Υπομνηματισμός Ιερού Χρυσοστόμου στην ευαγγελική περικοπή σχετικά με τον πλούσιο νεανίσκο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφ.  19, χωρία 16 έως 26

   Υπομνηματισμός Ιερού Χρυσοστόμου στην ευαγγελική περικοπή σχετικά με τον πλούσιο νεανίσκο που επιθυμούσε να κληρονομήσει την αιώνια ζωή

   «Καὶ ἰδοὺ εἷς προσελθὼν εἶπεν αὐτῷ· διδάσκαλε ἀγαθέ, τι ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; (:Και ιδού Τον πλησίασε κάποιος και Του είπε: “Διδάσκαλε αγαθέ, τι καλό να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;”)»

      Ορισμένοι κατηγορούν τον νέο αυτόν ως κάποιον ύπουλο και πονηρό και εκτιμούν ότι πλησίασε τον Ιησού με σκοπό να Τον πειράξει· εγώ όμως δε θα μπορούσα, βέβαια, να αρνηθώ ότι ήταν φιλάργυρος και δούλος των χρημάτων, επειδή και ο Χριστός τον έλεγξε ως άνθρωπο αυτού του είδους, ύπουλο όμως δε θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω με κανέναν τρόπο, και διότι δεν είναι ασφαλές το να επιχειρεί κανείς να καταλήγει σε τολμηρές κρίσεις για ζητήματα που αφορούν τον εσωτερικό κόσμο κάποιου ανθρώπου και πόσο μάλιστα όταν πρόκειται να τον κατηγορήσει για κάτι, καθώς επίσης και για τον πρόσθετο λόγο ότι ο ευαγγελιστής Μάρκος έχει αναιρέσει αυτήν την υποψία για τυχόν δόλιες προθέσεις του συγκεκριμένου νέου· πιο συγκεκριμένα, λέγει τα εξής για τον νεανίσκο αυτόν:

 «Καὶ ἐκπορευομένου αὐτοῦ εἰς ὁδὸν προσδραμὼν εἷς καὶ γονυπετήσας αὐτὸν ἐπηρώτα αὐτόν (:και καθώς ο Ιησούς έβγαινε στον δρόμο, έτρεξε προς Αυτόν και αφού γονάτισε εμπρός Του, Τον ρωτούσε)» [Μαρκ.10,17]  και ότι  «ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ… (:ο Ιησούς τον κοίταξε με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον και τον συμπάθησε και του είπε…)» [Μαρκ.10,21]. 

Η αγάπη τ’ ουρανού είναι κοντά σας! (Αληθινό περιστατικό)

~ Στα Ιωάννινα, κοντά στο ναό των Άγιων Αναργύρων του Κάστρου, ήταν το μικρό Φθισιατρείο με τους ετοιμοθάνατους φυματικούς. Στα χρονιά 1938-1940 μετά τη Θεία Λειτουργία, ο π. Βενέδικτος Πετράκης πήγαινε κάθε Τετάρτη κι όποτε άλλοτε χρειαζόταν και κοινωνούσε τους αρρώστους.

          Διηγείται ο αείμνηστος Ευστ. Μπάστας:
«Ο νέος του ιερού άναψε τη λαμπάδα.
-Πάτερ, είμαστε έτοιμοι.
Ο λειτουργός δεν έδωσε απάντηση. Σήκωσε στα χέρια το άγιο Ποτήριο. Είχε τοποθετήσει μέσα την άγια λαβίδα και το ΄χε σκεπάσει με το άγιο κάλυμμα.
Βγήκε απ΄ την αριστερή θύρα του ιερού. Ο νέος με τη λαμπάδα αναμμένη προπορευόταν.
Βαδίσαμε κάπου τριάντα-σαράντα μέτρα. Ένα σπίτι με μισομαυρισμένους τοίχους μας περίμενε με μισάνοιχτη την πόρτα του. Ένα απ’ τα παιδιά έτρεξε και την άνοιξε διάπλατα.
Ο λειτουργός με τα τίμια Δώρα προχώρησε. Από κοντά του κι εμείς.
Μόλις μπήκα μέσα, ανατρίχιασα. Πού βρισκόμουν; Γύρω-γύρω κρεβάτια στο μεγάλο θάλαμο.
Και πάνω στα κρεβάτια… Τί μορφές ήταν εκείνες; Μάτια κλειστά

Των αγίων Πενήτων (φτωχών)

Μια "αναρχική"πράξη από το σημερινό  συναξάρι.  Σχόλιο στην πολιτική ορθότητα και την κοινωνική ηθική πού μας καπέλωσαν. Και την ασπαζόμαστε και εμείς οι χριστιανοί σαν νέα θεότητα

Αυτό το πλήθος των μαρτύρων ήταν οι εκείνοι τους οποίους ελέησαν οι άγιοι Φλώρος και Λαύρος. Οι δύο άγιοι ήταν λιθοξόοι και ο Λικίνιος τους έδωσε χρήματα για να κτίσουν λαμπρό ειδωλολατρικό ναό. Αυτοί όμως τα μοίρασαν στους φτωχούς, αστέγους και πεινασμένους και τους προέτρεψαν μάλιστα να μετατρέψουν κάποιο ειδώλιο σε χριστιανικό ναό, αφού πρώτα

Η Θεοτόκος επαναπροσανατολίζει τήν ελευθερία μας στόν Θεό

π. Γ. Καψάνη (†) 

Η τραγωδία του ανθρώπου βρίσκεται στο ότι, αυτό που φοβάται ότι θα πάθει αν προσφέρει την ελευθερία του στον Θεό, το παθαίνει μη προσφέροντάς την.

     

    Ο Αδάμ και η Εύα υπέκυψαν στον πειρασμό να τοποθετήσουν ως περιεχόμενο της ελευθερίας τους τον εαυτό τους. Έτσι χώρισαν τον άνθρωπο από τον Θεό. Χωρισμένοι από τον Θεό οι άνθρωποι έχασαν την μεταξύ τους ενότητα, όπως και την εσωτερική τους ενότητα.

    Πρώτη η Εύα υπέκυψε στον πειρασμό. Η Μαρία, κατά τον άγιο Ειρηναίο, επίσκοπο Λουγδούνου (Λυών), μάρτυρα και αρχαίο Πατέρα της Εκκλησίας (+202; μ.Χ.), διορθώνει το λάθος της Εύας. Η πρώτη γυναίκα με την ανυπακοή της φέρει στον κόσμο το θάνατο. Η Μαρία με την υπακοή της φέρει τη ζωή.

Η κοινωνία με αιρετικούς

Ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ 

     Μέσα στό κοσκίνισμα πού γίνεται ἀπό κάποιους ἀδελφούς καί σεβαστούς πατέρες (σύμφωνα μέ τήν λαϊκή ρῆσι, ὅποιος δέν θέλει νά ζυμώση δέκα μέρες κοσκινίζει), σχετικά μέ τήν κατοχύρωσι τῆς νεόκοπης θεωρίας τοῦ βολέματος (δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος περί ἀποτειχίσεως ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους), ἀναφέρονται κάποιες θεωρίες γιά τίς ὁποῖες ἐθεώρησα ἀναγκαῖο νά καταθέσω αὐτές τίς σκέψεις προκειμένου νά διασφαλισθῆ ὁ κάθε καλοπροαίρετος ἀναγνώστης ὡς πρός τό δέον γενέσθαι εἰς τήν παροῦσα αἱρετική περίοδο τῆς Ἐκκλησίας. Διότι εἶναι διαφορετικό πρᾶγμα τό νά μήν γνωρίζη κάποιος καί νά πλανηθῆ ἀπό ἄγνοια καί τελείως διαφορετικό τό νά κατασκευάζωμε θεωρίες, προκειμένου νά καθησυχάσωμε τούς ἑαυτούς μας καί νά πλανήσωμε καί τούς ἄλλους.  

   Κατ’ ἀρχάς ἔχει γίνει ἀντιληπτή πλέον ἡ ἀδυναμία τῶν θιασωτῶν τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ ΙΕ΄ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περί ἀποτειχίσεως ἀπό τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους, εἰς τό νά κατοχυρώσουν τήν θεωρία των μέ τήν ἁγιογραφική καί πατερική διδασκαλία. Δι’ αὐτόν τόν λόγο ἐφευρίσκουν ἄλλες μεθόδους καί τέχνες προκειμένου νά πείσουν ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἐν καιρῷ αἱρέσεως διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. 

      Ἡ μία μέθοδος εἶναι ἡ ἐπίκληση τῆς θεωρίας ὅτι ὑπῆρχαν αἱρετικοί καί παλαιότερα καί μάλιστα καθ’ ὅλη τήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας, καί ὅμως οἱ Ἅγιοι δέν ἀποτειχίζοντο ἀπό αὐτούς.

   Εἰς τήν πρώτη ἔνστασι ἔχομε νά καταθέσωμε, ὅτι κατ’ ἀρχάς ὅσοι ὑποστηρίζουν αὐτήν την θεωρία συγκρίνουν καί ταυτίζουν τελείως διαφορετικά καί ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πράγματα. Διότι ὄντως ὑπῆρχαν παλαιότερα κάποιοι Ἐπίσκοποι οἱ ὁποῖοι εἶχαν αἱρετικά φρονήματα καί τά ἐκήρυτταν μέ λόγια καί ἔργα. Ποτέ δέν ἔλλειψαν ἄλλωστε, οὔτε θά λείψουν αὐτοί οἱ αἱρετικοί Ἐπίσκοποι. Αὐτοί ὅμως οἱ Ἐπίσκοποι ἀποτελοῦσαν μεμονωμένες περιπτώσεις καί δέν ἐξέφραζον συνοδικῶς καί πανορθοδόξως τό φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐνῶ αὐτοί εἶχαν αἱρετικά φρονήματα, δέν ἐπηρέαζαν τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ γραμμή καί πορεία της διαπιστώνεται ὄχι ἀπό τήν γραμμή καί πορεία τοῦ καθενός, ἀλλά ἀπό τήν σύνολη πορεία ἡ ὁποία ἐκφράζεται θεωρητικά ἀπό τίς συνοδικές ἀποφάσεις