Του Ιωάννου Ρίζου
Σε πρόσφατο άρθρο του ο π. Θεόδωρος Ζήσης, (εδώ) παρουσίασε δύο θέσεις του που προκαλούν σοβαρά ερωτήματα –αν όχι
αποδείξεις– για το τι γνωρίζει πραγματικά και το τι πιστεύει τελικά στο σοβαρότατο θέμα του
ημερολογιακού σχίσματος.
Γράφει:
«Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Α´ ἐν
Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ καθόρισε τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα δὲν
βρέθηκε οὔτε τόλμησε κανεὶς νὰ προσβάλει τὴν λειτουργικὴ ἑνότητα».
Η «Πατερική Παράδοση» με δεκάδες άρθρα δημοσίευσε στοιχεία της εκκλησιαστικής και
θύραθεν ιστορίας, που απέδειξαν ακριβώς το αντίθετο από την θέση του π.
Θεοδώρου. Ότι δηλαδή μέχρι τον 7ο αιώνα, μεταξύ της Ανατολικής
Εκκλησίας και της Δυτικής (τότε) Ορθόδοξης Εκκλησίας, όχι μόνο δεν υπήρχε πάντα
εορτολογική-λειτουργική ενότητα αλλά ούτε και κοινός Πασχάλιος εορτασμός δεν
υπήρχε πάντα.
Αυτή η κατάσταση δεν εμπόδιζε τους αγίους Πατέρες αυτών των
αιώνων να έχουν πλήρη εκκλησιαστική
κοινωνία μεταξύ τους και, μάλιστα, να συνέρχονται σε
Οικουμενικές Συνόδους, συζητώντας άλλα
θέματα και ποτέ τα περί «λειτουργικής-εορτολογικής
ενότητας»!
Το 1924, αυτοί που θεωρούσαν ότι το Ιουλιανό ημερολόγιο είναι
«άγιο» (οι παλαιοημερολογίτες) διέρρηξαν τα ιμάτια τους στην βλασφημία της
αλλαγής του κατά 13 ημέρες, και με σκοπό την διατήρηση της λειτουργικής-εορτολογικής
ενότητας έ-σ-χ-ι-σ-α-ν την μυστηριακή και εκκλησιαστική ενότητα της Ορθοδοξίας, κάνοντας
σχίσμα, ιδρύοντας μια νέα «εκκλησία», αναθεματίζοντας τους νεοημερολογίτες και θεωρώντας τους αχαρίτωτους και αβάπτιστους.
Έτσι, η πρώτη ευλογοφανής αντίδραση
έναντι της βίαιης εισαγωγής της ημερολογιακής καινοτομίας, έχει εξελιχθεί σήμερα σε μια κανονική αίρεση, με εκπληρωμένα όλα τα χαρακτηριστικά της.
Ο π. Θεόδωρος Ζήσης δεν ξέρει, ή δεν θέλει να ξέρει, ότι ποτέ το
ημερολόγιο –πλην του Πασχαλίου Κανόνος– δεν αποτέλεσε «πατρώα», «ιερή» και
αμετάβλητη παράδοση. Αν ήταν έτσι, η Α΄ Οικουμενική δεν θα άλλαζε το Μακεδονικό
ημερολόγιο σε Ιουλιανό, μια που το Μακεδονικό ίσχυε στα χρόνια των Αγίων
Αποστόλων και αυτό βρήκαν εν ισχύι οι
άγιοι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής.
Οι «ευλαβείς κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί που αρνήθηκαν να δεχθούν την
ημερολογιακή μεταρρύθμιση», όπως τους ονομάζει ο π.
Θεόδωρος με τόση συμπάθεια, είναι αυτοί που ενέκριναν και δημιούργησαν ένα
σχίσμα και που σήμερα τα πιστά τους εγγόνια θεωρούν τον π. Θεόδωρο ως μη
γενόμενο ποτέ ιερέα και ούτε καν βαπτισμένο.
Σίγουρα η στάση αυτή του π. Θεοδώρου η τόσο επιπόλαια και
ατέκμαρτη, έχει τον σκοπό της, τον οποίο θα μάθουμε εν καιρώ και που πάντως απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα από την
αλήθεια.
Ιωάννης Ρίζος
π. Θεόδωρος Ζήσης
Η Κωνσταντινούπολη των Οικουμενιστών δημιουργεί Σχίσματα
Γράφει ὁ π. Νικόλαος Μανώλης
Ἡ
σχισματική συμπεριφορά τῶν οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου, πού μετά τό
Ἡμερολογιακό Σχίσμα (τή μονομερή καί ἀντισυνοδική ἀλλαγή τοῦ
Ἡμερολογίου) περνᾶ στό Οὐκρανικό Σχίσμα (στήν παράνομη ἐπέμβαση τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας) ἀποτελεῖ τό θέμα
ἀνάλυσης τοῦ πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση.
Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΧΙΣΜΑΤΑ
Μετὰ τὸ Ἡμερολογιακὸ ἔρχεται τὸ Οὐκρανικὸ
1. Αἰχμάλωτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ Κωνσταντινούπολη
Ἡ
Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἡ
πηγὴ τῶν εὐσεβῶν δογμάτων καὶ τῆς κανονικῆς εὐταξίας, ἡ ὁποία ἐπὶ
δεκαέξι αἰῶνες (4ος-19ος αἰ.) εἶχε πρωτεύοντα ρόλο στὴν πορεία καὶ
ἐξέλιξη ὅλων τῶν τομέων ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς
τοῦ 20οῦ αἰῶνος σταδιακὰ καὶ μὲ αὐξανόμενους ρυθμοὺς χάνει αὐτά της τὰ
γνωρίσματα. Διαβρωμένη