Ψηλαφούμε την ιστορία και την κατάπτωση των Επισκόπων

Στὴν ἀνταπάντησή του, ὁ κ. Ἄνδραλης, σὲ πρόσφατο κείμενο, χαρακτηρίζει τὸν π. Θεόδωρο Ζήση «θεολογικὸ γίγαντα τῶν ἡμερῶν μας». Ἔτσι μοῦ δίνετε ἡ εὐκαιρία, ἐπειδὴ ὁ δικός μου λόγος δὲν τὸν ἔπεισε, νὰ χρησιμοποιήσω ἕνα ἐκτεταμένο ἀπόσπασμα ἀπὸ μιὰ θαυμάσια καὶ ἱστορικὴ ὁμιλία τοῦ π. Θεοδώρου, ἡ ὁποία ἔγινε στὸ Βόλο, ἀπομαγνητοφωνήθηκε πρόσφατα, τὴν ἔχουμε στὰ χέρια μας καὶ θὰ ἀναρτηθεῖ συντόμως στὸ ἱστολόγιο «Πατερικὴ Παράδοση».

Ἰσχυρίστηκε, ὁ κ. Ἄνδραλης, ὅτι «ὁ π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, τελικὰ δὲν ἀποτειχίσθηκε σὲ μιὰ περίοδο ποὺ φάνταζε πιὸ ἐπικίνδυνη ἀπὸ ὅτι ἡ σημερινὴ στὰ ζητήματα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καθὼς ὁ Ἀθηναγόρας εἶχε ξεφύγει ἐντελῶς».

Ἀπάντησα ὅτι «ἡ περίοδος τοῦ Ἀθηναγόρα οὔτε φάνταζε, οὔτε ἦταν πιὸ ἐπικίνδυνη ἀπὸ τὴν σημερινή. Γιατί, παρότι ἦσαν τολμηρὰ τὰ βήματα τοῦ Ἀθηναγόρα, ὑπῆρχε τότε ἀντίδραση, ποὺ φρέναρε τὴν ἐπέκταση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιατὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶχε διαβρώσει ἀκόμα τὰ ὀρθόδοξα αἰσθητήρια, ὅπως σήμερα. Ἐπειδή, ὅμως ἡ ἀντίδραση ἔμεινε στὸ προαιρετικό–δυνητικὸ» τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, (ἐνῶ ἀντίθετα  οἱ Ἅγιοι ἀπομακρύνοντο ἄμεσα ἢ συντομότατα ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς) «ἡ παναίρεση προχώρησε με γεωμετρική πρόοδο». Καὶ ἀνέφερα κάποια παραδείγματα.

Καὶ πάλι δὲν πείστηκε καὶ ἀνταπάντησε: «Γνωρίζετε καλύτερα ἀπὸ ἐμένα ὅτι στὴν Ἀθηναγόρειο ἐποχὴ δὲν ἦταν τόσο ρόδινα τὰ πράγματα. Οὔτε ἦταν μόνο ὁ Ἀθηναγόρας οἰκουμενιστής, ἀλλὰ κάμποσοι Πατριαρχικοί, ὅπως ὁ Μελίτων, ὁ Ἰάκωβος κλπ. ...Καὶ ἐπειδὴ ἀναφέρατε καὶ τὸν “ὀνοματοκρυπτισμὸ” ποὺ ἐπικαλεῖται ὁ θεολογικὸς γίγαντας τῶν ἡμερῶν μας π. Θεόδωρος Ζήσης...».

Ἂς παρακολουθήσουμε, λοιπόν, τὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ π. Θεοδώρου, στὴν ὁποία, δυστυχῶς, τὰ γεγονότα ποὺ ἀναφέρει δείχνουν ὅτι, εἶναι ἀστεῖο νὰ συγκρίνουμε τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀθηναγορα μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Περγάμου κ. Ζηζιούλα.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς στὶς μέρες μας ἔχει καταλύσει τὰ πάντα, ἕνεκα τῆς καταργήσεως τῆς διαχρονικῆς ποιμαντικῆς τακτικῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ ἦταν, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (ἔστω κι ἂν δὲν εἶχαν καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο). Σὲ σύγκριση μὲ τὴν ἐποχή μας, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι πράγματι ἦσαν «ρόδινα τὰ πράγματα» τότε, τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀθηναγόρα, καὶ δὲν θὰ διορθωθοῦν, ἀλλὰ θὰ ὁδηγοῦνται στὸ χειρότερο, ὅπως φαίνεται ὁλοζώντανα ἀπὸ τὴν ἕως τώρα πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἀπὸ τὴν ἕως τώρα μηδενικὴ ἀντίδραση τῶν Ἐπισκόπων, ποὺ κάποιοι μᾶς τοὺς παρουσιάζουν ὡς ἀντι-οικουμενιστές, ἐνῶ κοινωνοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, τοὺς ἐγκωμιάζουν πρὸς βλάβην καὶ ἀπώλειαν τῶν ἀγνοούντων πιστῶν. Γιὰ τοὺς ἤδη Οἰκουμενιστές, δὲν γίνεται κἂν λόγος.

Εἶπε, λοιπόν, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁμιλῶν στὸν Βόλο τὸ 2007:

1) Αἰχμάλωτες του Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Παπισμοῦ ὅλες σχεδὸν οἱ τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Ψηλαφοῦμε πλέον τὴν ἱστορία. Τὴν διαβάζουμε καὶ τὴν ξέρουμε. Καὶ τὰ βήματα ὅλων εἶναι ἐμφανῆ. Εἶναι συγκλονιστικὴ στὴν τραγικότητά της ἡ ἐκτίμηση καὶ ἡ ἔγκληση τοῦ ἀειμνήστου γέροντος Ἐπιφάνιου Θεοδωροπούλου σὲ ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ποὺ ἔστειλε τὸ 1965.

«Παναγιώτατε: Μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθεῖ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθεῖ εἴς τινα ἔρημον νησῖδα τοῦ πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθεῖ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθεῖ ἔστω καὶ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: “Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς πίστεως”.

Οὐδεὶς Ὀρθόδοξος εὔχεται τὴν μετακίνησιν ἢ τὸν θάνατον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς θὰ θυσιάσῃ χάριν αὐτοῦ ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραίαν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀγωνίσασθε ὑπὲρ αὐτοῦ πάσῃ δυνάμει. Ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος ἔχει ἀξίαν καὶ χρησιμότητα μόνον καὶ μόνον ὅταν ἐκπέμπῃ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς τὸ γλυκὺ καὶ ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. Οἱ φάροι εἶναι χρήσιμοι ἐὰν καὶ ἐφόσον φωτίζωσι τοὺς ναυτιλλομένους, ἵνα ἀποφεύγωσι τοὺς σκοπέλους. Ὅταν τὸ φῶς αὐτῶν σβεσθῆ, τότε δὲν εἶναι μόνον ἄχρηστοι ἀλλὰ καὶ ἐπιβλαβεῖς, διότι μεταβάλλονται καὶ αὐτοὶ εἰς σκοπέλους».

Δέστε γλῶσσα. Κανεὶς δὲν μιλᾶ τώρα ἔτσι. Ἂν τολμήσει νὰ μιλήσει κανεὶς ἀπό μᾶς, τὴν ἄλλη μέρα στὰ ἐπισκοπικὰ δικαστήρια.

«Παναγιώτατε, προχωρήσατε ἤδη πολύ. Ἡ ὑπομονὴ χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται. Διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου ὀπισθοχωρήσατε! Μὴ θέλετε νὰ δημιουργήσετε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σχίσματα καὶ διαιρέσεις».

Ὁ Ἀθηναγόρας, ὄχι μόνο δὲν ὀπισθοχώρησε, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς καὶ οἱ διάδοχοί του προχώρησαν καὶ προχωροῦν, ὅπως διαρκῶς τὸ ἐπισημαίνουμε καὶ ὅπως τὸ εἴδαμε ὅλοι κατὰ τὴν κατὰ τὴν τελευταία συνάντηση Πατριάρχου καὶ Πάπα στὸ Φανάρι στὶς 30 Νοεμβρίου τοῦ 2006. Ἡ πρωτόθρονη Ἐκκλησία ἔχει πλέον ἁλωθεῖ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ ὡς πρώτη, ἐπηρεάζει καὶ τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες. Ὅλη αὐτὴ ἡ τραγικὴ ἱστορία τῆς ἀποστασίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διαζωγραφήθηκε στὸ μεγάλο σχετικὸ Συνέδριο ποὺ κάναμε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2004.

Στὶς περισσότερες ἐκκλησίες, οἱ οἰκουμενιστικὲς ἡγεσίες ἐλέγχουν πλήρως τὴν κατάσταση καὶ μὲ ἀπειλές, διώξεις καὶ ἀφορισμοὺς καταπνίγουν καὶ φιμώνουν τὶς ὀρθόδοξες φωνές.

Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια, εἶχε ἀρχίσει νὰ ἀνατέλλει κάποια ἐλπίδα γιὰ ἔξοδο καὶ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας μὲ ἕνα πολὺ ἰσχυρὸ Ὑπόμνημα ποὺ ὑπέβαλε ὁ μητροπολίτης τοῦ Κοσσυφοπεδίου σεβασμιώτατος κ. Ἀρτέμιος, Ἐθνάρχης τώρα τοῦ βομβαρδισμένου Κοσσυφοπεδίου καὶ κατεστραμμένου ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ τῇ ὑποστηρίξει τοῦ Πάπα, πιστὸς μαθητὴς καὶ γνήσιος τοῦ μεγάλου καὶ ὁσίου γέροντος Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἀποφάσισε τὴν μὴ συμμετοχή, τὴν ἀποχώρηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε. Δυστυχῶς, προτιμήθηκε ἡ δουλεία καὶ ἡ αἰχμαλωσία.

Ὁ δεύτερος σημαντικὸς λόγος ποὺ καθιστᾶ τὴν κατάσταση πολὺ πιὸ σοβαρά, ἐπικίνδυνη, εἶναι ἡ ἀλλαγὴ πορείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ἄνοδος στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο τοῦ Χριστοδούλου τὸ 1998. Τὰ πράγματα τώρα δυσκολεύουν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία σοβαρὰ καὶ ἐπικίνδυνα. Μέχρι τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἦταν αὐστηρὰ παραδοσιακή, ὀρθόδοξη, ἀντιπαπικὴ καὶ ἀντιοικουμενιστική. Γιὰ νὰ φανεῖ, πῶς ἦταν καὶ πῶς κατήντησε σήμερα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, θὰ παρουσιάσω ἐνδεικτικὰ μερικὰ στοιχεῖα.

Ὅταν ὁ Ἀθηναγόρας ἀποφάσισε νὰ προτείνει τὴν ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων ἀποστολὴ παρατηρητῶν στὴν Β' Βατικάνειο σύνοδο, μετὰ ἀπὸ σχετικὴ πρόσκληση τοῦ Βατικανοῦ, καὶ συνεκάλεσε τὸ 1963 Πανορθόδοξη Σύσκεψη στὴ Ρόδο, δέχθηκε τὴν ἄμεση ἀντίδραση καὶ ἀντίθεση τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β' καὶ ὁλόκληρης τῆς Ἱεραρχίας, θεωρούντων ἀδιανόητη ἀκόμη καὶ αὐτὴν τὴν παρουσία παρατηρητῶν, ἀφοῦ ἡ Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, διὰ τῶν κανόνων, ἀπαγορεύουν κάθε ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἀδίστακτα χαρακτηρίζει τοὺς παπικοὺς ὡς αἱρετικοὺς καὶ διαβεβαιώνει ὅτι ἔχει σύμφωνη τὴ γνώμη τῆς ἱεραρχίας καὶ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ὑπῆρχε σχεδὸν ἱεράρχης, πρὶν ἀπὸ ἐλάχιστες δεκαετίες στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποὺ νὰ διστάζει νὰ χαρακτηρίσει τὸν Παπισμὸ ὡς αἵρεση.

Θὰ μνημονεύσουμε ἀκόμη τοὺς τρεῖς θαρραλέους ὁμολογητὰς Ἀρχιερεῖς, ποὺ διέκοψαν τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου τὸ 1970. Τὸν Φλωρίνης Αὐγουστῖνο, τὸν Παραμυθίας Παῦλο καὶ τὸν Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιο. Θὰ δεῖτε τώρα, τί ἐξέλιξη ὑπάρχει γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ἂν ὁ Παπισμός, ἂν τὸ  filioque εἶναι αἵρεση· στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὰ ἀνατρέπουμε ὅλα.

Ἦταν τόσο συμπαγὴς καὶ στέρεη ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, σχεδὸν ὅλων τῶν Ἐπισκόπων της ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὥστε, ὅταν ἁγιορειτικὴ συνοδεία, ἀποφασίσασα νὰ διακόψει τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἐζήτησε τὴν γνώμην τοῦ γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ καταφύγουν στὸ Μνημόσυνο Παλαιοημερολογίτου Ἀρχιερέως, ἀφοῦ καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀκολουθεῖ τὸν Ἀθηναγόρα, ἐκεῖνος ἀπάντησε τὸ 1969:

«Εἶναι ἐσχάτη συκοφαντία, ἀδελφέ μου, τὸ λεγόμενον ὑπό τινων διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὅτι ἀκολουθεῖ τὸν Ἀθηναγόραν. Οὐδαμῶς ὅμως συμφωνεῖ πρὸς τὰ ἀδίστακτα τολμήματα αὐτοῦ. Ἀμφιβάλλω, ἂν ἐν ὁλοκλήρῳ τῇ ἑλλαδικῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπάρχουσι πλείονες τῶν ἕξι ἢ ἑπτὰ φιλαθηναγορικῶν Ἐπισκόπων. Τὸ σῶμα τῆς ἑλλαδικῆς Ἱεραρχίας καὶ γενικότερον ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περιλαμβάνει ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ βράχους Ὀρθοδοξίας».

Τί νὰ ποῦμε, ὅμως, τώρα καὶ τί νὰ λαλήσουμε, γέροντα Ἐπιφάνιε; Ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσουμε νὰ θρηνοῦμε καὶ νὰ περιγράφουμε τὴν ἀθρόα μεταβολὴ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ διστακτικὴ καὶ συγκρατημένη ἀκόλουθο τοῦ Πατριαρχείου, σὲ τολμηρὴ πρωτοπόρο καὶ πρωτεργάτη τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων, ποὺ συναγωνίζονται καὶ ἐνίοτε ξεπερνοῦν τὰ «ἀδίστακτα τολμήματα» τοῦ Φαναρίου; Ὁ Χριστόδουλος κατέρριψε πολλὰ «ρεκὸρ» καὶ ἐπέτυχε πολλὲς πρωτιὲς στὸ οἰκουμενιστικὸ ἀγώνισμα τοῦ γκρεμίσματος τῶν ὁρίων μεταξὺ ἀληθείας καὶ πλάνης, Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως, στὸ ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Πρῶτος ἐτόλμησε καὶ ἔφερε τὸν πάπα στὴν Ἑλλάδα τὸ 2001, νομιμοποιώντας τον ὡς κανονικὸ ἐπίσκοπο Ρώμης. Πρῶτος φιλοξένησε καὶ συνδιοργάνωσε ἐπὶ ὀρθοδόξου ἐδάφους συνέδριο τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου αἱρέσεων καὶ πλανῶν μὲ καταστροφικὲς δηλώσεις τῶν ἐκπροσώπων του ἀρχιερέων. Πιάνει ρῖγος κανένα, ἂν ἀκούσει τί ἐδήλωσαν στὸ Συνέδριο αὐτὸ ἑλλαδικοὶ ἀρχιερεῖς. Πρῶτος ἐκ τῶν ἀρχιεπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπεσκέφθη τὴν ἕδρα τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν στὴ Γενεύη, τιμήθηκε ἐκεῖ καὶ ἐπαινέθηκε. Πρῶτος τέλος, γιὰ νὰ μείνουμε στὶς μεγάλες πρωτιές του, γιατί ὑπάρχουν κι ἄλλες μικρότερες, ἐπεσκέφθη ἐπισήμως ὡς ἀρχιεπίσκοπος τὸν πάπα στὸ Βατικανό.

Τὴν ἴδια φιλοπαπικὴ γραμμὴ ἀκολουθοῦν καὶ ἄλλοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, τῶν λοιπῶν σιωπώντων δυστυχῶς... Εἰς τοὺς λατινόφρονες ἀνήκει καὶ ὁ μητροπολίτης Σύρου, Τήνου Δωρόθεος. Ὁ μητροπολίτης Σύρου πέρυσι τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2006 καὶ φέτος τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2007, κυκλοφόρησε κοινὴ ποιμαντικὴ Ἐγκύκλιο μὲ τὸν Παπικὸ Ἐπίσκοπο τῆς Σύρου. Εἴμαστε ἑνωμένοι, εἴμαστε μία Ἐκκλησία, βγάζουμε κοινὲς Ἐγκυκλίους. Καὶ νὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι ἄλλο, ἐπίσης ἐξοργιστικό. Ὑπάρχει ἕνας καθηγητὴς τῆς Νομικῆς γνωστός, ὁ Κώστας Μπέης. Λέει λοιπόν, ὅτι κάποια φορὰ κάναμε κάποια οἰκουμενικὴ συνάντηση στὴ Σύρο, Παπικοί, Προτεστάντες, μιὰ ὀρθόδοξη χορωδία, μιὰ παπικὴ καὶ στὸ τέλος ὁ Παπικὸς Ἐπίσκοπος βουτοῦσε τὴν ὄστια μέσα στὸν οἶνο, στὸ αἷμα Χριστοῦ, καὶ μᾶς κοινώνησε ὅλους. Κι ἦταν χαρὰ Θεοῦ. Ὑπάρχει κοινὸ ποτήριο ἢ δὲν ὑπάρχει καὶ μᾶς κοροϊδεύουν; Ἔχει γίνει ἤδη ἡ Ἕνωση ἢ δὲν ἔχει γίνει; Ὑπάρχουν καταγγελίες ἀπὸ ἀξιοπίστους μοναχοὺς κληρικοὺς ποῦ ἐπισκέπτονται μητρόπολη Ἰταλίας. Μοῦ τὰ στέλνουνε τώρα καὶ φανερώνονται. (Σ.σ. Καὶ ἔγινε τὸ κοινὸ ποτήριο, γιατί τὸ θέλει τὸ Φανάρι καὶ τὸ ἀνέχονται οἱ Ἐπίσκοποι καὶ κατὰ δεύτερο λόγο οἱ πιστοί. Ἂν δὲν τὸ ἀνεχόταν, ἂν δὲν τὸ προωθοῦσε «διπλωματικά», θὰ εἶχε ἀντιδράσει σ’ αὐτὲς τὶς καταγγελίες. Ὅπως ἐπεμβαίνει σὲ θέματα διοικητικὰ καὶ παπικῶ τῷ τρόπῳ καθαιρεῖ Ἀρχιεπισκόπους ἢ τιμωρεῖ ἄλλους κληρικούς, ἔτσι καὶ στὰ κορυφαῖα αὐτὰ θέματα τῆς Πίστεως θὰ ἐπενέβαινε. Ἀλλὰ τὸ «κοινὸ ποτήριο» εἶναι γεγονός. Ἁπλὰ περιμένουν νὰ «ὡριμάσουν» λίγο ἀκόμα οἱ περιστάσεις. Τὴν ὀρθόδοξη συνείδηση τὴν ὡριμάζουν, τὴν χτυποῦν, ὅπως ὁ ψαρὰς τὸ χταπόδι, γιὰ νὰ τρώγεται καὶ νὰ χωνεύεται, γιατί ὅταν εἶναι γνήσια, εἶναι ἀχώνευτη).

Ἤδη ψηλαφοῦμε τὴν ἱστορία καὶ τὰ βήματα ὅλων εἶναι ἐμφανῆ. Καὶ μοῦ λένε: πάτερ, ὁ πρωτοσύγγελος τοῦ Ἰταλίας, ὁ ὀρθόδοξος, κοινωνεῖ ἀδιακρίτως Παπικοὺς καὶ ὀρθοδόξους, ἐκτὸς τοῦ ὅτι οἱ συμπροσευχὲς στὴν ἐπαρχία του μετὰ τῶν Παπικῶν εἶναι πλέον συνηθισμένο φαινόμενο· ὑπάρχει μάλιστα πληροφορία ὅτι ἐπιτρέπεται καὶ ἡ διακοινωνία, ἡ συμμετοχὴ δηλαδὴ στὸ κοινὸ ποτήριο γιὰ τοὺς ἐκκλησιαζομένους μαθητὲς ἐναλλάξ, σὲ ὀρθόδοξο ἢ σὲ παπικὸ ναό!

 Εἴδατε κ. Ἄνδραλη (ποὺ ὑποστηρίζετε τὶς θέσεις τῶν τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς), ὁ π. Ἐπιφάνιος ἤδη τὴν δεκαετία τοῦ 1960 (ὅταν ἄρχισαν νὰ ἀνησυχοῦν πλέον σοβαρά, κλῆρος καὶ λαός, συνειδητοποιοῦντες ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν ἀποτελοῦσε ἰδιοτροπία τοῦ Ἀθηναγόρα καὶ τῶν περὶ αὐτόν, ἀλλὰ κάτι σοβαρότερο), βλέπει ὅτι θέτουν σὲ δοκιμασία τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν, ἐκεῖνα τὰ πρῶτα νηπιώδη  βήματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Φοβᾶται ὅτι μπορεῖ νὰ προκαλέσουν ἀκόμα καὶ σχίσμα καί, ἔχων πρὸ ὀφθαλμῶν τὸ κατακομμάτιασμα καὶ τὶς διαμάχες τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, φοβᾶται τὶς ἀνεξέλεγκτες ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν καὶ ὁμιλεῖ μὲ σκληρὴ γλῶσσα πρὸς τὸν Ἀθηναγόρα: "Ἡ ὑπομονὴ χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται. Διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου ὀπισθοχωρήσατε! Μὴ θέλετε νὰ δημιουργήσετε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σχίσματα καὶ διαιρέσεις».

Κι ἐσεῖς, μετὰ ἀπὸ μιὰ πενηντάχρονο παρουσία τῆς αἱρέσεως, μεθοδικὰ ἐπεκτεινομένης καὶ σταθερὰ ἀλλοιώνουσας το ὀρθόδοξο αἰσθητήριο κλήρου καὶ λαοῦ, θεωρεῖτε ὅτι τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου τῶν αἱρετιζόντων, ποὺ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀθηναγόρα (στὶς πρῶτες φανερὲς ἐνδείξεις τῆς σοβαρότητος τῆς αἱρέσεως) ἐφαρμόστηκε, εἶναι σήμερα μάταιο καὶ ἀχρείαστο; Ὅτι φτάνουν οἱ ἀλληλοαναιρουμενες φωνὲς τοῦ μητροπολίτη Πειραιῶς νὰ σταματήσει τὸν καλπασμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅταν δὲν τὸν σταμάτησε στὰ πρῶτα του βήματα ἡ μερικὴ Ἀποτείχιση τῶν τριῶν Μητροπολιτῶν καὶ τῶν Πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους;

Εἶναι κουραστικὴ ἡ ἐπανάληψη, ἀλλὰ θὰ ἐπαναλάβουμε τὰ λόγια τοῦ π. Θεόδωρου, μήπως καὶ κάποιοι ξυπνήσουν.

Εἶναι γράφει «συγκλονιστικὴ στὴν τραγικότητά της ἡ ἐκτίμηση καὶ ἡ ἔγκληση τοῦ ἀειμνήστου γέροντος Ἐπιφάνιου...: «Παναγιώτατε, Μυριάκις προτιμότερον καταποντισθεῖ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως θρόνος..., ἢ νὰ ἐπιχειρηθεῖ ἔστω καὶ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς».

Κι ἂν ἦταν τραγικὴ τότε ἡ κατάσταση, σήμερα, ἕνα βῆμα πρὶν τὴν ἐπίσημη ἕνωση, τί εἶναι;

Ἀλλὰ σᾶς χρωστᾶμε μία ἀκόμα ἀπάντηση ἐπὶ τοῦ τελευταίου σας ἄρθρου.

Σημάτης Παναγιώτης