«ΘΕΟΣ ΕΓΓΙΖΩΝ ΕΓΩ ΕΙΜΙ» [Ιερεμ.23,23]

 Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Ζ΄ Λουκά

 [εκφωνήθηκε στην Ι. Μ. Κομνηνείου Λαρίσης στις 9-11-1986]

      Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου, μας διηγείται πώς ο Κύριος ανέστησε την θυγατέρα του Ιαείρου. Ενώ όμως ο Κύριος πήγαινε προς το σπίτι του Ιαείρου, συνέβη ένα άλλο θαυμαστό περιστατικό, που ήταν η θεραπεία μιας αιμορροούσης γυναικός.

      Η γυναίκα αυτή ήταν άρρωστη από δώδεκα χρόνια· και ξόδεψε όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς όμως θεραπεία. Και τώρα έρχεται και εγγίζει το κράσπεδο του ιματίου του Κυρίου μας, σε μια στιγμή που ο όχλος που Τον συνόδευε, κυριολεκτικά Τον συνέθλιβε. Και τότε ο Κύριος σταμάτησε και είπε: «Τίς ὁ ἁψάμενός μου;». «Ποιος είναι εκείνος ο οποίος με άγγιξε;» Και στη διαμαρτυρία των μαθητών ότι : «Κύριε, ο όχλος εδώ σε συνθλίβει, σε συμπνίγει, σε συνέχει· ερωτάς ποιος είναι εκείνος που σε άγγιξε;».Και ο Κύριος επέμενε: «ἥψατό μού τις (:Κάποιος με άγγιξε)· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ». «Γιατί εγώ», λέγει, «κατάλαβα γνωρίζω από μένα έφυγε κάποια δύναμις».

    Αυτά τα λόγια του Κυρίου μας, αγαπητοί μου, δίδουν μία ωραιότατη εικόνα του πώς ο άνθρωπος εγγίζει τον Θεό και πώς ο Θεός εγγίζει τον άνθρωπο, για να του δώσει τα αγαθά Του. Είναι δηλαδή ένα αμοιβαίο άγγιγμα. Πράγματι, είναι δυνατόν ο Θεός να εγγίζει τα δημιουργήματά Του και τον άνθρωπο; Είναι αυτό δυνατόν; Δηλαδή ο άπειρος Θεός, το τέλειο Πνεύμα, είναι δυνατό να εγγίζει τα δημιουργήματά Του; Και τον βρωμερό άνθρωπο;

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

     «Ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ (:θα σας πω πράγματα που ίσως σας φανούν απίστευτα. Αλλά ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ευλογημένος στους αιώνες, γνωρίζει ότι δεν λέω ψέματα. Στη Δαμασκό ο διοικητής που είχε διορισθεί από τον βασιλιά Αρέτα, φρουρούσε την πόλη των Δαμασκηνών, επειδή ήθελε να με συλλάβει. Κι από κάποιο παράθυρο με κατέβασαν κάτω μέσα σε δικτυωτό καλάθι, μέσα από κάποιο άνοιγμα του τείχους της πόλεως, και ξέφυγα από τα χέρια του)» [Β΄Κορ. 11,31-33].

    Γιατί άραγε εδώ δίνει διαβεβαίωση και πιστοποιεί ενώ σε κανένα από τα προηγούμενα δεν το έκανε αυτό; Διότι ίσως αυτό ήταν παλαιότερο και περισσότερο άγνωστο· ενώ εκείνα ήταν γνωστά και σε αυτούς, δηλαδή η μέριμνα των εκκλησιών και όλα τα άλλα. Κοίταξε λοιπόν πόσο μεγάλος ήταν ο πόλεμος, αφού γι΄ αυτόν και μόνο φρουρούσε την πόλη. Και όταν λέω πόλεμο, εννοώ τον ζήλο του Παύλου· διότι εάν δεν κινείτο ισχυρός ο πόλεμος εναντίον του, δεν θα προκαλούσε τόση μανία στον εθνάρχη. Αυτά είναι γνωρίσματα ψυχής αποστολικής, το να πάσχει τόσα και να μην κλονίζεται καθόλου, αλλά να υπομένει με γενναιότητα τα όσα πέφτουν επάνω του, και να μην υποχωρεί στους κινδύνους, ούτε να λιποτακτεί.

Ο άγιος Δημήτριος, ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης

 – Θαύματα προστασίας της πόλης του

Ἐδῶ καί 1700 χρόνια, ὁ ἅγιος Δημήτριος παρέχει μέ μύριους θαυμαστούς τρόπους τήν προστασία του στήν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τή Θεσσαλονίκη, τῆς ὁποίας εἶναι καί πολιοῦχος.

Σώζει την πόλη από την πείνα
● Σέ ἐποχή μεγάλης πείνας, ὅταν οἱ Θεσσαλονικεῖς κινδύνευαν νά πεθάνουν ἀπό τήν ἀσιτία, ὁ ἅγιος Δημήτριος ἐμφανίστηκε τή νύκτα σʼ ἕναν καπετάνιο ἐμπορικοῦ πλοίου καί τοῦ παρήγγειλε τό σιτάρι πού σχεδίαζε νά μεταφέρει στήν Εὐρώπη νά τό πάει στή Θεσσαλονίκη ὅπου ὑπῆρχε μεγάλη ἔλλειψη. Τοῦ ἔδωσε μάλιστα ὡς προκαταβολή τρία φλουριά, ἐνῶ τόν βεβαίωσε ὅτι ἐκεῖ θά ἔπαιρ νε καί τό ὑπόλοιπο τῆς ἀ ξίας του. Πράγματι, ὅταν τό πλοῖο ἔφτασε στό λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης, ἔκπληκτοι οἱ κάτοικοι γιά τό ἀπρόσμενο δῶρο, ἔτρεξαν νά ἀγοράσουν σιτάρι. Τότε ὁ πλοίαρχος τούς διηγήθηκε τό θαῦμα κι ὅλοι δόξασαν τόν Θεό κι εὐχαρίστησαν τόν ἅγιο Δημήτριο γιά τή σωτήρια παρέμβασή του.

«Ει τέκνα του Αβραάμ ήτε, τα έργα του Αβραάμ εποιείτε»

 (Κατά Ιωάννη – Κεφ. 8,39)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

 (Μὲ ἀναφορὰ στὶς προαγγελθεῖσες ἁγιοποιήσεις)

Διάβασα, κάποτε, ένα στοιχείο κοσμικού προσανατολισμού, ως σοφά λόγια: «Αν δεν γνωρίζεις τα δένδρα, μπορεί να χάσεις τον δρόμο σου στο δάσος. Μα, αν δεν γνωρίζεις την ιστορία, μπορεί να χάσεις τον δρόμο σου στη ζωή».

Στην Εκκλησία, όμως, η ποιμαντική καθοδήγηση δεν χρειάζεται μόνο ιστορία. Απαιτεί πνευματικά (ανεπτυγμένα) πρόσωπα, που βίωσαν με αγιότητα την αλήθεια του Χριστού και με θάρρος – ευθύτητα διατύπωσαν την ορθότητά της.

Η παρέμβαση των αγίων αλλάζει συνεχώς τον καθημερινό (βιωτικό) χάρτη της ζωής.

Ο Αγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων, γράφει σχετικά:

«Άλλου φωτίζει (το Άγιο Πνεύμα) την ψυχήν εν προφητεία, άλλου δε δίδωσι δύναμιν απελάσαι δαίμονας, άλλου δε δίδωσιν ερμηνεύσαι τας θείας Γραφάς· άλλου την σωφροσύνην ενισχύει, άλλον διδάσκει τα περί ελεημοσύνης, άλλον διδάσκειν νηστεύειν και ασκείν, άλλον διδάσκει καταφρονείν των του σώματος πραγμάτων, άλλον ετοιμάζει προς μαρτύριον· άλλο εν άλλοις, αυτό δε ουκ άλλο εαυτού» (Ιστ΄ Κατήχησις).