Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

Τοῦ Μητρ. Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Μεσα στους τραυματίες, τους νεκρούς, τους λιποτάκτες, τους προδότες μπορεῖ νὰ βρεθῇ ὁ καθένας μας. Μέσα σε αὐτοὺς δυστυχῶς βρίσκονται θεολόγοι, κληρικοί, ἐπίσκοποι καὶ πατριάρχαι.

Είμαστε σε χρόνια δύσκολα και θα πρέπει να προσέχουν οι χριστιανοί. Οι κακοί ποιμένες, λέει ο απόστολος Παύλος, είναι «λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου» (Πραξ. κ΄, 29).

Στις μέρες μας φιλόδοξοι και ανάξιοι κληρικοί αντί για καθαίρεση πήραν προαγωγή και κατέλαβαν υψηλές εκκλησιαστικές θέσεις!!! Γνωρίζουν οι σκοτεινές δυνάμεις ότι τα όπλα τους είναι ανίκανα να βλάψουν την Ορθόδοξη Εκκλησία όταν την πολεμούν απ’ έξω, γι’ αυτό ρίχνουν άφθονο χρήμα, εξαγοράζουν ιερατικές συνειδήσεις, και προωθούν με τις διασυνδέσεις που έχουν βρώμικα πρόσωπα στις ανώτερες εκκλησιαστικές θέσεις.

Ας προσέχουν οι χριστιανοί και να μην τους συγκινούν οι μίτρες και οι πατερίτσες, όταν αυτοί που τις φέρουν δεν βαδίζουν στα χνάρια των αγίων πατέρων και είναι οικουμενισταί, φιλάργυροι, ομοφυλόφιλοι και δειλοί.  http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=23184

  

Ὁ χριστιανικὸς ἀγὼν ἔχει ἐμπόδια, ἐχθρούς, μάχες, τραυματίες, νεκρούς, λιποτάκτες, προδότες, ἧττες, ἀλλὰ καὶ νίκες καὶ θριάμβους. Ὁ σκληρὸς αὐτὸς ἀγὼν προϋποθέτει τὴν βαθεῖαν διαφθοράν, τὴν ὁποίαν ἐπέφερε εἰς τὸν ἄνθρωπον ἡ πτῶσις αὐτοῦ, τὸ λεγόμενον προπατορικὸν ἁμάρτημα. Λόγῳ τῆς διαφθορᾶς ταύτης «ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἔγκειται ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ» (Γέν. 8,21). Ἐὰν δὲν συνέβαινεν ἡ πτῶσις ἐκείνη, ἡ ὁποία διετάραξε τὴν ἁρμονίαν τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν περιβάλλουσαν αὐτὸν φύσιν καὶ πρὸς ἑαυτόν, δὲν θὰ παρίστατο ἀνάγκη τοιούτου σκληροῦ ἀγῶνος πρὸς ὑπερνίκησιν τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖο ἐμφωλεύει ἐν τῇ σφόδρα διεφθαρμένῃ καρδίᾳ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀγὼν πρὸς ἠθικὴν τελειοποίησιν θὰ ἦτο ὡς ὁ ἀγὼν τῶν ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν γνωρίσει πτῶσιν. Ἐνῷ τώρα διὰ τὸν ἄνθρωπον τὸ κακὸν μαίνεται.

   Ὁ διάβολος, ἐὰν δὲν συνεκρατεῖτο ὑπὸ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, θ᾿ ἀνέτρεπε καὶ θὰ διέλυε τὸ πᾶν. Μάχεται διαρκῶς τὸν ἄνθρωπον καὶ λαμβάνων ἀφορμὴν ἐκ τῶν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ ἐπιθυμιῶν καὶ χρησιμοποιῶν τὰ ἐν τῷ κόσμῳ ὄργανά του καὶ ἐξάπτων τὴν πυρὰν διὰ ποικίλων εὐφλέκτων ὑλῶν τῆς «εὐπεριστάτου ἁμαρτίας» (Ἑβρ. 12,1), ἕνα ἔχει σκοπόν, νὰ ἀπομακρύνῃ τὸν κόσμον ἐκ τῆς εὐθείας ὁδοῦ καὶ νὰ παρασύρῃ αὐτὸν εἰς τὴν σκολιὰν ὁδὸν τῆς ἀπωλείας. Οὕτως ὁ Χριστιανὸς εἶνε ἠναγκασμένος νὰ εὑρίσκηται ἐν διαρκεῖ πολέμῳ.

     Ὁ χριστιανὸς ἔχει νὰ πολεμήσῃ μὲ τὴν σάρκα, μὲ τὸν κόσμον καὶ μὲ τὸν διάβολον. Ὁ Παῦλος, εἷς ἐκ τῶν γενναιοτέρων ἀγωνιστῶν εἰς τὸν κατὰ τοῦ κακοῦ ἀγῶνα, ἐφιστᾷ τὴν προσοχήν μας ἐπὶ τὴν ἰδιάζουσαν φύσιν τοῦ χριστιανικοῦ ἀγῶνος, δι᾿ ὧν ἐν τῇ πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολῇ λέγει· «Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφ. 6,12).
    

     Δὲν εἶνε μικρός καὶ ἀσήμαντος ἀγών. Δὲν πρέπει νὰ ὑποτιμῶμεν τοὺς ἐχθρούς, μὲ τοὺς ὁποίους ἔχομεν νὰ πολεμήσωμε. Ἐὰν λάβωμεν ὑπ’ ὄψιν, ὅτι τὸ κακὸν ἑδρεύει μέσα μας, ὅτι αἱ ἐπιθυμίαι ἐξ ἐλαχίστης ἀφορμῆς, ὡς ἔκ τινος σπινθῆρος, δύνανται νὰ ἐξαφθοῦν καὶ νὰ περιζώσουν τὸν ἄνθρωπον μὲ φλόγας· ἐὰν λάβωμεν ὑπ᾿ ὄψιν ὁποίαν πίεσιν ἐξασκεῖ ἐπὶ τοῦ ἀνθρώπου ὁ μακρὰν τοῦ Θεοῦ κόσμος· ἐὰν τέλος λάβωμεν ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι ὁ ἐχθρὸς ἡμῶν διάβολος, κατὰ τὴν ζωηρὰν παρομοίωσιν τοῦ ἀποστόλου Πέτρου «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. 5,8), τότε θέλομεν ἐκτιμήσει ὀρθῶς τὴν σοβαρότητα καὶ τὴν κρισιμότητα τοῦ ἀγῶνος τούτου…

    Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς δικές του δυνάμεις εἶνε ἀνίσχυρος νὰ λυτρωθῇ ἐκ τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖο ὡς λερναία ὕδρα λυμαίνεται τὴν ὕπαρξίν του. Ἀλλ᾿ εὐλογητὸς ὁ Θεός!

     Ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς ὁ Κύριος ἐσταυρώθη καὶ ἐν τῷ σταυρῷ ἐνίκησε καὶ ἐθριάμβευσε κατὰ τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ἔκτοτε κάθε ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει εἰλικρινὰ εἰς τὸν Κύριον ἀντλεῖ μυστηριώδη δύναμιν καὶ δι᾿ αὐτῆς νικᾷ καὶ θριαμβεύει. Ἀντλεῖ δύναμιν διὰ τῆς μελέτης τοῦ θείου λόγου, διὰ τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, διὰ τῆς τακτικῆς συμμετοχῆς εἰς τὸ μυστήριον τῆς θείας μεταλήψεως, τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου. Ἔτσι δὲ εὐρισκόμενος σὲ διαρκῆ ἐπαφὴ μετὰ τοῦ Κυρίου ἀναδεικνύεται μικρόχριστος, δυνάμενος νὰ πατῇ ἐπὶ «ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ», χωρὶς νὰ βλάπτηται ἐξ αὐτῶν (Λουκ. 10,19).
     Εἰς τὸν ἀγῶνα αὐτὸν οἱ στρατιῶται τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν εἶνε ἄοπλοι. Φέρουν πάντοτε μεθ’ ἑαυτῶν τὰ ὅπλα. Τὰ δὲ ὅπλα των εἶνε ὅπλα δεδοκιμασμένα εἰς μυρίας μάχας κατὰ τοῦ ἐχθροῦ. Τῶν ὅπλων τούτων τὴν ὀνομασίαν βλέπει τις ἐν Ἐφεσ. 6,13-20.

Πηγή