Επίθεση του Μητροπολίτη Προικοννήσου στην Μόσχα: Μετατρέπει την κόντρα για το ουκρανικό σε νέο εθνικοπνευματικό διχασμό και σε ανοιχτή κόντρα του ελληνισμού με τους Ρώσους

     Δριμεία επίθεση κατά της Ρωσικής Εκκλησίας εξαπέλυσε σε άρθρο του με αφορμή τον φετινό εορτασμό των Θεοφανείων στο Φανάρι, ο οποίος συνέπεσε με την παράδοση του Τόμου αυτοκεφαλίας στην νέα ουκρανική εκκλησία, ο Μητροπολίτης Προικοννήσου Ιωσήφ.

Χαρακτηρισμούς βέβαια σαν και αυτούς που χρησιμοποιεί και θολά επιχειρήματα έχουν ξανακαταθέσει άνθρωποι του περιβάλλοντος του Φαναρίου, αλλά αυτό που δημιουργεί έκπληξη αυτήν την φορά είναι η προσπάθεια του Ιεράρχη να μετατρέψει το ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα σε ανοιχτή κόντρα του ελληνισμού με τους Ρώσους κάνοντας λόγο για “τά ἔργα καί τίς ἡμέρες τοῦ ἀδελφοῦ Ξανθοῦ Γένους εἰς βάρος τῆς Πονεμένης Ρωμιοσύνης” προκαλώντας εθνικοπνευματικό διχασμό στους Έλληνες! 

“Τά φετεινά Θεοφάνια χαρακτηρίζονται ἀπό τόν ξεχωριστό φωτισμό ἑνός μεγάλου Λαοῦ, πού ὡς προχθές ὁ μοσχοβίτικος ἰμπεριαλισμός (ἐκκλησιαστικός καί πολιτικός) τόν κρατοῦσε ἀνάλγητα στό σχίσμα καί στό «ἀνάθεμα». Περισσότερα ἀπό 25 ἑκατομμύρια (!) Ὀρθόδοξους Χριστιανούς τῆς Οὐκρανίας, παιδιά ὡς χθές ἑνός κατώτερου Θεοῦ, ἀποπαίδια τῆς Ἐκκλησίας, προδομένα ἀπό τούς πνευματικούς των πατέρες καί ἡγέτες, ἄνοιξε ἡ μεγάλη ἀγκαλιά τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας, μέ τήν γενναία ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τῆς Συνόδου τοῦ μαρτυρικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καί τούς δέχτηκε στή ζεστασιά τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, πού ἦρθε στόν κόσμο μας νά ἀγκαλιάσῃ τούς ἀπερριμένους καί περιφρονημένους, «τά μωρά τοῦ κόσμου καί ἐξουθενημένα» καί νά τά εἰσαγάγῃ στή Βασιλεία Του” γράφει.

Και συνεχίζει:

“Τά Φῶτα τοῦ 2019 σηματοδοτοῦν τόν ἐπαναφωτισμό τῆς ἐκκλησιαστικῆς πορείας καί ζωῆς τοῦ Οὐκρανικοῦ Λαοῦ, καθώς τήν ἅγια αὐτή ἡμέρα θά λάβουν ἀπό τά χέρια τοῦ Πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας τόν πολυπόθητο Τόμο τῆς Αὐτοκεφαλίας τους, Τόμο πολυτιμότερο ἀπό κάθε Χρυσόβουλο καί Οὐκάζιο Αὐτοκρατορικό. Κι αὐτό γιατί μέ τόν Τόμο αὐτόν, πέρα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἀνεξαρτησία, οὐσιαστικά διασφαλίζεται καί ἡ ἐθνική ἀξιοπρέπεια τοῦ ταλαιπωρημένου μεγάλου αὐτοῦ λαοῦ. Τήν ἡμέρα τῶν φετεινῶν Ἐπιφανίων, ὁ Μητροπολίτης Ἐπιφάνιος Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας, ἀναγνωρίζεται ἐπίσημα ὡς πνευματικός πατέρας καί ἐκκλησιαστικός ταγός τοῦ Οὐκρανικοῦ Λαοῦ καί ἀναλαμβάνει ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων τήν ὕψιστη εὐθύνη νά ὁδηγῇ τό εὐσεβές Ἔθνος του στήν ὁδό τῆς ἐν Χριστῷ τελειώσεως καί σωτηρίας. Ὄντως «ἐπεφάνη ἡ Χάρις ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις» καί χαίρουν οἱ Ἄγγελοι μαζί μέ τούς ἀνθρώπους γι᾿ αὐτό καί χαίρονται διπλᾶ οἱ Οὐκρανοί πιστοί καί μαζί τούς ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ, ὁ προστάτης τοῦ Κιέβου, καί ὅλος ὁ μεγάλος χορός τῶν Ἁγίων πού ἀνέδειξε τό ἔθνος αὐτό στά χίλια-τόσα χρόνια ἀπό τόν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως φωτισμό καί ἐκχριστιανισμό του.

Ἡ ἀπόφαση τῆς χορηγήσεως τῆς Αὐτοκεφαλίας στήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας εἶναι ἴσως ἡ πιό γενναία ἀπόφαση τῆς 27ετοῦς εὐλογημένης Πατριαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Ὁ Παναγιώτατος, μέ ὑψηλό αἴσθημα εὐθύνης, ἀφουγκράσθηκε τά μηνύματα τῶν καιρῶν, ἀλλά καί τήν κραυγή τοῦ πόνου τοῦ πολυάριθμου Οὐκρανικοῦ λαοῦ, τό παράπονο τῶν σκληρά δοκιμασθέντων πιστῶν τῆς «Μικρᾶς Ρωσσίας», καί, κάνοντας χρήση τῶν προνομίων πού δίδουν στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως οἱ Ἱεροί Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τά ἀρχαῖα θέσμια καί ἡ σεβάσμια Κανονική Τάξη καί Παράδοσή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἐθεράπευσε τήν θεομίσητη κατάσταση τῆς ἀποκοπῆς τόσων ἑκατομμυρίων Ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία, προέβη Συνοδικῶς στή χειραφέτησή τους καί στήν ἀνάδειξή τους στό status τῆς 15ης Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς οἰκογενείας τῶν Ὀρθοδόξων. Ἐναντίον αὐτῆς τῆς γεμάτης ἀπό ἀγάπη Χριστοῦ καί κήδος ὑπέρ τόσον ψυχῶν γιά τίς ὁποῖες ὁ Κύριος ἐνανθρώπησε καί σταυρώθηκε, ἐπιχειρήματα λογικά κανονικά, ἐκκλησιαστικά, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!”

Κατόπιν κάνει αναδρομή και σε άλλες περιπτώσεις και επιτίθεται κατά της Ρωσικής Εκκλησίας και κατά του πρόεδρου Πούτιν.

“ «Μόνος στενάζει τοῦ σκότους ὁ προστάτης» γι᾿ αὐτή τήν κενωτική φιλανθρωπία τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία γιά μιά ἀκόμη φορά διαμοιράζει, ὄχι τά ἱμάτιά της, ἀλλά τίς ἴδιες τίς σάρκες της, χάριν τῆς σωτηρίας τῶν παιδιῶν της. Ὅπως τό ἔκαμε καί παλαιότερα γιά τή Ρωσσία, γιά τήν Ἑλλάδα, γιά τή Σερβία, γιά τή Ρουμανία, γιά τή Βουλγαρία, γιά τήν Ἀλβανία, γιά τήν Πολωνία, γιά τήν Τσεχία καί Σλοβακία (κι ἄς μή θέλουν κάποιοι ἀγνώμονες νά τό θυμοῦνται!). Ἀλλά «τοῦ σκότους ὁ προστάτης» ἔχει συνέμπορο τόν ρωσσικό ἰμπεριαλισμό, ὁ ὁποῖος ἐκ στόματος «ἀδελφικοῦ» Πατριαρχικοῦ, ἀλλά καί Πουτινικοῦ καισαρικοῦ, ἐρεύγεται ἀρρητ᾿ αθέμητα, βλάσφημα, συκοφαντικά καί ἀνόσια, ὦν οὐκ ἐστίν ἀριθμός, ἐναντίον τοῦ σεπτοῦ προσώπου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τοῦ Πρωτοθρόνου καί Πρωτευθύνου Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Καί δέν μένουν μόνον στά λόγια ἀλλά καί προχωροῦν σέ ἀπειλές καί ἐξαγορές συνειδήσεων, πειθαναγκασμούς, στρεβλώσεις, ἐκβιασμούς καί ὑποχθόντες διεργασίες. Ἀπό τόν ΙΘ’ αἰῶνα πριονίζουν συστηματικά τό δένδρο τῆς Ρωμηοσύνης καί τά δίκαια τῆς Μητέρας (καί δικῆς τους) Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Βουλγαρική Ἐξαρχία καί Σχίσμα, ἐξαραβισμός τοῦ Ρωμαίϊκου Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, ἐκρωσισμός τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὑπονόμευση Πατριαρχείων Ἱεροσολύμων καί Ἀλεξανδρείας, πανσλαβισμός σ᾿ ὅλη τή Χριστιανική Ἀνατολή, εἶναι μόνο μερικά ἀπό τά ἔργα καί τίς ἡμέρες τοῦ ἀδελφοῦ Ξανθοῦ Γένους εἰς βάρος τῆς Πονεμένης Ρωμιοσύνης. Λίγη προσεκτική μελέτη τῶν ἱστορικῶν πηγῶν βεβαιώνει τόν πικρόν λόγον τό ἀσφαλές. Τό ἐκκλησιαστικό τῆς Οὐκρανίας ἁπλῶς ἔδωσε τήν εὐκαιρία νά καταπέσῃ τό προσωπεῖον καί νά ἀποκαλυφθοῦν οἱ σκοτεινοί διαλογισμοί καρδιῶν καθ᾿ ὑπόκρισιν ἀδελφικῶν καί ἥκιστα Χριστιανικῶν”.

Δεν λείπουν βέβαια και οι τεμενάδες για τον Οικουμενικό Πατριάρχη…

“Θαυμάζουμε τό μεγαλεῖο τῆς ἀνδρικῆς γενναιότητος καί ἐκκλησιαστικῆς ὑπευθυνότητος τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Ἀψηφᾶ τήν ἀδίστακτη ἐπιθετικότητα καί τή λυσσώδη ἀντίδραση τῆς Μόσχας καί τῶν διαφόρων συνοδοιπόρων της. Ἀψηφᾶ τήν πολιτική τῆς κοσμικῆς ἰσχύος καί τῆς ρουβλιακῆς διαφθορᾶς. Ἀψηφᾶ τόν ὑπαρκτό κίνδυνο αὐτῆς τῆς ζωῆς καί προσωπικῆς του ἀκεραιότητος, μπροστά στό μεῖζον συμφέρον τῆς σωτηρίας ἑνός λαοῦ δυόμιση καί πλέον δεκάδων ἑκατομμυρίων ψυχῶν. Γιά τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο γιά πολλοστή φορά ἀποδεικνύεται ὅτι πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶναι Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ καί ὅτι ὕψιστος νόμος εἶναι ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν. Ὁ μικρός τό δέμας Πατριάρχης γιά μιά ἀκόμη φορά ἀποδεικνύει ψυχικές καί πνευματικές διαστάσεις Γίγαντος! Ἄτλαντος, πού σηκώνει γερά στούς ὤμους του τόν κόσμο τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐθύνης τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας. Κάποτε ὁ Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος τόν εἶχε ὀνομάσει νέο-Κυναίγειρο. Στήν περίπτωση τοῦ Οἰκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου τόν βλέπω νά δικαιώνει πλήρως τόν χαρακτηρισμό. Ἀλλά, τήν τελευταία λέξη στήν Ἱστορία δέν τήν ἔχει ἡ κοσμική δύναμη, τό ἵππειον θράσος τῶν ἀριθμῶν καί τοῦ χρήματος, ἡ αὐταπάτη τῆς ἐξουσίας. Τήν τελευταία λέξη τήν ἔχει τό δίκιο καί ἡ Ἀγάπη. Τήν ἔχει ὁ Χριστός! Καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὁ Πατριάρχης του καί ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδός του, σ᾿ αὐτή τήν τελευταία λέξη ἀφορῶντες χαρίζουν φέτος Φῶτα – Ὁλόφωτα στήν ἐν Οὐκρανίᾳ Ἐκκλησίᾳ καί στόν πολυτλήμονα καί βαρυδαίμονα Ὀρθόδοξο Οὐκρανικό Λαό”.

Πηγή

Συμβουλή Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

    «Όλους τους πιστούς οφείλουμε να τους βλέπωμε σαν έναν, και να σκεφτώμαστε ότι στον καθένα από αυτούς είναι ο Χριστός. Και να έχωμε για τον καθένα τέτοια αγάπη, ώστε να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσωμε για χάρη του και τη ζωή μας. Γιατί οφείλομε να μη λέμε ούτε να θεωρούμε κανένα άνθρωπο κακό, αλλά όλους να τους βλέπωμε ως καλούς.     Κι αν δης ένα αδελφό να ενοχλήται από πάθη να μην τον μισήσης αυτόν, μίσησε τα πάθη που τον πολεμούν. Κι αν τον δης να τυραννήται από επιθυμίες και συνήθειες προηγούμενων αμαρτιών, περισσότερο σπλαχνίσου τον, μη τυχόν δοκιμάσης και συ πειρασμό, αφού είσαι από υλικό που εύκολα γυρίζει από το καλό στο κακό.     Η αγάπη προς τον αδελφό σε προετοιμάζει να αγαπήσης περισσότερο το Θεό. Το μυστικό, λοιπόν, της αγάπης προς το Θεό είναι η αγάπη προς τον αδελφό. Γιατί, αν δεν αγαπάς τον αδελφό σου που τον βλέπεις, πως είναι δυνατό να αγαπάς το Θεό που δεν τον βλέπεις;     «Ὁ γάρ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν ὅν ἑώρακε, τόν Θεόν ὅν οὐκ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;» (Α’ Ιω. 4.10).  

Επιλογή υλικού:  Αικατερίνη Διαμαντοπούλου, Θεολόγος ΜΑ - Φιλόλογος PhD Φιλοσοφίας 

Πηγή

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ ΕΛΕΓΕ...

      Ο  Γέροντας Προκόπιος στην Παντοχαρά έλεγε και είναι και ηχογραφημένο ότι η ψυχή ειναι σαν ένα κάρβουνο που με τον πόνο και την θλίψη κατεργάζεται και γίνεται σαν ένα πολύεδρο διαμάντι που λάμπει και εχει ξεφύγει απο την μαυρίλα της αμαρτίας.

    ΠΟΝΟΣ ΘΛΙΨΗ ψυχωφελή αίσθηση, αίσθηση εφορίας και χαλάρωσης πλάνη πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση· και μου έλεγε προσωπικά ότι, πολλοί Άγιοι πατέρες όταν είχαν αίσθηση ευφορίας  στενοχωριόντουσαν και νόμιζαν πως ήταν ξεχασμένοι από το Θεό.

     ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.

Πηγή

Το Θαύμα που συνέβη στην Ρουμανία με τον Αγιασμό των Ορθοδόξων και των Καθολικών!

«Αγιασμό» κάνουν και οι ιερείς των Καθολικών χριστιανών. Όμως το νεράκι, που αγιάζουν οι ιερείς τους, δε διαφέρει από το κοινό νερό. Φθείρεται και αλλοιώνεται.

~ Κατά τον 18ο περίπου αιώνα, συνέβη στη Ρουμανία ένα γεγονός, που τάραξε τους εκεί χριστιανούς. Οι Καθολικοί έλεγαν στους Ορθοδόξους: «εμείς έχουμε την αλήθεια, εσείς την πλάνη».
Το ίδιο έλεγαν και οι Ορθόδοξοι στους Καθολικούς.
Ξέσπασαν μεγάλες έριδες.
Συναντήθηκαν οι δυο αρχηγοί των Εκκλησιών (ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος και ο Καρδινάλιος) και είπαν: «Κάτι πρέπει να

Ποιμαντικές ιδιορρυθμίες

Η ειρήνη της αγάπης

(π. Θωμάς Βαμβίνης)

«Ἡ ἁμαρτία ἔχει γίνει "ἀτομικό δικαίωμα",

ἱερό σάν τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου».

 

Ποιμαντικές ἰδιορρυθμίες

    Ὅλο τό νόημα τῆς καθημερινότητας συνοψίζεται, ἀπό πολλούς στίς μέρες μας, στό νά αἰσθάνεται κανείς καλά μέ τόν ἑαυτό του, νά μήν αἰσθάνεται ἐνοχές καί τύψεις, νά μήν ἐνοχοποιῆ τίς ἐπιθυμίες του, οὔτε τούς θυμούς του, νά μή λυπᾶται γενικά γιά τά πάθη του, ἀλλά νά ἀποδέχεται μέ εἰλικρίνεια τόν ἑαυτό του. Στάση ζωῆς πού ἐνισχύεται ἀπό τήν κοσμική τηλεοπτική ψυχοθεραπεία ἐλαφρῶν ἐκπομπῶν, ἡ ὁποία ὅμως πέρασε (καί ἔχει πέραση) καί σέ μιά ἰδιόμορφη διαδικτυακή ποιμαντική, ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας, ἰδιόρρυθμων ποιμένων.

     Τό συνθετικό «ἴδιο» στίς παραπάνω λέξεις παραπέμπει στήν ἰδιοτέλεια τῆς ἐγωκεντρικῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἐκμεταλλευόμενη ἀκόμη καί τήν δημόσια ἐξομολόγηση, δέν ἀλλάζει, δέν μετανοεῖ, ἀλλά ἐπιχειρεῖ νά κάνῃ ἀποδεκτή, ὅπως εἶναι, τήν κατάσταση τῆς ἀνθρώπινης ἀνομίας. Ἄλλωστε… «οὐδείς καθαρός ἀπό ρύπου», ὅπως λέγεται στήν τρίτη εὐχή τῆς Πεντηκοστῆς. Ὅμως στήν ἐν λόγῳ εὐχή ἡ πρόταση συμπληρώνεται μέ τό «ἐνώπιόν σου». Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι κανείς καθαρός ἀπό ρύπου κι αὐτό γεννᾶ προσευχή μετανοίας.

    Πάντως, ἡ διαδικτυακή ἰδιόρρυθμη ποιμαντική, μέ πολύ «γλυκύτητα», «ἐξομολογητικότητα» καί ἐπιδεικτική συγκαταβατικότητα στίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, βγάζει τούς ἀνθρώπους ἔξω ἀπό τόν κυρίως Ναό τῆς Ἐκκλησίας, στόν Νάρθηκα ἤ τόν αὐλόγυρό της, δημιουργώντας τους ταυτόχρονα τήν αἴσθηση ὅτι εἶναι αὐθεντικοί Χριστιανοί καί ὄχι κίβδηλοι εὐσεβιστές καί νομικιστές. Ἔσχατοι χρόνοι…

      Αὐτή ἡ ποιμαντική ἐκτροπή, ὅμως, ἐκπέμπει καί ἕνα σημαντικό μήνυμα: ἡ εὔκολη ἀποδοχή της ἀπό πολύ λαό, δείχνει, σέ ὅλους τούς ποιμένες, τήν ἀνάγκη πού ἔχουν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι νά τούς ἀγγίζῃ ὁ θεραπευτικός λόγος τῆς Ἐκκλησίας στίς πιό κρυφές πληγές τῆς ψυχῆς τους μέ διάκριση καί ἀγάπη, ὥστε μέ ἐπίγνωση, ταπείνωση καί ἐλπίδα νά λαμβάνουν δύναμη γιά τήν ἑκούσια ἄρση τοῦ σταυροῦ τῆς μετανοίας τους.

Ἡ εἰρήνη τῆς ἀγάπηςπ

     Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε ὅτι αὐτός πού φέρει τήν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ καί καθοδηγεῖ λαό πρέπει νά εἶναι μέσα στόν κόσμο καί ταυτόχρονα ἔξω ἀπό τόν κόσμο. Δύσκολος λόγος γιά τήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία ἡ ἁμαρτία ἔχει γίνει «ἀτομικό δικαίωμα», ἱερό σάν τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου.

     Ὁ Ὀρθόδοξος ποιμένας, ὅπως τόν βλέπουμε σέ βίους ἁγίων,