Εἰσήγηση π. Σεραφεὶμ Ζήση στὴν Ἡμερίδα Θεσσαλονίκης 16 Ἰουνίου 2018
Περιμέναμε τὴν δημοσίευση τῆς εἰσηγήσεως τοῦ π. Σεραφεὶμ Ζήση, γιὰ νὰ δοῦμε τὶς πηγές του καὶ τὴν
βιβλιογραφία του, νὰ δοῦμε ποῦ στηρίζει, σὲ ποιά πατερικὰ κείμενα, κάποιες
«περίεργες» ἑρμηνεῖες ἢ συμπεράσματα σχετικὰ μὲ τὴν Οἰκονομία.
Παραδόξως, καὶ ἐνῶ τὰ κείμενα τῶν ἄλλων εἰσηγήσεων δημοσιεύτηκαν, αὐτὴ τοῦ π.
Σεραφεὶμ δὲν δημοσιεύτηκε ἀκόμη.
Ὡς ἐκ τούτου ἀπομαγνητοφωνήσαμε
τὴν εἰσήγησή του καὶ τὴν παρουσιάζουμε· τὶς ἑπόμενες ἡμέρες δέ, θὰ
δημοσιεύσουμε κριτικὴ ἐπ’ αὐτῆς, διότι ὑπάρχουν σημεῖα ποὺ παρεκκλίνουν τῆς ἁγιοπατερικῆς μας Παραδόσεως.
Σήμερα, μαζὶ μὲ τὴν
δημοσίευση τῆς εἰσηγήσεώς του, δημοσιεύουμε καὶ τὸν τίτλο τῶν τριῶν ἄρθρων τοῦ
κ. Τσακίρογλου, ποὺ ἀναφέρονται σὲ ἕνα τμῆμα τῆς εἰσηγήσεως τοῦ π. Σεραφείμ, ὥστε
νὰ μπορεῖ κάποιος νὰ συγκρίνει τὶς θέσεις του σὲ σχέση μὲ τὴν ἱστορική-ἐκκλησιαστικὴ ἀλήθεια.
Περιπτώσεις Οἰκονομίας
στοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία (ἐδῶ)
Πολυσέβαστοι πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί
Τὸ θέμα μας εἶναι «Περιπτώσεις Οἰκονομίας στοὺς ἀγῶνες
γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία». Καθὼς ἔχει ἤδη διαζωγραφηθεῖ ἐπαρκῶς ἀπὸ τὶς
προηγούμενες εἰσηγήσεις, κυρίως δὲ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ γεγονότα, εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ
πατρίδα μας βυθίζεται στὸ τέλμα ὄχι μόνο τῆς ἐθνικῆς, πολιτικῆς, οἰκονομικῆς
καὶ πνευματικῆς ἐξαθλιώσεως, ἀλλὰ τώρα πλέον καὶ σὲ ἐκεῖνο τῆς αἱρέσεως. Καὶ
μόνον οἱ σύγχρονες τάσεις τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας, στὰ θολὰ ὕδατα τῆς ὁποίας ἔχουμε
βαπτιστεῖ καὶ ὁπωσδήποτε θὰ ταφοῦν οἱ καρδιὲς καὶ οἱ σκέψεις τῶν μελλοντικῶν Ἑλλήνων
Ἐπισκόπων, ἱεροκηρύκων, πνευματικῶν καὶ θεολόγων, ἀρκοῦν γιὰ νὰ δείξουν τὸν ἀνθρωπίνως
ἀδιέξοδο τάρταρο τοῦ συγχρόνου ἑλλαδικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ποιός λοιπόν, εἶναι ὁ
λόγος τῆς ἀναφορᾶς ἐδῶ, σὲ περιπτώσεις κάποιας Οἰκονομίας καὶ συγκαταβάσεως
δηλαδή, στοὺς δογματικοὺς ἀγῶνες, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ οἱ περιπτώσεις αὐτὲς τὶς
Οἰκονομίας χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς γιὰ νὰ πολεμήσουν τὴν ἀποτείχιση;
ὅπως ἔγινε λ.χ. ἀπὸ τὴν μητρόπολη Θεσσαλονίκης στὰ ἔγγραφα καταδίκης τοῦ πατρὸς
Νικολάου (Μανώλη) καὶ τοῦ πατρὸς Θεοδώρου (Ζήση);
Ὡς Οἰκονομία ὁρίζεται κατὰ τὸν Μ. Φώτιο ἡ ὑποστολὴ ἢ
ἡ παύση γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα τῶν ἀκριβεστέρων νόμων ἢ ἡ εἰσαγωγὴ τῶν
χαλαρῶν, ἀναλόγως τῆς ἀδυναμίας ἐκείνων στοὺς ὁποίους ἐφαρμόζονται, καθὼς ὁ
νομοθέτης οἰκονομεῖ τὸ πρόσταγμα. Ἀποσκοπεῖ, λοιπόν, ἡ παρουσίασή μας αὐτή,
μήπως, στὸ νὰ καθησυχάσει τοὺς ἀδελφούς,
ὅτι ἡ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση εἶναι πρᾶγμα πνευματικῶς ἀδιάφορο; Ὅτι δὲν
πειράζει ἂν ἐκκλησιάζονται οἱ πιστοὶ ἐκεῖ ποὺ μνημονεύονται ἐπίσκοποι ἢ κληρικοὶ
ὑπογράψαντες, ὑποστηρίζοντες ἢ ἀνεχόμενοι σιωπηλῶς τὴν αἱρετικὴ Σύνοδο τοῦ
Κολυμπαρίου; Ὅτι ἡ Οἰκονομία στὰ δογματικὰ θέματα ἀφορᾶ καὶ στὴν ἴδια τὴν οὐσία
τοῦ δόγματος καὶ ὅτι εἶναι ἐξ ἴσου ἐφαρμόσιμη καὶ εὔκολη μὲ τὴν οἰκονομία στὰ ὑπόλοιπα
θέματα τῆς ἐν Χριστω ζωῆς; Ὄχι. Οὐδαμῶς.
Ἡ ἀναφορά μας αὐτὴ γίνεται ἐδῶ γιὰ τὸν ἑξῆς λόγο. Οἱ
ἐξελίξεις τῶν τελευταίων ἐτῶν ἔχουν φέρει στὸ φῶς ἐκκλησιολογικὲς τάσεις ἐντὸς
τοῦ χώρου τῆς ἀντιδράσεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖες τάσεις φαίνονται νὰ ὁδηγοῦν
σὲ ἄλλα ἄκρα. Στὴν θεωρία τοῦ αὐτομάτου μολυσμοῦ τῶν μυστηρίων, ὅσων Ὀρθοδόξων ἐμμέσως
ἢ ἀμέσως μνημονεύουν αἱρετίζοντες ἐπισκόπους. Στὴν ἐξίσωση τοῦ μὴ ὀνομαστικῶς μὲ
τὸν ὀνομαστικῶς καταδικασθέντα αἱρετικό. Στὴν ἐξομοίωση τῶν πρωτοστατῶν τῆς αἱρέσεως,
μὲ ἐκείνους ποὺ γιὰ λόγους ἀνωτέρας βίας ἔχουν κάποια ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ
αὐτούς, καί, κατὰ συνέπεια, στὴν ἐκκλησιολογικὴ πλάνη ὅτι παγκοσμίως δὲν ὑπάρχουν
πλέον Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι οὔτε ἕνας, ἀφοῦ ὅλοι ἔχουν ἐμμέσως ἐκκλησιαστικὲς
σχέσεις μὲ αἱρετίζοντες ἐπισκόπους καί, συνεπῶς, ἔχει χαθεῖ ἡ ἀποστολικότητα τῆς
Ἐκκλησίας. Αὐτὸ νομοτελειακῶς, ἀπὸ πλευρᾶς ὅσων ἔχουν ἀποτειχιστεῖ μὲ τέτοιο
φρόνημα, θὰ ὁδηγήσει στὸ ἄμεσο μέλλον στὴν ἐκζήτηση ἐπισκόπων μέσα ἀπὸ τοὺς
χώρους κάποιου σχίσματος. Ἐδῶ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ θυμηθεῖ κανεὶς ὅτι πολλὲς φορὲς
στὸ ἐκκλησιαστικὸ παρελθόν, ἡ ἀντιμετώπιση μιᾶς αἱρέσεως ὁδήγησε στὸν σχηματισμὸ
τῆς διαμετρικῶς ἀντίθετης. Ὁ Νεστοριανισμὸς ἔδωσε ἀφορμὴ στὸν ἀντίθετό του
Μονοφυσιτισμό, κι ὁ Ἀρειανισμὸς τῶν Ἱσπανῶν στὴν ἐμφάνιση τοῦ φραγκικοῦ Filioque.
Ἀκόμη σὲ ἐπίπεδο μὴ θεολογικό, ἡ ἀπαίτηση μιᾶς ἄκαμπτης ἀκρίβειας καὶ ἡ θεωρία
περὶ μολυσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν Οἰκονομία σὲ θέματα πρακτικὰ καὶ ἠθικά, ὁδήγησε
στὰ σχίσματα τῶν Νοβατιανῶν καὶ τῶν Δονατιστῶν, δείχνοντάς μας ὅτι ὑπάρχει
πάντοτε καὶ τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς ὑπερβολῆς νὰ μᾶς ἐκπειράζει. Αὐτὸν τὸν ἐκ δεξιῶν
πόλεμο προσπαθοῦμε ταπεινῶς ἐδῶ νὰ ἐπισημάνουμε στὸ πεδίο τῆς ἐκκλησιολογίας, ἀναφερόμενοι
σὲ δύο ἢ τρία, μεταξὺ ἄλλων, περιστατικὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας.