Κι όμως, κάποιοι αρνούνται πεισμόνως να πούνε ΟΧΙ!

 

Γιὰ τὴν ἀντίσταση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ γνωρίζουμε πολλά, διαβάσαμε κι ἄλλα σήμερα. Ἐδῶ θὰ μεταφέρουμε τὸν λόγο σὲ ἄλλες ἀντιστάσεις. Καὶ πρῶτα μεταφέρουμε τὰ λόγια τοῦ γέροντα Παΐσιου:

 

«Ἂν σήμερα ἔχουμε λιγάκι εἰρήνη, ξέρεις τί ἔχουν τραβήξει οἱ παλιοί; Τώρα τίποτε δὲν θὰ εἴχαμε, ἂν δὲν θυσιάζονταν ἐκεῖνοι. Καὶ κάνω μία σύγκριση: πῶς τότε, ἐνῶ κινδύνευε ἡ ζωή τους, κρατοῦσαν τὴν πίστη τους, καὶ πῶς τώρα, χωρὶς καμιὰ πίεση, ὅλα τὰ ἰσοπεδώνουν! Ὅσοι δὲν ἔχουν χάσει τὴν ἐθνική τους ἐλευθερία δὲν καταλαβαίνουν. Τοὺς λέω: Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει νὰ μὴν ἔρθουν οἱ βάρβαροι καὶ μᾶς ἀτιμάσουν! Καὶ μοῦ λένε: Καὶ τί θὰ πάθουμε; Ἀκοῦς κουβέντα; Ἄντε νὰ λείψετε, χαμένοι ἄνθρωποι! Τέτοιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι σήμερα. Δῶσ’ τους χρήματα, αὐτοκίνητα καὶ δὲν νοιάζονται οὔτε γιὰ τὴν πίστη οὔτε γιὰ τὴν τιμὴ οὔτε γιὰ τὴν ἐλευθερία. Τὴν Ὀρθοδοξία μας σὰν Ἕλληνες, τὴν ὀφείλουμε στὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους Μάρτυρες καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ τὴν ἐλευθερία μας στοὺς ἥρωες τῆς Πατρίδας μας, ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ μᾶς. Αὐτὴν τὴν ἁγία κληρονομιὰ ὀφείλουμε νὰ τὴν τιμήσουμε καὶ νὰ τὴν διατηρήσουμε καὶ ὄχι νὰ τὴν ἐξαφανίσουμε στὶς μέρες μας».

 

Ἔπειτα νὰ παραθέσουμε ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο Christianvivliografia τὰ τρία ΟΧΙ ποὺ ἀντέταξε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος κατὰ τὴν Γερμανικὴ Κατοχή.

 

1. Ὅταν οἱ Γερμανοὶ εἰσῆλθαν στὴν Ἀθήνα τὸ 1941 ὡς κατακτητές, ὁ Χρύσανθος ἀρνήθηκε νὰ μετάσχει στὴν ἐπιτροπή, ἡ ὁποία θὰ παρέδιδε ἐπισήμως τὴν πόλη στὸν Γερμανὸ διοικητή, καὶ εἶπε: «Οἱ Ἕλληνες ἱεράρχες δὲν παραδίδουν τὰς πόλεις εἰς τὸν ἐχθρόν». Ἦταν τὸ πρῶτο «ΟΧΙ».

2. Ὅταν ὁ Δῆμος Ἀθηναίων τὸν εἰδοποίησε ὅτι θὰ τελεσθεῖ δοξολογία στὸν μητροπολιτικὸ ναὸ καὶ τὸν καλοῦσαν νὰ προσέλθει, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀρνήθηκε καὶ πάλι, λέγοντας: «Δοξολογία δὲν ἔχει θέσιν ἐπὶ τῇ ὑποδουλώσει τῆς πατρίδος μας». Ἦταν τὸ δεύτερο «ΟΧΙ».

3. Ὅταν στὴ συνέχεια ἀπαίτησαν νὰ ὁρκίσει τὴ γερμανοπρόβλητη κυβέρνηση Τσολάκογλου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀπήντησε: «Δὲν μπορῶ νὰ ὁρκίσω κυβέρνησιν προβληθεῖσαν ὑπὸ τοῦ ἐχθροῦ». Ἦταν τὸ τρίτο «ΟΧΙ» τοῦ Χρυσάνθου.

  Ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, ποὺ κι αὐτὸς διεφύλαξε τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα κατὰ τὴν Κατοχή.

Τὰ «ΟΧΙ» του ἐμψύχωσαν τὴν ἀγωνιστικότητα τῶν Ἑλλήνων. (Δὲς Κ. Χολέβας,  ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 26.10.2013).

 

Αὐτὲς τὶς ἱστορίες θυσίας Ἑλλήνων καὶ δὴ Ἀρχιερέων, ποὺ εἴτε γιὰ τὴν Πατρίδα, εἴτε γιὰ τὴν Πίστη, διακινδύνεψαν τὴν ζωὴ καὶ τὸ θρόνο τους, δυστυχῶς δὲν συνεχίζουν οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες Ἀρχιερεῖς. Καὶ ὡς πρὸς μὲν τὴν Πατρίδα, εἶναι μιὰ ἄλλη ἱστορία. Ἐδῶ θὰ ἀσχοληθοῦμε πάλι, γιὰ τὴ στάση τους ἀπέναντι σὲ θέματα μεγάλα καὶ ἱερά, ποὺ ἀφοροῦν τὸ κατεξοχὴν καθῆκον τους, ποὺ εἶναι ἡ διαφύλαξη τῆς Πίστεως, ἡ ἀντίσταση στὸν πρῶτο καὶ δολερὸ κατακτητή, ποὺ «εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει, κατέβη πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν» (Ἀποκ. ιβ΄ 12).

Πρόκειται γιὰ τὴν ἕως τώρα, ἀμαχητὶ παράδοσή μας στὸ μεγάλο ἐχθρό, τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «παναίρεση», καὶ ἡ «ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας», καὶ ὁ ὁποῖος δὲν πλήττει κάποια πτυχὴ τῆς Πίστεώς μας, ἀλλὰ ὑποβαθμίζει, ἀπομειώνει καὶ ξεθεμελιώνει ὁλόκληρη τὴν Πίστη. Ἔτσι ἐμεῖς, καὶ περισσότερο ὅλων οἱ Ἐπί-σκοποι, ἐπιτρέψαμε στὸ μόρφωμα τοῦ κακόδοξου Οἰκουμενισμοῦ νὰ εἰσχωρήσει καὶ νὰ κυοφορηθεῖ, νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ ἀνδρωθεῖ σὲ Ὀρθόδοξο ἔδαφος καὶ κυρίως ἀπὸ ὀρθόδοξους Ἐπισκόπους· καὶ ὅταν πλέον καταλάβαμε ὅτι ἔχει ριζώσει γιὰ τὰ καλὰ μέσα στὶς Ἐπισκοπὲς καὶ στὶς ἐνορίες μας, ἀρνούμαστε νὰ δώσουμε τὸν ἔσχατο ἀγῶνα γιὰ νὰ τὸν ξεριζώσουμε. Ἀρνούμαστε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τοὺς ἡγέτες του, ποὺ μολύνουν καὶ δηλητηριάζουν τὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, περιμένοντας κάποια Σύνοδο νὰ τὸν καταδικάσει, γιατὶ οἱ δόλιοι Οἰκουμενιστὲς μᾶς ἔπεισαν ὅτι αἱρετικὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ καταδικάζεται ἀπὸ Σύνοδο!

 

Ὅμως,

 

Αἱρετικὸς δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει καταδικαστεῖ ἐπὶ αἱρέσει ἀπὸ κάποια Σύνοδο (εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ ἅγ. Κύριλλος, Ἰωάννης Δαμασκηνός, Γρηγόριος Παλαμᾶς κ.ἄ. καταδικάστηκαν ἀπὸ Σύνοδο ποὺ τυπικά-κανονικὰ ἦταν ὀρθόδοξη), ἀλλὰ αἱρετικὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ (εἴτε ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο, εἴτε ὄχι) ἀποκλίνει ἀπὸ τὴν ὀρθὴ διδασκαλία, ἀλλοιώνει τὴν πίστη καὶ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἐνῶ τοῦ ἐπισημαίνονται οἱ κακοδοξίες του, αὐτὸς ἐπιμένει νὰ τὶς διδάσκει. Ἐπίσης αὐτὸς ποὺ ἐν γνώσει του ἀκολουθεῖ μιὰ -μικρὴ ἔστω- ἢ πολλὲς αἱρετικὲς κακοδοξίες καταδικασμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Τὸ ἄν, τώρα, ἡ ἁρμόδια Σύνοδος καταδικάζει κάποιον «ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας» (ὅπως στὶς παραπάνω περιπτώσεις), αὐτὴ ἡ Σύνοδος ἀποδεικνύεται ληστρικὴ καὶ ψευδοσύνοδος (ὅπως ἡ Σύνοδος τῆς Ἐφέσου τοῦ 431 καὶ ἡ Σύνοδος τῆς Ἱέρειας τοῦ 754). Τὸ ἴδιο, ἂν ἡ Σύνοδος δὲν καταδικάζει κάποιον ποὺ κηρύττει ὁποιαδήποτε «ἄλλη διδασκαλία»=αἵρεση καὶ «ἄλλο Εὐαγγέλιο», τοῦτο, οὔτε αὐτὸν ἀπαλλάσσει τῆς εὐθύνης καὶ τοῦ χαρακτηρισμοῦ τοῦ αἱρετικοῦ, οὔτε ὅσοι τὸν ἀκολουθοῦν καὶ ἐπικοινωνοῦν μαζί του ἀπαλλάσσονται τῆς εὐθύνης (ἐφ’ ὅσον γνωρίζουν), ἀντίθετα τίθεται τὸ πρόβλημα τῶν εὐθυνῶν τῆς κάθε τοπικῆς Συνόδου Ἐπισκόπων.

Συγκεκριμένα, ἔχει καταγγελθεῖ -καὶ συνεχῶς στοιχειοθετοῦνται καὶ νέες πτυχές- μιᾶς νέας αἱρέσεως, τῆς γνωστῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καὶ τὸ τεράστιο ἐρώτημα ποὺ τίθεται εἶναι;

Γιατί οἱ Ἐπίσκοποι δὲν ἀσχολοῦνται μαζί του; Γιατί ἀνέχονται καὶ περιθάλπουν τὴν αἵρεση; Γιατί ἐπιτρέπουν τὴ σύγχυση καὶ τὸ διχασμὸ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ὁ κάθε πιστὸς δὲν γνωρίζει μὲ σιγουριά, ποιοί ἐκκλησιαστικοί του ἡγέτες εἶναι αἱρετικοί· δὲν ξέρει ποιόν καὶ τί νὰ πιστέψει; Γιατί δὲν ὀνοματίζουν τοὺς ἡγέτες τῆς αἱρέσεως, ἀφοῦ πολλὲς αἱρετικὲς πράξεις καὶ θεωρίες τους ἔχουν ἀποδειχθεῖ, ὥστε ἐν συνεχείᾳ νὰ συστήσουν στοὺς πιστοὺς νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ αὐτούς; Γιατί δὲν καλοῦν τοὺς καταγγελθέντας ὡς αἱρετικοὺς νὰ ἀποκηρύξουν τὶς συγκεκριμένες αἱρετικὲς δοξασίες; Γιατί δὲν καλοῦν τοὺς αἱρετικούς, ποὺ συνεχίζουν νὰ διδάσκουν ἀνενόχλητοι τὶς κακοδοξίες τους σὲ μετάνοια καὶ ἐπιστροφή; Γιατί δὲν ἐφαρμόζουν τὴν ποιμαντικὴ Παράδοση τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, τῆς καταγγελίας καὶ ἀναιρέσεως τῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ταυτοχρόνου ἐπισήμου ἀποκηρύξεως καὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ αὐτόν;

Ἀλλά, ἂν οἱ Ἐπίσκοποι δὲν προχωροῦν σὲ αὐτὲς τὶς ἐνδεδειγμένες ἐνέργειες, ἡ ἴδια εὐθύνη βαρύνει τοὺς πνευματικοὺς καὶ τοὺς γέροντες, ἐφ’ ὅσον ἡ αἵρεση εἶναι πασιφανής, ἐφ’ ὅσον ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς αἵρεση καὶ ἀπὸ Ἁγίους γέροντες τῆς Ἐκκλησίας μας. [Ἐδῶ συμβαίνει κι αὐτὸ τὸ παράδοξο: ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς -τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς- ἁγιοποίησαν οἱ ἴδιοι οἱ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὶς δικές τους σκοπιμότητες, ἱκανοποιώντας ὅμως τὸ αἴσθημα τοῦ λαοῦ καὶ τὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας].

Καὶ ἐφ’ ὅσον εἶναι φανερὲς οἱ Οἰκουμενιστικὲς ἰδέες καὶ πράξεις, τουλάχιστον στοὺς ὄντως πνευματικούς, ἐφ’ ὅσον ἔχουν ὑποδειχθεῖ καὶ ἐν μέρει ἀναιρεθεῖ ἀπὸ Γέροντες καὶ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες οἱ αἱρετικὲς δοξασίες, ἐφ’ ὅσον ἔχουν κληθεῖ ἅπαξ καὶ δὶς καὶ πολλάκις νὰ ἀποστοῦν ἀπὸ τὶς αἱρετικές τους κακοδοξίες καὶ δὲν τὸ κάνουν, τὸ τεράστιο ἐρώτημα ποὺ προκύπτει, εἶναι:

Γιατὶ δὲν προχωροῦν στὴν ἀναμενόμενη καὶ προβλεπόμενη ἀπὸ τὴν ἱερὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας συνέχεια;

Τὰ σχετικὰ χωρία ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, τοὺς Προφῆτες, τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους εἶναι γνωστά, ξεκάθαρα καὶ παμπληθῆ.

«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (ἀπ. Παῦλος).

«Χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγητε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (2Ιω 10-11)».

«Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε», καὶ ἀποτειχιστεῖτε (Ἡσ. 52, 11 καὶ Β΄ Κορ. 6,17).

Αὐτὰ ἰσχύουν καὶ ὅταν δὲν ἔχει ἀκόμα καταδικασθεῖ ὁ συγκεκριμένος αἱρετικὸς ἀπὸ Σύνοδο, καὶ φυσικά, ὅταν ὑπάρξει ἀπόφαση Συνόδου. Καὶ αὐτὴν τὴν ἀπομάκρυνση τὴν δικαιολογεῖ ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος γράφων: «οὐκ οἴδατε ὅτι μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ; ...μὴ συναμίγνυσθαι ἐάν τις ἀδελφὸς ὀνομαζόμενος ...εἰδωλολάτρης ...τῷ τοιούτῳ μηδὲ συνεσθίειν» (1Κορ. 6,11).

Ὁ Μ. Βασίλειος εἶναι ἀπόλυτος γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ ὅλους τοὺς αἱρετικούς: «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν».

Καὶ πάλι ὁ Μ. Βασίλειος: «Ὅταν δέ τι ἐναντίον τῇ τοῦ Κυρίου ἐντολῇ, παραφθεῖρον ἢ μολῦνον αὐτὴν ἐπιταχθῶμεν παρά τινος, καιρὸς εἰπεῖν τότε· Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις... Ἐξ ὧν παιδευόμεθα, ὅτι, κἂν πολὺ γνήσιός τις ᾖ, κἂν ὑπερβαλλόντως ἔνδοξος ὁ κωλύων τὸ ὑπὸ τοῦ Κυρίου προστεταγμένον, ἢ προτρέπων ποιεῖν τὸ ὑπ' αὐτοῦ κεκωλυμένον, φευκτὸς ἢ καὶ βδελυκτὸς ὀφείλει εἶναι ἑκάστῳ τῶν ἀγαπώντων τὸν Κύριον» (Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια τῶν Ὅρων κατ’ Ἐπιτομήν, ἐρώτ. ριδ΄).

Ἐδῶ εἶναι φανερό, ὅτι δὲν ὁμιλεῖ γιὰ καταδικασμένο αἱρετικό.

Καὶ  «ἵνα μὴ μακρὸς ὁ λόγος γένηται, διὰ τοῦτο καλὸν ἀρκεσθῆναι τῇ θείᾳ γραφῇ καὶ πάντας αὐτῇ πεισθῆναι παραγγελλούσῃ διά τε τὰς ἄλλας αἱρέσεις καὶ μάλιστα διὰ ταύτην. ἔστι δὲ αὐτῆς τὸ παράγγελμα τοῦτο· “...ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε”. τοῦτο γὰρ πρὸς διδασκαλίαν ἀρκεῖ πᾶσιν, ἵν', εἰ μέν τις ἠπατήθη παρ' αὐτῶν ἐξελθὼν ὡς ἀπὸ Σοδόμων, μηκέτι πρὸς αὐτοὺς ἐπιστρέψῃ, μήποτε πάθῃ τὰ τῆς γυναικὸς τοῦ Λώτ» (Μ. Ἀθανασίου, ...Περὶ τῶν γεγενημένων παρὰ τῶν Ἀρειανῶν ἐπὶ Κωνσταντίου).

Γιὰ νὰ φανεῖ ἡ σύγχυση στὸ σῶμα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, καταθέτουμε τὴν ἑξῆς πληροφορία.

Ὁ διαχειριστὴς τοῦ κατ’ ἐξοχὴν Οἰκουμενιστικοῦ ἱστολογίου στὴν Ἑλλάδα, κ. Παναγιώτης Ἀνδριόπουλος, ὁ ὑποστηρίζων καὶ προβάλλων τὸ Φανάρι καὶ τὸν ἔνοικό του πατρ. Βαρθολομαῖο, ὑποστηρίζει ὅτι δὲν ὑπάρχει ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπιτίθεται ἐναντίον τῶν ἀγωνιζομένων κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ παρόλα αὐτὰ τοῦ ἐπιτρέπει ὁ θεωρούμενος ὡς ἀντι-Οἰκουμενιστὴς Μητροπολίτης Πειραιῶς, νὰ συμμετάσχει ὡς ὁμιλητὴς στὴν Μητρόπολή του. Ἡ ἀνακοίνωση τοῦ ἰδίου ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Κυριακή 10 Νοεμβρίου, 7.30 μμ: Ομιλία του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου, με θέμα: "Ο Ρωμανός ο Μελωδός του Οδυσσέα Ελύτη", στο Ενοριακό Κέντρο της Ευαγγελίστριας Πειραιά, στο πλαίσιο του προγράμματος "Ενορία εν δράσει"».

(http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2013/10/2013.html).

Θέλετε νὰ μάθετε πῶς χαρακτηρίζει ὁ κ. Ἀνδριόπουλος πρόσφατα (μόλις χθὲς 27/10/2013), ὅσους ἀντιστέκονται στὴν κατευθυνόμενη ἀπὸ τὸ Βατικανὸ (καὶ τὸ Π.Σ.Ε.) Οἰκουμενιστικὴ κομπανία τοῦ πατρ. Βαρθολομαίου καὶ τοῦ μητρ. Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα; "Ζηλωτὲς" καὶ "κάστα"! Εγραψε συγκεκριμένα τὰ παρακάτω:

«Ο ζηλωτισμός είναι πληγή, είναι σοβαρή παρέκκλιση, είναι ξένο σώμα και δεν είναι δυνατόν η Εκκλησία να υπόκειται σε ζηλωτικούς εκβιασμούς, που διατυπώνονται ανοιχτά με ποικίλους τρόπους, και δη μέσω του διαδικτύου πλέον. Το Φανάρι έχει χαράξει τη γραμμή της οικουμενικής Ορθοδοξίας κι όχι της Ορθοδοξίας της "κάστας" και των "εκλεκτών", οι οποίοι μιλούν στο όνομά της ως "σεσωσμένοι". Οπότε ούτε ένα βήμα πίσω στις άναρθρες κραυγές και τις απαιτήσεις κληρικών και λαϊκών που εισάγουν έναν ιδιότυπο μεσσιανισμό, αλλότριο του ορθοδόξου ήθους».

(http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2013/10/blog-post_27.html).

Πράγματι, εἶναι ἡ ἐποχή, γιὰ τὴν ὁποία μίλησε ὁ Μέγας ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας Ἀντώνιος:

    «Θἄρθει ἐποχὴ ποὺ οἱ τρελλοὶ θὰ λένε τοὺς γνωστικοὺς τρελούς, γιατὶ δὲν θὰ εἶναι ὅμοιοι μὲ αὐτούς»!

"Φιλορθόδοξος Ἕνωσις Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος"