"Πάντων εισίν οι κανόνες οι υπ' αυτών παραλυόμενοι"!

 Ὁ Μ. Ἀθανάσιος γράφει «Ἐγκύκλιο Ἐπιστολή» πρὸς συλλειτουργούς του (τοὺς ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης Ἐπισκόπους), καὶ τοὺς ἐκθέτει τὸ πρόβλημα ποὺ δημιουργήθηκε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξάνδρειας.

Οἱ αἱρετικοί (πίσω τους ἐκρύπτετο ὁ Ἐπίσκοπος Εὐσέβιος) προσπάθησαν, μὲ ἐπίκληση τὴν ἀπόφαση Συνόδου Ἐπισκόπων, νὰ ἐπιβάλουν ὡς Ὀρθόδοξο ἕναν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος τοὺς παρακαλεῖ μὲ θερμότητα, σπαρακτικά, νὰ δραστηροποιηθοῦν, νὰ ἀντιδράσουν καὶ νὰ ξεσηκωθοῦν ἐναντίον τῶν κακῶς γενομένων, γιατὶ ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας κινδυνεύει, οἱ αἱρετικοὶ τὰ ὑπονομεύουν καὶ ἁρπάζουν ὅλα∙ ἀφοῦ τὰ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὑπόθεση ὅλων, δὲν πρέπει νὰ σιωπήσουν, γιὰ νὰ μὴ μεταβληθεῖ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ χῶρος ἀλήθειας καὶ σωτηρίας σὲ  “οἶκο ἐμπορίου”  καὶ μάρκετινγκ:

«…Ἄρτι δὲ ὅλης ἐκκλησίας ὁρᾶτε μέλη διῃρημένα… Κινήθητε δὴ οὖν καὶ ὑμεῖς, παρακαλῶ, μὴ ὡς ἡμῶν μόνον, ἀλλὰ καὶ ὡς ὑμῶν ἀδικηθέντων καὶ ἕκαστος ὡς αὐτὸς παθὼν βοηθησάτω, ἵνα μὴ δι' ὀλίγου οἱ ἐκκλησιαστικοὶ κανόνες καὶ ἡ τῆς ἐκκλησίας πίστις παραφθαρῇ. κινδυνεύει γὰρ ἀμφότερα, ἐὰν μὴ ταχέως ὁ Θεὸς δι' ὑμῶν τὰ πλημμεληθέντα διορθώσηται καὶ ἐκδικίας ἡ ἐκκλησία τύχῃ. οὐ γὰρ νῦν κανόνες καὶ τύποι ταῖς ἐκκλησίαις ἐδόθησαν, ἀλλ' ἐκ τῶν πατέρων ἡμῶν καλῶς καὶ βεβαίως παρεδόθησαν. οὐδὲ νῦν ἡ πίστις ἤρξατο, ἀλλ' ἐκ τοῦ Κυρίου διὰ τῶν μαθητῶν εἰς ἡμᾶς διαβέβηκεν. ἵν' οὖν μὴ τὰ ἐξ ἀρχαίων μέχρις ἡμῶν τηρηθέντα ἐν ταῖς ἐκκλησίαις ἐν ταῖς νῦν ἡμέραις παραπόληται καὶ τὰ πιστευθέντα ἡμῖν ζητηθῇ παρ' ἡμῶν, κινήθητε, ἀδελφοί, ὡς “οἰκονόμοι μυστηρίων θεοῦ” τυγχάνοντες καὶ ταῦτα ὑφ' ἑτέρων ἁρπαζόμενα θεωροῦντες...

Εἰ γὰρ πάσχοντος μέλους ἑνὸς “συμπάσχει πάντα τὰ μέλη”, πασχούσης τῆς τηλικαύτης ἐκκλησίας ἕκαστος ὡς αὐτὸς πάσχων ἐκδικείτω τὸ πρᾶγμα. κοινὸς γάρ ἐστιν ὁ σωτὴρ ὁ ὑπ' αὐτῶν βλασφημούμενος, καὶ πάντων εἰσὶν οἱ κανόνες οἱ ὑπ' αὐτῶν παραλυόμενοι. …διὰ τοῦτο ἀγανακτῆσαι ὑμᾶς δίκαιόν ἐστιν, ἵνα μὴ τούτων σιωπωμένων κατ' ὀλίγον καὶ εἰς ἑκάστην ἐκκλησίαν τὸ τοιοῦτον κακὸν διαβῇ καὶ λοιπὸν ἐμπόριον καὶ ἀγοραῖον τὸ καθ' ἡμᾶς διδασκαλεῖον γένηται».

(Μ. Ἀθανασίου, Ἐγκύκλιος Ἐπιστολή, Ἔργα 9, Πατερικαὶ Ἐκδόσεις “Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς”, σελ. 194, 196, 208).

Μεγάλου Ἀθανασίου
18 Ἰανουαρίου
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ο Μεγας Αθανασιος

(ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

   Νὰ τοῦ πλέξουμε ἐγκώμια, ἀγαπητοί μου; Εἴμαστε πολὺ μικροί. Ἐκεῖνος εἶνε γίγαν­τας καὶ τὸ ὕψος του προκαλεῖ δέος. Ὅποιος διαβάζει τὸ βίο του αἰσθάνεται ἴλιγγο μπροστὰ στὴ φυσιογνωμία του. Ἐν τούτοις θὰ ψελ­λίσουμε κ᾿ ἐμεῖς λίγες λέξεις πρὸς τιμήν του.

* * *

   Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὠνομάστηκε μέγας, διότι στὴν ἐποχή του ἀγωνίστηκε μόνος νὰ κρατήσῃ τὴν ὀρθόδοξο πίστι.

   Κινδύνευε τότε ἡ Ὀρθοδοξία. Παρουσιάστηκε μία αἵρεσις, ἡ αἵρεσις τοῦ Ἀρείου, ποὺ ἔλεγε γιὰ τὸ Χριστό, ὅτι «ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν»· δηλαδή, ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ ὁ Χριστὸς δὲν ὑπῆρχε. Αὐτὴ ἦταν βλάσφημη ἰδέα ἐναν­τίον τῆς θεότητος τοῦ Λόγου καὶ τῆς αἰωνιότητος τοῦ Θεοῦ Λόγου. Αὐτό, τὸ ὅτι «ἦταν κά­ποτε ἐποχὴ ποὺ αὐτὸς δὲν ὑπῆρχε», μποροῦ­με νὰ τὸ ποῦμε γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα, ἀλλ᾿ ὄ­χι γιὰ τὸ Χριστό. Διότι δὲν ὑπῆρξε ποτέ ἐπο­χὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε ὁ Χριστός. Εἶνε ἄναρχος, αἰώνιος, ὑπεραιώνιος.

   Ἐναντίον τοῦ Ἀρείου ἀγωνίστηκε ὁ Μέγας Ἀ­θανάσιος, καὶ μὲ ἐπιχειρήματα ἀπὸ τὴ Γρα­φὴ τὸν κατετρόπωσε. Διότι τὴ Γραφὴ τὴν ἤ­ξε­ρε ἀπ᾿ ἔξω. Σήμερα οἱ Χριστιανοί, μηδενὸς ἐξαιρουμένου, δὲν

Η ΣΤΑΣΗ του Αγίου ΑΝΤΩΝΙΟΥ έναντι των αιρετικών, ΠΡΟΤΥΠΟ μίμησης για όλους σήμερα!

Νά, πῶς ἔβλεπε τὰ πράγματα πρὶν λίγα χρόνια ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης:

Μολυνόμαστε,

ὅταν  ἐπικοινωνοῦμε

μὲ  Οἰκουμενιστὲς  Ἐπισκόπους!

π. Θεόδωρος Ζήσης:

"Μόνο νὰ μὴ μιανθοῦμε ἀπὸ τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ Οἰκουμενισμό, μὲ τοὺς φιλοπαπικοὺς καὶ οἰκουμενιστὰς Ὀρθοδόξους. Παπισμὸς καὶ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἱρέσεις πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνες, ἀπὸ τὸν Ἀρειανισμό γιατὶ ἀναιροῦν τὸ σύνολο τῶν δογμάτων τῆς πίστεως.

Μέχρι πότε ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ θὰ ἐπιτρέπουμε τὰ ἄλογα κτήνη, τοὺς αἱρετικούς, νὰ λακτίζουν καὶ νὰ μιαίνουν τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ἅγια τῆς Ὀρθοδοξίας;

Ὅσο ἀπρακτοῦμε καὶ βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανεῖς, τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως θὰ ἵσταται ἐν τόπῳ ἁγίῳ". 

 

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΚΑΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

    Ὅταν κινδυνεύῃ ἡ πίστις, ἡ Ὀρθοδοξία, πρώτη πνευματικὴ προτεραιότητα εἶναι ἡ ὑπεράσπισή της, ὁ ἀγώνας ἡ συμπαράσταση πρὸς ὅσους ἀγωνίζονται, ἡ μέχρι θανάτου καὶ αἵματος προθυμία. Ὅλα τὰ ἄλλα πνευματικὰ καθήκοντα ἕπονται. Ὅσοι πράττουν καὶ συμβουλεύουν τὰ ἀντίθετα, ἁπλῶς συγκαλύπτουν μὲ προφάσεις τὴν ἀπροθυμία καὶ δειλία τους, καὶ γίνονται διδάσκαλοι καὶ καθηγητὲς τῆς ἀπραξίας καὶ τῆς ὑποκρισίας.

Ἡ στάση τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, πρότυπο μίμησης γιὰ ὅλους σήμερα.

 Αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε τώρα νὰ κάνουμε ἐδῶ εἶναι νὰ παρουσιάσουμε πῶς ἀντιμετώπισε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ἡ ὁποία ἀπειλοῦσε ἐσωτερικὰ τὴν Ἐκκλησία, ἔχουσα τὴν ὑποστήριξη αὐτοκρατόρων, ἡγεμόνων, πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων, ὅπως συμβαίνει καὶ σήμερα μὲ τὶς παναιρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνες, γιατὶ ἀναιροῦν τὸ σύνολο τῶν δογμάτων τῆς πίστεως καὶ μεταβάλουν τὴν θεϊκὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου σέ συνήθη ἀνθρώπινη διδασκαλία, ἀποσύρουν τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Πατέρας, καὶ ἐγκαθιστοῦν τὸν ἀλάθητο πάπα τῆς Ρώμης καὶ τὴν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν δῆθεν Ἐκκλησιῶν.

Ἡ παρουσίαση αὐτὴ εἶναι πολὺ διδακτικὴ καὶ γιὰ ὅσους καμώνονται πὼς δὲν βλέπουν τὸν κίνδυνο, γιὰ "σοβαροὺς" πνευματικοὺς ποὺ παρασύρουν ἢ φέρνουν σὲ πολὺ δύσκολη θέση τὰ πνευματικὰ τους παιδιά, ποὺ βλέπουν καλύτερα μὲ τὰ μάτια τῶν Ἁγίων καὶ ἀρχίζουν νὰ ἀμφιβάλλουν γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης.

Δημόσια Δήλωση γιά τίς Ορθόδοξες Διακόνους

 (Τίτλος πρωτοτύπου: A Public Statement on Orthodox Deaconesses

by Concerned Clergy and Laity

https://orthodoxethos.com/post/a-public-statement-on-orthodox-deaconesses)

Μετάφραση: Νῖκος Κυριακίδης)

Πηγὴ: ἱστολόγιο «Ὀρθόδοξο Ἤθος» (orthodoxethos.com)

(Στὴν μετάφραση αὐτὴ ποὺ ἔκανα θὰ χρησιμοποιῶ ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἑξῆς τὴν λέξη «διάκονος» ἐννοῶντας τὴν γυναῖκα διάκονο καθότι τὸ ἄρθρο ἀναφέρεται ἀποκλειστικὰ στὶς διακόνους. Προτίμησα τὴν ἀρχαιοπρεπέστερη ἐκδοχὴ τῆς λέξεως, «ὁ/ἡ διάκονος», ἀπὸ τὴν νεοελληνικὴ «διακόνισσα». Σὲ δύο-τρία σημεῖα ποὺ ἐννοεῖται ὁ διάκονος κληρικός, χρησιμοποιῶ τὴν λέξη «ἱεροδιάκονος».

Ἀξίζει ἐπίσης νὰ σημειωθεί ὅτι τὴν ἐπιστολὴ ὑπογράφουν κληρικοὶ τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς -ROCOR, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιοχείας στὶς ΗΠΑ – AOCANA, τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἀρχιεπισκοπῆς στὶς ΗΠΑ – GOAA, ἕνας μοναχός τῆς Ι.Μ. Καρακάλλου κ.ἄ.).

Ὁ διορισμὸς ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας ἕξι «διακόνων» στὸ Κονγκὸ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2017 προκάλεσε κλήσεις σὲ κάποια μέρη γιὰ ἄλλες τοπικές εκκλησίες στὸ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ παράδειγμα. Συγκεκριμένα, μιὰ ὁμάδα ἐπιστημόνων Ὀρθόδοξης Λειτουργικῆς ἐξέδωσε ἀνοικτή δήλωση ὑποστήριξης γιὰ τὴν Ἀλεξάνδρεια, δηλώνοντας ὅτι ἡ «ἀποκατάσταση τῆς γυναικείας διακονίας εἶναι τέτοια ποὺ δὲν διακυβεύονται οὔτε δογματικά ζητήματα οὔτε ὑφιστάμενες ἐξουσίες»[1].

Ἐμεῖς, οἱ ὑπογράφοντες κληρικοί καὶ λαϊκοί, ζητοῦμε νὰ διαφοροποιηθοῦμε καὶ γράφουμε τώρα μὲ τρεῖς σκοπούς: ἐρωτῶντας τὶ συνέβει στὸ Κονγκὸ, ζητῶντας νὰ διασαφηνιστῆ τὸ ἱστορικό ἀρχεῖο (τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας) σχετικά μὲ τὴν θέση τῶν διακόνων στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἐπισημαίνοντας τὰ σοβαρὰ δογματικὰ ζητήματα ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὸν διορισμὸ τῶν διακόνων.

Πρῶτον, ὅσον ἀφορᾶ τὸ τὶ συνέβει στὸ Κονγκό, σημειώνουμε ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας δὲν χρησιμοποίησε τὴν Βυζαντινή ἱεροτελεστία χειροτονίας γιὰ τὶς διακόνους[2]. Ἐχειροθέτησε μιὰ γυναίκα, τὴν ὁποία ἔκανε «Διάκονο τῆς Ἱεραποστολῆς» καὶ στὴ συνέχεια προσευχήθηκε πάνω ἀπὸ πέντε ἄλλες γυναῖκες χρησιμοποιῶντας τὴν «Εὐχὴ εἰς τὸν εἰσερχόμενον εἰς Διακονίαν Ἐκκλησιαστικήν», μιὰ γενικὴ εὐχὴ στὸ Ἑλληνικὸ «Ἀρχιερατικὸ» γιὰ  λαϊκὸ ποὺ ξεκινᾶ ἐκκλησιαστικὴ διακονία.