Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Οἱ ἀκόλουθες
σκέψεις γράφονται ὄχι μὲ διάθεση ἀντιπαράθεσης, ἀλλὰ κινούμενος ἀπὸ ἐκείνη τὴν
ἱερὴ ἀγανάκτηση, ποὺ καταλαμβάνει κάθε πιστό, ὅταν βλέπει ἡ ἀλήθεια νὰ
ποδοπατεῖται, ἡ Πίστη νὰ εὐτελίζεται, οἱ ἀδελφοὶ νὰ συκοφαντοῦνται· ἀλλὰ καὶ ἀπὸ
ἐκκλησιαστικὸ δικαίωμα ἔκφρασης σὲ θέματα Πίστεως τοῦ κάθε πιστοῦ καὶ πρὸς
προβληματισμὸ ὑπὸ τὸ βάρος τῆς θλίψης, τῆς ἀπορίας καὶ τῆς ἀγανάκτησης ποὺ προκάλεσε
τὸ ὀγκῶδες κείμενο τοῦ π. Ἀγγέλου Ἀγγελακόπουλου.
Ἕνα κείμενο, ποὺ γράφτηκε τὴν στιγμὴ ποὺ ἀδελφοί του ἱερεῖς εἶναι ἄμισθοι
γιὰ τὴν πίστη τους, ἐνῶ ἡ οἰκογένεια τους μετὰ βίας προσκομίζει τὰ πρὸς τὸ ζῆν,
λειτουργοῦν σὲ ἀπομονωμένους καὶ ἀπομακρυσμένους ναοὺς καί, παράλληλα, μοναστήρια
ἀγωνίζονται ὑπὲρ Πίστεως περικυκλωμένα ἀπὸ «λέοντες ὀρυώμενους», ἐνῶ αὐτὸς δὲν ἔχει κἂν ἀποτειχισθεῖ! Ἀντιθέτως
ὑπερασπίζεται τὴν ὀρθότητα πίστεως σημερινῶν Ἐπισκόπων ποὺ σιγοντάρουν ἢ
ἀνέχονται τὴν οἰκουμενιστικὴ συμφορά, καταδικάζοντας αὐτοὺς ποὺ δὲν τὸν ἀκοῦν.
Ὁ Μ. Βασίλειος ὅμως ἀντιμιλᾶ ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων στὸν τολμητία πρωτοπρεσβύτερο,
ποὺ ἀμφισβητεῖ τὴν ἁγιοπνευματικὴ διδαχὴ τοῦ μεγάλου μας Ἁγίου, καὶ χαράζει μὲ
τὸ ἄρθρο του αὐτὸ ἄλλη ξενίζουσα σὲ ὀρθόδοξα ὦτα ποιμαντικὴ διδαχή: «Μόνον μὴ ἐξαπατηθῆτε ταῖς
ψευδολογίαις αὐτῶν ἐπαγγελομένων ὀρθότητα πίστεως. Χριστέμποροι γάρ οἱ τοιοῦτοι καὶ οὐ Χριστιανοί, τὸ ἀεί αὐτοῖς κατὰ τὸν
βίον τοῦτον λυσιτελοῦν τοῦ κατ’ ἀλήθειαν ζῆν προτιμῶντες. (ἐπιστ. 240, Νικοπολίταις Πρεσβυτέροις, ΕΠΕ 3, 226).
Ἕνα κείμενο, στὸ ὁποῖο ὁ π. Ἄγγελος μὴ σεβόμενος οὔτε κἂν τοὺς διωγμοὺς καὶ
τὶς ἀπειλὲς ποὺ ἔχουν ὑποστεῖ χριστιανοὶ ἀδελφοί του ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ
λαϊκοί, τοὺς ἔβαλε, ὡσὰν καθηγητής, βαθμὸ κάτω ἀπὸ τὴν βάση, ἀφήνοντας τους
στὴν ἴδια τάξη καὶ προάγοντας μὲ λίαν ἄριστα μόνον τρεῖς: κατὰ σύμπτωση αὐτοὺς
τοῦ περιβάλλοντός του, ἐκθέτοντάς τους μάλιστα στὸ ὑπόλοιπο ποίμνιο, γιατὶ δὲν
θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι αὐτοὶ οἱ τρεῖς ἱερεῖς τοῦ ὑψίστου εὐλογοῦν τέτοιες
συμπεριφορές.
Ἕνα κείμενο ποὺ διακατέχεται δυστυχῶς ἀπὸ τὶς ἀγιάτρευτες πληγὲς τῆς σύγχρονης ἐπιστημονικῆς ἔπαρσης, τῆς µαταιότητας, τῆς συμβατικότητας, τῆς φιλαυτίας, τῆς αὐτοδικαίωσης καὶ αὐτοανάδειξης, τῆς παραταξιακῆς νοοτροπίας, τῆς ἐπιβίωσης, τῆς στὴν Ἑλλάδα τόσο γνωστῆς μετριότητας, τοῦ ἐγκοσµίου προσανατολισµοῦ καὶ τοῦ πνευµατικοῦ παραλογισµοῦ.
Ἕνα κείμενο ποὺ διακατέχεται δυστυχῶς ἀπὸ τὶς ἀγιάτρευτες πληγὲς τῆς σύγχρονης ἐπιστημονικῆς ἔπαρσης, τῆς µαταιότητας, τῆς συμβατικότητας, τῆς φιλαυτίας, τῆς αὐτοδικαίωσης καὶ αὐτοανάδειξης, τῆς παραταξιακῆς νοοτροπίας, τῆς ἐπιβίωσης, τῆς στὴν Ἑλλάδα τόσο γνωστῆς μετριότητας, τοῦ ἐγκοσµίου προσανατολισµοῦ καὶ τοῦ πνευµατικοῦ παραλογισµοῦ.
Καὶ τὸ τραγικό· Ἕνα κείμενο ἀπὸ ἕναν ἱερέα ποὺ ὄχι μόνο μνημονεύει ἀλλὰ καὶ
ὑπερασπίζεται σθεναρῶς ἕναν Ἐπίσκοπο ποὺ στέλνει δῶρα στὸν ἀρχιαιρεσιάρχη
Βαρθολομαῖο, ποὺ συλλειτουργεῖ μὲ ὅλους τοὺς φορεῖς τῆς αἱρέσεως στὴν Ἑλλάδα,
ποὺ ἄλλα λέει δημοσίως μπροστὰ στὴν κάμερα καὶ ἄλλα πράττει.
Ἕνα κείμενο ποὺ προβάλλει ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια αἴτια τῆς σημερινῆς θρησκευτικῆς, πολιτικῆς, κοινωνικῆς, πολιτιστικῆς καὶ ἐθνικῆς κατάπτωσης: Τὴν γραικυλικὴ καὶ νεοορθόδοξη «ἀγωνιστικότητα» ἄνευ κόστους, ἄνευ μαρτυρίου, ἄνευ σταυροῦ.
Ἕνα κείμενο ποὺ δὲν ἀναφέρεται οὔτε κατὰ διάνοια στὴν ἀγωνία καὶ τὰ δεινὰ τῶν ἀντιδρούντων πιστῶν, στὰ πλήθη τῶν προβάτων ὁλόκληρης τῆς ποίμνης κι ὄχι μόνο τῆς ἐνορίας μας, ποὺ χάνονται
Ἕνα κείμενο ποὺ προβάλλει ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια αἴτια τῆς σημερινῆς θρησκευτικῆς, πολιτικῆς, κοινωνικῆς, πολιτιστικῆς καὶ ἐθνικῆς κατάπτωσης: Τὴν γραικυλικὴ καὶ νεοορθόδοξη «ἀγωνιστικότητα» ἄνευ κόστους, ἄνευ μαρτυρίου, ἄνευ σταυροῦ.
Ἕνα κείμενο ποὺ δὲν ἀναφέρεται οὔτε κατὰ διάνοια στὴν ἀγωνία καὶ τὰ δεινὰ τῶν ἀντιδρούντων πιστῶν, στὰ πλήθη τῶν προβάτων ὁλόκληρης τῆς ποίμνης κι ὄχι μόνο τῆς ἐνορίας μας, ποὺ χάνονται
