«Αξιοκατηγόρητοι όσοι δεν μιλούν, επειδὴ φοβούνται το πλήθος των ακολάστων».

 Ελπιδοφόρου Αρχιερατικά Έπη (Β΄)

Γεώργιος Κ. Τζανάκης (Ἀκρωτήρι Χανίων)

   

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος σὲ κήρυγμά του (βλέπε: Ελπιδοφόρου Αρχιερατικά Έπη Α΄) ἐξηγώντας τὸ Ἀποστολικό: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέρα νουθεσίαν παραιτοῦ» εἶπε: 

            Ποιός εἶναι ὁ αἱρετικὸς ἄνθρωπος αὐτός; Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε «οἱ ἄλλες ἐκκλησίες;» ὅσοι  δὲν εἶναι ὀρθόδοξοι; Αὐτοὶ εἶναι οἱ αἱρετικοὶ ποὺ λέει ἐδῶ ὁ ἀπόστολος; Ὄχι. Αἱρετικὸς εἶναι ὁ καυγατζῆς. Αὐτὸς ποὺ κάνει διχασμούς. Αὐτὸς ποὺ φέρνει διχόνοιες. Αὐτὸς ποὺ φέρνει μίση.

Τὸ ἀποστολικὸ χωρίον εἶναι ἀπὸ τὴν πρὸς Τίτον ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου (Τίτ. γ΄ 9-11): «μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος».

 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅσον ἀφορᾶ τὶς γενεαλογίες -οἱ ὁποῖες εἶναι ἀνόητες, μάταιες καὶ ἀνωφελεῖς- τὶς ἀναφέρει στοὺς Ἰουδαίους. Αὐτοὶ παραποιοῦντες καὶ παραχαράσσοντες ἀκόμη καὶ τὸν νόμο ἔβρισκαν πολὺ σημαντικὸ γεγονὸς τὴν καταγωγὴ τῶν προγόνων τους καὶ φιλονεικοῦσαν στηριζόμενοι σ᾿ αὐτό. Τὶς ἔρεις ὅμως τὶς ἀναφέρει στοὺς αἱρετικούς. Γιατί;

Ο ένθεος ζήλος του Προφήτη Ηλία και ο σημερινός ο "ου κατ' επίγνωσιν ζήλος" των Χριστιανών!

Τέτοιος είναι και ο ζήλος των Γ.Ο.Χ.

Ὁμιλία π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

«Τι τοίνυν εστί βεβαίωσις Ευαγγελίου;»

Ι. Χρυσόστομος – Λόγος στο Ναό Αγίας Αναστασίας – P.G. 63

Toῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Ζούμε σε εποχή κοντόφθαλμης και συρρικνωμένης εκκλησιολογικής συνείδησης του πληρώματος της Εκκλησίας.

Το ερώτημα του Ι. Χρυσοστόμου ή, καλύτερα, η απάντησή του, είναι κεφαλαιώδης στον διαχρονικό εκκλησιολογικό – θεολογικό χώρο της Εκκλησίας και χρήσιμη για σφυρηλάτηση αγωνιστικής συνείδησης. Η ερμηνευτική έμφαση που δίνει ο Ι. Πατήρ στις λέξεις (φράση) «βεβαιώσει του Ευαγγελίου», δεν είναι ούτε τυχαία ούτε ανεξήγητη, αφού και οι δυο λέξεις ανταποκρίνονται σε θεμελιώδη εκκλησιολογικά – θεολογικά μεγέθη.

Οι δυο αυτές λέξεις είναι αλληλένδετες στο χωρίο (Φιλιππ. 1,7). Στο χωρίο αυτό διαβάζουμε: «Καθώς εστί δίκαιον εμοί τούτο φρονείν υπέρ πάντων υμών δια το έχειν με εν τη καρδία υμάς, εν τε τοις δεσμοίς μου και εν τη απολογία και βεβαιώσει του ευαγγελίου συγκοινωνούς μου της χάριτος πάντας υμάς όντας».

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ προπαγανδιστικό ΑΡΘΡΟ του π. Θ. Ζήση

Τὸ σχίσμα τῆς Οὐκρανίας ὡς νέα κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, γιὰ ὅσους δὲν θέλουν νὰ ἀντιδράσουν ἁγιοπατερικα!

π. Θεόδωρος Ζήσης:  Την κακή συμφωνία της Κρήτης, διέλυσε η καλή διαφωνία για την Ουκρανία

Σχόλιο Π.Π.":

   Εἶναι ἀλήθεια ὅτι «τὸ ψευδοαυτοκέφαλο τῆς Οὐκρανίας» περιέπλεξε τὰ χρονίζοντα προβλήματα πίστεως καὶ πρόσθεσε ἄλλο ἕνα πρόβλημα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου. Ἡ ἐκτίμηση τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση ὅτι τὸ Οὐκρανικὸ «ἐπέφερε ἀσυννενοησία, σύγχυση γλωσσῶν, μεταξὺ τῶν ἡγετῶν τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» (ἐδῶ),  ἐλέγχεται ὡς μὴ ἀνταποκρινομένη στὰ πράγματα. Περισσότερο μοιάζει ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ μὲ ἐγκατάλειψη Θεοῦ. Δὲν φαίνεται νὰ εὐσταθοῦν οἱ ἐκτιμήσεις τοῦ π. Θ. Ζήση ὅτι, ἂν δὲν προέκυπτε τὸ Οὐκρανικὸ πρόβλημα, «ὁ πύργος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θὰ προχωροῦσε πιὸ γρήγορα», ἀφοῦ τότε «μονοιασμένες καὶ ὁμονοοῦσες ὅλες οἱ τοπικες ἐκκλησίες βοηθοῦσαν τὸν ἀρχιτέκτονα πατριάρχη Βαρθολομαῖο στὴν οἰκοδόμησή του»! Κι αὐτὸ δὲν θα συνέβαινε διότι:

1. Οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες πολὺ πρὶν προκύψει τὸ Οὐκρανικό, δὲν ἦσαν οὔτε «μονοιασμένες», οὔτε «ὁμονοοῦσες», καὶ ἄρα δὲν ἦταν τὸ Οὐκρανικὸ ποὺ ἐμπόδιζε τὴν ὁμόνοια. Ἡ ἐκ τοῦ Οὐκρανικοῦ σχίσματος διάσταση ποὺ κατὰ τὴν ἐκτίμηση τοῦ π. Θεοδώρου «μᾶλλον θὰ ἐπεκταθεῖ», μπορεῖ νὰ «διακόπτει τὴν οἰκουμενιστικὴ συνεργασία καὶ συμπόρευση» μεταξύ τους, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴν κατὰ μόνας πορεία  πρὸς τὸν Οἰκουμενισμό.

Ἔχουμε κατὰ καιροὺς καταδείξει ὅτι εἶναι ψεύτικες οἱ ἐλπίδες τῶν δυνητιστῶν πατέρων τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ὅσων συνεργάζονται μαζί τους, γιὰ ἀνάληψη πρωταγωνιστικοῦ ρόλου-πρωτοβουλίας ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μόσχας, γιὰ τὴν ἔξοδο τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῆς αἱρετικῆς πορείας ποὺ βαδίζει. Διότι ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ ὑπέγραψε -μερικὲς ἔστω- προσυμφωνημένες αἱρετικὲς προτάσεις ποὺ τελικὰ ὑπογράφτηκαν στὴν Κρήτη, καὶ ἡ ἀπουσία της ἐκ τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» ὀφειλόταν σὲ ἄλλους λόγους. Διότι οἱ ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς, ἀκόμα καὶ ὁ Οὐκρανίας Ὀνούφριος, συνεργάζονται, ἢ συμπροσεύχονται, ἢ καὶ κοινωνοῦν μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό.

Ὡς μία ἀπόδειξη εἶναι τὸ ἄρθρο τοῦ ρώσου θεολόγου καὶ 

Η σχολική θεολογική διδασκαλία και η αλλαγή της συμπεριφοράς των μαθητών

  Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

 «Δεν έχει ανάγκη η σχολική χριστιανική θεολογική διδασκαλία από τα ηθικοκοινωνικά διδάγματα των θρησκειών, όπως αυτά με αυταρχισμό επιβλήθηκαν να διδάσκονται στα παιδιά από το 2016 και εντεύθεν».

Το θέμα αυτό συνδυάζεται και με το γενικότερο ενδιαφέρον, που υπάρχει στο σχολείο, σχετικά με την επίδραση που ασκεί η σχολική μάθηση τόσο στις γνωστικές δομές όσο και στην αλλαγή της συμπεριφοράς των μαθητών στο πλαίσιο της σχολικής της μικροκοινωνίας, αλλά, κυρίως, της μετασχολικής μακροκοινωνίας στην οποία εισέρχονται.

Η επιρροή, όμως, που δέχονται οι μαθητές από τις θεολογικές γνώσεις, ενδιαφέρει γενικότερα και τον χώρο της Εκκλησίας, διότι και αυτή προσφέρει παρόμοιο διδακτικό έργο στους κόλπους της.