Οι αντι-Οικουμενιστές κάναν άλλη μια φορά το χαρτοπολεμικό καθήκον τους, και οι Οικουμενιστές συνεχίζουν το δικό τους ...παρομοίως!

 Αντιπροσωπεία από το Φανάρι σήμερα στη θρονική εορτή της Ρώμης (φώτο)

Στην θρονική εορτή της Εκκλησίας της Ρώμης (Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου) σήμερα, Παρασκευή 29 Ιουνίου 2018, η Αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Τελμησσού κ. Ιώβ, συμπρόεδρο του Θεολογικού Διαλόγου

Συνειδητοποιείτε τι κηρύττετε και τι πράττετε, πατέρες της Θεσσαλονίκης;

     Σύμφωνα μὲ ὅσα μᾶς λέει σὲ ὁμιλία του ὁ π. Νικόλαος Μανώλης, ὁ Θεολόγος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός, καὶ μαζί του καὶ ὁ λαὸς τῆς ἐπαρχίας του, ἔκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ γέροντα Ἐπισκόπου πατέρα του,  ὄχι γιατὶ ἀποδέχθηκε συνειδητὰ κάποια Παναίρεση, ἢ σιώπησε συνειδητὰ γιατὶ εἴμαστε μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Αἱρέσεων (Π.Σ.Ε.), γιατὶ ἔχουμε ὑπογράψει καὶ ἀποδεχθεῖ -ὡς ὀρθόδοξη Ἐκκλησία- δεκάδες κακόδοξα κείμενα, οὔτε γιατὶ ἀποδέχτηκε χωρὶς ἀντιδράσεις τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο.

    Τότε γιατί διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου πατέρα του; Μᾶς τὸ ἐξηγεῖ ὁ π. Νικόλαος (καὶ ὁ παρὼν πατρολόγος καθηγητὴς π. Θ. Ζήσης ἀποδέχτηκε τὰ λεγόμενά του), γιατὶ ἀπὸ ἁπλότητα, χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιήσει, ὑπέγραψε ἕνα Ἀρειανικὸ Σύμβολο Πίστεως!!!

    Νά, λοιπόν, ποιό παράδειγμα μᾶς δίνουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, πατέρες τῆς Θεσσαλονίκης: τὴν ἀποτείχιση, ἀκόμα καὶ ὅταν κάποιος ἀπὸ ἁπλότητα-ἄγνοια ὑπογράψει κάτι κακόδοξο (ἀργότερα, ὅταν τοῦ ἐξήγησαν πῆρε πίσω τὴν ὑπογραφή του). Κι ἐσεῖς σήμερα, στὴν ἐσχατολογικὴ τεράστια Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διδάσκετε ὅτι δὲν ἔχουν πρόβλημα, ὅσοι πιστοί παραμένουν συνδεδεμένοι μὲ τοὺς ἱερεῖς καὶ ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχτηκαν στὴν πράξη τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο, ποὺ ἐπίσης ἀνήκουν ὀργανικὰ στὸ Π.Σ.Ε. καὶ παρὰ τὶς διαμαρτυρίες σας δὲν ἀπομακρύνονται ἀπ' αὐτό, κ.λπ. Καὶ οἱ ὑποστηριχτές -πρὸς μεγάλη σας ἱκανοποίηση καὶ χαρά- μᾶς ὑβρίζουν, γιατὶ ἀποκαλύπτουμε τὴν ἐπίμονη καὶ ἀνεξήγητη προσπάθειά σας νὰ ἐπικρατήσει αὐτὴ ἡ μεταπατερικὴ γραμμὴ ποὺ διδάσκετε!

π. Νικόλαος Μανώλης:  «Ἂν πρέπει νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια, λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἔμαθα νὰ ἀποφεύγω τὶς συντροφιὲς τῶν Ἐπισκόπων». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος τὸ λέει αὐτό, ὁ ὁποῖος –γράφω ἕνα ἄρθρο τώρα κι ἐκεῖ συμπεριλαμβάνω ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βίο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου–, ὁ ὁποῖος ἔκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατέρα του, ὅταν ἦταν ἱερομόναχος. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἐπειδὴ ὁ πατέρας του ἀπὸ ἁπλότητα ὑπέγραψε ἕνα Ἀρειανικὸ κείμενο, καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος καὶ ὁ λαὸς τῆς ἐπαρχίας του τοῦ κόψανε τὸ μνημόσυνο! Καὶ φαίνεται ἐπηρεασμένος καὶ ἀπὸ αὐτὸ ὁ ἅγιος Γρηγόριος λέγει…

π. Θεόδωρος Ζήσης: … Ἐγὼ ἔχω πεῖ, πὼς ἂν συγκεντρώσει κανένας ὅσα ἐναντίον τῶν ἐπισκόπων λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος, θὰ κάνει δυὸ τόμους.

 π. Νικόλαος Μανώλης: Ἀκριβῶς.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἐλάχιστο.

 π. Νικόλαος Μανώλης: Τίποτα δὲν εἶναι.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Ἔχουμε καὶ τὸ γνωστὸ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Οὐδὲν δέδοικα εἰ μὴ ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων».

Απόστολος Πέτρος: Ο Αρνητής που αγάπησε

Η άρνηση του Χριστού από τον απόστολο Πέτρο και η επιστροφή του σ’ Αυτόν με συγκλονίζουν ιδιαίτερα, επειδή κι εγώ, Κύριε, σε αρνιέμαι καθημερινά.
Σε αρνιέμαι όταν σε βλαστημάω ή όταν ακούω να σε βλαστημάνε και δε μιλάω.
Σε αρνιέμαι όταν εξευτελίζω ή πληγώνω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Όταν ταπεινώνω τους υπαλλήλους μου. Όταν κάνω κακό (έστω και με τη σκέψη) στο συνάνθρωπό μου (δηλ. στην εικόνα σου), που τόσο αγαπάς.
Σε αρνιέμαι όταν απατάω τη γυναίκα μου. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο (εικόνα σου) σαν αντικείμενο για εκμετάλλευση ή για εξαπάτηση ή κοροϊδία, όταν βλέπω μια γυναίκα σαν ένα κομμάτι κρέας που λαχταράω να το χρησιμοποιήσω για την ηδονή μου…
Σε αρνιέμαι όταν γυρίζω την πλάτη μου στην Εκκλησία σου (που θεμέλιωσες πάνω στο αίμα Σου), όταν κοροϊδεύω ή απλά δεν εφαρμόζω όλα όσα μου προσφέρει για να σε πλησιάσω: δεν εξομολογούμαι, δε νηστεύω, δεν πάω εκκλησία, παρά μόνο από υποχρέωση, δε μεταλαβαίνω, δεν προσεύχομαι, δεν κάνω το σταυρό μου…

Πήγε ο Απόστολος Πέτρος στη Ρώμη;

Του Στεργίου Σάκκου

Οι τελευταίες επικοινωνιακές προσεγγίσεις του Βατικανού τόσο προς το Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριαρχείο μας, όπου μετέβη ο πάπας κατά τη θρονική εορτή του αγίου Ανδρέα (30. 11. 2006), όσο και προς την ελλαδική Εκκλησία, της οποίας ο αρχιεπίσκοπος επισκέφθηκε τον πάπα (13 έως 16. 12. 2006), έφεραν και πάλι στο προσκήνιο τη θεμελιακή αξίωση των παπικών, που τους οδήγησε στην απόσχιση από την Ορθόδοξη Εκκλησία, το παπικό δόγμα περί πρωτείου του πάπα. Τούτο στηρίζουν οι παπικοί στην απόφαση της Α΄ Βατικανείου Συνόδου (1870), κατά την οποία ο πάπας είναι τοποτηρητής του Χριστού και μοναδικός εκπρόσωπος του πάνω στη γη, ο αρχηγός και η ορατή κεφαλή της Εκκλησίας· στο πρόσωπο του συνοψίζεται όλη η Εκκλησία!

AIΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ

του αείμηστου Νικ. Σωτηροπούλου 

Mερικοί, όχι μόνον Oικουμενισταί, αλλά και μη Oικουμενισταί, όχι μόνον ασεβείς, αλλά και ευσεβείς, νομίζουν, ότι δεν πρέπει να χαρακτηρίζωνται ως αιρέσεις γνώμες και ως αιρετικοί πρόσωπα, που δεν έχουν προηγουμένως κριθή και καταδικασθή από Σύνοδο της Εκκλησίας.

Αλλ' αυτή η άποψι δεν είνε ορθή.

Ο απόστολος Παύλος συνιστά: «Aιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» (Tίτ. 3: 10-11).

Η πρώτη Oικουμενική Σύνοδος, η οποία καταδίκασε αίρεσι, τον Αρειανισμό, και αιρετικό, τον Άρειο, έγινε τόν 4ον μ.X. αιώνα (το 325).

Mέχρι δε τότε εμφανίσθηκαν διάφοροι αιρετικοί.

Και πώς οι πιστοί, προ της πρώτης Oικουμενικής Συνόδου θα μπορούσαν να εφαρμόσουν τη σύστασι του αποστόλου Παύλου περί της τηρητέας στάσεως απέναντι του A ή του B αιρετικού, αν προ Συνόδου δεν θα έπρεπε να θεωρούν κανένα αιρετικό;

Πώς επίσης οι πιστοί προ Συνοδικής αποφάνσεως θα μπορούσαν να τηρήσουν τη σύστασι του αποστόλου Ιωάννου,

«Eι τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτώ μη λέγετε»; (B΄ Ιωάν. 10).

Όταν κανείς «γυμνή τη κεφαλή», σαφώς δηλαδή, λέγει κάτι αντίθετο προς την Πίστι, δυνάμεθα και προ Συνοδικής αποφάνσεως να χαρακτηρίσωμε αυτό αίρεσι, και αυτόν αιρετικό (Bλέπε IE΄ Kανόνα Πρωτοδευτέρας Συνόδου). [σ.σ.: Εἶναι σαφὲς ὅτι ἐδῶ ὁ Σωτηρόπουλος μὲ τὸ δυνάμεθα, διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστή, ἀκολουθώντας τὴν δυνητικὴ ἀποτείχιση, ἐνῶ ὁ Εὐαγγελιστὴς εἶναι σαφής:"μή λεγηται", πόσῳ μᾶλλον, νὰ μὴ κοινωνεῖτε ἀπὸ τὰ χέρια του]. 

Η Γραφή λέγει: «Πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμ. 95:5). Και για τη λατρεία των εθνικών λέγει:

«Έθυσαν τους υιούς και τας θυγατέρας αυτών τοις δαιμονίοις» (Ψαλμ. 105:37), «Α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ» (A΄ Kορ. 10:20).

Ο αρχιοικουμενιστής δε Πατριάρχης αντιθέτως προς τη Γραφή λέγει, ότι σε όλες τις Θρησκείες ο αυτός Θεός υπάρχει και όλοι οι λαοί τον αυτό Θεό λατρεύουν με διαφορετικό τρόπο.

Ερωτούμε: Δεν είνε τούτο ολοφάνερη αίρεσι, η οποία θα έπρεπε να εξεγείρη σε διαμαρτυρία όλους τους πιστούς;

Ο απόστολος Παύλος γράφει:

«Aι γυναίκες υμών εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν· ου γαρ επιτέτραπται αυταίς λαλείν, αλλ' υποτάσσεσθαι, καθώς και ο νόμος λέγει» (A΄ Kορ. 14:34. Bλέπε και στίχ. 35).

Επίσης γράφει: «Γυναικί διδάσκειν ουκ επιτρέπω, ουδέ αυθεντείν ανδρός» (A΄ Tιμ. 2:12).

Συμφώνως προς τους θεοπνεύστους αυτούς λόγους δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να ομιλούν και να διδάσκουν στις εκκλησιαστικές συνάξεις, την ώρα της λατρείας.

Επίσης δεν επιτρέπεται στη γυναίκα να εξουσιάζη τον άνδρα.

Εν τούτοις ο θεολόγος κ. Παντελής Kαλαϊτζίδης, ο διευθυντής και ο ιθύνων νους της Ακαδημίας των Θεολογικών Σπουδών του Mητροπολίτου Δημητριάδος, έχει το θράσος να αντιτίθεται στον απόστολο Παύλο και να λέγη, ότι πρέπει και οι γυναίκες να ομιλούν στις εκκλησιαστικές λατρευτικές συνάξεις, προχωρεί δε και λέγει ακόμη, ότι πρέπει οι γυναίκες να χειροτονούνται, να γίνωνται και επίσκοποι, και ως επίσκοποι, εννοείται, να εξουσιάζουν όχι μόνο τους άνδρες τους, αλλά και τους ιερείς.

Και ερωτούμε:

Δεν είνε τούτο ολοφάνερη αίρεσι; Και πώς ο Δημητριάδος διώρισε και κρατεί στη διεύθυνσι της Ακαδημίας του θεολόγο με αιρετικές αντιλήψεις;…

Εάν λοιπόν κάποιος λέγη κάτι σαφώς διαφορετικό και αντίθετο από την Πίστι, οι πιστοί έχουν το δικαίωμα να θεωρούν το λόγο του αίρεσι και αυτόν αιρετικό προ Συνοδικής αποφάνσεως.

Εάν π.χ. εγώ τρελλαθώ και κηρύξω, ότι η Θεία Kοινωνία δεν είνε μυστήριο της Εκκλησίας, δεν είνε σώμα και αίμα Xριστού, αλλά ψωμί και κρασί με συμβολική έννοια, χρειάζεται Συνοδική απόφανσι για να θεωρηθώ αιρετικός και να υποστώ κριτική και έλεγχο;

Άλλωστε οι Oικουμενικές και άλλες Σύνοδοι συγκλήθηκαν για να καταδικάσουν διδασκαλίες, οι οποίες θεωρήθηκαν αιρέσεις, και πρόσωπα, τα οποία θεωρήθηκαν αιρετικά προ της συγκλήσεώς των.

Η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει εκδώσει φυλλάδιο, στο οποίο, χωρίς απόφανσι Oικουμενικής Συνόδου, κατονομάζει 500 περίπου κινήσεις ως αιρέσεις, οι οποίες δρουν στην Ελλάδα.

Kακώς έπραξε η Αποστολική Διακονία;

Άριστα έπραξε.

Άριστα πράττουν και όσοι χαρακτηρίζουν τη Mεταπατερική Θεολογία ως αίρεσι και τον Oικουμενισμό ως παναίρεσι και πανθρησκεία, και τους οπαδούς αυτών ως αιρετικούς, και διαμαρτύρονται με όλη τη δύναμι της ψυχής των.

Ανοχή ή ευγένεια σε θέματα Πίστεως δεν επιτρέπεται.

Ετοιμάζουν κτύπημα και στην θρησκεία

Πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών: «Βάλλεται η ελληνική γλώσσα»

–Ετοιμάζουν κτύπημα και στην θρησκεία

Κώδωνα κινδύνου κρούει εκτός όλων των άλλων και η Ακαδημία Αθηνών για την ελληνική γλώσσα σύμφωνα με την εφημερίδα Εστία. H ελληνική γλώσσα μαζί με την θρησκεία (κυοφορούμενο σχέδιο διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας) αποτελούν τα τελευταία προπύργια του ελληνισμού, που βάλλεται πανταχόθεν.
Σε πρόσφατη ημερίδα στο ίδρυμα «Μαριάνα Βαρδινογιάννη», ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών κ. Αντώνιος Κουνάδης δήλωσε μεταξύ άλλων:

«Η βαθιά πολύπλευρη και πολυδιάστατη κρίση που διέρχεται η χώρα μας, κρίση οικονομική, πολιτική, κοινωνική, είναι κρίση θεσμών και αξιών, οφειλόμενη όχι μόνο στην ολέθρια κακοδιαχείριση της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά προεχόντως στο σοβαρό έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας που οδήγησε στο σημερινό απίστευτο χαμηλό επίπεδο ηθικής παρακμής με όσα πρωτόγνωρα βιώνουμε καθημερινά:
κακοποίηση της γλώσσας διαστρέβλωση της ιστορίας μας, κατάργηση των εθνικών παραδόσεων, ανίερες επιθέσεις σε πιστούς μέσα σε ναούς και βολές κατά του ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας.

Η αφομοίωση των πιστών προχωρεί με γεωμετρική πρόοδο κι αυτοί ακόμα ...ενημερώνουν, ἕως τὴν τελικὴ ἐπικράτηση τῆς Παναιρέσεως!

Αὐτὰ διδάχθηκε ἀπὸ τὸν καθηγητή του

Παν. Χρήστου, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης!

Τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἔχει δημοσιευθεῖ στὸ «apostoliki-diakonia.gr».

Ἐκτὸς τῶν ἄλλων σημαντικῶν στοιχείων ποὺ περιέχει, παρουσιάζει καὶ κάποιες ἀπὸ τὶς ἀποτειχίσεις τοῦ Μ. Βασιλείου, τὶς ὁποῖες, φυσικά, πραγματοποίησε πρὸ συνοδικῆς καταδίκης τῶν αἱρετικῶν –διαχρονικὴ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία συνοψίζει καὶ ὁ ΙΕ΄ κανόνας, διότι ὁ σοφὸς Ἱεράρχης γνώριζε ὅτι ἡ συγκοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ὁδηγεῖ μὲ μαθητικὴ ἀκρίβεια στὴν τελικὴ ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως!

Τὰ ὑπενθυμίζουμε στοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές (καὶ ὅσους αὐτοὶ ἐπηρεάζουν), οἱ ὁποῖοι ἐν τῇ ἀφελείᾳ τους περιμένουν, οἱ ἴδιοι οἱ Οἰκουμενιστὲς νὰ συγκαλέσουν Σύνοδο καὶ νὰ ...ἀνακηρύξουν τοὺς ἑαυτούς τους οἱ ἴδιοι ὡς αἱρετικούς(!) καὶ μετὰ νὰ ...ἀνακηρύξουν ἀναγκαία, ὑποχρεωτικὴ κι ὄχι ἁπλῶς δυνητικὴ τὴν ἀποτείχιση!  Τ ό τ ε  νὰ διακόψουν τὴν μετ’ αὐτῶν ἐπι-κοινωνία!!! Ἕως τότε δέν ...μολύνονται οἱ πιστοὶ ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ Οἰκουμενιστές!

 Καὶ δὲν καταλαβαίνουν ὅτι οἱ χλιαρὲς καὶ χαρτοπολεμικὲς ἀντιδράσεις τους δὲν ἔφεραν κανένα ἀποτέλεσμα, ἀντίθετα ἔδωσαν χρόνο στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ προχωρήσουν καὶ στὴν Κολυμπάρια Σύνοδο καί, ἐπὶ πλέον, νὰ τὴν ἐπιβάλουν στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας! Ὅταν οἱ πάντες θὰ ἔχουν ἐξοικειωθεῖ στὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς οἰκουμενιστές, ὅταν τὰ πάντα θὰ ἔχουν διαβρωθεῖ καὶ θὰ ἔχουν ἁλωθεῖ, ποιός θὰ ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἀντιδράσει, ὅταν, τώρα, ποὺ ὑπάρχει κάποια διάθεση ἀντίδρασης, καταστέλλεται μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι ...ἐνημερώνουμε τὸν κόσμο καὶ τὸν προετοιμάζουμε; Δὲν βλέπετε ὅτι ὁλόκληρη ΓΑΤΖΕΑ διαλύθηκε, ἀφομοιώθηκε διὰ τῶν πολυχρόνιων χαρτοπολεμικῶν καὶ οἰκονομίστικων πρακτικῶν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές; Ποῦ εἶναι ὁ π. Μεταλληνός, ὁ κ. Τσελεγγίδης, ὁ π. Σαράντος, ὁ π. Ἀθανάσιος Μετεώρων καὶ τόσοι ἄλλοι; Δὲν βλέπετε ὅτι ἀντὶ γιὰ ἐνημέρωση γίνεται ἀφομοίωση; 

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἄρθρο:

* «Δια τον αρχιεπίσκοπον της Καισαρείας η κοινωνία δεν είναι απλή λέξις, αλλά κατάστασις υπάρξεως του εκκλησιαστικού οργανισμού ως σώματος του Χριστού και έδρας του Αγίου Πνεύματος, είναι κατηγορία της Εκκλησίας».

* «Εφ' όσον ο Χριστός ως κεφαλή είναι εἷς, μία είναι και η Εκκλησία ως σώμα αυτού. Το δε σώμα δεν είναι δυνατόν να ευρίσκεται εις κατάστασιν διασπάσεως...

Η Εκκλησία αποτελεί επίσης την κοινότητα του Αγίου Πνεύματος, καθ' όσον είναι το κατ' εξοχήν πεδίον ενεργείας αυτού».

* «Η αίρεσις διαταράσσει την ενότητα και την ειρήνην της Εκκλησίας. Φυσικά δεν την διασπά, αλλ' αποσπά μέλη, τα οποία τότε χάνουν τον θεανθρώπινον χαρακτήρα των...

...επί μέρους τμήματα της Εκκλησίας ήσαν αι αυτοτελείς επισκοπαί, η δε ενότης αυτής κατά τας εγκοσμίους σχέσεις της εξεφράζετο δια της επικοινωνίας των επισκόπων μεταξύ των· τούτο είναι ό,τι συνήθως καλούμεν κοινωνίαν των Εκκλησιών.

* Ὁ Μ. Βασίλειος «διέκρινε μεταξύ κοινωνίας αγάπης και κοινωνίας πίστεως..., η ορθή πίστις είναι το θεμέλιον της κοινωνίας και η κοινωνία με τους ορθοδόξους σημαίνει τοποθέτησιν εις την μερίδα των δικαίων κατά την ημέραν της κρίσεως».

* «Η κοινωνία με τους αιρετικοὺς είναι ανεπίτρεπτος. Η ομολογία των Πατέρων τούτων, διατυπωθείσα δι' ενεργείας του Αγίου Πνεύματος επ' αυτούς, αποτελεί γνησίαν έκφρασιν της χριστιανικής διδασκαλίας και η αποδοχή της εν συνόλω, χωρίς παράλειψιν ούτε λέξεως, είναι θεμελιώδες καθήκον παντός χριστιανού, πολύ δε περισσότερον του επισκόπου. Είναι δε ως ελέχθη, ανεπίτρεπτος η κοινωνία με τους αθετούντας εν όλω ή εν μέρει την ομολογίαν αυτήν, διότι η αθέτησις θέτει αυτομάτως εκτός Εκκλησίας».

* «Δια τούτο ο Βασίλειος, όταν παρενεβάλλετο παρεκτροπή εις την πίστιν, δεν εδίσταζε να διάσπαση παλαιάς φιλίας. Συνεδέετο από της νεανικής του ηλικίας, και μάλιστα οικογενειακώς, με τον Ευστάθιον Σεβαστείας, τον οποίον επηρέαζε σοβαρώς εις τα φρονήματα επί τίνα χρόνον, ενώ ο ίδιος επηρεάζετο από αυτόν εις τα θέματα του μοναχικού βίου. Αι υποδείξεις πολλών ομοφρόνων του περί υπόπτων φρονημάτων αυτού δεν ήρκεσαν δια να τον οδηγήσουν εις μεταβολήν αισθημάτων. Όταν όμως επείσθη ότι πράγματι ο Ευστάθιος ηκολούθει αιρετικήν γραμμήν, δεν εδίστασε να διακόψη πάσαν επαφήν μαζί του».

«Η αλήθεια είναι υπεράνω πάσης φιλίας. “Δεν αγνοείς πόσον μεγάλην έκτίμησιν είχομεν προς αυτούς (δηλαδή τον Ευστάθιον και τους οπαδούς του) όσον χρόνον ήσαν με το μέρος της υγιούς μερίδος. Τώρα όμως θα μας συγχωρεθή να μη ακολουθούμεν αυτούς, αλλά και να αποφεύγωμεν τους έχοντας το ίδιον με αυτούς φρόνημα, εφ ' όσον δεν υπάρχει τίποτε το οποίον να θεωρούμεν προτιμότερον από την αλήθειαν και την σωτηρία μας”».

* «Η κοινωνία είναι αγαθόν το οποίον προσφέρεται και λαμβάνεται κατά την συμφωνίαν της ορθοδόξου πίστεως. Όθεν άπομάκρυνσις ενός επισκόπου από την ορθοδοξίαν συνεπάγεται διακοπήν της κοινωνίας από τους άλλους και αντιστρόφως δε επάνοδος ενός επισκόπου από την αίρεσιν εις την ορθοδοξίαν συνεπάγεται απόδοσιν της κοινωνίας».

* «Μία από τας οδυνηροτέρας πρώιμους εμπειρίας του Βασιλείου ήτο η περιπλοκή των σχέσεων του με τον επίσκοπον Καισαρείας, Διάνιον, ο οποίος τον εβάπτισε και τον εχειροτόνησεν εις διάκονον. Γράφων προς τον Βοσπόριον, ομολογεί ότι είχε διακόψει την κοινωνίαν με τον Διάνιον, το έτος 361, και είχε φύγει εις την ερημίαν του Πόντου. Έπραξε δε τούτο δια τον λόγον ότι εκείνος είχεν υπογράψει ομολογίαν πίστεως την οποίαν έφεραν οι περί τον Γεώργιον Λαοδικείας και η οποία ήτο πράγματι σύμβολον της συνόδου Κωνσταντινουπόλεως (360)».

Ὁλόκληρο τὸ κείμενο τοῦ καθηγητῆ Χρήστου:

"Η αναγνώριση και κατανόη­ση των δικών μας πταισμάτων, είναι μεγάλη αφορμή προς εξιλέωση"!

 Στην εορτή των κορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Ομιλία Αγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Περίληψη 28ης Ομιλίας, στην περικοπή Ματθ. 16,13-19. 

 

Οι δύο απόστολοι είναι λαμπροί φωστήρες, λαμπρύνοντας την Εκκλησία με τη συνάντησή τους κατά την εορτή της 29ης Ιουνίου, η οποία δεν προκαλεί έκλειψη, αλλά έκλαμψη. Υπενθυμίζοντας τις πράξεις τους τίποτε δεν προσθέτομε στα αγαθά τους, αλλ’ αυξάνομε αντίθετα τα δικά μας αγαθά. Κεντρικό σημείο της ομιλίας είναι η περιγραφή της αντιθετικής κινήσεως του πειρασμού και της μετάνοιας. Ο πειραστής έπεισε τον Πέτρο να επιδιώκει περισσότερο ζήλο από τον αναγκαίο, αλλ’ ενώ αυτός έφθασε στο σημείο όπου αρχίζει η πτώση, νίκησε τον πειραστή με την αυτοκατάγνωση, την αυτοκριτική του. Κατέστη υπόδειγμα ειλικρινούς μετάνοιας για την πτώση του στην άρνηση του Χριστού και πατέρας του γένους των θεοσεβών. Ο Παύλος πάλι με τη μετάνοιά του για την καταδίωξη της χριστιανικής πίστεως και την μετέπειτα δραστηριότητά του κατέστη υπόδειγμα καρτερίας. Οι δύο απόστολοι είναι ισάξιοι σε λαμπρότητα, γι’ αυτό και η Εκκλησία «μίαν και την αυτήν αμφοτέροις νέμει τιμήν».

ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

1. Η μνήμη καθενός από τους αγίους ερχόμενη κατά την εόρτιο ημέρα αυτής, είναι κοινή αφορμή ευφροσύνης και στα πλήθη και στις πό­λεις και στους πολίτες και στους πολιτάρχες και γίνεται πρόξενος μεγάλης ωφέλειας σε όλους τους εορτάζοντες. Γιατί λέγει ο σοφός Σολομών «η μνήμη του δικαίου συνο­δεύεται από εγκώμια, και όταν εγκωμιάζεται ο δίκαιος ευφραίνονται οι λαοί» (Παροιμ. 10, 7). Γιατί, όπως κατά τη νύχτα, όταν