Όταν οι Ποιμένες είναι ορθόδοξοι, ο διάβολος είναι …απ’ έξω!

    «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. ὁ δἑ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ι΄, 11-13).

Παρά ταύτα, εκεί που μνημονεύεται αυτός ο οραματιστής Άνθιμος του "αχταρμά", στέλνει τα παιδιά του!

π. Νικόλαος Μανώλης:

«Αυτός είναι ο “αχταρμάς” που μου περιέγραφε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος»

Γράφει ὁ π. Νικόλαος Μανώλης

    Θά θυμάστε ἐνδεχομένως τόν «ἀχταρμά» τοῦ μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου ἀπό προηγούμενες Ὁμιλίες μου. Τότε πού μοῦ περιέγραψε μέ ποιόν τρόπο ὅλες οἱ θρησκεῖες θά ἀποδεχτοῦν τήν “ἑνότητα” καί πώς ὅλοι, ἀπό διαφορετικές ὁμολογίες καί θρησκεύματα, θά συμπροσεύχονται καί θά συλλειτουργοῦν στόν ἴδιο «ναό», στήν ἴδια «ἁγία τράπεζα», μέ τό ἴδιο «ἅγιο ποτήριο» διατηρώντας ἡ κάθε θρησκεία τά δικά της δόγματα. Τότε μοῦ εἶπε ἐπίσης πώς κανείς δέ θά ἀντιδράσει, γιατί θά μᾶς ἐπιβάλουν αὐτή τήν ἐνότητα «λάου λάου» καί πώς ὁ λαός θά εἶναι ἀπό κάτω σάν «ἀχταρμάς». 

Σέ μία ἐπιστολή μου τοῦ ἔγραψα γιά τό δικό του προπαγανδιστικό ρόλο στήν εἰσαγωγή τοῦ οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος στή Θεσσαλονίκη, τοῦ πανθρησκειακοῦ πνεύματος

«Όταν οι μέρες θα πλησιάζουν, τότε ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς και θα τους κυνηγήσει»

Τόσο ο Άγιος Παΐσιος, όσο και Πατροκοσμάς είχαν πολλά χαρίσματα και ανάμεσα σε αυτά ένα καταπληκτικό και πολύ σπάνιο –σπάνιο ακόμη και ανάμεσα στους αγίους της Εκκλησίας-  αυτό της προγνώρισης!!!

Πολλές διηγήσεις, ακόμη περισσότερα τα περιστατικά που έχουνε μαθευτεί στις τάξεις των πιστών της Εκκλησίας, καταμαρτυρούν τον χαρισματικό γέροντα Παΐσιο ως σύγχρονη μορφή της εκκλησίας που θέλησε να μας ειδοποιήσει γι αυτά που έρχονται και που με πολύ αγάπη και χωρίς επιτήδευση μετέδιδε λόγια αλήθειας

Τραγική η έκπτωση των Ποιμένων! Χωρίς ντροπή, δοξάζουν αυτούς που οι Άγιοι "απέτεμον" και της "Εκκλησίας εξέβαλον"!

«Ῥοὴν καὶ πάθος καὶ τομήν, Ἄρειος ὁ παράφρων, τῇ γεννήσει τῇ θείᾳ, δυσσεβῶς ὁ ἀσεβής, προσάπτων τῷ τμητικῷ, τῶν Πατέρων ξίφει ἀποτέμνεται». 

Εὑρίσκονται, ἄραγε, «εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ», ὅσοι Ποιμένες δὲν μιμοῦνται τοὺς σήμερα ἑορτάζοντες Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ δὲν ὑπερασπίζονται τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ποὺ βλασφημεῖται ὑπὸ τῶν ἀσεβῶν Οἰκουμενιστῶν, οὔτε καταδικάζουν –τουλάχιστον– τοὺς πρωτεργάτες τῆς Παναιρέσεως;

Δὲν ντρέπονται νὰ γιορτάζουν τοὺς Ἁγίους ποὺ ἔπραξαν τὰ ἀντίθετα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ οἱ Δεσποτάδες πράττουν;

Δὲν ντρέπονται, ἄλλα νὰ ψάλλουν στὰ τροπάρια κι ἄλλα νὰ κάνουν;

Καί, κυρίως, δὲν συναισθάνονται τὴν τεράστια εὐθύνη τους, βλέποντας τοὺς πιστοὺς νὰ ἀφομοιώνονται καὶ κατασπαράσσονται ἀπὸ τὰ ἀδηφάγα στόματα τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστικῶν λύκων;

Ἢ μήπως δὲν τὰ βλέπουν κἂν ὅλα αὐτά;

 Ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοί, τουλάχιστον ὅσοι ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ, ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι τιμοῦν τοὺς Ἁγίους ὅταν, ἀντὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν, συνωστίζονται πίσω ἀπὸ τἐτοιους πανηγυριτζῆδες Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς; 

           Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, πεσόντας ὡς πρὸς θάνατον, καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας, οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται ἱερώτατοι. 

π. Θεόδωρος: ΟΛΟΙ οι Επίσκοποι υπόκεινται στη Διακοπή Μνημονεύσεως",

ἀλλά  «...δεν είναι όλοι εξ ίσου υπεύθυνοι»!!!

Του Ιωάννου Ρίζου

          Διάβαζα το πρόσφατο  σύγγραμμα του π. Θεοδώρου Ζήση με τίτλο: «Δεν είναι σχίσμα η Αποτείχιση» (2017), και ενώ το διάβαζα ωφελούμενος, ήρθα ξαφνικά αντιμέτωπος με ένα καταπληκτικό «τρίκ» που με άφησε άναυδο.

Γράφει ο συγγραφέας:

     «Κατά συνέπεια τώρα [εννοεί μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης] δεν είναι μόνον ο Βαρθολομαίος που υπόκειται στην διακοπή της μνημονεύσεως του ονόματος του στις ιερές ακολουθίες, αλλά και όσοι επίσκοποι συνήργησαν και συνεργούν στην αποδοχή, διάδοση και εφαρμογή των αποφάσεων της» (σ. 45)  [δηλαδή  όλοι, αφού κανείς δεν δήλωσε ότι δεν τις αποδέχεται και δεν θα τις εφαρμόσει!].

Και παρακάτω προσθέτει: «Η Εκκλησία της Ελλάδος ιεροκρυφίως, χωρίς συζήτηση και ψηφοφορία, αποδέχτηκε θετικά την “Σύνοδο» της Κρήτης”, αναφέροντας ως επιβαρυντικό μάλιστα αποδεικτικό στοιχείο του φρονήματος των επισκόπων, την διανομή του κειμένου της Εκκλησίας της Ελλάδος «Προς τον λαό» με τίτλο: «Για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης», το οποίο το χαρακτηρίζει «μνημείο ψεύδους και παραπληροφόρησης» και: «Τώρα δεν είναι μόνο οι Αγιορείτες που δικαιούνται να διακόψουν το μνημόσυνο του οικείου επισκόπου, δηλαδή του Βαρθολομαίου, άλλα όλοι οι κληρικοί της ελλαδικής επικράτειας» (σ. 48).

(Αξίζει να σημειώσουμε ότι χρησιμοποιεί την λέξη «δικαιούνται» κι όχι την λέξη «επιβάλλεται», εξ αιτίας της άποψης του ότι η  διακοπή της μνημόνευσης του αιρετικού προϊσταμένου είναι προαιρετική. Όποιος δηλαδή έχει όρεξη την εφαρμόζει κι όποιος δεν έχει διάθεση μπορεί να μνημονεύει τον αιρετικό χωρίς πρόβλημα).

Κι ενώ λοιπόν ο π. Θεόδωρος λέει όλα αυτά τα σωστά και ωραία, στην παρεπόμενη σελίδα γράφει: «Δεν ισχυριζόμαστε ότι όλοι οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδας είναι εξίσου υπεύθυνοι για την αποδοχή της ψευδοσυνόδου και ότι έλειψαν παντελώς οι ορθοδόξου φρονήματος αντι-οικουμενιστές ιεράρχες, οι οποίοι για διαφόρους λόγους δειλιούν και σιωπούν αδικαιολογήτως», και: «Ούτε πολύ περισσότερο, ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε γενική ακοινωνησία με όλους τους ορθόδοξους επισκόπους…» γιατί «δεν έχει μολυνθή όλη η Εκκλησία από την αίρεση» (σ. 51).

Ενώ δηλαδή στην αρχή αποδεικνύει ότι όλοι οι επίσκοποι είναι ένοχοι, μετά  ανακαλύπτει ξαφνικά  ότι δεν είναι όλοι  ένοχοι

Κυριακή των Αγίων 318 Πατέρων της Αγίας Α' Οικουμενικής Συνόδου

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

Κυριακή των Αγίων 318 Πατέρων (Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος)

Κατήχηση ΙΕ΄

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΟΓΜΑΤΙΣΑΝ ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΡΘΟ ΒΙΟ

 

           Αδελφοί και Πατέρες,

     Σήμερα είναι μια εορτή μεταξύ δύο φωτεινών και σωτηρίων εορτών (της Αναλήψεως και της Πεντηκοστής). Σήμερα, μεταξύ δύο μεγάλων μέχρι τον ουρανό πανηγύρεων παρουσιάζονται οι πολύφωτοι αστέρες. Σήμερα, μεταξύ των δύο αρμάτων που έχουν δρόμο τον ουρανό, εμφανίζονται τριακόσιοι δεκαοκτώ αρματηλάτες, όχι βέβαια για να διευθύνουν την ορμή αυτών των δύο κατευθυνομένων αρμάτων, αλλά για να διευθύνουν αυτούς
που απιστούν για Εκείνους που έχουν ανεβεί επάνω στα άρματα, και να τους οδηγήσουν στην πίστη, για το ότι το μεν ένα άρμα ανέβασε από τη γη προς τις ουράνιες αψίδες και τους κόλπους του Πατέρα από τη γη τον σαρκοφόρο Θεό Λόγο, το δε άλλο άρμα, ότι τον «άλλο Παράκλητο» (Ιω. ιδ΄ 16) (το Άγιο Πνεύμα), αντί για τον Χριστό που αναλήφθηκε, Τον κατέβασε από τον ουρανό «σαν άνεμος που φυσούσε δυνατά» (Πράξ. β΄ 3), για να εκπληρωθεί ο λόγος του Χριστού που έλεγε ότι «σας συμφέρει να φύγω εγώ. Γιατί, αν εγώ δεν φύγω, δεν θα έλθει σ’ έσας ο Παράκλητος, ενώ αν πάω εκεί θα Τον στείλω σ’ εσάς. Και όταν έλθει Εκείνος, θα ελέγξει τους ανθρώπους για την αμαρτία, για τη δικαιοσύνη και για την κρίση» (Ιω. ιε΄ 7-8).

Αυτά, λοιπόν, που συνέβησαν με την απόφαση του Πατέρα, δηλαδή ο μεν Χριστός που ανέβηκε με απερίγραπτο τρόπο με τη σάρκα Του επάνω σε άρμα νέφους, το δε Πνεύμα που κατέβηκε με ακατάληπτο