Κλάψε, Παναγιά μου για να με λυπηθεί Εκείνος!

«Κλάψε, Παναγιά μου!...»

Γράφω την φράση και τρέμει το χέρι μου. Γράφω τις τρεις αυτές λέξεις και μούρχεται να κλάψω σαν μικρό παιδί έρημο κι εγκαταλειμμένο μέσα στην σκοτεινή και άγρια νύχτα. Δεν είναι δικιά μου η φράση αυτή. Την βρήκα τώρα, που έχω μπροστά μου το ''Ευχολόγιον'' …και είναι από το τελευταίο «Θεοτοκίον» του Κανόνος, που το αντιγράφω εδώ, κατά λέξιν, ολόκληρο:

«Θεού Μήτηρ βλέψον εις άβυσσον, ίδε ψυχήν βασάνοις εκδοθείσαν κολάζεσθαι, και τα γόνατα κλίνασα, δάκρυσον˙ ίνα επικαμφθείς σου ταις παρακλήσεσιν, ο το αίμα δους υπέρ εμού, ανακαλέση με».

Και σε μία πρόχειρη μετάφραση στον καθημερινό μας λόγο, λέγει τα εξής:

«Ω, Μητέρα του Θεού, κοίταξε την άβυσσον όπου βρίσκομαι και δες την ψυχήν μου, που έχει παραδοθεί στα βάσανα για να τιμωρηθή, και αφού γονατίσεις, κλάψε Παναγιά μου! Για να καμφθή από τις παρακλήσεις σου, εκείνος, που έδωσε το αίμα του για μένα, και να με ανακαλέση κοντά του».

  Άκου μέχρι που έφτασε αυτός ο ευλογημένος και κατανυκτικός αυτός υμνογράφος, ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, να παρακαλή την Υπεραγία Θεοτόκον να γονατίσει και να κλάψει, για να σωθεί την ώρα εκείνη του αμαρτωλού η ψυχή.

Από το βιβλίο του Π. Μ. Σωτήρχου «Μέγα Θεοτοκίον -Η Παράκλησις της Θεοτόκου» Εκδ. ''Αστήρ'', σελ. 63.

Πηγή

Η Ιστορία των παρακλήσεων στην Υπεραγία Θεοτόκο

-από την αυτοκρατορία της Νίκαιας, στην αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης

     μέσα σε δύσκολες στιγμές του Βυζαντίου, όπου μόνη ελπίδα ήταν ο Θεός και η Υπεραγία Μητέρα Του,ένας Αυτοκράτορας και ένας απλός μοναχός  συνέθεσαν τους δύο Παρακλητικούς Κανόνες…

“Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από Σου εκπορεύεται, Αγνή Παρθένε  Θεοτόκε…”

      Η αγάπη, ο σεβασμός και η τιμή των πιστών για το πρόσωπο της Θεοτόκου  εκδηλώθηκαν από πολύ νωρίς, από την αρχή της σωτηρίου οικονομίας, όπως λέγουν οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, και είναι τόσο μεγάλη, ώστε αδυνατεί ο ανθρώπινος λόγος να περιγράψει τα αισθήματα αυτά επαρκώς.

      Από αυτήν την αγάπη, την τιμή και την ελπίδα στην μεσιτεία της προς τον μέγα και Μόνο Μεσίτη Χριστό και Υιό της, κατά το ανθρώπινον η Εκκλησία καθιέρωσε να τελείτε κατά την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου, η ιερή Ακολουθία του Μικρού και του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος εναλλάξ, εκτός των εορτών της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

      Έτσι επ’ ευκαιρίας του γεγονότος αυτού καλόν είναι να δούμε και να γνωρίσουμε μερικά πράγματα για το τι είναι κανόνας, και ποιος συνέθεσε τον Μικρό και τον Μεγάλο Παρακλητικό κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Δημοσίευση άρθρου χωρίς σχολιασμό: Ο άνθρωπος τα λέει και τα δείχνει ΟΛΑ από μόνος του --Οι αναγνώστες ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους

ΟΤΑΝ ΤΑ ΟΡΘΑ ΔΟΓΜΑΤΑ  ΔΕΝ ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΓΙΑ ΖΩΗ

«Οὐδὲν γὰρ ὄφελος ἡμῖν εἰς σωτηρίαν, δογμάτων ὑγιῶν, διεφθαρμένης ἡμῖν τῆς ζωῆς» Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου  P.G. 59, 50. 176. 352. 363

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

   Όποιος είναι πραγματικά ορθόδοξος δεν υποβιβάζει τα σωτήρια και άγια δόγματα της Εκκλησίας μας. Και κανείς αληθινός χριστιανός δεν κρύβεται την ώρα που δίδεται η μάχη για την ορθόδοξη Πίστη. Όμως το πώς θα ενεργήσει ο Θεός την ώρα που οι επίσκοποι σιωπούν για την πλάνη του Κολυμπαρίου μη ομολογώντας την καλή και άγια ομολογία και πώς θα προχωρήσει η αποτείχιση καθώς υπάρχουν παρατάξεις που δεν θέλουν να υπάρξει ενότητα μεταξύ μας και δημιουργούν συνέχεια προβλήματα με τους αποτειχισθέντες -λόγω αιρέσεως- είτε του νέου ημερολογίου είτε του παλαιού κάνοντας τελικά έργο διαβόλου οπωσδήποτε δεν θα τους ρωτήσει. Διότι απευθυνόμενος

Οι άγιοι επτὰ Μακαβαίοι και λόγος Γρηγορίου του Θεολόγου

Οἱ Ἅγιοι Ἑπτὰ Μακαβαῖοι             

                 

Ἀβεὶμ (ἢ Ἄβιβος), Ἀντώνιος (ἢ Ἀντωνίνος), Γουρίας, Ἐλεαζάρος, Εὐσέβωνας, Ἀχείμ, Μάρκελλος (ἢ Σάμωνας, ἢ Εὔλαλος ἢ Μᾶρκος) ἡ μητέρα τους Σολομονὴ καὶ ὁ διδάσκαλός τους Ἐλεαζάρος

      «Αὐτοκράτωρ ἐστὶ τῶν παθῶν ὁ εὐσεβὴς λογισμός». Ὁ εὐσεβὴς λογισμὸς εἶναι κυρίαρχος καὶ ἐξουσιαστὴς ἐπὶ τῶν παθῶν. Αὐτὸ μὲ περίσσια ἀνδρεία ἀπέδειξαν οἱ ἑπτὰ ἀδελφοὶ Μακκαβαίοι μὲ τὴ στάση τους ἀπέναντι στὸν βασιλιὰ τῆς Συρίας Ἀντίοχο, ὅταν αὐτὸς τοὺς ἔταξε δόξες, τιμὲς καὶ ἐπίγειες ἀπολαύσεις, ἂν αὐτοὶ καταπατοῦσαν τὸν Μωσαϊκὸ νόμο καὶ ἔτρωγαν ἀπὸ τὰ ἀπαγορευμένα φαγητὰ ποὺ τοὺς πρόσφερε.

    Προηγήθηκε ὁ ἐνενηκονταετὴς διδάσκαλός τους, Ἐλεάζαρος, ποὺ ἐφάρμοσε στὸ ἔπακρο τὸ νόμο ποὺ τοὺς δίδασκε, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ Ἀντίοχος νὰ τὸν ρίξει στὴ φωτιά. Ἐμπνεόμενα ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ γέροντα διδασκάλου τους, τὰ ἑπτὰ ἀδέλφια κράτησαν τὴν ἴδια γενναία στάση ἀπέναντι στὸ βασιλιά, ὅταν τοὺς κάλεσε μπροστά του.

    Στὴν ἀρχὴ ὁ Ἀντίοχος προσπάθησε νὰ τοὺς κολακεύσει μὲ διάφορα ἐγκώμια γιὰ τὴ νιότη τους. Τοὺς εἶπε ὅτι ἂν ἔτρωγαν ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα ποὺ τοὺς πρόσφερε, θὰ ἀπολάμβαναν μεγάλες τιμές, καὶ φυσικὰ θὰ τοὺς ἔσῳζε ἀπὸ τὸ θάνατο. Τότε οἱ ἑπτὰ ἀδελφοὶ ἀπάντησαν στὸν Ἀντίοχο: «χαλεπώτερον γὰρ αὐτοῦ τοῦ θανάτου νομίζομεν εἶναι σου τὸν ἐπὶ τῇ παρανόμῳ σωτηρία ἡμῶν ἔλεον». Δηλαδή, εἶναι περισσότερο ἐπιβλαβὴς καὶ ἀπ’ αὐτὸν τὸ θάνατο, νομίζουμε, ἡ συμπάθειά σου γιὰ τὴν παράνομη σωτηρία μας. Ἐξοργισμένος τότε ὁ Ἀντίοχος, μὲ τροχούς, φωτιὰ καὶ ἀκόντια, ἕναν – ἕναν τοὺς σκότωσε ὅλους.

    Ὅταν εἶδε αὐτὸ ἡ μητέρα τους Σολομονή, ρίχτηκε μόνη της στὴ φωτιὰ καὶ ἔτσι ὅλοι μαζὶ πῆραν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Τι είναι η Πρόοδος του Τιμίου Σταυρού που γιορτάζεται σήμερα 1 Αυγούστου;

      Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την Πρόοδο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, δηλαδή την έξοδο του Τιμίου Σταυρού από το παλάτι (ή κατ’ άλλους από το σκευοφυλάκιο της μεγάλης εκκλησίας) στην Πόλη.      Όμως, ο Πατμιακός Κώδικας 266, αναγράφει ότι κατά την 1η Αυγούστου στη Μεγάλη εκκλησία ετελείτο «ἡ Βάπτισις τῶν τιμίων Ξύλων».