Στην ημερίδα που οργάνωσε ο π. Θεόδωρος Ζήσης και οι συν αυτώ, λυτοί και δεμένοι (επισκοπικά), επιχείρησαν να μας πείσουν ψιθυριστά, ότι είναι νόμιμη η
συγκατοίκηση με την αίρεση μέχρι να γίνει Ορθόδοξη Σύνοδος που θα καταδικάσει
το Κολυμπάρι. Η διδασκαλία αυτού του νέου επαίσχυντου «Συμφώνου συμβίωσης»
οπωσδήποτε παραπέμπει σε οικουμενιστικά πρότυπα. Γιατί αν τα πρότυπα της
ημερίδας ήταν Ορθόδοξα, το κήρυγμα θα
ήταν το αντίθετο, θα μας έλεγαν: Μέχρι να γίνει Ορθόδοξη Σύνοδος που θα καταδικάζει τους
αιρετικούς του Κολυμπαρίου μην έχετε καμία σχέση με αυτούς.
Η κεντρική ιδέα της Ημερίδας εκφράστηκε από τον βιώνοντα συχνά “υψηλές καταστάσεις” π. Νικόλαο Μανώλη,
ο οποίος δήλωσε ότι είναι «ουτοπιστική η
αναγκαστική αποτείχιση».
Αν υπήρχε περισσότερη σοβαρότητα και από τον ίδιο και από τους
συνοδοιπόρους του θα έβλεπαν ακριβώς το αντίθετο ορμώμενοι και μόνο από το
πνευματικό βίωμα που μας περιέγραψε. Ότι δηλαδή ο προφήτης Ηλίας εμπόδισε σκουντώντας τον
άγνωστο ιερέα (προφανώς τον ίδιο) μπροστά στην Αγία Τράπεζα, να μη μνημονεύσει
τον οικουμενιστή επίσκοπο του.
Έτσι όμως ο
προφήτης κατέδειξε ότι πλέον ΔΕΝ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ !!!
Αντί να το καταλάβουν αυτό, δίδαξαν τα αντίθετα: «Η μνημόνευση δεν μολύνει απροϋποθέτως όσους κοινωνούν», επεσήμανε ο
π. Σεραφείμ Ζήσης.
Ούτε από την
διδασκαλία των αγίων πείθονται λοιπόν, ούτε από θεία μηνύματα.
Το μήνυμα τους προς τον κόσμο ήταν ξεκάθαρο:
Να μην είστε ψυχροί, αλλά ούτε και θερμοί.
Να είστε χλιαροί για να γίνετε ο εμετός των εσχάτων. Αρκεί βέβαια να ονομάζετε την χλιαρότητα σας «οικονομία» και έτσι θα ξεμπερδέψετε
μια χαρά!
Να δουλεύετε σε δύο κυρίους, έστω κι αν ο Χριστός είπε το αντίθετο (Ματθ.
στ΄ 24). Να ροχαλίζετε στο πουπουλένιο πάπλωμα της οικονομίας και της κοινωνίας με την αίρεση, μέχρι τα λιοντάρια μας,
οι επίσκοποι που τώρα κρύβονται στα λαγούμια και στις καταπακτές της
ιδιοτέλειας και της ασέβειας, να βγουν ξαφνικά και να φτιάξουν Σύνοδο Ορθόδοξη
και τότε, αφού πατήσουν ένα ειδικό κουμπί,
όλοι εσείς θα μεταμορφωθείτε σε άστρα πίστεως και ομολογίας, επαναφέροντας τους εαυτούς σας και την αληθινή
Εκκλησία στο φώς!
Δεν μας είπαν οι ευσεβοψευδέστατοι όμως, πότε
έφυγε μια αίρεση από την Εκκλησία χωρίς διωγμό,
εξορίες, φυλακές, θυσίες, πόνο
και αίμα, από κλήρο και λαό.
Πότε γλύτωσε κάποιος από την
αίρεση εφαρμόζοντας οικονομία; Kαι μάλιστα να αγίασε; Άς
μας βρούν ένα παράδειγμα!
Τι μεγαλύτερη ευεργεσία θα μπορούσαν να προσφέρουν στον οικουμενισμό
από αυτό το Νέοπατερικό τους κήρυγμα;
Πράγματι: «Το
κήρυγμα σας είναι θυσία μιαρή… Διδάσκετε στο λαό να προσφέρει στον Θεό την
τροφή που έχει για πέταμα»! (Μαλ. α΄ 6, 12). «Σκοντάφτετε
μέρα μεσημέρι… αλλά θα πάθετε μαζί με τον λαό» (Ωσηέ δ΄, 5,9).
Το κήρυγμα σας είναι αποτρεπτικό εμπόδιο ανάπτυξης κάθε αγώνα, κάθε
ένθεου ζήλου, κάθε αγιοπατερικής διδασκαλίας.
Η ομήγυρη σας είναι θερμοκοιτίδα της ψυχρότητας, της ιδιοτέλειας, της
αμετανοησίας, της αυτοδικαίωσης και εχθρός της γέννησης κάθε του θείου φόβου
και κάθε σωτηριώδους αυτομεμψίας.
Το κήρυγμα που έχετε δομήσει δεν πρόκειται να ενοχλήσει ποτέ κανέναν
επίσκοπο και οικουμενιστή. Αρνείται την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων στην
κοινωνία με την αίρεση, θεωρεί προαιρετική την αποτείχιση, δίνει νέο ορισμό στο
ποιός είναι ευσεβής και ορθόδοξος και
ορίζει ως ακραίο (άρα απορριπτέο) αυτόν που υιοθετεί την ακρίβεια.
Νομίζω ότι το κήρυγμα σας θα μπορούσε να επιβιώσει ανενόχλητα και τις μέρες του Αντιχρίστου.
Γεμάτοι συγκίνηση λέτε ότι, δεν μπορείτε να εγκαταλείψετε τα ποίμνια σας,
υιοθετώντας την ακρίβεια. Ψευδή εικόνα πλάθετε! Αν υιοθετήσετε την ακρίβεια δεν
θα εγκαταλείψετε τα ποίμνια σας, αλλά αυτά θα σας εγκαταλείψουν. Και μπροστά
στο ενδεχόμενο αυτό τρομάζετε!
Η αλήθεια, όμως, είναι άλλη· αν υιοθετούσατε την Ακρίβεια, θα
συγκινούσατε τα ποίμνιά σας, γιατί ο ηρωϊσμός πάντα συγκινεί και προκαλεί τους αληθινούς
πιστούς σε μίμηση. Και τότε πράγματι, ο Θεός θα ευλογούσε την θυσία σας, όπως ευλόγησε
και τις θυσίες όλων των Αγίων, έστω και …μετά το θάνατό τους!
Αν υιοθετούσατε την Ακρίβεια και δεν βρίσκατε ανταπόκριση, σε αυτήν την
περίπτωση, δεν θα είχατε καμία ευθύνη
απέναντι στο Θεό. Όμως προτιμάτε την απώλεια των πιστών, ανεχόμενοι την επιθυμητή
από αυτά τα ποίμνια κοινωνία τους με την αίρεση, αρκεί να μη μείνετε μόνοι
εσείς! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας να βαδίζετε την στενή και
τεθλιμμένη οδό, χωρίς να είναι στην αφετηρία της οδού παρκαρισμένα αρκετές εκατοντάδες πούλμαν
χειροκροτητών! Δεν ανησυχείτε για τα
ποίμνια σας, αλλά για την τύχη των εαυτών σας χωρίς αυτά! Διευρύνετε την «στενή και τεθλιμμένη όδο» για να χωρέσει
εσάς μαζί όμως με τον ψυχρό όχλο.
Κι αν λοιπόν το όλο ζήτημα
είναι να ξυπνήσουν οι ανύπαρκτοι επίσκοποι για να κάνουν Ορθόδοξη Σύνοδο που θα
καταδικάζει το Κολυμπάρι, και μέχρι τότε κανείς δεν βλάπτεται αν κοινωνεί με
την αίρεση γιατί να αγωνιστούν κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί εναντίον της
αίρεσης, αφού δεν βλάπτεται κανείς τους, όσο διάστημα κοινωνεί με αυτήν; Αφού, είτε επιλέξουν τον
δρόμο της κοπιαστικής ακρίβειας, είτε τον δρόμο της αραχτής οικονομίας, θα
έχουν εξασφαλισμένη την Θεία Χάρη και σωτηρία, γιατί να επιλέξουν ανοήτως και
αχρείαστα τον δυσκολότερο;
