερα (διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπικαλεῖται εἰς βάρος ἄλλου, γνώση πραγμάτων ἀγνώστων στὸν ἴδιο). Ὅμως ὁ κ. Ἀδαμάντιος μέχρι τώρα δὲν ἔχει χρησιμοποιήσει τὰ στοιχεῖα αὐτὰ πρὸς ὄφελος τῶν πιστῶν καὶ πληροφόρηση τῶν ἀγωνιζομένων, σὲ κάποια ἄλλη δημοσίευση. Τὰ χρησιμοποίησε μόνον γιὰ νὰ τὰ ἀντιθέσει στὸ ἄρθρο μου καὶ νὰ δείξει ὅτι ἐπίτηδες ὑποβαθμίζω τὸν ἀγῶνα. Γιατί νὰ τὸ κάνει αὐτό; Μήπως θέλει νὰ παρουσιάσει μία εἰκόνα μας συνεπῆ πρὸς τὴν ἄποψη ὅτι ὑπονομεύουμε τὴν σωστὴ ἀποτείχιση; Μήπως ἡ εἰκόνα ἑνὸς μοναχοῦ Σεραφεὶμ καὶ ἐκείνων τοὺς ὁποίους αὐτὸς ἀκολουθεῖ, ποὺ μάχονται τὴν Μασονία τὴν δρῶσα σὲ ἐκκλησιαστικὰ περιβάλλοντα, δὲν ταιριάζει μὲ τὴν εἰκόνα τῆς «ψευδοῦς ἀποτειχίσεως», τοῦ «συντηρητικοῦ (σιγονταρο)οἰκουμενισμοῦ», τῆς «νεκροφόρας πλάνης» καί ἄλλων τὰ ὁποῖα μᾶς καταμαρτυροῦν;».

Ἐδῶ, πάτερ, φαίνεται, ὅτι τελικὰ δὲν μπορέσατε νὰ νικήσετε τὴν ἀγανάκτηση ποὺ σᾶς προκάλεσε τὸ γεγονός, ὅτι τόλμησα νὰ σᾶς ἀντιμιλήσω καὶ προβαίνετε σὲ τεχνικὲς τῆς ἀρνητικῆς ρητορικῆς —σίγουρα τὴν ἔχετε διδαχθεῖ στὰ πανεπιστήμια, ὅπως κι ἐγώ— γιὰ νὰ ὑποβιβάσετε τὸ πρόσωπό μου καὶ τὰ κείμενά μου καὶ νὰ ἀποδείξετε ὅτι ἐγὼ τάχα φοβᾶμαι, ὅτι κατηγορῶ αὐτὰ ποὺ ὁ ἴδιος δὲν κάνω. Χρησιμοποιεῖτε μάλιστα ἕναν τρόπο ἐπιχειρηματολογίας, τὸν ὁποῖο προηγουμένως καταδικάσατε ὡς ἀπαράδεκτο ἐκ μέρους μου. Σᾶς ὁμολογῶ, λοιπόν, ὅτι πολὺ θὰ ἤθελα νὰ δημοσιεύσω τὰ στοιχεῖα ποὺ διαθέτω, ἀλλὰ δὲν βρίσκω τὸν χρόνο ἐργαζόμενος καὶ προσπαθώντας νὰ θρέψω μία πολύτεκνη οἰκογένεια, συγγράφοντας παράλληλα σὲ τακτικὴ βάση, καὶ γιὰ θέματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐσεῖς συχνὰ σιωπᾶτε, προσπαθώντας νὰ βοηθήσω, ὅπως ὅλοι οἱ λαϊκοὶ ποὺ συγγράφουν γιὰ θέματα πίστεως, τὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγώνα, ἐκεῖ ποὺ λάμπετε διὰ τῆς ἀπουσίας σας. Καὶ σᾶς ὁμολογῶ ὅτι τὶς δύο μέρες ποὺ χρειάστηκα γιὰ νὰ σᾶς ἀπαντήσω δὲν κοιμήθηκα σχεδὸν καθόλου γιὰ νὰ μπορέσω νὰ δημοσιεύσω ἄμεσα τὴν ἀπάντησή μου —ὅπως καὶ τώρα—, ἀφοῦ γνωρίζω ὅτι ἀδικεῖ τὸν συνομιλητή μου ὅταν ἀφήνω πολὺ χρόνο νὰ περάσει γιὰ νὰ  ἀπαντήσω σὲ ἐρωτήματα ποὺ θέτει καθὼς καὶ τὸν ἀναγνώστη, ὁ ὁποῖος λόγῳ τοῦ μεγάλου χρονικοῦ διαστήματος χάνει τὴν συνέχεια τῶν κειμένων καὶ τὴν σημασία τους.

Μακάρι, πάτερ, νὰ ἀποδειχθῶ ἐγὼ στοὺς πιστοὺς ἀναξιόπιστος καὶ ἀξιόπιστος ὁ ἀγώνας.

Μακάρι ἐγὼ νὰ ἀποδειχθῶ λανθασμένος καὶ ἐσεῖς ἀλάνθαστος.

Μακάρι νὰ ζημιωθῶ ἐγὼ καὶ νὰ μὴν ζημιωθεῖ ὁ ἀγώνας.

Μακάρι νὰ ἀπομονωθῶ ἐγώ -καὶ ὁ κάθε δυσάρεστος ἐγώ- καὶ νὰ ὑπάρξει ἐπιτέλους ἡ πολυπόθητη ἑνότητα ἐν τῇ ἀληθείᾳ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως. Διότι αὐτὴν τὴν στιγμὴ ὅλα εἶναι στάσιμα καὶ κινδυνεύουν, ὄχι διότι γράφει ὁ Τσακίρογλου ἢ ὁ κάθε Τσακίρογλου, ἀλλὰ διότι ἐσεῖς οἱ κληρικοὶ δὲν εἶστε σὲ θέση νὰ συναντηθεῖτε, νὰ ὁμονοήσετε καὶ νὰ σταθεῖτε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων. Ἐσεῖς εἶστε οἱ ποιμένες καὶ ὄχι ἐγώ.

Μακάρι νὰ ταπεινωθῶ ἐγὼ καὶ νὰ ὑψωθεῖτε ἐσεῖς ὡς ἀκέραιος ἀγωνιστὴς καὶ ὁμολογητὴς τῆς Πίστεως πρὸς σωτηρία τοῦ ποιμνίου τοῦ Θεοῦ ποὺ τόσο ὑποφέρει. Ὅσο γιὰ τοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ στὸ τέλος ἀναφέρετε καὶ τοὺς ὁποίους ἐγὼ προσωπικὰ δὲν χρησιμοποίησα —γιατὶ σὲ μένα ἀπευθύνεστε— ρωτῆστε παρακαλῶ τοὺς ὑπὲρ ὑμῶν γράφοντες καὶ ἀπὸ ἐσᾶς —ἐνῶ καταδικάζετε ἐμᾶς— μὴ δημοσίως καταδικασμένους, ποιοί εἶναι καλύτεροι.

Δὲν γράφουμε, πάτερ, γιὰ προσωπική μας ἀνάδειξη ἀλλὰ γιὰ τὸ κοινό καλὸ ἀκολουθώντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου μας.

Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ σᾶς βοηθήσει στὸν ἀγώνα σας καὶ νὰ εὐδοκήσει νὰ λάβει ἐπιτέλους μέρος μία πανελλήνια σύναξη ἀποτειχισμένων, ἀνεξαρτήτου γνώμης, ὅπως ἔπρατταν οἱ Πατέρες, ὥστε ὅλα νὰ τεθοῦν ἐπὶ τάπητος, νὰ ξεκαθαριστοῦν καὶ νὰ συμβάλουν στὴν καταπολέμηση τῆς παναιρέσεως.

                 Εὐλογεῖτε

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου