Ομιλία εις την παραβολήν του καλού Σαμαρείτου

  (Γερμανοῦ Β΄, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως)

Κυριακή Η΄ Λουκά:   

 Είναι μεγάλο εμπόδιον προς αρετήν η υπερηφάνεια και η έπαρσις. Και όποιος δεν είναι τίποτε, και νομίζει πως είναι μέγας και άξιος, εύκολα πλανάται και κρημνίζεται. Διότι η υπερηφάνεια και η έπαρσις γίνεται εμπόδιον για κάθε καλό σ’ αυτόν που την έχει και τον κάνει μισητόν και απρόσδεκτον στον Θεόν. Διότι «ακάθαρτος παρά Κυρίω πας υψηλοκάρδιος», και «Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». Η υπερηφάνεια είναι η αιτία όλων των κακών, και όσοι την έχουν εγκαταλείπονται από τον Θεόν. Και υστερούμενοι της Θείας βοηθείας, πίπτουν στα πάθη της ατιμίας. Διότι αρκεί μόνη η έπαρσις να σκορπίση όλον τον πλούτον των αρετών. Επειδή όχι μόνον παρακινεί προς κακίαν, αλλά και στην ίδια την αρετήν υποκρυπτομένη, μας προξενεί πολλήν ζημία, διότι μας αναγκάζει από το ένα μέρος να υπομένωμε τους κόπους και τους πόνους, και από το άλλο μας κάνει να χάνωμε τον καρπόν της αρετής, και έτσι

"Οι Επίσκοποι είναι συνυπεύθυνοι για την πορεία της Εκκλησίας" κ. Ευστάθιε!

 Κρυφή επιστολή

του Μητροπολίτη Σπάρτης;

  Δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Μητροπολίτης Σπάρτης απέστειλε επιστολή στον Αρχιεπίσκοπο σχετικά με την «συμφωνία» Πολιτείας – Εκκλησίας. Η επιστολή φαίνεται ότι είναι γραμμένη σε αυστηρό τόνο και έχει ως κεντρική αναφορά τα προβλήματα που θα προκύψουν από την αφαίρεση της ιδιότητας του δημοσίου υπαλλήλου από τους κληρικούς.

      Ο Σεβ. Σπάρτης αν και υπήρξε συνυποψήφιος του κ. Ιερωνύμου για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο τήρησε μέχρι σήμερα διακριτική στάση σε όλα τα εκκλησιαστικά ζητήματα. Συνέβαλε τελικώς στην ενότητα ή μήπως στην μη καλή διακυβέρνηση της Εκκλησίας; 

   Οι Επίσκοποι είναι συνυπεύθυνοι για την πορεία της Εκκλησίας και όχι μόνο για τις Επαρχίες τους και κανένας Προκαθήμενος είτε

Παρέδωσαν την Εκκλησίαν δια τριάκοντα αργύρια!

Σχόλιο στην επικαιρότητα του Νίκου Σακαλάκη

«Κάποτε το σχοινί θα κοπή»

(Αυγουστίνος Καντιώτης – Αθήνα 1954-55)

          

Αναμφίβολα, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης είναι ο νεότερος εκκλησιαστικός Τυρταίος, που ύμνησε–επιδίωξε την Εκκλησιαστική ελευθερία από τα δεσμά του Κράτους, όταν αυτό δεν υπηρετεί το θέλημα του Θεού, όταν δεν είναι διάκονος του Θεού (Ρωμ. 13,4).

Ο φυσικός ρόλος των εξουσιών (Πολιτείας) είναι η έκφραση και δικαίωση του Ευαγγελίου, όργανο δηλ. στην θέωση του ανθρώπου.

Από την κατεύθυνση και την ηθική διάσταση της κοινωνίας,

Οικουμενισμός, ο εχθρός των θείων αρετών

Γράφει ο  Σάββας Ηλιάδης

   Διαβάστε κ. Ηλιάδη, στην προηγούμενη ανάρτηση, τί λέγει ο Μ. Αθανάσιος για εκείνους που κοινωνούν με τους Οικουμενιστές, τους εχθρούς των θείων αρετών του Θεού!

   

 

        Ο Οικουμενισμός, που αποτελεί το όργανό της Νέας Τάξης Πραγμάτων στο χώρο της Εκκλησίας, μεταξύ των άλλων κακών, εργάζεται μεθοδικά για την αλλοίωση, κατάργηση και αντικατάσταση(;!) των αγίων αρετών στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και μάλιστα εκ των έσω. Αγωνίζεται, επί παραδείγματι, για την ανάδειξη της αγάπης ως κορυφαίας αρετής και παράλληλα απαξιώνει και σχετικοποιεί την πίστη στην Αλήθεια. Αγάπη όμως δίχως πίστη στην Αλήθεια είναι ψέμα και απάτη. Ενεργεί καταχρηστικώς, αφού καπηλεύεται με περισσό θράσος αυτές τις θεόσδοτες, ζωογόνες και αληθείς αρετές,  όπως εξαρχής και διά παντός φανερώνονται και ενεργούν μέσα στην Παράδοση, με την

Ο άγιος Αθανάσιος καταδικάζει εκείνους που θεωρούν αδιάφορο πράγμα το να κοινωνείς με Οικουμενιστές!

Ο Μέγας Αθανάσιος διδάσκαλος

της Ορθοδόξου Αποτειχίσεως

-Επιστολὴ πρὸς Μοναχούς-

Μ. Ἀθανασίου, Πρὸς Μοναχούς, PG τ. 26, στλ. 1185-1188.

 Ἡ νεοελληνικὴ ἀπόδοσις ἀπὸ ΕΠΕ, Μ. Ἀθανάσιος, τ. 10, σ. 312-315, Θεσ/νίκη 1976. –Ἡ Ἐπιστολὴ δημοσιεύεται ἀσχολίαστος, διότι ὁμιλεῖ ἀφ᾿ ἑαυτῆς. 

   

Πρὸς ὅσους ἀσκοῦν τὸν μοναχικὸν βίον καὶ εἶναι στερεωμένοι εἰς τὴν πίστιν τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοὺς καὶ περιποθήτους ἀδελφούς, χαίρετε ἐν Κυρίῳ. Πρῶτον μὲν εὐχαριστῶ τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος σᾶς ἠξίωσε νὰ πιστεύσετε εἰς Αὐτόν, διὰ νὰ κληρονομήσετε καὶ σεῖς τὴν αἰώνιον ζωὴν μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους. ᾿Επειδὴ δὲ ὑπάρχουν μερικοὶ ἀρειανόφρονες, οἱ ὁποῖοι περιέρχονται τὰ Μοναστήρια διὰ κανένα ἄλλον σκοπόν, παρὰ νὰ ἐξαπατήσουν τοὺς

Απίστευτη η επιστημονική ασυνέπεια Πανεπιστημιακού Καθηγητή και η σύγχυση που σκορπίζει στους πιστούς, γλυκοκοιτάζοντας μάλιστα προς τους Γ.Ο.Χ.!

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

        Εἶναι πιὰ φανερὸ καὶ γιὰ τοὺς πιὸ ἀδαεῖς, ὅτι οἱ ἀποφάσεις τῆς Ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου ἐφαρμόζονται μὲ γοργοὺς ρυθμούς. Παράλληλα ἡ σύγχυση αὐξάνεται καὶ ἀποπροσανατολίζει τὸ ποίμνιο, ἀποκαρδιώνοντάς το καὶ ἐμποδίζοντάς το νὰ προχωρήσει στὴν ἁγιοπατερικὴ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως, τὴν ἀποτείχιση.

Ὅταν ἡ σύγχυση προωθεῖται καὶ ἀναζωπυρώνεται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, αὐτὸ εἶναι ἀναμενόμενο. Ὅταν ὅμως προέρχεται ἀπὸ τοὺς ἀντιδροῦντες, αὐτὸ εἶναι λυπηρό. Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ὄχι μόνο δὲν ἀποτελεῖ ἐξαίρεση, ἀλλὰ ἀποδεικνύεται ὅτι μετεξελίσσεται ἀπὸ ἐλπίδα τοῦ ἀγῶνος σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πρωτοστᾶτες τῆς συγχύσεως, καὶ μάλιστα σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε κανεὶς νὰ ἀναρωτιέται· ποιόν ρόλο παίζει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος.

Ἀφοῦ προηγήθηκε ὑπὸ τοῦ π. Θεοδώρου ἡ κακοποίηση τῆς Οἰκονομίας, ἡ ὑπεράσπιση τῶν «εὐσεβῶν» ἐπισκόπων, ὁ ἀφορισμὸς τῶν ἀποτειχισμένων ὡς σχισματικῶν, ἡ κατάργηση τοῦ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ...» καὶ τῆς ἀκρίβειας, ἡ ἄρνηση τῆς ὑπάρξεως μολύνσεως ἀπὸ τὴν αἵρεση τώρα, ξαφνικά, ἐπανέρχεται μὲ τὴν ὕμνηση τοῦ «πατρίου» ἡμερολογίου, κοινῶς Παλαιοῦ, καὶ τὴν καταδίκη τοῦ Νέου ὡς Γρηγοριανοῦ, τοὐτέστιν παπικοῦ.

                   Ὡς ἐκ τούτου γεννιοῦνται τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα:

α) Γιατὶ διάλεξε αὐτὴν τὴν στιγμὴ ὁ π. Θεόδωρος νὰ ὑμνήσει τὸ Παλαιὸ καὶ νὰ χαρακτηρίσει τὸ νέο ὡς καινοτομία; Τὰ τελευταῖα τρία χρόνια ποὺ ἔλαβαν μέρος τόσες ἀντιπαραθέσεις, μὲ σκοπὸ τὴν εὕρεση τῆς ἀλήθειας καὶ τὴν συμπόρευση ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, ἀνεξαρτήτως ἡμερολογίου –ἀπόδειξη πραγματικῆς ἑνότητας– ὁ π. Θεόδωρος σιώπησε σκανδαλωδῶς. Οὔτε ἀναίρεσε οὔτε ἐπιβεβαίωσε τὰ στοιχεῖα (πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ καινούργια) ποὺ παρατέθηκαν. Οὔτε ἀπέρριψε οὔτε ὑποστήριξε τὴν προσπαθεια ποὺ ἐπιτελέσθηκε. Τότε δὲν τὸν ἔνοιαζε ἡ ἑνότητα; Μήπως ἡ τωρινή του «εὐαισθησία» ἔχει σχέση μὲ τὴν εἴδηση περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν σχισματικῶν Γ.Ο.Χ., ὡς ἐκκλησίας, ἀπὸ τὸ πατριαρχεῖο Μόσχας, τοῦ ὁποίου πιστὸς ὑπερασπιστὴς ἀποδεικνύεται ὁ π. Θεόδωρος, παρότι αὐτὸ ὑπηρετεῖ πιστὰ τὸν Οἰκουμενισμό; Καὶ ἀκόμη, παρότι –πολλάκις αὐτὸ ἀποδείχθηκε– καὶ τὸ πατριαρχεῖο Μόσχας πολεμάει μόνο γιὰ τὰ πρωτεῖα; Καὶ ὅπως καὶ ὁ ἴδιος παραδέχθηκε στὴν εἰσήγησή του «ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. Γιατί ἀπέσυρε τὸ φλέγον θέμα ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος;». Ἐκεῖ ἔγραφε:

«Καὶ ἐπειδὴ ἀμφότερες οἱ ἡγεσίες (σσ. Μόσχα καὶ Κων/πολη) συμφωνοῦν στὴν νομιμοποίηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι πολὺ βαρύτερο θέμα ἀπὸ τὸ Ἡμερολόγιο καὶ τὸ Πασχάλιο, ἔβγαλαν ἀπὸ τὴ μέση τὰ «χωρίζοντα» γιὰ νὰ προχωρήσουν μὲ τά «ἑνοῦντα», ὅπως θέλουν πάλι ἐξωεκκλησιαστικὰ κέντρα καὶ μυστικὲς ἑταιρεῖες, γιὰ νὰ προκαλέσουν καὶ νέα σχίσματα».

Τί δὲν καταλαβαίνει ὁ π. Θεόδωρος; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μιλάει γιὰ ἑνότητα, αὐτὸς ποὺ ἀπέρριψε ἀσυζητητί –καὶ εἴδει ἡγεμόνος– τόσες καὶ τόσες ἐκκλήσεις γιὰ ἑνότητα τῶν ἀποτειχισμένων;

β) Γράφει ὁ π. Θεόδωρος, ὅτι τὸ Νέο ἡμερολόγιο ἀποτελεῖ καινοτομία καὶ διασπᾶ τὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἂν εἶναι ἔτσι, γιατὶ δὲν γυρνάει ὁ π. Θεόδωρος στὸ Παλαιό; Γιατὶ παραμένει καινοτόμος; Καὶ ἂν παραμένει ἀπὸ ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, τότε δὲν ἀνήκει κι αὐτὸς σὲ αὐτοὺς ποὺ ὁ ἴδιος κατηγορεῖ;

Δὲν γνωρίζει ὁ π.  Θεόδωρος ὅτι, τώρα ποὺ ἐπικρατεῖ ἡ αἵρεση, πολλοὶ πιστοὶ γλυκοκοιτάζουν τοὺς σχισματικοὺς Γ.Ο.Χ. ἢ παρασύρονται ἀπὸ αὐτούς; Πῶς θὰ βοηθήσει ὁ π. Θεόδωρος μὲ αὐτὰ του τὰ λόγια, ποὺ δὲν ἀναφέρουν κἂν τὸ αὐτονόητο, ὅτι δηλαδή:

Οἱ Γ.Ο.Χ. δὲν ἔκαναν ἁπλῶς σχίσμα, ἀλλὰ ἵδρυσαν δική τους Ἐκκλησία, μὲ δικές του συνόδους, δικούς τους ἀρχιερεῖς καὶ τώρα μάλιστα δικούς τους ἁγίους, ἁγιοκατατάσσοντας τοὺς τοῦ Παλαιοῦ καὶ ἀπορρίπτοντας τοὺς ἁγίους τοῦ Νέου, καταργώντας κι αὐτοί –ὅπως οἱ Οἰκουμενιστές– τὸ σύμβολο τῆς Πίστεως περὶ Μίας Ἐκκλησίας. Διότι ἢ ἡ τοῦ Νέου εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἢ αὐτὴ τῶν Γ.Ο.Χ. Καὶ οἱ δύο δὲν γίνεται. Δὲν τὸ ἐπιτρέπει τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ποὺ ὁμολογεῖ πίστιν εἰς Μίαν Ἐκκλησία.

            Αὐτὸ ἀποτελεῖ καινοτομία.

Εἶναι τόσο ἀφελὴς ὁ π. Θεόδωρος νὰ προτείνει νὰ ζητήσουν οἱ τοῦ Νέου συγγνώμη (τονίζει μάλιστα συγκρίνοντας τὴν ἀλλαγὴ

Μια ακόμα αιρετική επίσκεψη

 – Μία ακόμα επικείμενη(;) συμφορά

   Στη ζόφωση των αποκαλυπτικών ημερών μας και τη σκοτοδίνη των σύγχρονων γεγονότων που ταράσσουν τις ορθόδοξες ελληνικές συνειδήσεις, ψηφίζονται και επιβάλλονται σοδομικοί νόμοι, απεμπολούνται αδιαπραγμάτευτοι ιστορικοί Μακεδονικοί μας τόποι, θυσιάζονται παλληκάρια για τη λευτεριά, και επιχειρούνται δια μέσου της Παιδείας γενοκτονία των τρυφερών βλαστών της πατρίδος μας.

"Στύλος Ορθοδοξίας": Ιερώνυμε Λιάπη· Φύγε Τώρα Πρόδωσες την Εκκλησία