Η σύνοδος αφαιρεί από τον αιρετικό, το αξίωμα της ιερωσύνης

  

(Τμῆμα ἀπὸ εὐρύτερο κείμενο)

    Παραθέτουμε ἕνα ἀκόμα τμῆμα ἀπὸ εὐρύτερη μελέτη (τὸ πρῶτο μέρος ἐδῶ), στὴν ὁποία καταφαίνεται ὅτι ἡ διακοπὴ μνημοσύνου δὲν συνεπάγεται καὶ τὴν ἀκυρότητα τῶν μυστηρίων τῶν Ἐπισκόπων τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα δὲν μνημονεύονται λόγῳ προφανοῦς αἱρέσεως, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία ποὺ ἔδωσε τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, αὐτὴ μόνο καὶ ἐν Συνόδῳ ἔχει καὶ τὸ δικαίωμα νὰ τὸ ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν αἱρετικό. 

     Ἡ διακοπὴ μνημονεύσεως γίνεται γιὰ νὰ ἀποφευχθεῖ ὁ ΜΟΛΥΣΜΟΣ, νὰ μπεῖ φραγμὸς στὴν ἐξέλιξη τῆς αἱρέσεως καὶ νὰ συνετισθοῦν οἱ αἱρετίζοντες. Τοῦτο φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν περίπτωση τῶν σχισμάτων (πρὶν τὸ ὁριστικὸ τοῦ 1054) μετὰ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα με ὅσα μᾶς παραθέτει ὁ καθηγητὴς τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου Παν. Μπούμης.

Πάπας Σέργιος Δ΄.

         «Ὁ Πατριάρχης Σέργιος ὁ Β΄ (1000-1019) διέγραψε κατὰ τὰ ἔτη 1009-1014 τὰ ὀνόματα τῶν Παπῶν Σεργίου Δ΄ (1009-1012) καὶ Βενεδίκτου Η΄ (1012-1024) ἐκ τῶν ἱερῶν διπτύχων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, … “ἵνα συνέλθῃ ἡ Παλαιὰ Ρώμη καὶ ἀποπτύσῃ τὸ ψυχοκτόνον δηλητήριον τῆς αἱρέσεως τοῦ Filioque”, ὅπερ εἰσήχθη ὁριστικῶς καὶ ἐπισήμως εἰς τὸ σύμβολον τῆς πίστεως» (Μπούμη Π., Τὰ Ἀναθέματα Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως καὶ Κανονικότης τῆς Ἄρσεως αὐτῶν, σελ. 24).

Ὁ Πατριάρχης Σέργιος λοιπόν, «διέκοψε τὸ μνημοσυνο τοῦ Πάπα –τουλάχιστον ἐμφανῶς– ἐπειδὴ ὁ τελευταῖος εἰσήγαγε εἰς τὸ Σύμβολον τῆς πίστεως τὸ Filioque. Ὡς δὲ ἀποδεικνύουν τὰ πράγματα, ἔπραξε τοῦτο ἄνευ συγκλήσεως γενικῆς συνόδου, προφανῶς στηριζόμενος ἀφ’ ἑνὸς μὲν καὶ γενικῶς εἰς τοὺς κανόνας λα΄ ἀποστολικὸ καὶ ια΄ Καρθαγένης, ἀφ’ ἑτέρου δὲ καὶ εἰδικώτερον εἰς τὸν ΙΕ΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861 μ.Χ.)…

Ἐπειδὴ λοιπόν, καὶ οἱ Πάπαι Σέργιος ὁ Δ΄ καὶ Βενέδικτος ὁ Η΄ υἱοθέτησαν ἐπισήμως καὶ δημοσίως ἐπ’ ἐκκλησίας τὸ Filioque, τὸ ὁποῖον ὡς προσθήκη εἶχε καταδικασθῆ ὑπὸ προγενεστέρων οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν συνόδων (πρβλ. τὸν ὅρον ἢ ζ΄ καν. τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, α΄ καν. τῆς Πενθέκτης Οἰκουμ. Συνόδου, τὸν ὅρον τῆς ἐν Ἁγίᾳ Σοφίᾳ 879-880 συνελθούσης συνόδου), ὁ Πατριάρχης Σέργιος… ἔκρινεν, ὅτι εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ διακόψη τὴν μετ’ αὐτῶν κοινωνίαν καὶ νὰ διαγράψῃ τὸ ὄνομα αὐτῶν ἐκ τῶν διπτύχων» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 27-28).

«Ὁ Πατριάρχης Σέργιος δὲν κατεδίκασε τὸν Πάπαν, ἀλλὰ ἁπλῶς διέκοψε τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ. Ἑπομένως δὲν ἦτο ἀπαραίτητος ἡ σύγκλησις οἰκουμενικῆς ἢ γενικῆς συνόδου καὶ ὁπωσδήποτε δὲν ἐνήργησε ἀντικανονικῶς, ἀφοῦ οἱ κανόνες ὄχι μόνον ἐπιτρέπουν, ἀλλὰ καὶ ἐπαινοῦν ἐμμέσως τοιαύτην διακοπὴν τῆς ἀναφορᾶς τοῦ ὀνόματος αἱρετικοῦ τινος Πατριάρχου» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 32).

Παναγία, τό μυστήριο της Θείας Οικονομίας,

καί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου

τῆς Γερόντισσας Χριστονύμφης

Καθηγουμένης Ι.Μ. Παναγίας Τρικουκκιώτισσας

        Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή γῆ καί ἡ ὁλοκλήρωση τῶν ὑποσχέσεών Του γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀναμφισβήτητα εἶναι τό σπουδαιότερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους.

Σ’ αὐτό τό κεφάλαιο τῆς σωτηρίας μας ἀπαρχή ἀποτελεῖ ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου.

Γιά τόν λόγο αὐτό ἕνας μεγάλος Ἅγιος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, μᾶς διδάσκει πώς τό θαῦμα τῆς Σαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν Παναγία μας, ὑπερβαίνει καί αὐτό ἀκόμη τό θαῦμα τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου.

Κι ὁ λόγος, γιατί ἀπό τήν Παναγία μας πού εἶναι ἕνας πνευματικός οὐρανός πάνω στή γῆ, ἐσαρκώθη ὁ Χριστός καί Σωτήρας μας, ὁ ἀβασίλευτος πνευματικός ἥλιος, ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης.

Ἀπό αὐτή λοιπόν τή μεγάλη σημασία πού ἔχει γιά μᾶς τούς Χριστιανούς ἡ σάρκωση τοῦ Χριστοῦ, φωτίζεται καί ἐξηγεῖται, γιατί τιμοῦμε καί γιορτάζουμε τόσο πολύ τήν Παναγία Μητέρα Του.

Τήν ἐλπίδα μας, τό αἰώνιο θαῦμα, τή μόνη καταφυγή μας.

Μέγιστος εἶναι ὁ ρόλος τῆς Παναγίας μας, τῆς Θεοτόκου, στήν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου μας ἀλλά καί μοναδικός.

Ομιλία περί μνησικακίας

Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιη΄ 23-35):

Ομιλία περί μνησικακίας

(Αρχιεπ. Νικηφόρος Θεοτόκης)

– Πότε ένας άνθρωπος είναι μνησίκακος;
– Ποιά είναι τα είδη της μνησικακίας;
– Γιατί δεν έχει ελπίδα σωτηρίας ο μνησίκακος;
– Μπορεί ένα έργο να είναι καλό όταν λείπει η αγάπη;
– Μίσος και αγάπη ποτέ δεν συγκατοικούν όπως και το φως με το σκότος.
– Μπορεί ο μνησίκακος να πει ότι μισώ τον πλησίον μου αλλά αγαπώ το Θεό;
– Ένας μνησίκακος μπορεί να μεταβάλλει την απόφαση του Θεού προσευχόμενος και προσφέροντας μεγαλοπρεπή αφιερώματα και δώρα πολύτιμα;
– Πώς όμως μπορώ να συγχωρέσω αυτόν που με έβλαψε, τον συκοφάντη μου, τον αδικητήν μου;
– Ο Ιησούς Χριστός και οι απόστολοι και οι μάρτυρες, μεγάλα παραδείγματα συγχωρήσεως.
– Όσο προχωράει ο καιρός, τόσο στερεώνεται το μίσος. 

          Διαβάστε την ομιλία από το “Κυριακοδρόμιο των τεσσάρων Ευαγγελιστών”, του Νικηφόρου Θεοτόκη (τόμ. 1ος, σελ. 252 – Έκδοσις 1840), πατώντας εδώ

Πηγή