Αν είχατε είχατε πει το ΟΧΙ κατά του Οικουμενισμού, ίσως να μη χρειαζόταν να το πείτε για την Μακεδονία!

Δ ε λ τ ί ο  τ ύ π ο υ

Λέμε ΟΧΙ

στην παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας

«εις χείρας αλλοτρίων»!

   Οι εξελίξεις οι σχετικές με την παράδοση ουσιαστικά του ονόματος της Μακεδονίας «εἰς χεῖρας ἀλλοτρίων τοῦ διαρπάσαι... καὶ βεβηλώσουσιν αὐτό» (Ιεζ. 7,21) αλλά και οι δηλώσεις ανώτερων κυβερνητικών αξιωματούχων αναφορικά και με άλλα θέματα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας (βλ. θέματα με Αλβανία, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο),  δεν αφήνουν περιθώρια σιωπής και απραξίας σε οποιονδήποτε υγιώς σκεπτόμενο Έλληνα, που έχει γαλουχηθεί στα νάματα του ελληνορθόδοξου πολιτισμού κι έχει μάθει να υπερασπίζεται πάντοτε την Πατρίδα του, τον Πολιτισμό του, την Ιστορία του, την Πίστη του και την Αλήθεια του.

Δέσμια του Οικουμενισμού και της Ν. Τάξης:

Η Ιεραρχία σιωπά και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πάρτι

Οι ευθύνες της ηγεσίας της Εκκλησίας, που φοβάται μη στενοχωρήσει τους κυβερνώντες, οι οποίοι διαλύουν με μέθοδο τα πάντα

Δημήτρης Ριζούλης

    Τα αντανακλαστικά της Εκκλησίας είναι τα τελευταία χρόνια πολύ αργά. Ανοίγουν πολύ σοβαρά θέματα και η ηγεσία δεν τα παίρνει χαμπάρι ή παριστάνει ότι δεν τα αντιλαμβάνεται. Η «κεφαλή» σιωπά και τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και οι περισσότεροι αρχιερείς. 

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το Σκοπιανό η Εκκλησία αντέδρασε πολύ χλιαρά και μόνο λίγοι μητροπολίτες της βόρειας Ελλάδας έδωσαν πραγματική μάχη. Οι περισσότεροι κρύφτηκαν ή τοποθετήθηκαν κατά της συμφωνίας Τσίπρα - Ζάεφ με διπλωματικό τρόπο.

Εγκώμιο στους Αγίους Αποστόλους

Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου

  Χαίρετε, ἅγιοι Ἀπόστολοι, βασιλεῖς τοῦ Χριστοῦ· διότι σ’ ἐσᾶς ἐμπιστεύθηκε τὴν ἐπουράνια καὶ τὴν ἐπίγεια βασιλεία. Σᾶς ἔδωσε τὴν ἐξουσία νὰ κυβερνᾶτε καὶ νὰ φροντίζετε καὶ τοὺς δύο θρόνους, θέλοντας ἀπὸ τὴ μία νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ κληρονομιὰ τῆς ἐπίγειας βασιλείας, ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ ἀστράψει ἡ δόξα, νὰ πλεονάσει ἡ ὀμορφιά, νὰ φανερωθεῖ τὸ φῶς, νὰ γίνουν γνωστὰ τὰ μυστήρια, νὰ κηρυχθεῖ ἡ δύναμη τῆς ἐπουράνιας βασιλείας. 

   Χαίρετε ἐσεῖς ποὺ εἶστε τὸ ἅλας τῆς γῆς, ποὺ ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ χάσει τὴ δύναμή του. Χαίρετε ἐσεῖς ποὺ εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου (Μάτθ. 5:13-14), ποὺ μένει στὴν ἀνατολὴ καὶ λάμπει παντοῦ, ποὺ φωτίζει αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται στὸ σκοτάδι, ποὺ καίει χωρὶς ξύλα. Τὸ λυχνάρι εἶναι ὁ Χριστός, καὶ λυχνοστάτης ὁ Πέτρος, καὶ λάδι ἡ χορηγία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Ο π. Επιφάνιος δεν επαληθεύτηκε. Η «δυνητική» ερμηνεία βοήθησε να στερέψουν οι πηγές ορθόδοξης αντίστασης.

Προς κ. Ελένη Λωρίτου

(Απάντηση σε ανοιχτή επιστολή της)

 

Του Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ 

Αναμφίβολα, κάθε εποχή καθορίζεται από το παρελθόν που προηγήθηκε και από την ιστορία που επακολουθεί. Για την αληθινή κατανόηση των φαινομένων απαιτείται και η τετάρτη διάσταση του χρόνου, διότι για τον κτιστό άνθρωπο ισχύει ο νόμος της χρονικά σχετικής αντίληψης των φαινομένων. Veritas filia temporis. Η ανθρώπινη δραστηριότητα κατορθώνει να ξεπεράσει την επιβεβλημένη αυτή αδυναμία της μόνο χαρισματικά, ως πληροφορία Θεού.

Το Εκκλησιαστικό παρόν (και ο κόσμος), τότε μπορεί να δει καλύτερα τον εαυτό του ή μια κοσμοεικόνα, αν τα αντικρύσει–εξηγήσει δια μέσου του μέλλοντος, που προβάλλεται στρατηγικά–σωστικά μόνο στην Αγία Γραφή, στις προφητείες και στους Ι. κανόνες (ως θείο εκκλησιαστικό φρόνημα-πληροφορία).

Για παράδειγμα οι Μάρτυρες της πίστεως, πρόβαλλαν τον εαυτό τους στο μέλλον σωστικά, δια μέσου μελλοντικής επαγγελίας της Γραφής, της Δεσποτικής θεολογίας. «Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. 2,10).

Ο π. Επιφάνιος όταν διατύπωσε τη λεγόμενη «δυνητική» ερμηνεία του 15^ου κανόνα, του έλλειπε (ανθρωπίνως) η προοπτική του χρόνου. Διαφορετικά τίθεται το πρόβλημα των ηθικών–κανονιστικών ερμηνειών, όταν περνάμε στο επίπεδο του μέλλοντος. Δεν εμπιστεύτηκε το μέλλον του εκκλησιαστικού σώματος στην Ακρίβεια (χάρη Θεού) του Κανόνα, γι’ αυτό και η ιστορική διάρκεια της «δυνητικής» ερμηνείας που μεσολάβησε, ως οικονομία, την απέρριψε ως μη πνευματική–ορθολογική, διότι:

ΕΙΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ

Πανθρησκειακή "υπέρβαση"!

ΤΟΥΡΚΟΣ ΙΜΑΜΗΣ: «ΕΤΣΙ ΣΦΑΖΑΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ»

Ένα πραγματικά μακάβριο θέαμα παρουσιάζει με υπερήφανο ύφος ένας Ιμάμης μέσα σε ένα τζαμί, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο και μάλιστα την ώρα που κάνει κήρυγμα τα θρησκευτικά του αισθήματα μέσα στον χώρο του ναού όπου κάποτε λατρεύονταν ο ελληνορθόδοξος χριστιανισμός. Το επίκεντρο του θεάματος είναι ένα ιστορικό, όπως αναφέρεται σπαθί, που συμβολίζει την αιματηρή κατάκτηση της περιοχής όπου υπάρχει σήμερα αυτό το τζαμί που πριν από την κατάκτηση της περιοχής από τους Οθωμανούς ήταν μια ιστορική ελληνορθόδοξη χριστιανική εκκλησία.

Ο εθνικισμός δεν μάχεται για τον Χριστό, αλλά πολεμάει τον Χριστό

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ἡ ἐποχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς σύγχυσης καὶ τῆς διαστρέβλωσης τῆς ἀλήθειας, ἡ ἐποχὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς φανέρωσης ὅλων τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει πολλοὺς συμμάχους, συμμάχους φανεροὺς καὶ συμμάχους κρυφούς. Ὅλοι εἶναι ἐξ ἴσου ἐπικίνδυνοι, ἀλλὰ οἱ δεύτεροι ἀποκτοῦν μεγαλύτερο βαθμὸ ἐπικινδυνότητας, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι κρυφοί. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ ἐθνικισμός.

Ὁ ἐθνικισμὸς φαινομενικὰ φαίνεται νὰ πολεμάει τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ μάχεται γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ κρυφὰ στηρίζει τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ μαζὶ πολεμοῦν τὸν Χριστό, τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Τὸν πολεμοῦν, γιατὶ Τὸν διαστρεβλώνουν. Ὁ ἐθνικισμὸς μαζὶ μὲ τὸν Κομμουνισμό, τὸν Σοσιαλισμό, τον Καπιταλισμό, καὶ ὅλες τὶς ἄλλες φιλοσοφίες, ὅλες ἀπόρροιες τοῦ Διαφωτισμοῦ, ἀναφέρονται μὲν κάθε τόσο στὸν Χριστό, τὸν διαστρεβλώνουν ὅμως, ἀναμιγνύοντας καὶ ἰσοβαθμίζοντας Τον μὲ ψευδοσύμβολα καὶ ἄθεους καὶ χριστομάχους ἀνθρώπους.

Παράλληλα, οἱ ἐθνικιστὲς βλάπτουν καὶ τὴ ὑγιὴ πατριωτικὴ ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ ἀποκτᾶ μέσῳ τῆς Ὀρθοδοξίας (κι ὄχι τὸ ἀντίθετο) οἰκουμενικὸ χαρακτῆρα. Διότι οἱ ἐθνικιστές, ὡς γνήσια παιδιὰ τοῦ Διαφωτισμοῦ ποὺ  γέννησε τὸν ἐθνικισμό, ὑποτιμοῦν τὴν Ὀρθοδοξία ἐθνικοποιώντας την, καὶ περιορίζοντάς την μόνο μέσα  στὰ πλαίσια  ποὺ αὐτοὶ θέτουν. Ὁ ἐθνικιστὴς δὲν διστάζει γιὰ τὰ ἐθνικιστικά του πιστεύω νὰ θυσιάσει ἀκόμα καὶ τὸν ἴδιο Χριστό, φέρνοντας Τον στὸ ἴδιο ἐπίπεδο ἀκόμα καὶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ Τὸν πολέμησαν, χειραγωγώντας ἔτσι καὶ παρασύροντας τοὺς ἀφελεῖς πιστούς. Ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι ἕνα φαινόμενο τῆς μοντέρνας ἐποχῆς (στὸν γραπτὸ λόγο πρωτοεμφανίστηκε τὸ 1789 ἀπὸ τὸν ἀντί-Ἰακωβῖνο Γάλλο παπικὸ ἱερέα Augustin Barruel), ἕνας κινητήριος μοχλὸς τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, παρὰ τὶς φανφάρες τῶν ἴδιων τῶν ἐθνικιστῶν ὅτι τάχα τὴν ἀντιμάχονται.

Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα γιὰ τὰ  παραπάνω ἀποτελεῖ ὁ πολυδιαφημισμένος ἀπὸ  τοὺς ἐθνικιστές, «πρωτοεθνικιστής», μασῶνος, συγκριτιστής καὶ πρόδρομος κι αὐτὸς τοῦ σημερινοῦ μηδενισμοῦ Ἴων Δραγούμης. Οἱ ἐθνικιστὲς χρησιμοποιοῦν τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ γιὰ τὴν Μακεδονία ποὺ πουλιέται στὸ παζάρι τῆς γεωπολιτικῆς καὶ προβάλλουν πονηρὰ τὸν Δραγούμη, τονίζοντας τοὺς ἀναγνωρισμένους σίγουρα ἀγῶνες του γιὰ τὴν Μακεδονία, ἀποκρύπτοντας ὅμως τὰ πιστεύω καὶ τὴν ἰδεολογία του.

Γιὰ νὰ  καταλάβουμε τὴν προσωπικότητα καὶ τὸν ρόλο τοῦ Δραγούμη ἀρκεῖ νὰ τονιστεῖ, ὅτι τὸν θαύμαζε ὁ Ν. Καζαντζάκης καὶ τὸν θεωροῦσε δάσκαλό του καὶ προφήτη τῆς ἐποχῆς του (Νίκος Καζαντζάκης, «Ταξιδεύοντας: Ἀγγλία», 1969).

Τα κείμενα του Κολυμπαρίου και η συμφωνία των Πρεσπών.

«Δημιουργική ασάφεια»

   Αγαπητοί αδελφοί. Εάν ρίξει κανείς μια ματιά στην «συμφωνία των Πρεσπών» θα διαπιστώσει ότι έχει κοινά χαρακτηριστικά με τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου. Ο τίτλος και για τα δύο κείμενα θα μπορούσε να είναι «δημιουργική ασάφεια» και στο βάθος ένας ήδη ορατός σκοπός. 

Οι αντι-Οικουμενιστές κάναν άλλη μια φορά το χαρτοπολεμικό καθήκον τους, και οι Οικουμενιστές συνεχίζουν το δικό τους ...παρομοίως!

 Αντιπροσωπεία από το Φανάρι σήμερα στη θρονική εορτή της Ρώμης (φώτο)

Στην θρονική εορτή της Εκκλησίας της Ρώμης (Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου) σήμερα, Παρασκευή 29 Ιουνίου 2018, η Αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Τελμησσού κ. Ιώβ, συμπρόεδρο του Θεολογικού Διαλόγου

Συνειδητοποιείτε τι κηρύττετε και τι πράττετε, πατέρες της Θεσσαλονίκης;

     Σύμφωνα μὲ ὅσα μᾶς λέει σὲ ὁμιλία του ὁ π. Νικόλαος Μανώλης, ὁ Θεολόγος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός, καὶ μαζί του καὶ ὁ λαὸς τῆς ἐπαρχίας του, ἔκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ γέροντα Ἐπισκόπου πατέρα του,  ὄχι γιατὶ ἀποδέχθηκε συνειδητὰ κάποια Παναίρεση, ἢ σιώπησε συνειδητὰ γιατὶ εἴμαστε μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Αἱρέσεων (Π.Σ.Ε.), γιατὶ ἔχουμε ὑπογράψει καὶ ἀποδεχθεῖ -ὡς ὀρθόδοξη Ἐκκλησία- δεκάδες κακόδοξα κείμενα, οὔτε γιατὶ ἀποδέχτηκε χωρὶς ἀντιδράσεις τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο.

    Τότε γιατί διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου πατέρα του; Μᾶς τὸ ἐξηγεῖ ὁ π. Νικόλαος (καὶ ὁ παρὼν πατρολόγος καθηγητὴς π. Θ. Ζήσης ἀποδέχτηκε τὰ λεγόμενά του), γιατὶ ἀπὸ ἁπλότητα, χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιήσει, ὑπέγραψε ἕνα Ἀρειανικὸ Σύμβολο Πίστεως!!!

    Νά, λοιπόν, ποιό παράδειγμα μᾶς δίνουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, πατέρες τῆς Θεσσαλονίκης: τὴν ἀποτείχιση, ἀκόμα καὶ ὅταν κάποιος ἀπὸ ἁπλότητα-ἄγνοια ὑπογράψει κάτι κακόδοξο (ἀργότερα, ὅταν τοῦ ἐξήγησαν πῆρε πίσω τὴν ὑπογραφή του). Κι ἐσεῖς σήμερα, στὴν ἐσχατολογικὴ τεράστια Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διδάσκετε ὅτι δὲν ἔχουν πρόβλημα, ὅσοι πιστοί παραμένουν συνδεδεμένοι μὲ τοὺς ἱερεῖς καὶ ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχτηκαν στὴν πράξη τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο, ποὺ ἐπίσης ἀνήκουν ὀργανικὰ στὸ Π.Σ.Ε. καὶ παρὰ τὶς διαμαρτυρίες σας δὲν ἀπομακρύνονται ἀπ' αὐτό, κ.λπ. Καὶ οἱ ὑποστηριχτές -πρὸς μεγάλη σας ἱκανοποίηση καὶ χαρά- μᾶς ὑβρίζουν, γιατὶ ἀποκαλύπτουμε τὴν ἐπίμονη καὶ ἀνεξήγητη προσπάθειά σας νὰ ἐπικρατήσει αὐτὴ ἡ μεταπατερικὴ γραμμὴ ποὺ διδάσκετε!

π. Νικόλαος Μανώλης:  «Ἂν πρέπει νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια, λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἔμαθα νὰ ἀποφεύγω τὶς συντροφιὲς τῶν Ἐπισκόπων». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος τὸ λέει αὐτό, ὁ ὁποῖος –γράφω ἕνα ἄρθρο τώρα κι ἐκεῖ συμπεριλαμβάνω ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βίο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου–, ὁ ὁποῖος ἔκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατέρα του, ὅταν ἦταν ἱερομόναχος. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἐπειδὴ ὁ πατέρας του ἀπὸ ἁπλότητα ὑπέγραψε ἕνα Ἀρειανικὸ κείμενο, καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος καὶ ὁ λαὸς τῆς ἐπαρχίας του τοῦ κόψανε τὸ μνημόσυνο! Καὶ φαίνεται ἐπηρεασμένος καὶ ἀπὸ αὐτὸ ὁ ἅγιος Γρηγόριος λέγει…

π. Θεόδωρος Ζήσης: … Ἐγὼ ἔχω πεῖ, πὼς ἂν συγκεντρώσει κανένας ὅσα ἐναντίον τῶν ἐπισκόπων λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος, θὰ κάνει δυὸ τόμους.

 π. Νικόλαος Μανώλης: Ἀκριβῶς.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἐλάχιστο.

 π. Νικόλαος Μανώλης: Τίποτα δὲν εἶναι.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Ἔχουμε καὶ τὸ γνωστὸ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Οὐδὲν δέδοικα εἰ μὴ ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων».

Απόστολος Πέτρος: Ο Αρνητής που αγάπησε

Η άρνηση του Χριστού από τον απόστολο Πέτρο και η επιστροφή του σ’ Αυτόν με συγκλονίζουν ιδιαίτερα, επειδή κι εγώ, Κύριε, σε αρνιέμαι καθημερινά.
Σε αρνιέμαι όταν σε βλαστημάω ή όταν ακούω να σε βλαστημάνε και δε μιλάω.
Σε αρνιέμαι όταν εξευτελίζω ή πληγώνω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Όταν ταπεινώνω τους υπαλλήλους μου. Όταν κάνω κακό (έστω και με τη σκέψη) στο συνάνθρωπό μου (δηλ. στην εικόνα σου), που τόσο αγαπάς.
Σε αρνιέμαι όταν απατάω τη γυναίκα μου. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο (εικόνα σου) σαν αντικείμενο για εκμετάλλευση ή για εξαπάτηση ή κοροϊδία, όταν βλέπω μια γυναίκα σαν ένα κομμάτι κρέας που λαχταράω να το χρησιμοποιήσω για την ηδονή μου…
Σε αρνιέμαι όταν γυρίζω την πλάτη μου στην Εκκλησία σου (που θεμέλιωσες πάνω στο αίμα Σου), όταν κοροϊδεύω ή απλά δεν εφαρμόζω όλα όσα μου προσφέρει για να σε πλησιάσω: δεν εξομολογούμαι, δε νηστεύω, δεν πάω εκκλησία, παρά μόνο από υποχρέωση, δε μεταλαβαίνω, δεν προσεύχομαι, δεν κάνω το σταυρό μου…

Πήγε ο Απόστολος Πέτρος στη Ρώμη;

Του Στεργίου Σάκκου

Οι τελευταίες επικοινωνιακές προσεγγίσεις του Βατικανού τόσο προς το Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριαρχείο μας, όπου μετέβη ο πάπας κατά τη θρονική εορτή του αγίου Ανδρέα (30. 11. 2006), όσο και προς την ελλαδική Εκκλησία, της οποίας ο αρχιεπίσκοπος επισκέφθηκε τον πάπα (13 έως 16. 12. 2006), έφεραν και πάλι στο προσκήνιο τη θεμελιακή αξίωση των παπικών, που τους οδήγησε στην απόσχιση από την Ορθόδοξη Εκκλησία, το παπικό δόγμα περί πρωτείου του πάπα. Τούτο στηρίζουν οι παπικοί στην απόφαση της Α΄ Βατικανείου Συνόδου (1870), κατά την οποία ο πάπας είναι τοποτηρητής του Χριστού και μοναδικός εκπρόσωπος του πάνω στη γη, ο αρχηγός και η ορατή κεφαλή της Εκκλησίας· στο πρόσωπο του συνοψίζεται όλη η Εκκλησία!

AIΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ

του αείμηστου Νικ. Σωτηροπούλου 

Mερικοί, όχι μόνον Oικουμενισταί, αλλά και μη Oικουμενισταί, όχι μόνον ασεβείς, αλλά και ευσεβείς, νομίζουν, ότι δεν πρέπει να χαρακτηρίζωνται ως αιρέσεις γνώμες και ως αιρετικοί πρόσωπα, που δεν έχουν προηγουμένως κριθή και καταδικασθή από Σύνοδο της Εκκλησίας.

Αλλ' αυτή η άποψι δεν είνε ορθή.

Ο απόστολος Παύλος συνιστά: «Aιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» (Tίτ. 3: 10-11).

Η πρώτη Oικουμενική Σύνοδος, η οποία καταδίκασε αίρεσι, τον Αρειανισμό, και αιρετικό, τον Άρειο, έγινε τόν 4ον μ.X. αιώνα (το 325).

Mέχρι δε τότε εμφανίσθηκαν διάφοροι αιρετικοί.

Και πώς οι πιστοί, προ της πρώτης Oικουμενικής Συνόδου θα μπορούσαν να εφαρμόσουν τη σύστασι του αποστόλου Παύλου περί της τηρητέας στάσεως απέναντι του A ή του B αιρετικού, αν προ Συνόδου δεν θα έπρεπε να θεωρούν κανένα αιρετικό;

Πώς επίσης οι πιστοί προ Συνοδικής αποφάνσεως θα μπορούσαν να τηρήσουν τη σύστασι του αποστόλου Ιωάννου,

«Eι τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτώ μη λέγετε»; (B΄ Ιωάν. 10).

Όταν κανείς «γυμνή τη κεφαλή», σαφώς δηλαδή, λέγει κάτι αντίθετο προς την Πίστι, δυνάμεθα και προ Συνοδικής αποφάνσεως να χαρακτηρίσωμε αυτό αίρεσι, και αυτόν αιρετικό (Bλέπε IE΄ Kανόνα Πρωτοδευτέρας Συνόδου). [σ.σ.: Εἶναι σαφὲς ὅτι ἐδῶ ὁ Σωτηρόπουλος μὲ τὸ δυνάμεθα, διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστή, ἀκολουθώντας τὴν δυνητικὴ ἀποτείχιση, ἐνῶ ὁ Εὐαγγελιστὴς εἶναι σαφής:"μή λεγηται", πόσῳ μᾶλλον, νὰ μὴ κοινωνεῖτε ἀπὸ τὰ χέρια του]. 

Η Γραφή λέγει: «Πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95:5). Και για τη λατρεία των εθνικών λέγει:

«Έθυσαν τους υιούς και τας θυγατέρας αυτών τοις δαιμονίοις» (Ψαλμ. 105:37), «Α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ» (A΄ Kορ. 10:20).

Ο αρχιοικουμενιστής δε Πατριάρχης αντιθέτως προς τη Γραφή λέγει, ότι σε όλες τις Θρησκείες ο αυτός Θεός υπάρχει και όλοι οι λαοί τον αυτό Θεό λατρεύουν με διαφορετικό τρόπο.

Ερωτούμε: Δεν είνε τούτο ολοφάνερη αίρεσι, η οποία θα έπρεπε να εξεγείρη σε διαμαρτυρία όλους τους πιστούς;

Ο απόστολος Παύλος γράφει:

«Aι γυναίκες υμών εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν· ου γαρ επιτέτραπται αυταίς λαλείν, αλλ' υποτάσσεσθαι, καθώς και ο νόμος λέγει» (A΄ Kορ. 14:34. Bλέπε και στίχ. 35).

Επίσης γράφει: «Γυναικί διδάσκειν ουκ επιτρέπω, ουδέ αυθεντείν ανδρός» (A΄ Tιμ. 2:12).

Συμφώνως προς τους θεοπνεύστους αυτούς λόγους δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να ομιλούν και να διδάσκουν στις εκκλησιαστικές συνάξεις, την ώρα της λατρείας.

Επίσης δεν επιτρέπεται στη γυναίκα να εξουσιάζη τον άνδρα.

Εν τούτοις ο θεολόγος κ. Παντελής Kαλαϊτζίδης, ο διευθυντής και ο ιθύνων νους της Ακαδημίας των Θεολογικών Σπουδών του Mητροπολίτου Δημητριάδος, έχει το θράσος να αντιτίθεται στον απόστολο Παύλο και να λέγη, ότι πρέπει και οι γυναίκες να ομιλούν στις εκκλησιαστικές λατρευτικές συνάξεις, προχωρεί δε και λέγει ακόμη, ότι πρέπει οι γυναίκες να χειροτονούνται, να γίνωνται και επίσκοποι, και ως επίσκοποι, εννοείται, να εξουσιάζουν όχι μόνο τους άνδρες τους, αλλά και τους ιερείς.

Και ερωτούμε:

Δεν είνε τούτο ολοφάνερη αίρεσι; Και πώς ο Δημητριάδος διώρισε και κρατεί στη διεύθυνσι της Ακαδημίας του θεολόγο με αιρετικές αντιλήψεις;…

Εάν λοιπόν κάποιος λέγη κάτι σαφώς διαφορετικό και αντίθετο από την Πίστι, οι πιστοί έχουν το δικαίωμα να θεωρούν το λόγο του αίρεσι και αυτόν αιρετικό προ Συνοδικής αποφάνσεως.

Εάν π.χ. εγώ τρελλαθώ και κηρύξω, ότι η Θεία Kοινωνία δεν είνε μυστήριο της Εκκλησίας, δεν είνε σώμα και αίμα Xριστού, αλλά ψωμί και κρασί με συμβολική έννοια, χρειάζεται Συνοδική απόφανσι για να θεωρηθώ αιρετικός και να υποστώ κριτική και έλεγχο;

Άλλωστε οι Oικουμενικές και άλλες Σύνοδοι συγκλήθηκαν για να καταδικάσουν διδασκαλίες, οι οποίες θεωρήθηκαν αιρέσεις, και πρόσωπα, τα οποία θεωρήθηκαν αιρετικά προ της συγκλήσεώς των.

Η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει εκδώσει φυλλάδιο, στο οποίο, χωρίς απόφανσι Oικουμενικής Συνόδου, κατονομάζει 500 περίπου κινήσεις ως αιρέσεις, οι οποίες δρουν στην Ελλάδα.

Kακώς έπραξε η Αποστολική Διακονία;

Άριστα έπραξε.

Άριστα πράττουν και όσοι χαρακτηρίζουν τη Mεταπατερική Θεολογία ως αίρεσι και τον Oικουμενισμό ως παναίρεσι και πανθρησκεία, και τους οπαδούς αυτών ως αιρετικούς, και διαμαρτύρονται με όλη τη δύναμι της ψυχής των.

Ανοχή ή ευγένεια σε θέματα Πίστεως δεν επιτρέπεται.

Ετοιμάζουν κτύπημα και στην θρησκεία

Πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών: «Βάλλεται η ελληνική γλώσσα»

–Ετοιμάζουν κτύπημα και στην θρησκεία

Κώδωνα κινδύνου κρούει εκτός όλων των άλλων και η Ακαδημία Αθηνών για την ελληνική γλώσσα σύμφωνα με την εφημερίδα Εστία. H ελληνική γλώσσα μαζί με την θρησκεία (κυοφορούμενο σχέδιο διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας) αποτελούν τα τελευταία προπύργια του ελληνισμού, που βάλλεται πανταχόθεν.
Σε πρόσφατη ημερίδα στο ίδρυμα «Μαριάνα Βαρδινογιάννη», ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών κ. Αντώνιος Κουνάδης δήλωσε μεταξύ άλλων:

«Η βαθιά πολύπλευρη και πολυδιάστατη κρίση που διέρχεται η χώρα μας, κρίση οικονομική, πολιτική, κοινωνική, είναι κρίση θεσμών και αξιών, οφειλόμενη όχι μόνο στην ολέθρια κακοδιαχείριση της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά προεχόντως στο σοβαρό έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας που οδήγησε στο σημερινό απίστευτο χαμηλό επίπεδο ηθικής παρακμής με όσα πρωτόγνωρα βιώνουμε καθημερινά:
κακοποίηση της γλώσσας διαστρέβλωση της ιστορίας μας, κατάργηση των εθνικών παραδόσεων, ανίερες επιθέσεις σε πιστούς μέσα σε ναούς και βολές κατά του ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας.

Η αφομοίωση των πιστών προχωρεί με γεωμετρική πρόοδο κι αυτοί ακόμα ...ενημερώνουν, ἕως τὴν τελικὴ ἐπικράτηση τῆς Παναιρέσεως!

Αὐτὰ διδάχθηκε ἀπὸ τὸν καθηγητή του

Παν. Χρήστου, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης!

Τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἔχει δημοσιευθεῖ στὸ «apostoliki-diakonia.gr».

Ἐκτὸς τῶν ἄλλων σημαντικῶν στοιχείων ποὺ περιέχει, παρουσιάζει καὶ κάποιες ἀπὸ τὶς ἀποτειχίσεις τοῦ Μ. Βασιλείου, τὶς ὁποῖες, φυσικά, πραγματοποίησε πρὸ συνοδικῆς καταδίκης τῶν αἱρετικῶν –διαχρονικὴ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία συνοψίζει καὶ ὁ ΙΕ΄ κανόνας, διότι ὁ σοφὸς Ἱεράρχης γνώριζε ὅτι ἡ συγκοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ὁδηγεῖ μὲ μαθητικὴ ἀκρίβεια στὴν τελικὴ ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως!

Τὰ ὑπενθυμίζουμε στοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές (καὶ ὅσους αὐτοὶ ἐπηρεάζουν), οἱ ὁποῖοι ἐν τῇ ἀφελείᾳ τους περιμένουν, οἱ ἴδιοι οἱ Οἰκουμενιστὲς νὰ συγκαλέσουν Σύνοδο καὶ νὰ ...ἀνακηρύξουν τοὺς ἑαυτούς τους οἱ ἴδιοι ὡς αἱρετικούς(!) καὶ μετὰ νὰ ...ἀνακηρύξουν ἀναγκαία, ὑποχρεωτικὴ κι ὄχι ἁπλῶς δυνητικὴ τὴν ἀποτείχιση!  Τ ό τ ε  νὰ διακόψουν τὴν μετ’ αὐτῶν ἐπι-κοινωνία!!! Ἕως τότε δέν ...μολύνονται οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ Οἰκουμενιστές!

 Καὶ δὲν καταλαβαίνουν ὅτι οἱ χλιαρὲς καὶ χαρτοπολεμικὲς ἀντιδράσεις τους δὲν ἔφεραν κανένα ἀποτέλεσμα, ἀντίθετα ἔδωσαν χρόνο στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ προχωρήσουν καὶ στὴν Κολυμπάρια Σύνοδο καί, ἐπὶ πλέον, νὰ τὴν ἐπιβάλουν στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας! Ὅταν οἱ πάντες θὰ ἔχουν ἐξοικειωθεῖ στὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς οἰκουμενιστές, ὅταν τὰ πάντα θὰ ἔχουν διαβρωθεῖ καὶ θὰ ἔχουν ἁλωθεῖ, ποιός θὰ ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἀντιδράσει, ὅταν, τώρα, ποὺ ὑπάρχει κάποια διάθεση ἀντίδρασης, καταστέλλεται μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι ...ἐνημερώνουμε τὸν κόσμο καὶ τὸν προετοιμάζουμε; Δὲν βλέπετε ὅτι ὁλόκληρη ΓΑΤΖΕΑ διαλύθηκε, ἀφομοιώθηκε διὰ τῶν πολυχρόνιων χαρτοπολεμικῶν καὶ οἰκονομίστικων πρακτικῶν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές; Ποῦ εἶναι ὁ π. Μεταλληνός, ὁ κ. Τσελεγγίδης, ὁ π. Σαράντος, ὁ π. Ἀθανάσιος Μετεώρων καὶ τόσοι ἄλλοι; Δὲν βλέπετε ὅτι ἀντὶ γιὰ ἐνημέρωση γίνεται ἀφομοίωση; 

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἄρθρο:

* «Δια τον αρχιεπίσκοπον της Καισαρείας η κοινωνία δεν είναι απλή λέξις, αλλά κατάστασις υπάρξεως του εκκλησιαστικού οργανισμού ως σώματος του Χριστού και έδρας του Αγίου Πνεύματος, είναι κατηγορία της Εκκλησίας».

* «Εφ' όσον ο Χριστός ως κεφαλή είναι εἷς, μία είναι και η Εκκλησία ως σώμα αυτού. Το δε σώμα δεν είναι δυνατόν να ευρίσκεται εις κατάστασιν διασπάσεως...

Η Εκκλησία αποτελεί επίσης την κοινότητα του Αγίου Πνεύματος, καθ' όσον είναι το κατ' εξοχήν πεδίον ενεργείας αυτού».

* «Η αίρεσις διαταράσσει την ενότητα και την ειρήνην της Εκκλησίας. Φυσικά δεν την διασπά, αλλ' αποσπά μέλη, τα οποία τότε χάνουν τον θεανθρώπινον χαρακτήρα των...

...επί μέρους τμήματα της Εκκλησίας ήσαν αι αυτοτελείς επισκοπαί, η δε ενότης αυτής κατά τας εγκοσμίους σχέσεις της εξεφράζετο δια της επικοινωνίας των επισκόπων μεταξύ των· τούτο είναι ό,τι συνήθως καλούμεν κοινωνίαν των Εκκλησιών.

* Ὁ Μ. Βασίλειος «διέκρινε μεταξύ κοινωνίας αγάπης και κοινωνίας πίστεως..., η ορθή πίστις είναι το θεμέλιον της κοινωνίας και η κοινωνία με τους ορθοδόξους σημαίνει τοποθέτησιν εις την μερίδα των δικαίων κατά την ημέραν της κρίσεως».

* «Η κοινωνία με τους αιρετικοὺς είναι ανεπίτρεπτος. Η ομολογία των Πατέρων τούτων, διατυπωθείσα δι' ενεργείας του Αγίου Πνεύματος επ' αυτούς, αποτελεί γνησίαν έκφρασιν της χριστιανικής διδασκαλίας και η αποδοχή της εν συνόλω, χωρίς παράλειψιν ούτε λέξεως, είναι θεμελιώδες καθήκον παντός χριστιανού, πολύ δε περισσότερον του επισκόπου. Είναι δε ως ελέχθη, ανεπίτρεπτος η κοινωνία με τους αθετούντας εν όλω ή εν μέρει την ομολογίαν αυτήν, διότι η αθέτησις θέτει αυτομάτως εκτός Εκκλησίας».

* «Δια τούτο ο Βασίλειος, όταν παρενεβάλλετο παρεκτροπή εις την πίστιν, δεν εδίσταζε να διάσπαση παλαιάς φιλίας. Συνεδέετο από της νεανικής του ηλικίας, και μάλιστα οικογενειακώς, με τον Ευστάθιον Σεβαστείας, τον οποίον επηρέαζε σοβαρώς εις τα φρονήματα επί τίνα χρόνον, ενώ ο ίδιος επηρεάζετο από αυτόν εις τα θέματα του μοναχικού βίου. Αι υποδείξεις πολλών ομοφρόνων του περί υπόπτων φρονημάτων αυτού δεν ήρκεσαν δια να τον οδηγήσουν εις μεταβολήν αισθημάτων. Όταν όμως επείσθη ότι πράγματι ο Ευστάθιος ηκολούθει αιρετικήν γραμμήν, δεν εδίστασε να διακόψη πάσαν επαφήν μαζί του».

«Η αλήθεια είναι υπεράνω πάσης φιλίας. “Δεν αγνοείς πόσον μεγάλην έκτίμησιν είχομεν προς αυτούς (δηλαδή τον Ευστάθιον και τους οπαδούς του) όσον χρόνον ήσαν με το μέρος της υγιούς μερίδος. Τώρα όμως θα μας συγχωρεθή να μη ακολουθούμεν αυτούς, αλλά και να αποφεύγωμεν τους έχοντας το ίδιον με αυτούς φρόνημα, εφ ' όσον δεν υπάρχει τίποτε το οποίον να θεωρούμεν προτιμότερον από την αλήθειαν και την σωτηρία μας”».

* «Η κοινωνία είναι αγαθόν το οποίον προσφέρεται και λαμβάνεται κατά την συμφωνίαν της ορθοδόξου πίστεως. Όθεν άπομάκρυνσις ενός επισκόπου από την ορθοδοξίαν συνεπάγεται διακοπήν της κοινωνίας από τους άλλους και αντιστρόφως δε επάνοδος ενός επισκόπου από την αίρεσιν εις την ορθοδοξίαν συνεπάγεται απόδοσιν της κοινωνίας».

* «Μία από τας οδυνηροτέρας πρώιμους εμπειρίας του Βασιλείου ήτο η περιπλοκή των σχέσεων του με τον επίσκοπον Καισαρείας, Διάνιον, ο οποίος τον εβάπτισε και τον εχειροτόνησεν εις διάκονον. Γράφων προς τον Βοσπόριον, ομολογεί ότι είχε διακόψει την κοινωνίαν με τον Διάνιον, το έτος 361, και είχε φύγει εις την ερημίαν του Πόντου. Έπραξε δε τούτο δια τον λόγον ότι εκείνος είχεν υπογράψει ομολογίαν πίστεως την οποίαν έφεραν οι περί τον Γεώργιον Λαοδικείας και η οποία ήτο πράγματι σύμβολον της συνόδου Κωνσταντινουπόλεως (360)».

Ὁλόκληρο τὸ κείμενο τοῦ καθηγητῆ Χρήστου:

"Η αναγνώριση και κατανόη­ση των δικών μας πταισμάτων, είναι μεγάλη αφορμή προς εξιλέωση"!

 Στην εορτή των κορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Ομιλία Αγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Περίληψη 28ης Ομιλίας, στην περικοπή Ματθ. 16,13-19. 

 

Οι δύο απόστολοι είναι λαμπροί φωστήρες, λαμπρύνοντας την Εκκλησία με τη συνάντησή τους κατά την εορτή της 29ης Ιουνίου, η οποία δεν προκαλεί έκλειψη, αλλά έκλαμψη. Υπενθυμίζοντας τις πράξεις τους τίποτε δεν προσθέτομε στα αγαθά τους, αλλ’ αυξάνομε αντίθετα τα δικά μας αγαθά. Κεντρικό σημείο της ομιλίας είναι η περιγραφή της αντιθετικής κινήσεως του πειρασμού και της μετάνοιας. Ο πειραστής έπεισε τον Πέτρο να επιδιώκει περισσότερο ζήλο από τον αναγκαίο, αλλ’ ενώ αυτός έφθασε στο σημείο όπου αρχίζει η πτώση, νίκησε τον πειραστή με την αυτοκατάγνωση, την αυτοκριτική του. Κατέστη υπόδειγμα ειλικρινούς μετάνοιας για την πτώση του στην άρνηση του Χριστού και πατέρας του γένους των θεοσεβών. Ο Παύλος πάλι με τη μετάνοιά του για την καταδίωξη της χριστιανικής πίστεως και την μετέπειτα δραστηριότητά του κατέστη υπόδειγμα καρτερίας. Οι δύο απόστολοι είναι ισάξιοι σε λαμπρότητα, γι’ αυτό και η Εκκλησία «μίαν και την αυτήν αμφοτέροις νέμει τιμήν».

ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

1. Η μνήμη καθενός από τους αγίους ερχόμενη κατά την εόρτιο ημέρα αυτής, είναι κοινή αφορμή ευφροσύνης και στα πλήθη και στις πό­λεις και στους πολίτες και στους πολιτάρχες και γίνεται πρόξενος μεγάλης ωφέλειας σε όλους τους εορτάζοντες. Γιατί λέγει ο σοφός Σολομών «η μνήμη του δικαίου συνο­δεύεται από εγκώμια, και όταν εγκωμιάζεται ο δίκαιος ευφραίνονται οι λαοί» (Παροιμ. 10, 7). Γιατί, όπως κατά τη νύχτα, όταν

Φαναριώτικη αντιπροσωπεία στο Βατικανό, αλλά… κρυάδα από τον Πάπα παρά την «αδελφολογία»

Του Μάνώλη Κείου

Αγαπολογίας και οικουμενιστικών προκλήσεων συνέχεια…Στο Βατικανό βρέθηκε σήμερα φαναριώτικη αντιπροσωπεία με αφορμή τη θρονική εορτή της Ρώμης (Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου).Το Οικουμενικό Πατριαρχείο απέστειλε, όπως κάθε χρόνο, επίσημη αντιπροσωπεία στην Ρώμη, την οποία φέτος αποτελούν,  ο Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού κ. Ιώβ, συμπρόεδρος του Θεολογικού Διαλόγου με τους Ρωμαιοκαθολικούς, ο Επίσκοπος Ναζιανζού κ. Θεοδώρητος και ο διάκονος της Πατριαρχικής Αυλής Αλέξανδρος Κούτσης.

Στη μνήμη των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Α. ΠΡΟΛΟΓΟΣ

1. Ἡ θέση τῆς γιορτῆς στὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος

2. Ἀναφορὰ στὴν ἑορτὴ καὶ ἀναγγελία τοῦ θέματος

1. Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, γιορτάζουμε σήμερα τοὺς Ἀποστόλους Πέτρο καὶ Παῦλο. Γιατί σὰν σήμερα μαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ γιορτή τους, ἂν καὶ ἀκίνητη, ὁλοκληρώνει τὶς ἑορτὲς τοῦ Πάσχα. Ἀρχίσαμε νὰ προετοιμαζόμαστε γι' αὐτὴν νηστεύοντας ἀπὸ τὴν ἑπομένη τῆς Κυριακῆς τῶν ἁγίων Πάντων.

           2. Τί σημαίνει ὅτι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος μαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ; Γιὰ νὰ ἀπαντήσουμε σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, χρειάζεται πρῶτα νὰ μάθουμε ποιὰ εἶναι ἡ μαρτυρία τους. Ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο τὸ ἐπεισόδιο ἐκεῖνο ὅπου ὁ Χριστὸς ρωτάει τοὺς μαθητὲς του τί νομίζουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος καὶ ποιὰ γνώμη ἔχουν ἐκεῖνοι γι' αὐτόν. Κι ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὁμολογεῖ καὶ λέει ὅτι «Ἐσὺ εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ». Αὐτὴ ἦταν ἡ μαρτυρία τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Ὁ εὐαγγελιστὴς συνεχίζει γράφοντας ὅτι ὁ Χριστὸς τὸν ἐπαίνεσε καὶ τοῦ εἶπε ὅτι πάνω σ' αὐτὸ ποὺ εἶπες ἐγὼ θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία. Οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος καὶ οἱ ἄλλοι αὐτὸ μαρτύρησαν καθ' ὅλη τὴ ζωή τους καὶ γι' αὐτὸ τὸ λόγο πέθαναν μαρτυρικά. Αὐτὴ ἦταν ἡ μαρτυρία τους.

Η διαφορά της ανθρώπινης καί της Θείας δικαιοσύνης

 

 Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

«Η θεία δικαιοσύνη είναι ενάντια στο ανθρώπινο δίκαιο. Το ανθρώπινο δίκαιο είναι ισότης του μέτρου, διότι δίνει στον καθένα το δίκαιο και δεν παρεκκλίνει σε ένα ή άλλο μέρος, ούτε προσωπολητττεί, όταν πρόκειται να αποδώσει το δίκαιο. Η θεία δικαιοσύνη, όμως, παρεκκλίνει και χαρίζεται μετά συμπαθείας σε όλους και τον μεν άξιο τιμωρίας δεν τον παιδεύει, τον δε άξιον επαίνου τον γεμίζει με κάθε αγαθό.

Οι προβοκάτορες του ολέθρου προετοιμάζουν το έδαφος – Ξεκίνησε η εμφύτευση μικροτσίπ από τους Σουηδούς – Ερχονται « θύελλες» – Βίντεο

   Το ξαναγράψαμε και στο πρόσφατο παρελθόν αλλά δυστυχώς πρέπει να επανέλθουμε καθώς η κατάσταση στην Σουηδία με τις μαζικές εμφυτεύσεις μικροτσίπ έχει καταστεί ανεξέλεγκτη! Χιλιάδες άτομα στη Σουηδία έχουν εισαγάγει μικροτσίπ στο δέρμα τους, τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν ως επαφές πιστωτικών καρτών, κάρτες-κλειδιά ακόμη και κάρτες σιδηροδρόμων.

Ημερίδα π. Θ. Ζήση: «Μια “ενδιάμεση” βαθμίδα εκκλησιολογίας μεταξύ Ορθοδοξίας και οικουμενισμού»

«Κύριε! Που αι αρχαίαι ημέραι;…»

(Επίσκοπος Αυγ. Καντιώτης – «Ακολούθει μοι»)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Από τη συνοπτική αυτή προσευχητική, εναγώνια φωνή, καθίσταται φανερή η ταπείνωση και η εξ αυτής υπακοή του π. Αυγουστίνου στην Εκκλησία.

Εκφράζει πόνο, χαρακτηριστικό της αγάπης, όπως υπογραμμίζεται και στο Άσμα, διότι όποιος αγαπά Χριστοκεντρικά είναι έτοιμος και για τον θάνατο: «Κραταιά ως θάνατος (η) αγάπη» (Άσμα η΄,6).

Αναμφίβολα, στη ζωή του ο π. Αυγουστίνος πόνεσε, σταυρώθηκε και θανατώθηκε (ως προαίρεση) για την Εκκλησία.

Πρόκειται για ερώτημα με θεμέλια, πέρα από την σύγχυση και την ρευστότητα του κόσμου. Ευαγγελικά–Πατερικά, στάθηκε ασάλευτος στα παραγγέλματα του Χριστού. Να υπογραμμίσουμε, ότι η πνευματική νομιμότητα στην Εκκλησία θεμελιώνεται όταν Κλήρος και Λαός ενεργούν «Δι’ ερωτήσεως Πατέρων» και όχι αφ’ εαυτών. Συχνά οι πιστοί και οι πνευματικοί, παραποιούν τον πνευματικό αυτό νόμο και δεν ερωτούν την Συνοδική χορεία των Πατέρων–ποιμένων της Εκκλησίας, ως καθαρής και αγίας, λόγω της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στις Οικουμενικές Συνόδους και στη ζωή τους.