Η τελευταία πορεία του Κυρίου με τους μαθητές του στα
Ιεροσόλυμα ήταν πορεία, μάλλον ανάβαση, στο μαρτύριο· στο σταυρικό πάθος με
τέρμα την Ανάσταση! Ο λόγος Του προς τους μαθητές Του σαφής και ξεκάθαρος·
«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις
αρχιερεύσι… και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω… και αποκτενούσιν αυτόν, και τη
Τρίτη ημέρα αναστήσεται»! Η ψυχολογία των μαθητών, κατά την πορεία αυτή, ήταν
φορτισμένη με συναισθήματα θάμβους, μπροστά στην αποφασιστική και ακτινοβολούσα
ακάθεκτη διάθεση θυσίας, μορφή του Διδασκάλου, αλλά και φόβου, για τα
μελλούμενα να συμβούν εκεί. Σε μια τέτοια κατάσταση αγωνίας και προβληματισμού
των μαθητών, συνέβη το αναπάντεχο και γι΄ αυτό απίστευτο. Δυό μαθητές του
Χριστού, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, αξιώνουν πρωτεία καθέδρας και δόξης, πλησίον,
του, όπως ενόμιζαν, θριαμβευτού στα Ιεροσόλυμα Κυρίου. Φαίνεται ότι δύο,
συμπορευόμενα με τη συνοδία του Κυρίου προς τα Ιεροσόλυμα, δαιμόνια, βρήκαν την
ευκαιρία να πλήξουν τις καρδιές των δύο μαθητών, με τα «πεπυρωμένα βέλη» του
πειρασμού της εξουσίας και της κοινωνικής προβολής!
Αλλά το πειρασμικό αυτό αίτημα ήταν για τους μαθητές του
Χριστού, μελλοντικούς μάρτυρες υπέρ του ονόματός Του «εν τε Ιερουσαλήμ και εν
πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης», αποτρεπτικό κάθε
διαθέσεως θυσίας και μαρτυρίου υπέρ της αληθείας του Ευαγγελίου. Για το λόγο
αυτό ο Κύριος τους υποδεικνύει με έμφαση, ότι δεν γνωρίζουν τι ζητούν· «Ουκ
οίδατε τι αιτείσθε»! Και συγχρόνως στο αίτημά τους, της εξουσίας και της
προβολής, των δύο μαθητών, αντιπροτείνει το ποτήριον και το βάπτισμα του
μαρτυρίου υπέρ της αληθείας του Λόγου Του. Το ποτήριον, κατά τον άγ. Μάξιμο τον
ομολογητή, δηλώνει τη θυσία ακόμη και αυτής της ζωής υπέρ της αληθείας. Ενώ το
βάπτισμα σημαίνει τη νέκρωση της προαιρέσεως, προς τα ηδέα του βίου, χάριν της
αρετής. Εξάλλου η πρόταξη της αλήθειας έναντι της αρετής προστατεύει την πρώτη
από την παραποίηση και αθέτηση, που μπορεί να υποστή από την αρετή, στην
περίπτωση, που εκείνη εκπίπτει σε προσωπείο, για κοινωνική προβολή, με
αποτέλεσμα «της κενοδοξίας την οίησιν»! (ΡG, τ. 90, στ. 368-369).
Εντούτοις αυτή την αντιπρόταση του
Κυρίου στο πειρασμικό αίτημα εξουσίας και προβολής, πολλοί από τους διαδόχους
Του στο απολυτρωτικό Του έργο, την αντιπαρέρχονται, ενδίδοντες μάλλον στην
πειρασμική υποβολή των δύο δαιμονίων, που από εκείνη, την πρώτη πορεία προς τα
Ιεροσόλυμα, έχουν παραμείνει ως συνοδοιπόροι πειρατές της αυθεντικότητος της
αληθείας της Εκκλησίας Του, στη διαχρονική της πορεία μέσα στον κόσμο.
Τα
σχετικά παραδείγματα και τα ιστορικά ντοκουμέντα πολλά! Κι΄ ίσως η δική μας,
σύγχρονη εποχή, μπορεί να «καυχηθή», για γεγονότα υψηλής κρισιμότητος της
ενότητος του ορθοδόξου πληρώματος. Επειδή φαίνεται, ότι και στην εποχή μας, ο
πειρασμός της εξουσίας και της προβολής, στηρίζει την υπαρκτή αυτοσυνειδησία
μερικών εκκλησιαστικών πνευμάτων και αμβλύνει τη διάθεση για μαρτυρία και
μαρτύριο υπέρ της αλήθειας της Ορθοδοξίας!
Αρκεί πάντως να στρέψη σήμερα κανείς
το λογισμό του στη χαίνουσα πληγή, στην καρδιά του ορθοδόξου χριστιανού
ανθρώπου, που έχει προκαλέσει η υποδοχή του Πάπα στα ενδότερα του ορθοδόξου
καταπετάσματος, για να αντιληφθή την αδυναμία της Εκκλησίας (της ανθρώπινης
πλευράς) να αντισταθή σ΄ αυτή την υποδοχή, που «κατ΄ ανάγκην» επιβλήθηκε έξωθεν
αλλά έσωθεν τελεσιουργήθηκε με βυζαντινή… μεγαλοπρέπεια! Μάρτυρας του
τελευταίου γεγονότος θα είναι πάντοτε το φωτογραφικό υλικό που εκόσμησε το
περιοδικό της Εκκλησίας, αμέσως μετά την αναχώρηση του Πάπα! Με έγχρωμες,
μεγάλων διαστάσεων, φωτογραφίες, θριαμβολόγησε αυτή την «κατ΄ ανάγκην» υποδοχή,
με την αίγλη μιας προβολής μιας παπόφιλης ενέργειας της Εκκλησίας. Ό,τι έπρεπε
να περάση «κατ΄ ανάγκην» ως ασήμαντο γεγονός, προβλήθηκε με μοναδική, για τις
σελίδες του εν λόγω περιοδικού χρωματική φωτογραφική λαμπρότητα!
Και επί τέλους
ο Πάπας ήλθε και απήλθε θριαμβευτής, αλλά τι νόημα είχε η για μια ακόμη φορά
προβολή των δύο θρόνων στη πνύκα, στο πρώτο εξώφυλλο του «τολμηρού» περιοδικού
της εκκλησιαστικής αρχής; Γιατί αυτή η … τόλμη (τεύχ. 13) να προβληθούν και
πάλι οι δύο θρόνοι του παπικού θριάμβου! Να μη λησμονήσουμε τι; Την μειοδοσία
της εκκλησιαστικής μας αρχής;
Παρ΄ όλα αυτά η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού θα πορεύεται
πάντοτε προς τα Ιεροσόλυμα της σταυρικής θυσίας και της Αναστάσεως του Χριστού.
Τα δύο επίμονα δαιμόνια της εξουσίας και της προβολής θα την συνοδεύουν, για να
ενεργείται το μυστήριο της ανομίας «άχρι καιρού»! Μετά δε ταύτα κρίση και
απόδοση «εκάστω κατά τα έργα αυτού»!
