Η κοινωνία με τους Οικουμενιστές εκφράζει έλλειψη «αγάπης–ταύτισης προς τον Θεόν»

«Ο 15^ος Κανόνας της Α–Β Συνόδου»

(Ως βιωματική πτυχή του Μοναχισμού)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Στην ασκητική γραμματεία, όπως για παράδειγμα στο Λειμωνάριο, στο Λαυσαϊκό και στο Γεροντικό, διακρίνουμε στην νηπτική συνείδηση των Μοναχών το φρόνημά τους, ότι αποτελούν οργανικά μέλη της Εκκλησίας, του Σώματος του Χριστού.

Αυτή η συνείδηση–φρόνημα εκφράζει την ουσία του Ορθοδόξου Μοναχισμού, από τον απλούστερο κοινοβιάτη μοναχό εως τα πιο απόμακρα προκεχωρημένα φυλάκια, όπως είναι οι αναχωρητές – ερημίτες.

«Και αυτός δε ο Κύριος, ότε ήρξατο, πολεμείν μετά του διαβόλου, εν ερήμω ξηροτάτη επολέμησεν αυτόν…», υπογραμμίζει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος.

Σε πολλές σελίδες της ερήμου είναι λιγότερο ή περισσότερο εμφανές το πνεύμα του 15^ου Κανόνα της Α–Β Συνόδου, που οριοθετεί και σχηματοποιεί την πορεία των πιστών σε καιρό αιρέσεως.

Διασώζονται αξιομνημόνευτα γεγονότα–περιστατικά (της ερήμου) εφαρμογής του κανόνα, ως πνεύμα και πρακτική, πριν ακόμη αυτός διατυπωθεί (αργότερα) από την Σύνοδο (Α–Β).

Διαστροφή και παράβαση των ι. Κανόνων με Διαταγή Συνόδου! --Κι αν μπορούν "ευσεβείς" και δυνητιστέ, ας την παραβούν!

    (Καὶ σχετικὸ ἄρθρο τοῦ π. Θ. Ζήση γιὰ τὸν

«Β´ ΓΑΜΟ ΤΩΝ ΕΝ ΧΗΡΕΙΑ ΚΛΗΡΙΚΩΝ»)

     Η διαστροφὴ καὶ παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων συνεχίζεται μὲ νέο δεδομένο: ὅσοι τοὺς καταπατοῦν θὰ ἐπικαλοῦνται ὅτι ἐφαρμόζουν ἀπόφαση Συνόδου! Ἐκ τῶν πραγμάτων, λοιπόν, εἶναι συνοδοιπόροι πλέον τῆς αἵρεσης οἱ Ποιμένες, ἀδυνατοῦντες νὰ μὴ ἐφαρμόσουν κακόδοξες ἀποφάσεις τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», ἐφ’ ὅσον ἀποδέχτηκαν διὰ τῆς σιωπῆς καὶ ὡς μὴ ἀντιδρῶντες –πόσῳ μᾶλλον οἱ συμφωνοῦντες– τὶς ἀποφάσεις της!!! Καὶ νὰ θέλουν νὰ μὴν τὴν ἐφαρμόσουν, δὲν θὰ μποροῦν πλέον, ἀφοῦ ὁ κάθε ἐνδιαφερόμενος θὰ τοὺς «ἀναγκάζει» νομικά, νὰ ἐφαρμόσουν τὴν ἀπόφαση τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου καὶ τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων ποὺ στηρίζονται σ’ αὐτήν.

     Ἕνα πρῶτο τέτοιο κακόδοξο Συνοδικὸ ἔγγραφο ὑπαινίσεται σήμερα ὁ π. Νικόλαος Μανώλης ποὺ ἐπιτρέπει τοὺς μικτοὺς γάμους (ἐδῶ), ἕνα δεύτερο παρουσιάζουμε κι ἐμεῖς σήμερα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως (μὲ ἡμερομηνία 13 Ἀπριλίου 2019), διὰ τοῦ ὁποίου …«προστάζεται» ὁ Μητροπολίτης Σφακίων νὰ ἐφαρμόσει τὶς περὶ τοῦ δευτέρου γάμου τῶν ἱερέων κακόδοξες ἀποφάσεις τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου. Κι αὐτός, φυσικά, τὸ ἀπέστειλε πρὸς ἐφαρμογὴ στοὺς ὑπ’ αὐτὸν ἱερεῖς!

     Καὶ οἱ «ἀντι-Οἰκουμενιστές»-οἰκονομιστὲς πατέρες καὶ τὰ συνεργαζόμενα ἱστολόγια, θὰ συνεχίσουν νὰ καταγγέλλουν τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ καὶ νὰ ὁμιλοῦν περὶ οἰκονομίας καὶ «δυνητισμοῦ», νὰ εἰσπράττουν δὲ ἐκ τῶν διαφημίσεων τὸ ἀντίτιμο τῆς ἐμπορευματοποιήσεως τῆς ἡμι-ἀποτειχίσεώς τους!!! Κι ἂς προχωρεῖ ἡ αἵρεση κατοχυρωμένη Συνοδικὰ καὶ ἐφαρμοζομένη πλέον ἀπὸ «εὐσεβεῖς» καὶ μὴ εὐσεβεῖς κληρικούς!

    Σημειωτέον ὅτι ἡ δικαιολογία τῶν καταπατούντων τοὺς Ἱ. Κανόνες αἱρετικῶν, εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ τῆς Οἰκονομίας πρὸς ὄφελος τῶν ἀδύναμων ἱερέων. Τί θὰ ποῦν τώρα οἱ ἀντιοικουμενιστες ὀπαδοὶ τῆς ἀτελείωτης οἰκονομίας; Ὅτι ἡ δικιά τους Οἰκονομία εἶναι καλύτερη, ἀλλὰ οἱ οἰκουμενιστες δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ τὴν ἐφαρμόζουν; Ἢ ὅτι ἔχουν δίκιο καὶ αὐτοὶ νὰ τὴν ἐφαρμόσουν; Ἔτσι ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι ἡ στάση τῶν «οἰκονομιστῶν» ὄχι μόνο δὲν ὠφελεῖ ἀλλὰ καὶ καταργεῖ ἀκόμα καὶ αὐτὴν τὴν εὐλογημένη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κατὰ περίστασιν Οἰκονομία, ἀφοῦ (ὅπως τὰ ἔκαναν) τώρα τὴν ἐφαρμόζει ὅποιος θέλει καὶ ὅποτε θέλει καὶ καταργεῖ τὰ ἐπιχειρήματα γιὰ τὴν καλὴ ἐφαρμογή της.

     Παραθέτουμε τὰ ἔγγραφα καὶ ἕνα θαυμάσιο ἀποκαλυπτικὸ ἄρθρο τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση!

Όταν ένας Επίσκοπος πουλά και την ψυχή του για να φύγει από την μητρόπολή του και να πάρει το εισιτήριο για την επιθυμητή Νύμφη του Θερμαϊκού!

Το ζήσαμε και αυτό!

Ο επίσκοπος Λαγκαδά Ιωάννης αναγνώρισε «ιδιωτικώς» τους σχισματικούς στην Ουκρανία!

Γράφει ο Μέτοικος 
αρθρογραφεί για katanixi.gr

«Κύριε μην του καταλογίσεις αυτή του την αμαρτία…» κακοΙωάννης είναι! Ου γαρ οίδε τι εποίησε.

Ο λόγος για τον επίσκοπο Λαγκαδά Ιωάννη, διδάκτορα θεολογίας! Που συνπροσευχήθηκε στην Ουκρανία σε «Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο, επί τη Ιερά Μνήμη του Αγίου Βλαδιμήρου, από το Κίεβο» (sic) με σχισματικούς, αναθεματισμένους, αφορισμένους και αχειροτόνητους ρασοφόρος.
Κάθε αναφορά σε Ιερούς Κανόνες, που απαγορεύουν σε ορθοδόξους να κοινωνούν με σχισματικούς και ακοινώνητους, όπως ο Β΄ Αντιοχείας ή, υπόμνηση στον λόγο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, (ήμαρτον άγιε, δεν είναι όσοι απαντούν στο ίδιο όνομα ίδιοι) πως: «…το την Εκκλησίαν σχίσαι ουκ έλαττόν εστι κακόν» της αιρέσεως, δεν έχουν νόημα στην περίπτωση του επισκόπου Ρεντίνης Ιωάννη.

Ο χαρτοπόλεμος συνεχίζεται! --Παρουσιάζουν πληθώρα Κανόνων για τους ...άλλους, αλλά στην πράξη οι ίδιοι δεν τους εφαρμόζουν ή λένε πως είναι προαιρετικοί!

 Oὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι. Ο του κανόνος τοις ακοινωνήτοις κοινωνών, και τούτον ακοινώνητον είναι.

 

Οι Ι. Κανόνες της Εκκλησίας, με οικουμενικό κύρος, που αναφέρονται στην απαγόρευση συμπροσευχής με αιρετικούς και σχισματικούς είναι: 

1.       Κανών Ι΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω»

2.       Κανών ΙΑ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις καθηρημένω, κληρικός ων, κληρικώ συνεύξηται, καθαιρείσθω και αυτός».

3.      Κανών ΜΕ΄ των Αγ. Αποστόλων: «Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως Κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω».

4.       Κανών ΞE΄ των Αγ. Αποστόλων: «Ει τις Κληρικός, ή Λαϊκός εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω».

Οι Πρωτειομανείς και αφερέγγυοι απαντούν σε δύσκολες ερωτήσεις;

ΑΠΟΡΙΑ — ΕΡΩΤΗΣΗ

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ἔλαβε μέρος μία ἡμερίδα στὴν Θεσσαλονίκη ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς ὁμάδας τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση ποὺ τόνισε τὴν τραγικότητα τοῦ σχίσματος τῆς Οὐκρανίας καὶ τὶς ὀλέθριες συνέπειες ποὺ θὰ εἶχε ἡ ἀναγνώριση τοῦ ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Τὴν ἡμερίδα αὐτὴ πρόβαλαν τὰ φιλοζησικα ἱστολόγια, ὑποστηρικτὲς καὶ αὐτὰ τῆς οἰκονομίας, ἀφοῦ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ μιλοῦν καὶ νὰ σχολιάζουν, ἀλλὰ παράλληλα νὰ μὴν ἀποτειχίζονται, λέγοντας φανφαρωδῶς, ὅπως καὶ μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅτι ἡ ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν ἀποτελεῖ κόκκινη γραμμή.

Τώρα ποὺ οἱ σχισματικοὶ ἀναγνωρίζονται ἀπὸ τοὺς ἕλληνες Ἱεράρχες καὶ τὶς ἁγιορείτικες μονές, τί θὰ γίνει μὲ τὴν περιβόητη κόκκινη γραμμή; Θὰ καταλήξει καὶ αὐτὴ σὰν τὴν κόκκινη γραμμὴ τοῦ Κολυμπαριου, ποὺ παραβιάσθηκε ἄνευ ἀντιδράσεων στὸν κάλαθο τῶν δημαγωγικῶν ρήσεων;

Τί θὰ γίνει τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνητω...»; Θὰ ξανααναιρεθεῖ καὶ ξαναθυσιαστεῖ στὸν βωμὸ τῶν ἰδίων συμφερόντων;

Τί θὰ γίνει μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων; Θὰ περιορισθεῖ καὶ αὐτὴ μόνο ὡς θέμα ἐπιστημονικῶν διαλέξεων πρὸς ἀνθρώπινη τέρψη καὶ δόξα, ἄνευ ὅμως μιμήσεως, τουτέστιν ἄνευ τῆς ἀνάλογης πρὸς τοὺς Ἁγίους τιμῆς;

Τί θὰ γίνει μὲ τὴν ὁμολογία; Θὰ παραμείνει μόνο ὡς ἑκάστοτε ἄρθρο ἐντυπωσιασμοῦ καὶ κέρδους ἀγωνιστικῶν δαφνῶν ἄνευ κόστους;

Τί θὰ γίνει μὲ τὴν προσευχή; Θὰ παραμείνει ὡς λόγος ἄνευ ἔργων, ἀφήνοντάς τα ὅλα στὸν Θεό, προφυλάσσοντας καὶ ἀθωώνοντας παράλληλα τὸν ἄνθρωπο;

                   Εἴδωμεν!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

"Πατέρα δεν έχω εχθρό... άρα δεν μπορώ να γίνω Άγιος..."!

Είναι γνωστή σε κάποιους, η ιστορία  του πατρός Virgil Georgiou ιερέως Μολδαβικής καταγωγής.

Γράφει στο ημερολόγιό του ότι 15 ετών παραπονέθηκε στον πατέρα του ιερέα γιατί έχει το όνομα Βιργίλιος, χωρίς να υπάρχει προστάτης Άγιός του.
Ο πατέρας του εξήγησε ότι ο Βιργίλιος ήταν σπουδαίος ποιητής 
και εάν ήθελε μπορούσε να γίνει ο ίδιος Άγιος ώστε οι επόμενες γενιές 
να έχουν Άγιο Βιργίλιο.

Εκείνος με χαρά πάει στο δωμάτιο του, έχοντας στόχο ζωής την Αγιότητα. 
Το βράδυ όμως δε μπορεί να κοιμηθεί από την αγωνία να μάθει πώς γίνεται κάποιος Άγιος.
Ξυπνά τον πατέρα του και τον ρωτά. 
Εκείνος μάλλον βιαστικά του απαντά:
"Να αγαπάς τους εχθρούς σου".
Φεύγει πάλι για το κρεβάτι του αλλά μετά από λίγο τον επισκέπτεται 
ο πατέρας του γιατί ακούει αναφιλητά. 
Τι έχεις παιδί μου; 
Πατέρα δεν έχω εχθρό... άρα δεν μπορώ να γίνω Άγιος...
Και ο πατέρας απαντά:
Είσαι ακόμα μικρός... κάποιος εχθρός θα εμφανιστεί στην ζωή σου...

Δὲν περνάει πολὺς καιρὸς καί μπροστά στά μάτια του δολοφονοῦν τον πατέρα του, ἐνῶ αὐτός εἶναι μικρό παιδί!

Πέρασαν τά χρόνια. Τα φέρνει έτσι όντως η ζωή και στα 60 του χρόνια ανακαλύπτει 
ποιός είναι ο δολοφόνος του πατέρα του.
Και τότε το  θυμήθηκε τή σκηνή τῆς δολοφονίας καί πάλευε μέσα του, τήν δύσκολη πάλη νά συχωρέσει!

Να η ευκαιρία.. 
Να τον συγχωρέσει για να βαδίσει τα πρώτα σκαλιά της αγιότητας. 

Εάν όλα τα παραπάνω μοιάζουν ως παραμύθι, δεν είναι.

Μάλλον σαν παραμύθι μοιάζει η δική μας προοπτική να βρούμε τη δύναμη
να συγχωρούμε φίλους και εχθρούς...

(Π. Ιωάννης)

Πηγή

Πώς θα ξεχωρίσουμε την «κατά Θεόν» λύπη από τη λύπη που προκαλεί ο διάβολος

 και η οποία μας οδηγεί στο θάνατο;

Aββάς Κασσιανός

…Η «κατά Θεόν» λύπη κάνει τον άνθρωπο υπάκουο, ευγενή, ταπεινό, πράο, γεμάτο γλυκύτητα και υπομονή.

Γιατί αυτή η λύπη γεννιέται από την αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό και εκφράζεται αβίαστα -εξαιτίας του πόθου που τρέφει ο άνθρωπος για την πνευματική του ολοκλήρωση- με την όλη σωματική άσκηση και τη συντριβή του πνεύματος. Ο άνθρωπος που τρέφει αυτή τη λύπη είναι ιλαρός και ευπροσήγορος. Και επειδή ελπίζει στην πνευματική του τελείωση και στην απολαβή των μελλοντικών αγαθών, διατηρεί πάντοτε την ευγένειά του και τη μακροθυμία του, μετέχοντας έτσι σε όλους τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, όπως τους απαριθμεί ο Απόστολος που λέει: