O EKATONTAΡXOΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, Αυγουστίνου Καντιώτου

O EKATONTAΡXOΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, Αυγουστίνου Καντιώτου

Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου
Ὁ ἑκατόνταρχος ὑπόδειγμα πίστεως
 (+Μητρ. Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου μία περικοπή, ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο πίστεως. Πόσο ἀξίζει ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος! Αὐτὸς ἦταν ἑκατόνταρχος, δηλαδὴ ἀξιωματικός. Ἀξιωματικὸς ὄχι ἑνὸς μικροῦ κράτους ἀλλὰ τῆς πανισχύρου Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ποὺ ἁπλωνόταν πρὸς Βορρᾶν,Νότον, Ἀνατολὰς καὶ Δυσμάς· τῆς αὐτοκρατορίας, ποὺ πρωτεύουσα εἶχε τὴ Ῥώμη καὶ οἱ λεγεῶνες της ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐκπρόσωπος λοιπὸν τῆς Ῥωμαϊκῆς ἐξουσίας κάτω στὴν Ἁγία Γῆ ἦταν ὁ ἑκατόνταρχος αὐτός. Ἀλλὰ ἦταν εὐγενὴς ὕπαρξις . Δὲν ὑπερηφανευόταν οὔτε γιὰ τὸ ἔθνος του, οὔτε γιὰ τὸ ἀξίωμά του, οὔτε γιὰ τίποτε ἄλλο. Καὶ τὸ ἀπέδειξε ὅτι ἦτο εὐγενὴς ὕπαρξις. Πῶς;Εἶχε στὸ σπίτι του ἕναν ὑπηρέτη, ἕνα δοῦλο.

 Καὶ παρ᾿ ὅλο ποὺ οἱ δοῦλοι δὲν εἶχαν τότε καμμία ἀξία, ὁ ἑκατόνταρχος ἔδειξε γι᾿ αὐτὸν μεγάλο ἐνδιαφέρον. Ἀρρώστησε ὁ δοῦλος κ᾿ ἔπεσε στὸ κρεβάτι. Ὁ κύριός του καὶ γιατροὺς κάλεσε, καὶ φάρμακα ἀγόρασε, καὶ κάθε ἄλλη περιποίησι τοῦ προσέφερε. Ἀλλ᾿αὐτὸς χειροτέρευε, κι ὁ ἑκατόνταρχος ἦταν περίλυπος. Ξαφνικὰ ἀκούει, ὅτι παρουσιάστηκε κάποιος ποὺ θεραπεύει καὶ τὶς πιὸ βαρειὲς ἀσθένειες, ποὺ ἀνασταίνει καὶ νεκρούς. Εἶνε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Τότε ὁ ἑκατόνταρχος εἶπε μέσα του· Αὐτός θὰ θεραπεύσῃ τὸ δοῦλο μου! Πῆγε στὸ Χριστὸ καὶ ταπεινώθηκε μπροστά του. Δὲν ὑπολόγισε οὔτε τὸ ἀξίωμα οὔτε τὸ βαθμό του· δὲν τὸν ἐνδιέφερε τί θὰ πῇ ὁ κόσμος. Τοῦ μίλησε γιὰ τὸν ἄρρωστο δοῦλο του. Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ λέει· «Θὰ ἔλθω ἐγὼ νὰ τὸν θεραπεύσω» (Ματθ. 8,7). Μόλις ὅμως ἄκουσε αὐτὸ τὸ λόγο ὁ ἑκατόνταρχος, εἶπε· Κύριε,δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ μοῦ κάνῃς ἐπίσκεψι· πὲς μόνο ἕνα λόγο, καὶ ὁ δοῦλος μου θὰ γίνῃ καλά (ἔ.ἀ. 8,8). Ἂν ἐγὼ δίνω διαταγὲς καὶ ἐκτελοῦνται, πόσῳ μᾶλλον ἐσύ; Ἐγὼ εἶμαι ἕνας μικρὸς ἀξιωματοῦχος, ἐξουσιάζω ἑκατὸ στρατιῶτες· ἐνῷ ἐσὺ ἐξουσιάζεις τὸ σύμπαν ὁλόκληρο. Δῶσε λοιπὸν μιὰ διαταγή, καὶ ὁ δοῦλος μου θὰ γίνῃ καλά. Καὶ θαύμασε, λέει, ὁ Χριστὸς τὴν πίστι του. Καὶ ἔδωσε διαταγή. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ὁ δοῦλος θεραπεύθηκε.

Τί μεγάλα νοήματα ἔχει ἡ Ἐκκλησία! Σύ, Κύριε, λέει, ἐξουσιάζεις τὰ σύμπαντα, ποὺ πειθαρχοῦν σ᾿ ἐσένα ὅπως ὁ στρατιώτης.Τώρα καὶ στὸ στρατὸ χαλάρωσε ἡ πειθαρχία ποὺ γνωρίσαμε ἐμεῖς ἄλλοτε. Ἀλλὰ τότε,στὴ ῥωμαϊκὴ ἐποχή, εἶχαν σιδηρᾶ πειθαρχία.Ὑπακούουν, λέει, σ᾿ ἐμένα οἱ στρατιῶτες· ἀλλὰ σύ, Κύριε, εἶσαι ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Κύριος τοῦ παντός, σ᾽ ἐσένα ὑπακούουν τὰ σύμπαντα.

Τὸν παραδέχεται, δηλαδή, ὄχι ὡς ἄνθρωπο ἀλλ᾿ ὡς Θεό· ἔβλεπε κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινὸσχῆμα τοῦ ἀνθρώπου νὰ κρύβεται τὸ μεγαλεῖο τῆς Θεότητος. Ἂν διατάζω ἐγώ, λέει, διατάζεις κ᾿ ἐσύ, Κύριε, ἀφοῦ εἶσαι Θεός.

⃝ Καὶ πράγματι ὁ Κύριος ὅλα τὰ ἐξουσιάζει. Στέκουν μπροστά του τὰ σύμπαντα σὰν στρατιῶτες. Παράδειγμα ὁ ἥλιος. Τὸ σκεφτήκατε; Ποτέ στρατιώτης δὲν ἔδειξε τόση πειθαρχία ὅση ὁ ἥλιος. Εἶνε σὲ ἕνα σημεῖο, ποὺ τοῦ ὥρισε ὁ Μεγαλοδύναμος. Ἀνατέλλει στὴν ὥρα του, βασιλεύει στὴν ὥρα του, στρατιώτης πιστὸς στὰ διατάγματα τοῦ Κυρίου. Ὁ Φλαμμαριών, ὁ μεγάλος ἀστρονόμος, τὸ λέει αὐτὸ κάπου. Γιά φανταστῆτε, νὰ διατάξῃ ὁ Χριστὸς τὸν ἥλιο νὰ φύγῃ ἀπὸ τὴ θέσι του καὶ ποῦ νὰ πάῃ; Πέρα, βαθειὰ μέσα στὸ ἄπειρο.

Ἂν ἀπομακρυνθῇ, θὰ τὸν δοῦμε σὰν ἕνα ἀστεράκι. Καὶ τότε, ὤ τότε, δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ μᾶς θερμάνῃ· ἡ θερμοκρασία τῆς γῆς θὰ πέσῃ ἑκατὸ βαθμοὺς κάτω ἀπὸ τὸ μηδέν, ἡ ἐπιφάνειά της θὰ γίνῃ πάγος, Βόρειος Πόλος, καὶ ποιός τότε θὰ μπορέσῃ νὰ ζήσῃ πάνω σ᾿αὐτήν; Θὰ πεθάνουμε ἀπὸ τὸ κρύο. Ἂν πάλι δώσῃ ἄλλη ἐντολὴ ὁ Θεὸς καὶ πῇ τὸ ἀντίθετο, νὰ φύγῃ ὁ ἥλιος ἀπὸ ᾿κεῖ ποὺ βρίσκεται καὶ τί νὰ κάνῃ;  Νὰ πλησιάσῃ. Τότε θὰ τὸν δοῦμε δέκα καὶ ἑκατὸ φορὲς μεγαλύτερο, ἡ θερμοκρασία μας θὰ φτάσῃ σὲ μεγάλα ὕψη πάνωἀπὸ τὸ μηδέν, καὶ ἡ γῆ θὰ γίνῃ ξηραΰλα, κάρβουνο.

⃝ Ὦ Χριστέ! στρατιώτης σου ὁ ἥλιος, σὲ ὑπακούει. Καὶ μόνο ὁ ἥλιος; Καὶ ἡ γῆ εἶνε στρατιώτης. Ὁ κόκκος αὐτὸς τῆς ἄμμου –ἐν συγκρίσει μὲ τὸ ἄπειρο σύμπαν– κινεῖται. Αὐτὴ ἡ ὑδρόγειος σφαῖρα εἶνε ἕνα λεωφορεῖο, ποὺ τρέχει μὲ μεγάλη ταχύτητα. Καὶ τὸ λεωφορεῖο αὐτὸ μεταφέρει ὄχι 50 ἢ 60 ἐπιβάτες, ἀλλὰ –παρακαλῶ μετρῆστε– 5 δισεκατομμύρια ἀνθρώπους. Καὶ τρέχει, τρέχει μέσα στὸ ἄπειρο. Ποιός συγκρατεῖ τὴ γῆ; Ποιά τροχαίαῥυθμίζει τὴν κίνησί της.

Ἄλλο παράδειγμα πειθαρχίας ἡ θάλασσα . Ὑπακούει. Εἶνε κτίσμα, δὲν εἶνε Θεός. Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας εἶχαν φθάσει σὲ μεγάλα ἐπιτεύγματα, ἀλλὰ στὸ θέμα τῆς θρησκείας εἶχαν πλάνη, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Κολοκοτρώνης. Παιδιά, λέει, οἱ ἀρχαῖοι ἦταν σπουδαῖοι· ἐπιστῆμες εἴχανε, Παρθενῶνες χτίσανε, ἀλλὰ ζοῦσαν σὰν τὰ ζῷα, λέει· πέτρες καὶ εἴδωλα λάτρευαν, μεταξὺ δὲ αὐτῶν καὶ τὴ θάλασσα. Ὅταν τὴ ἔβλεπαν ν᾿ ἀφρίζῃ, θαύμαζαν. Ἐμεῖς –δόξα τῷ Θεῷ– ἔχουμε τὴν ἀληθινὴ θρησκεία· καὶ γνωρίζουμε, ὅτι καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούει στὸ Θεό. Πῶς ὑπακούει; Πρῶτα - πρῶτα τὴν ἔχει περιορίσει ὁ Θεὸς σὲ ὡρισμένη ἔκτασι. Ἀρχικὰ θάλασσα ἦταν ὅλη ἡ ὑδρόγειος. Καὶ εἶπε ὁ Θεὸς καὶ ἀπεχώρησε ἡ θάλασσα καὶ ἐμφανίσθηκε ἡ ξηρά, καὶ πάνω σ᾿ αὐτὴν ἐμφανίσθησαν οἱ πηγές, οἱ ποταμοὶ καὶ οἱ λίμνες. Ἔπειτα, ὡς πρὸς τὴν ποσότητα τοῦ νεροῦ, ὑπάρχει μιὰ συμμετρία θαυμαστή. Ποια συμμετρία; Τὸ νερὸ τῆς θαλάσσης ἐξατμίζεται συνεχῶς· ἀλλὰ ἐξατμίζεται μὲ μιὰ ἀναλογία θαυμαστή. Ἐὰν ἐξατμιζόταν περισσότερο τοῦ δέοντος, ἡ θάλασσα θὰ ἐξαντλεῖτο καὶ θὰ ξεραινόταν· ἐὰν ἐξατμιζόταν λιγώτερο τοῦ δέοντος, ἡ στάθμη της θὰ ἀνέβαινε ἐπικίνδυνα. Τώρα ὅμως ὅσο ἐξατμίζεται τόσο καὶ ἀναπληρώνεται μὲ τὴ βροχή, ποὺ δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἐξάτμισι τοῦ νεροῦ τῆς θαλάσσης. Μιὰ γυναίκα στὸ χωριό μου εἶχε βάλει τὸν τέντζερη πάνω στὴ φωτιὰ γεμᾶτο νερό, ἄρχισε νὰ φλυαρῇ καὶ ξεχάστηκε, καὶ τὸ νερὸ ἐξατμίσθηκε. Ἔτσι μποροῦσε νὰ ἐξατμισθῇ καὶ ἡ θάλασσα, καὶ τότε θὰ φαινόταν ὁ πυθμένας. Ἐὰν πάλι ἡ ἐξάτμισι ἦταν μικρότερη, τότε θὰ ἐκαλύπτετο ὅλη ἡ γῆ ἀπὸ τὰ νερὰ καὶ θὰ εἴχαμε παγκόσμιο κατακλυσμό. Θαυμαστὸ ἐπίσης εἶνε, ὅτι μέσα στὴ θάλασσα ὁ Θεὸς ἔρριξε ἁλάτι. Ἂν δὲν ἔρριχνε τὸ ἁλάτι, θὰ βρωμοῦσε καὶ θὰ σάπιζε ὁ κόσμος. Καὶ ἄλλα ἀκόμη θαυμαστὰ ὑπάρχουν. Μὲ ἀξίωσε ὁ Θεός, ὡς νησιώτη, νὰ γράψω ἕνα βιβλίο μὲ τίτλο «Ἡ θάλασσα» –400 περίπου σελίδες εἶνε–, στὸ ὁποῖο περιγράφω τὰ θαυμάσια τῆς θαλάσσης.

Φτάνει μόνο ἡ θάλασσα ν᾿ ἀποδείξῃ, ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ὦ Θεέ μου, πόσο ἀσύνετοι εἴμαστε καὶ δὲν σκεπτόμαστε τὰ μεγαλεῖα σου, πόσο ἀχάριστοι καὶ ἀγνώμονες εἴμαστε καὶ δὲν νιώθουμε τὶς εὐεργεσίες σου! Ὁμιλοῦμε περὶ πραγμάτων φυσικῶν, ἐνῷ πίσω ἀπ᾿ ὅλα στέκει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ.Ὅλα λοιπὸν ὑπακούουν στὸ Θεό, καὶ εἶχεδίκιο ὁ ἑκατόνταρχος. Ὑπακούει ὁ ἥλιος, ὑπακούει ἡ γῆ καὶ ἡ σελήνη καὶ τὰ ἄστρα, ὑπακούει ἡ θάλασσα καὶ τὰ νερά, τὰ πάντα ὑπακούουν· καὶ ὁ μόνος ποὺ δὲν ὑπακούει εἶνε ὁἄνθρωπος. Τὸ σκουλήκι ὁ ἄνθρωπος πάει κόντρα μὲ τὸ Θεό. Αὐτὸς ἀποτελεῖ παραφωνία μέσα στὸ σύμπαν.

Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα, ἀγαπητοί μου, νὰ πῶ ἐξἀφορμῆς τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, καὶ ὁ Θεὸς νὰ μᾶς δώσῃ δύναμι νὰ πειθαρχοῦμε στὸ θέλημά του τὸ ἅγιο.

Ὦ Θεέ μου! σ᾿ ἐσένα ὑπακούουν τὰ πάντα. Σὲ παρακαλοῦμε, βοήθησέ μας νὰ ὑπακούσουμε κ᾿ ἐμεῖς, τὰ ἀτίθασα ὄντα. Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ὑπακούσουμε στὸ Θεό, θὰ δοῦμε ἀκόμη μεγαλύτερα θαύματα καὶ ὡς ἄτομα καὶ ὡς ἔθνος. Τώρα μᾶς περιφρονοῦν καὶ μᾶς ἀπειλοῦν νὰ μᾶς θάψουν. Ἀλλ᾿ἐὰν μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεός, θὰ δοῦμε πάλι εὐλογίες ὅπως καὶ παλαιότερα. Τὸ ᾿12, ποὺ ὡρμήσαμε ὡς λέοντες καὶ φθάσαμε μέχρι τὴν Ἄγκυρα μὲ ἐπὶ κεφαλῆς ἥρωες (μὲ Πλαστήρα καὶ Κονδύλη καὶ Κουντουριώτη), τότε ἕνας Ἕλληνας πέθαινε, καὶ ὀκτὼ γεννιόντανε. Τώρα ἕνας πεθαίνει καὶ μισὸς γεννιέται… Μόνο ἂν ἐπιστρέψουμε στὶς ἀθάνατες ῥίζες μας, ἐὰν πιστέψουμε ὅπως θέλει ὁ Θεός, τότε πάλι θὰ δοῦμε καλύτερες ἡμέρες, διὰ πρεσβειῶν πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γερμανοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ - Πρεσπῶντὴν 1-7-1990.

 

 

Η διαβόητη “ακαδημία θεολογικών σπουδών” και οι Ιεροί Κανόνες, Λυκούργος Νάνης

Η περιβόητη και διαβόητη “ακαδημία θεολογικών σπουδών” της μητροπόλεως Δημητριάδος και οι Ιεροί Κανόνες

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Η περιβόητη και διαβόητη “ακαδημία θεολογικών σπουδών” της μητροπόλεως Δημητριάδος που δυστυχώς ποιμαίνεται (η μητρόπολη) απ το γνωστό και μη εξαιρετέο μητροπολίτη Ιγνάτιο Γεωργακόπουλο συνιστά νεόπλασμα που διαβιβρώσκει τις σάρκες του εκκλησιαστικού οργανισμού.

Μολονότι εγκρατής της θεολογίας μητροπολίτης, ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, διατύπωσε τη φοβερή καταγγελία επί τη βάσει της οποίας εντός των πλαισίων λειτουργίας της εν θέματι “ακαδημίας” κυοφορείται αίρεση η ΔΙΣ ποιούσα, προφανώς, χρήση του περίφημου “φιλάδελφου”, ουδέν έπραξε σχετικό με την ανάκληση στην εκκλησιαστική τάξη των τολμητιών που πλαισιώνουν τις τάξεις της δυσώνυμης “ακαδημίας”, και που διακρίνονται, επιπλέον των άλλων “κατορθωμάτων” τους, και για την καταλυτική, έναντι των θείων και ιερών κανόνων, των εν Αγίω Πνεύματι τεθεσπισθέντων,διάθεσή τους.

Αλγεινή εντύπωση προκαλούν στο χριστεπώνυμο πλήρωμα οι λέξεις που εξήλθαν απ το στόμα του μητροπολίτη Δημητριάδος αναφορικά με όσους θεοφιλώς αντιδρούν στην επιχείρηση κατεδαφίσεως του οικοδομήματος των ιερών κανόνων. Ο ίδιος μητροπολίτης προ καιρού χρησιμοποίησε επίσης αδόκιμες φράσεις και λέξεις αναφερόμενος σε όσους αντιτίθενται στο θεοκατάρατο και παναιρετικό οικουμενισμό με αφορμή ημερίδα για τη Β Βατικάνεια Σύνοδο.

Ο πιστός λαός όμως παρά τους απαξιωτικούς, σε βάρος του, χαρακτηρισμούς που εκπορεύονται από ένια αρχιερατικά χείλη θα κλιμακώσει τον αγώνα του εναντίον των αποδομητών του Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους που στεγάζονται και βρήκαν καταφύγιο στην ανεκδιήγητη “ακαδημία” θολολογικών σπουδών και τους ομόφρονές τους. Αν είχαμε σοβαρή και στιβαρή εκκλησιαστική διοίκηση θα είχαν επιβληθεί σε βάρος των τολμητιών του Βόλου τα υπό των θείων και ιερών κανόνων διακελευόμενα. Αλλά η ΔΙΣ περί άλλα μεριμνά και τυρβάζεται…!

………………..

Θα μου επιτραπεί να παραθέσω ένα μεστό αγάπης προς τους ιερούς κανόνες απόσπασμα απ το βιβλίο του μακαριστού μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου με τίτλο ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, εκδόσεις Σπορά, 2000 που έχει ως εξής:

"Πρέπει να σημειωθεί και υπογραμμισθεί με έμφαση , ότι οι Ιεροί Κανόνες, αν και έχουν τη διατύπωση νομικών δεσμεύσεων , δεν είναι κείμενα αυστηρά νομικά και δικονομικά. Είναι απαύγασμα της Θεολογίας της Εκκλησίας.Προέκταση και υπόμνηση της ειδικής σχέσης του ανθρώπου με το Θεό. Πρόσκληση προς την "πεπερασμένη" και "φθαρτή" εικόνα να επανέλθει στο "αρχαίο κάλλος". Διδαχή, που προσπαθεί να μεταφέρει την αρμονία και τελειότητα της Βασιλείας του Θεού στην ''εν χρόνω και τόπω" περιπέτεια των ανθρώπων, των "κεκελημένων εις το Δείπνον".

Μέσα σ αυτό το πλαίσιο, που διαμορφώνουν οι Πατέρες με τους Ιερούς Κανόνες τους, μπορεί να κινηθεί άνετα η Εκκλησία. Του "χθες" και του "σήμερα" και του "αύριο". Του χώρου της παραδοσιακής ομοιομορφίας και του χώρου της εκσυγχρονισμένης αναρχίας. Μπορεί να βιώσει το δεσμό και την εξάρτηση από τις Οικουμενικές Συνόδους, που αποτελούν τις δεξαμενές της σοφίας και των Αγιοπνευματικών χαρισμάτων. Και να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις τις εποχής, που δημιουργούν σκότωση και σύγχυση.

Η άποψη ότι οι Ιεροί Κανόνες είναι ξεπερασμένοι, επειδή απέχουν χρονικά από την προβληματική της σημερινής ανθρωπότητας, είναι λαθεμένη. ΚΑΙ ΒΛΑΣΤΑΝΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΗΘΕΙ Ο ΒΩΜΟΣ ΤΗΣ ΥΛΟΦΡΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΛΟΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑΖΕΤΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΑΡΞΗ ΓΙΑ ΝΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΕΙ Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΣ.

Προσεκτική μελέτη των Ιερών Κανόνων αποκαλύπτει, ότι στοιχειοθετούν ΤΗΝ ΑΝΙΣΤΑΚΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΤΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΡΑΧΥ ΑΝΗΦΟΡΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ".
Για τον "πεπτωκότα" άνθρωπο, που είναι "κεκλημένος" "εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, τετηρημένην εν ουρανοίς".

Λ.Ν