Κυριακή Μετὰ τὰ Χριστούγεννα

 Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†)

Εἰς το ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υιοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Με τὴν φαντασία μας, ἄς πᾶμε πίσω 2.000 χρόνια. Τὶ θαυμάσιο μᾶς συμβαίνει: σὲ μιὰ ἑβδομάδα κι ὁ κόσμος εἶναι διαφορετικός. Ὁ κόσμος ἦταν γιὰ χιλιάδες χρόνια σὰν ἕνα χαμένο πρόβατο, καὶ τὸ χαμένο πρόβατο τώρα βρέθηκε καὶ τὸ πῆρε στοὺς ὤμους Του, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, σὰν τον υἱό τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ ἀγεφύρωτο κενό, ποὺ ἡ ἁμαρτία δημιούργησε ἀνάμεσα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν Θεό, ἄρχισε ἐπιτέλους νὰ γεφυρώνεται· ὁ Θεός μπῆκε στὴν ἱστορία, ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Ὁ Θεός ἔλαβε σάρκα καί ὅλα ἔγιναν ὁρατά, αὐτό που ἀντιλαμβανόμαστε μεσ’ τὴν τυφλότητα μας σὰν κάποιο ἀδιάφορης σημασίας γεγονός μπορεί μέσα ἀπό Κεῖνον νὰ τὸ δούμε σαν δόξα. Κάτι ἀπόλυτα νέο συνέβη· ὁ κόσμος δὲν εἶναι πιά ὁ ἴδιος.
Ὡστόσο, ὑπάρχει καὶ μιά ἄλλη διάσταση στὴν Ἐνανθρώπιση. Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεός σὰν Χριστός εἶπε ἀλήθειες καταλυτικές, ποὺ σταδιακά σὰν μαγιά ἔπεσαν στήν ζύμη καὶ ἄλλαξαν τὸν κόσμο· ὁ Θεός μᾶς ἀποκάλυψε το μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος ἦταν ἀπόδειξη, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἀπόδειξη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τόσο πλατύς, τόσο βαθύς, τόσο μυστηριωδῶς βαθύς, ποὺ θὰ μποροῦσε ὄχι μόνο νὰ γίνει ναός τῆς θείας παρουσίας, ἀλλά νὰ ἑνωθεῖ με τὸν Θεό (Ἐκεῖνον), νὰ γίνει μέτοχος τῆς θείας φύσης Του, ὅπως τὸ ἔθεσε ὁ

Δημήτριος Τσελεγγίδης: Εμείς μένουμε στην Εκκλησία...

Δημήτριος Τσελεγγίδης: Εμείς μένουμε στην Εκκλησία, σχίσματα δημιουργούν αυτοί που εισηγούνται και ψηφίζουν πράγματα αντίθετα με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων

    Το «παραμένω στην Εκκλησία» θα έπρεπε να ήταν η αυτονόητη θέση για όσους αρνούνται τα αλλότρια ψευτο-δόγματα των αιρετικών, την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, την παναίρεση του οικουμενισμού. Πρόλαβαν όμως οι επίσκοποι που κατέχουν θεσμική εξουσία να οικειοποιηθούν την φράση αυτή και να θέσουν το ακόλουθο δίλημμα στους ακατήχητους πιστούς: εάν εσείς δεν μας μνημονεύετε, είστε εκτός Εκκλησίας! Δεν πα να έχουμε εμείς υπογράψει αιρετικά κείμενα, δεν πα να αφήνουμε την παναίρεση του οικουμενισμού να αλωνίζει και να θερίζει ψυχές, εσείς θα μας μνημονεύετε για να παραμείνετε μέσα στην Εκκλησία. Και έρχονται δυστυχώς μετά άνθρωποι σαν τον π. Γεώργιο Μεταλληνό και σιγοντάρουν αυτήν την θέση.

Αφορμή της παρούσας δημοσίευσης ήταν δύο άρθρα που έπεσαν στην αντίληψή μου στο ιστολόγιο Κατήχησις. Στο ένα ο π. Γεώργιος Μεταλληνός εκθειάζει τον επισκοποκεντρισμό του αιρετικού Ζηζιούλα. Στο άλλο, μας παρουσιάζει την δική του

Διάκρισις

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 Ἕνα περιστατικό ἀπό τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ὡς Θείου Βρέφους: ὅταν ἡ ἁγία οἰκογένεια διέφυγε ἀπὸ τὸ ξίφος τοῦ Ἡρώδη καὶ πορευόταν στὴν Αἴγυπτο, ἐμφανίστηκαν καθ’ὁδόν κάποιοι ληστὲς, μὲ πρόθεση νὰ κατακλέψουν τοὺς ὁδοιπόρους. Ὁ δίκαιος Ἰωσὴφ ὁδηγοῦσε τὸ γαϊδουράκι, πάνω στὸ ὁποῖο ἦταν φορτωμένα τὰ λίγα ὑπάρχοντά τους καὶ ὅπου ἐπέβαινε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, κρατώντας στὸ στῆθος της τὸν Υἱό της. Οἱ ληστὲς ἅρπαξαν τὸ γαϊδουράκι μὲ σκοπὸ νὰ τὸ ὁδηγήσουν μακριὰ, καὶ ἕνας ἀπ’αὐτοὺς πλησίασε τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ δεῖ τὶ κρατοῦσε κατάστηθα. Μόλις ἀντίκρυσε τὸν Χριστό-νήπιο, ἐξεπλάγη ἀπὸ τὴν ἀσυνήθιστη ὀμορφιά Του καὶ τότε, μέσα στὴν ἔκπληξή του, ἀναφώνησε: «Καὶ ὁ Θεὸς ἄν ἔπαιρνε σάρκα ἀνθρώπινη, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι πιὸ ὄμορφος  ἀπ’ αὐτὸ τὸ Παιδί!». Κατόπιν ὁ ληστὴς πρόσταξε τοὺς συνεργοὺς του νὰ μὴν ἁρπάξουν τίποτα ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ὁδοιπόρους.

    Ἔμπλεως εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν γενναιόδωρο αὐτὸ ληστή, ἡ Παναγία Θεοτόκος τοῦ εἶπε: «Γνώριζε ὅτι τὸ Παιδὶ αὐτὸ θὰ σὲ ἀνταμείψει μὲ ἀνταμοιβὴ μεγάλη, ἐπειδὴ ἐσὺ σήμερα Τὸν προστάτευσες».

    Τριάντα τρία χρόνια ἀργότερα ὁ ἴδιος ἄνθρωπος κρεμόταν στὸν Σταυρὸ, γιὰ τὰ παραπτώματά του, ἐσταυρωμένος ἐκ δεξιῶν τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Τὸ ὄνομά του ἦταν Δυσμᾶς καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἄλλου, ἐξ ἀριστερῶν, ληστῆ ἦταν Γεστᾶς. Βλέποντας ὁ Δυσμᾶς τὸν Δεσπότη, τὸν ἀθῶο καὶ ἀναμάρτητο Ἰησοῦ Χριστὸ, ἐσταυρωμένο, μετανόησε γιὰ κάθε κακὸ ποὺ εἶχε κάνει στὴ ζωὴ του. Ὅταν ὁ Γεστᾶς βλασφήμησε ἐναντίον τοῦ Κυρίου, ὁ Δυσμᾶς Τὸν ὑπερασπίστηκε λέγοντας: οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε (Λουκ. 23, 41).

    Ὁ Δυσμᾶς ἑπομένως ἦταν ὁ σοφὸς ληστὴς στὸν ὁποῖον εἶπε ὁ Χριστός μας: ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ (Λουκ. 23, 43). Ὁ Κύριος χάρισε τὸν Παράδεισο  σ’ αὐτὸν ποὺ Τοῦ χάρισε τὴ ζωὴ ὅταν ἦταν Παιδί! 

(Ἀπό τὸν Πρόλογο τῆς Ἀχρίδος, τόμ. Δεκεμβρίου, σ. 248)

Ἐπιμέλεια: Νῖκος Κυριακίδης

Η αναφορά του Αγίου Παϊσίου για τα νήπια που εσφάγισαν

Το αγγελικό τάγμα των Αγίων Νηπίων – τότε και σήμερα…

29 Δεκεμβρίου: Άγια Νήπια (περίπου 14.000) που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη

Για τα άγια Νήπια, που θυσιάστηκαν χάριν του Θείου Βρέφους,ένα μικρό δοξολογικό αφιέρωμα-με την ευχή να πρεσβεύουν σε Εκείνο για όλα τα αθώα παιδιά, που ζουν στον σκληρό, σημερινό κόσμο…ας μην ξεχνάμε και τα αδέλφια μας στην Συρία.Πόσες μανούλες κλαίνε και σήμερα εκεί, πόσα παιδάκια θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους και της κακίας…
Την μνήμην των παιδιών, που σκότωσε ο Ηρώδης τιμά 29 Δεκεμβρίου η Εκκλησία.Το ιστορικό του εγκλήματος το διηγείται ο Ευαγγελιστής: “ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω…”.
Το απαίσιο έγκλημα μένει στην Ιστορία σαν ορόσημο της θέσεως του παιδιού στη ζωή πριν και μετά τον Χριστό.Η αγάπη προς το

Λόγος εις τα νήπια που εφονεύθησαν εις την Βηθλεέμ από τον Ηρώδη

Αγ. Γρηγορίου Νύσσης

Βλέποντας λοιπόν το σπήλαιο στο οποίον εγεννήθη ο Δεσπότης, φέρε στον νου σου τον σκοτεινόν και υπόγειον βίο των ανθρώπων, στον οποίον έρχεται αυτός που φανερώνεται στους «εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους». Και περιτυλίσσεται σφιχτά με σπάργανα αυτός που έχει φορέσει τα δεσμά των ιδικών μας αμαρτιών. Η δε φάτνη είναι ο σταύλος των αλόγων ζώων. Σ’ αυτήν γεννάται ο Λόγος, ώστε να «γνωρίση ο βους τον κτησάμενον (τον ιδιοκτήτην του) και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού». Βους είναι αυτός που ευρίσκεται στον ζυγόν του Νόμου, και όνος το αχθοφόρον ζώο που είναι φορτωμένο με την αμαρτία της ειδωλολατρίας.

Αλλά η κατάλληλος για τα άλογα τροφή και ζωή είναι το χόρτο. «Ο εξανατέλλων χόρτον τοις κτήνεσι», λέγει ο Προφήτης. Ενώ το λογικόν ζώον τρέφεται με άρτον. Γι’ αυτό λοιπόν «ο εξ ουρανού καταβάς άρτος της ζωής», τοποθετείται στην φάτνη, που είναι η εστία των αλόγων ζώων, ώστε και τα άλογα να γευθούν την λογικήν τροφή, και να γίνουν έλλογα. Μεσιτεύει λοιπόν στην φάτνη μεταξύ του βοός και του όνου ο Κύριος και των δύο, «ίνα το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, τους δύο κτίση εν εαυτώ εις έναν καινόν άνθρωπον», ελευθερώνοντας τον ένα από τον βαρύ ζυγό του Νόμου και απαλλάσσοντας τον άλλον από το φορτίον της ειδωλολατρίας. Αλλά ας υψώσωμε το βλέμμα στα ουράνια θαύματα. Κοίτα, δεν μας ευαγγελίζονται μόνο Προφήτες και άγγελοι αυτήν την χαράν, αλλά