«Οὐκ οἰκείᾳ δυνάμει, ἀλλὰ τῇ ἄνωθεν βοηθούμενος χάριτι ὁμολογεῖ ὁ ὁμολογῶν».

Δύο ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ σημερινὰ Εὐαγγέλια (τὸ Ἑωθινὸ τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς Θ. Λειτουργίας) ἀποτελοῦν ὁδοδεῖκτες γιὰ τὴν πορεία τοῦ Χριστιανοῦ ὅλων τῶν αἰώνων, ἰδιαίτερα δὲ γιὰ τὸν πιστὸ τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν.

«Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν».

«Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾽ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».

1. Καὶ γιὰ τὸ μὲν πρῶτο εὐαγγελικὸ χωρίο, εἶναι φανερὸ ὅτι ἔχουν ἀποδεχθεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι τὴν διακηρυγμένη ἐπίσημα τακτικὴ τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Φαναρίου, «νὰ μὴν προσκαλοῦμε πιστοὺς ἄλλων Ἐκκλησιῶν νὰ ἔρχονται στὴ δική μας Ἐκκλησία»· ὅτι ἔχουν δηλ. σταματήσει τὴν Ἐντολὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῶν αἱρετικῶν, τὴν Ἐντολὴ τῆς Ἱεραποστολῆς. Καὶ εἶναι καθημερινὸ θέαμα καὶ Οἰκουμενιστικὴ θέση ὅτι ἀποδεχόμαστε τοὺς αἱρετικοὺς «ὅπως εἶναι», μὲ τὶς αἱρέσεις τους!

Τελευταῖο παράδειγμα τὰ γενόμενα στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὴν Βηθλεέμ, ὅπου ὁ Πάπας ἔγινε δεκτὸς ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν κ. Βαρθολομαῖο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Ἱεροσολύμων Θεόφιλο, ἀπὸ δύο δηλαδὴ τώρα Πατριάρχες, ὡς Ἐπίσκοπος Ρώμης!

Τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ εἶναι σαφεῖς οἱ πολιτικὲς-νεοταξικὲς κινήσεις τοῦ Πάπα. Ἕνα σημειολογικὸ παράδειγμα: ὁ Πάπας, ἐνῶ στὴν φωτογραφία μὲ τὸν Πρωθυπουργὸ τοῦ Ἰσραὴλ παρουσιάζεται μὲ σταυρό, στὴν φωτογραφία μὲ τοὺς δύο Ραββίνους ὁ σταυρὸς ἔχει ἐξαφανιστεῖ, εἶναι κρυμμένος στὴ ζώνη του! Γιὰ νὰ μὴ θίξει τοὺς Ἀρχιραββίνους ποὺ ἔχουν ἐκφραστεῖ ἐναντίον τοῦ Σταυροῦ!

2. Ὡς πρὸς τὸ δεύτερο εὐαγγελικὸ χωρίο. Δυστυχῶς καὶ ἐμεῖς, στὴν προσωπική μας ζωή, ἀντὶ νὰ ὁμολογοῦμε, συντελοῦμε μὲ τὸ ἦθος μας, ἵνα “τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ βλασφημῆται ἐν τοῖς ἔθνεσιν”.

Συγκεκριμένα, ὅμως, ὅσον ἀφορᾶ τὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, διαπιστώνουμε τὴν ἔλλειψη Ὁμολογίας στὰ θέματα τῆς Πίστεως, πάνω στὰ ὁποῖα ἀσφαλῶς στηρίζεται ὅλη ἡ χριστιανική μας βιοτὴ καὶ ἡ σωτηρία μας. Ἔχουμε ἀφήσει τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς φορεῖς του νὰ ἑδραιώνουν ἀνεξέλεκτοι τὴν Παναίρεση, ἐξαπολύοντας ἐναντίον τους ἕνα ἀναποτελεσματικὸ χαρτοπόλεμο, πρὸς καθησυχασμὸ τῶν συνειδήσεων, ἀλλὰ κοινωνώντας μαζί τους, γεγονὸς ποὺ τοὺς εὐφραίνει καὶ ἡσυχάζει, γιατὶ ἡ μεγίστη ἀγωνία τους εἶναι ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου καὶ κοινωνίας.

Στὸ τομέα λοιπὸν αὐτόν, τὴν ὁμολογία ποὺ ζητᾶ ἀπὸ μᾶς ὁ Κύριος, τὴν περνᾶμε ἀπὸ δέκα κύματα, τὴν φιλτράρουμε πάλι καὶ πάλι, τὴν κοσκινίζουμε μὲ τὴν κρησάρα τῆς “μὴ κατακρίσεως”, τῆς “διακρίσεως”, τῆς “ὑπακοῆς”, τῆς “ταπεινώσεως”, τοῦ ”ἀχρικαιρισμοῦ”, τῆς ”μὴ ὑπερβάσεως ρόλων καὶ καθηκόντων” κ.λπ., ἢ ἰσχυριζόμαστε ὅτι μέσα μας πιστεύουμε, ἔστω κι ἐὰν –λόγῳ τῶν συνθηκῶν– σιωποῦμε ἐξωτερικά. Ἔτσι στὸ τέλος, ἐκεῖνο ποὺ ἀπομένει ὡς ὁμολογία, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ προδοσία.

Οἱ Ἅγιοί μας ὅμως φωνάζουν, μιμούμενοι τὸν Κύριο, ὅτι ἡ Ὁμολογία κοστίζει, πρέπει νὰ εἶναι φανερή, ζωντανή, ἄμεση, «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων».

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρεῖται ὁμολογητὴς ἐκεῖνος ποὺ μέσα του πιστεύει, ἀλλὰ ἐξωτερικὰ προσκυνᾶ τὰ εἴδωλα ἀπὸ δειλία, τὰ ὁποιαδήποτε εἴδωλα. Ὅταν ἄλλα ἔχει στὸ στόμα καὶ ἄλλα στὴν καρδιά. Γράφει ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου: «Εἰ καί τις παρατύχοι εἴδωλα προσκυνήσας καιρῷ ἐνστάντος διωγμοῦ, ἐὰν μόνον ἐν τῇ συνειδήσει μὴ προσκυνήσῃ, καὶ ὅ τι δἂν ὁμολογήσῃ στόματι, ἐν δὲ τῇ καρδίᾳ μή».

Τί ἄλλο κάνουν σήμερα, οἱ μὴ ἀποδεχόμενοι μὲν μὲ τὴν καρδιά τους τὸ εἴδωλο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοὺς προαγωγούς του, ἀλλὰ μὲ τὰ χέρια τους καὶ μὲ τὸ στόμα τους ραίνουν μὲ ἄνθη καὶ ψάλλουν τὸ «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος» γιὰ τὸν λυκοποιμένα τοῦ Φαναρίου; Πόσο τραγικὸ μάλιστα εἶναι, ὅταν σ’ αὐτοὺς τοὺς Ἐπισκόπους συγκαταλέγονται καὶ πνευματικοπαίδια τῶν ἀείμνηστων Αὐγουστίνου Καντιώτη καὶ π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου; Ποὺ δὲν διστάζουν, ὅταν ἐρωτῶνται, νὰ ἀποκαλύψουν σὲ ὁμήγυρη ὅτι σιωποῦν «γιατὶ φοβοῦνται» τὸν ψευδεπίσκοπο Βαρθολομαῖο ποὺ γλυκοφιλιέται μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα, ἀποκαλώντας τον ἀδελφὸ καὶ ἀναγνωρίζοντας ὅτι ἔχει Ἱερωσύνη;

(Μπράβο, Σεβασμιώτατοι, μᾶς θυμίζετε ὄχι τοὺς ὁμολογητὲς Ἁγίους, ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε, ἀλλὰ τοὺς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ, οἱ ὁποῖοι «ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους. Ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι, ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται»!

Ὁ ἅγιος Κύριλλος ἐπισημαίνει ὅτι ἡ Ὁμολογία γιὰ νὰ εἶναι γνήσια, πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἔλεγχο τῶν ἀπιστούντων, ποὺ μάχονται κατὰ τῆς ὀρθῆς Πίστεως. «Ὁμολογεῖ δὲ αὐτὸν ὁ λέγων ὅτι θεός ἐστιν ἀληθινὸς καὶ τοῖς ἀπιστοῦσιν ἐπιτιμῶν, ἀρνεῖται δὲ πάλιν ὁ μὴ λέγων ὅτι θεός ἐστιν ἀληθινός, ἀλλὰ καὶ τοῖς ὁμολογοῦσι μαχόμενος» (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, «Πρὶν συσχεθῆναι παρὰ τοῦ κόμητος καὶ ὑπὸ στρατιωτῶν φυλαχθῆναι»). Καὶ ὁ ἔλεγχος, ὡς γνωστόν, τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ κάθε αἱρετικοῦ ἢ ἀπίστου, φέρνει διωγμό.

Σήμερα, Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, ἂς θυμηθοῦμε ὅτι οἱ Ἅγιοι προχώρησαν στὴν Ὁμολογία τους καὶ ἄντεξαν τοὺς διωγμούς (ποὺ αὐτὴ συνεπαγόταν) μὲ τὴ δύναμη του Κυρίου Ἰησοῦ. Εἶναι καιρὸς μετάνοιας γιὰ ὅλους μας. Καιρὸς νὰ ἀφήσουμε τοὺς ἐγωϊσμούς μας, ποιός πρῶτος καὶ ποιός δεύτερος, ποιός ὁ ἀρχηγὸς καὶ ποιός ὁ στρατιώτης, σ’ αὐτὸν τὸν ἀγώνα μὲ τὴν ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας. Ἑνότητα μὲ τὸ βλέμμα μας στὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Ἁγίων, ποὺ οὔτε λίγο λιβάνι δὲν ἔριχναν στὸ βωμὸ τῶν εἰδώλων. Πόσο μᾶλλον στὸ βωμὸ τοῦ Πανθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Μᾶς τὸ διδάσκει αὐτὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος στὸ «πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων...». Μὲ ἐγωϊσμὸ καὶ αὐτοπεποίθηση, μόνοι μας, χωρὶς τὴν χάρη τοῦ Κυρίου, δὲν μποροῦμε νὰ ὁμολογήσουμε:

«Οὐκ εἶπεν, Ἐμέ, ἀλλ', Ἐν ἐμοί, δεικνὺς ὅτι οὐκ οἰκείᾳ δυνάμει, ἀλλὰ τῇ ἄνωθεν βοηθούμενος χάριτι ὁμολογεῖ ὁ ὁμολογῶν. Περὶ δὲ τοῦ ἀρνουμένου οὐκ εἶπεν, Ἐν ἐμοί, ἀλλ', Ἐμέ· ἔρημος γὰρ γενόμενος τῆς δωρεᾶς, οὕτως ἀρνεῖται. Τίνος οὖν ἕνεκεν ἐγκαλεῖται, φησίν, εἰ ἐγκαταλειφθεὶς ἀρνεῖται; Ὅτι τὸ ἐγκαταλειφθῆναι παρ' αὐτὸν γίνεται τὸν ἐγκαταλιμπανόμενον. Τίνος δὲ ἕνεκεν οὐκ ἀρκεῖται τῇ κατὰ διάνοιαν πίστει, ἀλλὰ καὶ τὴν διὰ τοῦ στόματος ὁμολογίαν ἀπαιτεῖ;» (Χρυσοστόμου Ἰω., Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον, ὁμιλ. ΛΔ΄).

Καὶ ὁ Δίδυμος ὁ Τυφλός: «Ὁ δὲ ὁμολογῶν αὐτὸν ἐν αὐτῷ ἐστιν, ἵνα μὴ φωνῇ μόνῃ τὴν ὁμολογίαν λάβῃς· οἱ γὰρ τοῖς χείλεσιν τιμῶντες, ὁμολογοῦσιν μέν, οὐκ ἐν αὐτῷ δέ εἰσιν». «Πᾶς ὃς ἂν ὁμολ̣ο̣γήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ, καὶ πᾶς ὃς ἂν ἀρνήσηται» —οὐκ «ἐν ἐμοί». Διότι: Ὁ «ὁμολογῶν τὸν Θεὸν ἐν̣ Χριστῷ τοῦτο ποιεῖ, ὁ δὲ ἀρνούμενος οὐκ ἐν Χριστῷ τοῦτο ποιεῖ».

Ἀλοίμονό μας, ἂν ἰσχύει καὶ γιὰ μᾶς: «Θεὸν ὁμολογοῦσι εἰδέναι, τοῖς ἔργοις ἀρνοῦνται» (Τιτ. 1, 16).

'Υπενθύμηση προς σύγχρονους Πατέρες!

«Εἴ τις χριστιανὸς διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν εἰς τὸν Θεὸν πίστιν καὶ ἀγάπην κατακριθῇ ὑπὸ ἀσεβῶν εἰς λοῦδον ἢ θηρία ἢ μέταλλον, μὴ παρίδητε αὐτόν, ἀλλ' ἐκ τοῦ κόπου καὶ ἐκ τοῦ ἱδρῶτος ὑμῶν πέμψατε αὐτῷ εἰς διατροφὴν αὐτοῦ καὶ εἰς μισθαποδοσίαν τῶν στρατιωτῶν, ἵνα ἐλαφρυνθῇ καὶ ἐπιμελείας τύχῃ, ἵν' ὅσον τὸ ἐφ' ὑμῖν μὴ θλίβηται ὁ μακάριος ἀδελφὸς ὑμῶν. Ὁ γὰρ διὰ τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ καταδικαζόμενος, οὗτος μάρτυς ἅγιος, ἀδελφὸς τοῦ Κυρίου, υἱὸς τοῦ Ὑψίστου, δοχεῖον τοῦ ἁγίου Πνεύματος, δι' οὗ καὶ τὸν φωτισμὸν τῆς δόξης τοῦ εὐαγγελίου ἔλαβεν ἕκαστος τῶν πιστῶν ἐν τῷ καταξιωθῆναι τοῦ ἀφθάρτου στεφάνου καὶ τῆς μαρτυρίας τῶν παθημάτων αὐτοῦ καὶ τῆς κοινωνίας τοῦ αἵματος αὐτοῦ, συμμορφωθῆναι τῷ θανάτῳ τοῦ Χριστοῦ εἰς υἱοθεσίαν.

Τούτου οὖν ἕνεκεν ἅπαντες οἱ πιστοὶ διὰ τοῦ ἐπισκόπου ὑμῶν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν καὶ ἐκ τοῦ κόπου διακονήσατε τοῖς ἁγίοις· εἰ δὲ οὐκ ἔχει τις, νηστεύσας τὸ τῆς ἡμέρας καὶ μερίσας τοῦτο ἐκταξάτω τοῖς ὁσίοις· εἰ δέ τις ἐν περιουσίᾳ ὑπάρχει, καὶ πλεῖόν τι κατὰ ἀναλογίαν τῆς δυνάμεως αὐτοῦ διακονείτω αὐτοῖς. Εἰ δὲ καὶ οἷός τέ ἐστιν ἅπαντα τὸν βίον ἑαυτοῦ ἀποδόμενος ῥύσασθαι αὐτοὺς ἐκ τοῦ δεσμωτηρίου, μακάριος ἔσται καὶ φίλος τοῦ Χριστοῦ.

Εἰ γὰρ ὁ τὰ ὑπάρχοντα πτωχοῖς δοὺς τέλειος μετὰ τὴν περὶ τῶν θείων γνῶσιν, πολλῷ μᾶλλον ὁ ὑπὲρ μαρτύρων· ὁ γὰρ τοιοῦτος, ἄξιος Θεοῦ ὑπάρξας, πληρώσει τὸ θέλημα αὐτοῦ, χορηγήσας ἐκείνοις, οἵτινες αὐτὸν ὡμολόγησαν ἐνώπιον ἐθνῶν καὶ βασιλέων υἱῶν τε Ἰσραήλ, περὶ ὧν ὁ Κύριος ἀπεφήνατο λέγων· «Ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Καὶ εἰ τοιοῦτοί εἰσιν, ὡς καὶ ὑπὸ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ Πατρὸς αὐτοὺς μαρτυρεῖσθαι, ὑμεῖς οὐκ ὀφείλετε ἐπαισχυνθῆναι ἀπιέναι πρὸς αὐτοὺς ἐν ταῖς φυλακαῖς· τοῦτο γὰρ ποιησάντων ὑμῶν, μαρτύριον ὑμῖν λογισθήσεται, ὅτι ἐκείνοις μὲν πείρᾳ τὸ μαρτύριον ὑπῆρξεν, ὑμῖν δὲ τέως προθυμίᾳ, ὡς κοινωνοῖς τῆς ἀθλήσεως αὐτῶν».

ΔΙΑΤΑΓΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΔΙΑ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ

Κυριακή των Αγίων Πάντων

Ἐ μ π α ι γ μ ὸ ς

(+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον…» (Ἑβρ. 11,36)

 

Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί μου, ἱστορεῖ τὴν ἄθλησι καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων Πάντων. Ποιός δὲν θαυμάζει τὴν καρτερία τους;Μὴ λησμονοῦμε ὅμως, ὅτι οἱ σωματικοὶ πόνοι ποὺ ὑπέμειναν ἦταν ἕνα μέρος μόνο τοῦ μαρτυρίου τους. Οἱ ἅγιοι Πάντες εἶχαν κ᾿ ἕναν ἄλλο πόνο νὰ ὑπομείνουν. Καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ ἐμπαιγμός . Γι᾿ αὐτὸ τώρα δὲν θὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὰ φοβερὰ σωματικά τους μαρτύρια.Θὰ σᾶς μιλήσω μόνο γιὰ τὸν ἐμπαιγμό, γιὰ τὴν κοροϊδία, ποὺ ὑπέμειναν οἱ ἅγιοι Πάντες,σύμφωνα μ᾿ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ σημερινὸς ἀπόστολος.

 «Ἐμπαιγμῶν», λέει, «καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον» (Ἑβρ. 11,36) , δοκίμασαν δηλαδὴ τὸν ἐμπαιγμό. Ποιός εἶνε αὐτὸς ὁ ἐμπαιγμός; Ἂν ἀνοίξουμε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, θὰ δοῦμε ὅτι πολλοὶ ἱεροὶ ἄνδρες ἔγιναν ἀντικείμενο γελοιότητος καὶ χλευασμοῦ

.⃝ -Παράδειγμα πρῶτο ὁ Νῶε . Ἦταν δίκαιος.Πίστευε στὸ Θεὸ καὶ ἔλεγε στοὺς συγχρόνους του νὰ παύσουν ν᾿ ἁμαρτάνουν. Ἐκεῖνοι τὸν ἐνέπαιζαν, τὸν κορόιδευαν. Κι ὅταν ὁ Νῶε τοὺς εἶπε ὅτι ἔρχεται τιμωρία καὶ τὸν εἶδαν νὰ φτειάχνῃ καράβι στὴν ξηρά, αὐτοὶ δι-ασκέδαζαν καὶ ἔλεγαν· Τρελλάθηκε ὁ Νῶε…

⃝ -Ἐνεπαίχθη λοιπὸν ὁ Νῶε ἀπὸ τὴν γενεά του τὴν ἄπιστη καὶ διεφθαρμένη. Ἐνεπαίχθη ἐπίσης ὁ Λὼτ ὁ δίκαιος μέσα στὰ Σόδομα καὶΓόμορρα.

.⃝ -Ἐνεπαίχθη ἀκόμη ὁ Ἰώβ . Ὅταν τὸν εἶδαν φτωχό, δυστυχισμένο, ἄρρωστο, τοῦ εἶπαν·Τί σὲ ὠφέλησαν οἱ δικαιοσύνες σου καὶ ἡ πίστι σου;… Κι αὐτὴ ἀκόμα ἡ γυναίκα του τοῦ εἶπε τὸν πιὸ πικρὸ λόγο· «Βλαστήμα τὸ Θεό,καὶ πέθανε». Αὐτὸς ὅμως ἀπήντησε· Γυναίκα ἄφρον, ὄχι μόνο δὲν τὸν βλαστημῶ, ἀλλὰ καὶ τὸν ὑμνῶ καὶ τὸν δοξάζω. «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος» (βλ. Ἰὼβ 1,21). Ἐνεπαίχθη, μὰ αὐτὸς δὲν γόγ-υσε, ἀλλὰ δοξολόγησε τὸ Θεό.

.⃝ -Ἐνεπαίχθη καὶ ὁ Δαυῒδ ἀπὸ καθάρματα τῆς ἐποχῆς του ὅπως ὁ Σεμεΐ, ποὺ τὸν ὕβριζε καπηλικῶς. Ἐνεπαίχθησαν δηλαδὴ ὅλοι οἱ προφῆτες. Δὲν ὑπάρχει δίκαιος τῆς παλαιᾶς διαθήκης ποὺ νὰ μὴν ἐνεπαίχθη ἀπὸ τοὺς συγχρόνους του.Ἀλλὰ γιατί πᾶμε μακριά; Ποιός εἶνε, ἀδελφοί μου, ὁ ἀρχηγός μας; ποιός εἶνε τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα γιὰ μᾶς; Εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἔ λοιπόν, τί τοῦ ἔκανε ὁ κόσμος; τοῦ ἔστρωσε λουλούδια νὰ περάσῃ; Ἐνεπαίχθη καὶ ὁ Χριστός. Καὶ ἐνεπαίχθη ὅσο κανείς ἄλλος στὸν κόσμο. Οἱ γραμματεῖς καὶ οἱφαρισαῖοι ἄνοιξαν τὰ στόματά τους καὶ τί δὲν εἶπαν ἐναντίον του! Ποιόν πιστεύετε; ἔλεγαν στὸ λαό· αὐτόν; αὐτὸς εἶνε «υἱὸς τοῦ τέκτονος», παιδὶ τοῦ μαραγκοῦ (Ματθ. 13,55) . Τί τὸν πιστεύετε αὐτόν; εἶνε «φίλος τελώνων καὶ ἁμαρτωλῶν» , εἶνε «φάγος καὶ οἰνοπότης» , ἀκόμα καὶ «δαιμόνιον ἔχει» (Ματθ. 11,19) · αὐτὸς δηλαδή, ὁ ἀρχηγὸς τῶν ἀγγέλων, ὠνομάστηκε ἀρχηγὸςτῶν δαιμόνων (πρβλ. Ματθ. 9,34· 12,24. Μᾶρκ. 3,22. Λουκ. 11,15) . Καὶ σὲ μιὰ περίπτωσι εἶπαν, ὅτι «τρελλάθηκε» (Μᾶρκ. 3,21)! Ἀλλὰ ἡ κατ᾿ ἐξοχὴν ἡμέρα τῶν ἐμπαιγμῶν,τῆς ἐξουθενώσεως καὶ τοῦ ἐξευτελισμοῦ τοῦ Χριστοῦ εἶνε ἡ Μεγάλη Παρασκευή . Τότε οἱ Ἰουδαῖοι μαζεύτηκαν κάτω ἀπὸ τὸ πραιτώριο, κι ὅταν ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι, Ἐγὼ εἶμαι βασιλεὺς ἀλλὰ πολὺ διαφορετικὸς ἀπὸ τοὺς βασιλιᾶδες τοῦ κόσμου («ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»Ἰω. 18,36), τότε τὸν πῆραν οἱ στρατιῶτες καὶ ἀφοῦ τὸν ἔγδυσαν τοῦ φόρεσαν μιὰ ψεύτικη χλαμύδα. Ἐπάνω στὸ κεφάλι του, ἀντὶ νὰ βάλουν στέμμα, ἔβαλαν ἕνα ἀγκάθινο στεφάνι. Στὸ χέρι τοῦ ἔδωσαν ἕνα καλάμι, καὶ κατόπιν γονάτισαν μπροστά του περιπαικτικά. Τὸν ἔφτυναν, τὸν βλαστημοῦσαν καὶ τοῦ ἔλεγαν «Χαῖρε, ὁ βασιλεὺς» ἡμῶν (Ματθ. 27,29. Μᾶρκ. 15,18. Ἰω. 19,3) . Κι ὅταν ἀνέβηκε ἐπάνω στὸ σταυρό, περνοῦσαν ἀπὸ κάτω καὶ τὸν ἔφτυναν μικροὶ - μεγάλοι. Τὸν ἔφτυναν ἀκόμα κι αὐτοὶ οἱ συγκατάδικοί του· «Τὸ δ᾿ αὐτὸ καὶ οἱ λῃσταὶ οἱ συσταυρωθέντες αὐτῷ ὠνείδιζον αὐτόν» , τὸν ἐνέπαιζαν (Ματθ. 27,44. Μᾶρκ. 15,32) .Ἰδού λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ Χριστός, ὁ ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς μας, μέσα στὸν ἄπιστο καὶ διεφθαρμένο κόσμο ἔγινε ἀντικείμενο χλευασμοῦ, ἐξευτελισμοῦ καὶὀνειδισμοῦ.

Καὶ μέχρι σήμερα ἐξακολουθεῖ ὁ ἐμπαιγμός. Ναί, ἀδελφοί μου· ἐμπαίζονται τὰ ὅσια καὶ ἱερά, ἐμπαίζονται οἱ εὐσεβεῖς. Δὲν τὸ καταλάβαμε σὲ ποιά ἐποχὴ ζοῦμε. Τὰ εἶπε ὁ Θεός. Ἀγοράστε Ἀποκάλυψι καὶ διαβάστε, νὰ δῆτε σὲ ποιά χρόνια εἴμαστε. Εἶνε τὰ χρόνιατοῦ Νῶε, («ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε» Ματθ. 24,37),τὰ χρόνια τοῦ Λώτ, τὰ χρόνια ποὺ μᾶς περιμένει ἡ μεγάλη καταστροφὴ γιὰ ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ τοὺς ἐμπαιγμούς μας.

Κοιτάξτε νὰ δῆτε. Ἐὰν ἕνας νέος εἶνε μοντέρνος, πηγαίνῃ στὰ κέντρα διασκεδάσεως,περνάῃ τὶς νύχτες του μὲ γύναια ἁμαρτωλά,ἔχῃ τὸ σπίτι του μόνο ὡς ξενοδοχεῖο ὕπνου καὶ φαγητοῦ, τρέχῃ στὰ γήπεδα καὶ δίνῃ κλωτσιὲς στὴ μπάλλα, αὐτὸς θεωρεῖται σπουδαῖος καὶ ὅλοι τὸν χειροκροτοῦν. Ἐὰν ἕνας νέος ἀγαπᾷ τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα του, γυρίζῃ στὸ σπίτι μόλις βραδιάσῃ, κρατάῃ τὸ Εὐαγγέλιο στὰ χέρια του, αὐτὸν ὅλοι τὸν κοροϊδεύουν· Ὤ τὸν καλόγερο! λένε. Τὸν τεντυμπόη τὸν ὑψώνουν μέχρι τρίτου οὐρανοῦ· τὸ παιδὶ ποὺ πιστεύει στὸ Θεὸ ζητοῦν νὰ τοῦ ῥίξουν χιόνι καὶ νὰ τὸν ἐξουθενώσουν. Ἐὰν μία νέα εἶνε μοντέρνα, ἐὰν τώρα τὸ καλοκαίρι πετάῃ τὰ ροῦχα της καὶ ἐκθέτῃ τὶς σάρκες της σὰ τὰ κρέατα ποὺ κρεμᾶνε στὰ κρεοπωλεῖα, ἐὰν τρέχῃ στὰ κέντρα, στὰ πάρτυ καὶ στὰ χοροδιδασκαλεῖα, ὁ κόσμος τὴ θαυμάζει καὶ λέει· Τι μοντέρνο καὶ προωδευμένο κορίτσι!…. Ἂν μία κόρη ντύνεται σεμνά, πιστεύῃ στὸ Χριστό, πηγαίνῃ στὴν ἐκκλησία, λατρεύῃ τὸ Θεὸ καὶ προσκυνᾷ τοὺς ἁγίους, τότε λένε· Ὤ τὴν«παπαδιά», τὴν καθυστερημένη!… Στὴ γενεά μας λοιπὸν ἐμπαίζεται ὁ εὐσεβὴς καὶ τιμᾶται ὁ ἀσεβής .

Ἂν μπῆτε σὲ λεωφορεῖο ἢ καράβι ἢ ἀεροπλάνο καὶ κάνετε τὸ σταυρό σας, θὰ γελάσουν οἱ μοντέρνοι. Ἂν καθήσετε στὸ ἑστιατόριο καὶ κάνετε τὸ σταυρό σας, θὰ σᾶς εἰρωνευθοῦν.

Στὰ παλιὰ τὰ εὐλογημένα χρόνια, ὅταν ἔβλεπαν παπᾶ στὸ δρόμο, ἔτρεχαν καὶ φιλοῦσαν τὸ χέρι του. Τώρα, μόλις παρουσιαστῇ παπᾶς, τὸν χλευάζουν καὶ κάνουν ἀπρεπεῖς χειρονομίες. Ἀλλὰ θὰ ᾿ρθῇ ὥρα ποὺ ἡ Ἑλλὰς δὲν θά ᾿χῃ παπᾶδες. Γιατί ὁ νέος νὰ γίνῃ παπᾶς; γιὰ νὰ τὸν ἐμπαίζῃς ἐσὺ καὶ νὰ τὸν ἐξευτελίζῃς μὲ τὶς αἰσχρὲς χειρονομίες σου;Τὸ προεῖπε ἡ Γραφή· Θὰ παρουσιαστοῦν «ἐμπαῖκται» (Β΄ Πέτρ. 3,3. Ἰούδ. 18) ! Καὶ ἰδού, γέμισε ὁ κόσμος ἐμπαῖκτες . Κοροϊδεύουν τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά.

Σὲ κάποια ἐνορία ἑώρταζε ὁ ναός, καὶ βγῆκαν μὲ τὰ ἑξαπτέρυγα νὰ κάνουν λιτανεία συνοδείᾳ τῆς μουσικῆς τοῦ δήμου . Καὶ ἐνῷ ἔψαλλαν τὰ ἐκκλησιαστικὰ ᾄσματα καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν ἱερά, καὶ ἐνῷ ὅλοι ἔπρεπε τὴνὥρα ἐκείνη νὰ παρακαλοῦν τὸ Θεὸ νὰ μᾶς λυπηθῇ καὶ νὰ μὴ ῥίξῃ φωτιὰ νὰ μᾶς κάψῃ γιὰτὶς πορνεῖες τὶς μοιχεῖες καὶ τὶς βλαστήμιες μας· τὴν ὥρα ἐκείνη, ποὺ ὁ λαὸς συνώδευε τὴν εἰκόνα, κάποιος «σφύριξε» τὴν εἴδησι, ὅτι νίκησε μία ὁμάδα στὸ φουτ-μπώλ. Τότε ἡ μουσικὴ τοῦ δήμου ἀλλάζει ἀμέσως «σκοπὸ»καὶ ἀρχίζει νὰ παίζῃ μιὰ κοσμικὴ μελῳδία, ἐνῷ διαρκοῦσε ἀκόμα ἡ λιτανεία καὶ ἐνῷ συνώδευαν τὴν ἱερὰ εἰκόνα! Καταντήσαμε ἐμπαῖκτες…

Στὰ χρόνια αὐτά, ἀδέρφια μου, «στῶμεν καλῶς»! Μέσα στὴ γενεά μας αὐτή, γενεὰ Σοδόμων καὶ Γομόρρας, γενεὰ ἀπίστων καὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων, γενεὰ πονηρὰ καὶ διεστραμμένη ἀπ᾿ ἄκρου εἰς ἄκρο, «στῶμεν καλῶς»! Σὰν στρατιώτης ποὺ κρατάει τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ, ἂς σταθοῦμε καλῶς!Κι ἂν ἀκόμα μείνῃς ἕνας, ἀδελφέ μου, μὴν ἀπογοητευθῇς. Κι ἂν ἀκόμα ὅλη ἡ πόλις ἢ τὸ χωριό σου, μὲ τόσους κατοίκους, ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό, σὺ μὴν τὸν ἀρνηθῇς. Κι ἂν ἀκόμη πάνω στὸ κάθε σπίτι ὑψωθῇ ἡ παντιέρα τοῦ διαβόλου, στὸ δικό σου τὸ σπίτι νὰ μὴν ὑψωθῇ.

Ἕνας νὰ μείνῃς, πίστευε στὸ Θεό! Γιατὶμπορεῖ νὰ εἶνε ψέματα τὰ ἄστρα, ψέματα ὁ ἥλιος, ψέματα ὁ κόσμος, ψέματα καὶ οἱ βασιλιᾶδες, ψέματα τὰ παλάτια, ὅλα νὰ εἶνε ψέματα· ἕνα δὲν εἶνε ψέμα, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-

Μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ.Παντελεήμονος Τράχωνες - Γλυφάδας (σήμερα Ἁλίμου τῆς ἱ. μητροπόλεως Ν. Σμύρνης) τὴν 9-6-1963.

Ἡ «Οἰκουμενιστικη εὐωδία» τοῦ κ. Νούση!

Ἀσφαλῶς ὁ κ. Νούσης δὲν ἔχει συγγένεια ὁμολογιακὴ μὲ τοὺς «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». Δυστυχῶς ὅμως, μιμεῖται τὴν μέθοδό τους. Τὴν γνωστὴ τακτικὴ τῶν «Μαρτύτων τοῦ Ἰεχωβᾶ», ποὺ ὅταν δυσκολεύονται ἢ δὲν ἔχουν τί νὰ ἀπαντήσουν, μεταθέτουν ἀλλοῦ τὴν συζήτηση. Ἔτσι κι ὁ κ. Νούσης. Ἔγραψε ἕνα ἄρθρο στὸ www.amen.gr/article18277 ποὺ ὄζει «Οἰκουμενιστικῆς εὐωδίας» μὲ τίτλο «Διάλογος Ορθοδόξων και Καθολικών: βήματα ένωσης ή κίνδυνος έκπτωσης στο σύνηθες;».

Τὸ δημοσιεύσαμε σχολιάζοντας τὶς μεγάλες ἀντιφάσεις ποὺ περιεῖχε.

Ὁ κ. Νούσης, ἐπανῆλθε καὶ πάλι στὸ www.amen.gr/article18322 γιὰ νὰ καταστήσει σαφῆ τὴν Οἰκουμενιστικὴ του ταυτότητα (μήπως καὶ τὸν παρεξηγήσαμε) καὶ μὲ ἄρθρο ποὺ τιτλοφορεῖ «Ξαναχτύπησαν οι “αντιοικουμενιστές”...», ἐπιτίθεται μὲ ποταποὺς χαρακτηρισμοὺς ἐναντίον μας, ἐνῶ ἀποφεύγει τὸ «πικρὸ ποτήριο» τῆς ἀπαντήσεως ἐπὶ τῆς οὐσίας, καὶ μεταθέτει δικολαβίστικα καὶ παραπλανητικὰ τὸ θέμα σὲ ἀνούσιες ἐπεξηγήσεις, χρησιμοποιώντας ἀγαπητικὲς ὕβρεις ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστική του ἀγάπη.

Φυσικὰ καὶ δὲν θὰ ἀνταπαντήσουμε, ὅπως θὰ ἤθελαν κάποιοι ἀναγνῶστες ποὺ ἐντόπισαν τὴν ἀνταπάντηση τοῦ κ. Νούση. Τὸ πρῶτο ἄρθρο ποὺ ἀναρτήσαμε, ἀπαντᾶ καὶ στὴ δευτερολογία τοῦ κ. Νούση καὶ βρίσκεται στὴ διεύθυνση:

http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/06/blog-post_4375.html

μὲ τίτλο: "Διάλογος Ορθοδόξων-Καθολικών, Κ. Νούση. Σχόλια".
______________
Δεοντολογικὰ ἀναμενόμενα! Τὸ ἱστολόγιο "Αmen" ὄχι μόνο δὲν δημοσίευσε τὴν ἀπάντησή μας, ἀλλὰ καὶ ὅταν ὁ κ. Νούσης τοὺς ἔστειλε τὴν δευτερολογία του, τὴν δημοσίευσαν χωρὶς οὔτε ὁ κ. Νούσης νὰ γράφει σὲ ποιούς ἀπαντᾶ, οὔτε τὸ "Αmen" νὰ κάνει μνεία σὲ ποιούς ἀπευθύνεται ἡ ἀπάντηση! Ἴσως "ἵνα μὴ μιανθῶσι"! Ἔτσι φαίνεται ἀντιλαμβάνονται τὴν δημοσιογραφικὴ δεοντολογία καὶ τὴν ἔντιμη ἀρθρογραφία!