Σάββατο 14 Ιουλίου 2018

Για την κατάκριση (Γέροντος Ευστράτιου και αγίου Παϊσίου)

Γέροντος Ευστράτιου Γκολοβάνσκι

     Γιατί κατακρίνουμε τόσο εύκολα τον πλησίον;
   Επειδή δεν γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας. Όποιος αποκτάει πλήρη αυτογνωσία, ποτέ δεν κοιτάζει τα παραπτώματα του αδερφού του.
    Πώς μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από την κακή συνήθεια της κατακρίσεως του πλησίον;
    «Πριν κρίνεις, εξέταζε τον εαυτό σου», λέει ο σοφός Σειράχ (18:20). Να μια βασική αρχή ζωής κι ένα καλό όπλο ενάντια στην κατάκριση: «Εξέταζε τον εαυτό σου». Να βάζεις, δηλαδή, τον εαυτό σου στη θέση του πλησίον και να σκέφτεσαι: Μήπως κι εσύ κάνεις ό,τι κι εκείνος; Μήπως, αν βρισκόσουν κάτω από τις ίδιες συνθήκες, θα φερόσουν χειρότερα;
    Άκου τι γράφει ο απόστολος Παύλος στους χριστιανούς της Ρώμης:

Από "ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΕΓΚΡΙΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟ"


ὁ ὁποῖος τὸ 2012 μεταξὺ ἄλλων ἔγραφε καὶ τά ἑξῆς:
«Καί ἀναμφίβολα εἶναι πλάνη –καὶ ἀκόμα μεγαλύτερη, ἄν οὔτε κἄν τό ὑποψιαζώμαστε– τό νά θεωροῦμε ὅλη τήν Ἐκκλησίαν αἱρετική καί μολυσμένην ”θολήν καί βρώμικη”(!), καί τά μυστήριά της ”μάταια καί ἐπιβλαβῆ”!!! (Ὁ π. Ἐπιφάνιος αὐτό τό χαρακτήριζεν ἀπερίφραστα ὡς αἵρεσιν καί ὄχι ὡς ἁπλοῦν σχίσμα)».

Ὁ π. Εὐθύμιος τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 2012 τοῦ ἀπάντησε:
Ποῖος ἄραγε σέ ἐπληροφόρησε ὅτι ἐγώ θεωρῶ ὅλη τήν Ἐκκλησία “αἱρετική καί μολυσμένη”“θολή καί βρώμικη” καί τά μυστήριά της “μάταια καί ἐπιβλαβῆ”;  Ἐγώ, γιά νά γνωρίζης ἀπό πρῶτο χέρι, θεωρῶ ὅτι δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὁ Βαρθολομαῖος, ὁ Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας καί ὅσοι ἄλλοι ἐνσυνείδητα ἀκολουθοῦν τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅσοι ἐπίσης ἐνσυνείδητα ἀνήκουν στό Π.Σ.Ε. καί ἐπί πλέον, ὅσοι ἐνσυνείδητα μνημονεύουν αἱρετικούς Ἐπισκόπους. Αὐτά τουλάχιστον διδάσκουν οἱ Πατέρες.
Ἄν τώρα ἐσύ πάτερ, ὅλους αὐτούς τούς θεωρεῖς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τότε σύμφωνα μέ τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη ἡ Ἐκκλησία αὐτή δέν εἶναι κατά τόν Παῦλο ἄσπιλος καί ἀμώμητος, ἀλλά ἐσπιλωμένη καί βεβορβορωμένη. Τά μυστήρια δέ, πού τελοῦν ὅλοι αὐτοί πού προανέφερα, τά θεωρῶ κατ’ οἰκονομίαν ἔγκυρα χάριν τοῦ λαοῦ, μέ μόνη διαφορά ὅτι αὐτά ἐνεργοῦν ἀρνητικά στούς ἔχοντας γνῶσι γιά τήν αἵρεσι πού ἀκολουθοῦν, καί εὐεργετικά στά νήπια καί στούς ἔχοντας ἄγνοια, ἀλλά πού ἔχουν ἀγαθή προαίρεσι.
Στό σημεῖο αὐτό ἄν ἔχης κάτι νά ἀναφέρης σέ παρακαλῶ νά τό κάνης, ἀρκεῖ νά εἶναι πατερικῶς καί ἁγιογραφικῶς κατοχυρωμένο καί ὄχι ἀμάρτυρο καί ἀστήρικτο.
Ἐγώ ὅμως ἀπορῶ, πῶς ἐσύ στηριζόμενος στόν π. Ἐπιφάνιο χαρακτηρίζεις αἱρετικό κάποιον ὁ ὁποῖος ἔχει μία πεπλανημένη ἰδέα γιά τήν Ἐκκλησία καί τά μυστήρια καί μάλιστα γιά τό ποῦ εὑρίσκονται αὐτά ἐν καιρῷ αἱρέσεως, καί ἀπό τήν ἄλλη τόν Πατριάρχη ὁ ὁποῖος ἀναγνωρίζει τά μυστήρια τῶν Παπικῶν, Μονοφυσιτῶν, Προτεσταντῶν–Λουθηρανῶν, ὁ ὁποῖος ἀνήκει στό Π.Σ.Ε. καί καυχᾶται δι’ αὐτό, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζει τό κοράνιο ἅγιο, τούς Ἁγίους πού ἐπροκάλεσαν τό σχίσμα θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, πού πιστεύει στήν λεγομένη βαπτισματική θεολογία καί τόσα ἄλλα τόν θεωρεῖς κανονικό Ἐπίσκοπο καί Πατριάρχη, τόν μνημονεύεις, τόν ἔχεις εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ κλπ.


Η «συμφεροντολόγα» Εκκλησία και η «ανιδιοτελής» Ι. Μ. Βατοπαιδίου!

Η «πεμπτουσία» της Ι. Μ. Βατοπαιδίου




 Γράφει ο Παναγιώτης Κατραμάδος

    Το πλέον επιζήμιον δια ένα αληθινά πιστόν δεν είναι η αίρεσις, διότι αυτήν δύναταί τις να την εντοπίση ευκόλως και να την απορρίψη, αλλά η ανάμειξις αληθείας και ψεύδους. Η Ι. Μ. Βατοπαιδίου έχει επεκταθή τα τελευταία έτη εις πολλά πεδία, τα οποία δεν δύναται να ελέγχη επαρκώς με αποτέλεσμα να εγείρη θεολογικά ζητήματα. Δεν παρήλθε καιρός από τα όσα ανεγνώσαμεν δια τον αθεολόγητον καθαγιασμόν δύο αγίων ποτηρίων και προέκυψεν η έκδοσις βιβλίου, συνοδευομένου από ποικίλας μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις, δια τον γέροντα Ιωσήφ της αυτής Ι. Μονής, ο οποίος είχεν εκφράσει λίαν προβληματικάς θεολογικάς θέσεις.
    Εμείς ερευνήσαμεν τον κολοσσόν της Ι. Μ. Βατοπαιδίου, την «Πεμπτουσίαν», τον διαδικτυακόν τόπον που περιλαμβάνει ποικίλου περιεχομένου αναρτήσεις δια τον πολιτισμόν, τον χριστιανισμόν, τας επιστήμας κ.λπ. και ευελπιστεί να καταστή και ειδησεογραφικόν πρακτορείον, ώστε να καλύπτωνται αι εκδηλώσεις του Πατριάρχου κ.α. και διεπιστώσαμεν ότι αναμειγνύεται η αλήθεια με το ψεύδος. 

Δεν πρέπει να εμπιστευώμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας

 (Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης)


    Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτόν σου (8), αγαπητέ μου αδελφέ, είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, που χωρίς αυτό, να είσαι βέβαιος, ότι, όχι μόνον δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη νίκη που επιθυμείς, αλλ’ ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό και αυτό, ας τυπωθεί καλά στο νου σου. Γιατί, εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι από τη φύσι μας από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμα και τίποτα άλλο, εμείς όμως, νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση, πως είμαστε κάποιοι (9). Αυτό είναι ένα ελάττωμα, που πολύ δύσκολα αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στο Θεό, ο οποίος αγαπά να έχουμε εμείς μία γνώσι χωρίς δόλο γι’ αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.
Δηλαδή, να ξέρουμε, ότι κάθε χάρι και αρετή που έχουμε, προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και

Οι αγιοι πατερες και οι αιρετικοι

Κυριακὴ Πατέρων Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Ματθ. 5,14-19)

Οι αγιοι πατερες και οι αιρετικοι

 Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου 


«Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. 5,14)

  • «Γέρος ἄνθρωπος εἶμαι, τόσα χρόνια ὑπηρετῶ τὴν Ἐκκλησία, καὶ σᾶς τὸ λέγω· ἐὰν δὲν ξυπνήσουμε, ἡ πατρίδα μας θὰ σβήσῃ ἀπὸ τὸ χάρτη. Δὲν θὰ εἶνε πλέον Ἑλλάς! Θὰ εἶνε μία ἑβραϊκὴ ἐπαρχία, μιὰ χάβρα. Καὶ θά ᾿χουμε ὅλοι τὴν εὐθύνη.
    Ἄντρες γυναῖκες καὶ παιδιὰ ποὺ μὲ ἀκοῦτε, σᾶς καλῶ σὲ ἐπιφυλακή. Ὅλοι στὰ ὅπλα, τὰ ὅπλα πνευματικά!»
 *  *  *

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τιμᾷ τοὺς ἁγίους πατέρας. ...Ἑορτάζουμε εἰδικώτερα τὴ μνήμη τῶν πατέρων ποὺ συγκρότησαν τὴν Τετάρτη (Δ΄) Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 451 στὴ Χαλκηδόνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.

* * *

Συνεκλήθη τότε Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Ποιά ἡ αἰτία; Μία αἵρεσις. Αἱρετικὸς εἶνε ἐκεῖνος ποὺ πηγαίνει κόντρα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, διδάσκει ξένα πρὸς τὰ δόγματα καὶ τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Ξέρεις πῶς μοιάζει ὁ

Βίος τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (Μνήμη 14 Ιουλίου)


Κωστὴς Κούκης
ἀπό τὸ βιβλίο
«ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ: ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΝΟΤΑΡΑΣ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΡΙΟΣ, ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ»

Ἀθήνα 2005: Ἐκδόσεις ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

    πωσδήποτε συνιστᾶ τόλμημα καὶ μάλιστα δυσανάλογα μεγάλο πρὸς τὶς δυνατότητες κάθε γήινου ἀνθρώπου νὰ δοκιμάζει μὲ τὶς ὅποιες λέξεις νὰ περιγράψει τα κατορθώματα μιᾶς πνευματικῆς πορείας, νὰ τὴν ἐγκλωβίσει μέσα σὲ συνηθισμένες ἐκφράσεις. Πολὺ περισσότερο ἂν αὐτὴ ἡ πορεία εἶναι ἐνσυνείδητη καὶ τείνει διακαῶς πρὸς τὸν Οὐρανό, στὴν οἰκείωση καὶ ἕνωση μὲ τὸ Θεό, ὅταν εἶναι πολιτεία διάβροχη ἀπὸ δάκρυα μετάνοιας καὶ
ἐξομολογήσεως, βίος ἀφιερωμένος στὴ θέωση τοῦ σάρκινου περιβλήματος τῆς ψυχῆς, τοῦ δερμάτινου χιτώνα. Ὅταν στόχος εἶναι ἕνας ἅγιος καὶ ἡ ἐπίμονη πορεία του πρὸς τὴν τελείωση, ἄσχετα τοῦ πόσο αὐτὴ συνδέθηκε μὲ τοὺς καθημερινοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ ἀνθρώπινα, μὲ μικρότητες καὶ ταπεινώσεις. Αὐτὰ ποὺ μεταποιοῦν ὅμως τὸν καθημερινὸ ἄνθρωπο σὲ ἅγιο δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ καταγραφοῦν, γιατὶ ἀνήκουν σὲ μία ἄλλη σφαίρα, σὲ ἕναν ἄλλο χῶρο, ποὺ δὲν μπορεῖ ὁ λόγος νὰ εἰσέλθει, πολὺ περισσότερο νὰ τὰ περιγράψει. Κατόπιν αὐτοῦ δὲν θὰ μᾶς ἀπασχολήσει ἐδῶ ἡ πορεία αὐτή, παρὰ μόνο συμπτωματικά, θα προσεγγίσουμε τὸ βίο καὶ τὴν πολιτεία του μόνο σὲ αὐτὰ ποὺ ἀφοροῦσαν τοὺς συνανθρώπους του, ποὺ τοὺς φώτισαν, τοὺς παιδαγώγησαν, τοὺς στήριξαν.
Ὁ Νικόδημος ἀνήκει στὴ χορεία τῶν προσώπων, τῶν λογίων καὶ πραγματικὰ σοφῶν διδασκάλων, τῶν ἀκαταμάχητων προστατῶν τῶν πνευματικῶν δικαιωμάτων τοῦ Γένους σὲ πραγματικὰ δύσκολη ἐποχή, ποὺ τοῦ ἐνέπνευσαν δύναμη καὶ θάρρος, λειτούργησαν