Εξ αφορμής της Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης)

Ὁ π. Βασίλειος Γοντικάκης μὲ ἕνα μακροσκελέστατο ἄρθρο ἀσχολεῖται μὲ τὴν «Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Τὸ κείμενό του, ὅπως κι ὅλα τὰ ἄλλα, κατάσπαρτο ἀπὸ ἁγιογραφικὲς καὶ λειτουργικὲς φράσεις, ἐντυπωσιακὲς λογοτεχνικὲς ἀντιθέσεις, ἀλλὰ καὶ πολλὲς ἀμφισημίες, στὶς ὁποῖες τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα εἶναι ψηλαφητό.

Ἐνῶ ὁ π. Βασίλειος μᾶς μιλᾶ περὶ τῆς ἐκκοπῆς τοῦ θελήματός μας, ὡς προϋπόθεση νὰ ἔχει καλὰ ἀποτελέσματα ἡ διεξαγωγὴ τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, “Μὴ τὸ θέλημά μου, ἀλλὰ τὸ σὸν γινέσθω”, ἐνῶ γράφει πὼς «ἡ συνειδητὴ κατάληξι τῆς ἀγωνίας σου στὸ “γενηθήτω τὸ θέλημά Σου” ἀνοίγει τὸ δρόμο τῆς ζωῆς», τελικὰ δὲν ἀπαξιώνει τὴν ἐπιβολὴ τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ θελήματος, τοῦ θελήματος ποὺ ἐπὶ χρόνια προετοιμάζουν καὶ οἰκοδομοῦν, ὅσοι Πατριάρχες καὶ Ἐπίσκοποι θὰ συγκροτήσουν τώρα τὴν Σύνοδο. Γίνεται κι αὐτὸς μιὰ μικρὴ κερκόπορτα, μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία οἱ νεοβάρβαροι εἰσέρχονται ἀθόρυβα γιὰ νὰ καταλάβουν τὴν «βασιλεύουσα» τῆς ψυχῆς μας!

Καὶ εἶναι φανερὸ ὅτι τὸ συγκεκριμένο θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ παραβαίνουν –ὁλοφάνερα πλέον– ἐκεῖνοι ποὺ σιγοντάρουν τοὺς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἀντιτίθενται  στὸ Θεῖο θέλημα· ἐκεῖνοι ποὺ ἀρκοῦνται νὰ συμβουλεύουν ὅτι μόνο ὁ ἀγώνας μας γιὰ τὴν κάθαρση ἐκ τῶν παθῶν καὶ ἡ προσευχὴ ἀρκοῦν γιὰ τὴν ἀπώθηση τῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἀντίθετα, τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ πραγματοποιοῦν ἐκεῖνοι ποὺ μιμοῦνται τοὺς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς Πίστεως. Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ πραγματοποιοῦν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν δίδουν τὸ χρόνο στοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἐπιβάλλουν τὴν κακοδοξία τους πρὸς ἀπώλεια ψυχῶν.

Αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σὲ καιρὸ κηρυττομένης αἱρέσεως: ἡ ἐναντίωση, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.

Γράφει ὁ ἅγιος  Ἀθανάσιος: «Διὰ τοῦτο γοῦν ἀεὶ γράφουσι (οἱ αἱρετικοί), καὶ ἀεὶ τὰ ἴδια μεταποιοῦντες, ἄδηλον ἔχουσι τὴν πίστιν, μᾶλλον δὲ φανερὰν ἔχουσι τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν κακοφροσύνην, ...ἄλλοτε ἄλλα γράφοντες, μόνον ἵνα τοὺς χρόνους κερδάνωσι, καὶ διαμείνωσι χριστομάχοι τοὺς ἀνθρώπους πλανῶντες» (Μ. Ἀθανασίου, Ἐπιστολὴ πρὸς Ἐπισκόπους Αἰγύπτου).

«Τὸ μεγάλο χρέος τῶν Ὀρθοδόξων» γράφει ὁ π. Βασίλειος, «δὲν εἶναι νὰ κάνωμε ἢ νὰ μὴν κάνωμε μιὰ γενικὴ Σύνοδο. Ἀλλὰ νὰ ἀφήσωμε νὰ φανῆ ἡ ἀέναος Σύνοδος τῶν ἐπουρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων, ποὺ λειτουργικὰ ζοῦμε ὡς θεολογικὴ μυσταγωγία»! Καὶ πῶς ἀφήνουμε, πάτερ, «νὰ φανῆ ἡ ἀέναος Σύνοδος τῶν ἐπουρανίων»; Ἀδιαφοροῦντες γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι “κραγμένοι” Οἰκουμενιστὲς θὰ συγκροτήσουν τὴν Σύνοδο; Βλέπεις τέτοια θεοφιλὴ διάθεση σ’ αὐτούς; Καὶ ἀφήνουμε, πάτερ, «νὰ φανῆ ἡ ἀέναος Σύνοδος τῶν ἐπουρανίων» ἐπιτρέποντες σ’ αὐτοὺς νὰ διαποτίζουν κλῆρο καὶ λαὸ μὲ κακόδοξες διδασκαλίες, καὶ νὰ ἐπιβάλλουν ὅσες ἐκ τῶν προτέρων αἱρετικὲς ἀποφάσεις μᾶς σερβίρουν;

Τὸ ἂν θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ γίνει μιὰ τέτοια Σύνοδος εἶναι «δική Του ὑπόθεση», ὅπως κι ἂν θὰ φέρει ἐν τῇ παντοδυναμίᾳ  Του τὰ πράγματα ἔτσι, ὥστε νὰ γίνει τὸ θέλημά Του στὴν Σύνοδο. Ὅμως ἡ ἱστορία μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι πάμπολλες Συνόδους τὶς ἐγκατέλειψε ὀρφανὲς τοῦ Πνεύματός Του, γιατὶ  δὲν ἐπέτρεψαν οἱ συμμετέχοντες σ’ αὐτὲς «νὰ φανῆ ἡ ἀέναος Σύνοδος τῶν ἐπουρανίων», οἱ δὲ Ἅγιοι τῶν ἐποχῶν ἐκείνων ἀγωνίζονταν μὲ συγράμματα, μὲ ἀποτειχίσεις, μὲ θυσίες πολλὲς γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῆς διαστροφῆς τῆς Πίστεως. Ἄρα ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἐπιτρέπει καὶ ἐντέλλεται νὰ γίνεται καὶ δική μας ὑπόθεση ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησία Του, διὰ τοῦ ἀγώνα μας εἰς τὰ τῆς Πίστεως, παράλληλα μὲ ἐκεῖνον τῆς καθάρσεώς μας. Σ’ αὐτὸν τὸν τομέα δεχόμαστε τὶς διδασκαλίες σου καὶ τὴν ἀσκητικὴ ἐμπειρία σου, ὄχι ὅμως καὶ τὴν “συμβουλή”, πὼς ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε φτάσει στὰ δικά σου ἀσκητικὰ κατορθώματα, πρέπει νὰ ἐπιτρέψουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ ὑποστεῖ κι ἄλλη μιὰ πτώση, ὑποχωροῦντες καὶ στὰ θέματα ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως.

Γράφεις, πάτερ: «Αὐτοὶ ποὺ λένε: κάποτε ὑπῆρχαν μεγάλοι Πατέρες καὶ θεολόγοι, σήμερα ὄχι, μιλοῦν ὡς ἀλειτούργητοι. Οἱ ὄντως ἀληθινοὶ ἐν Πνεύματι ἂν μιὰ φορὰ ὑπάρξουν, δὲν χάνονται ποτέ. Μπαίνουν στὸ συλλείτουργο τῆς ἀειζωΐας».

Τώρα συνεννοούμαστε. Πράγματι, ἔτσι εἶναι. Ἀλλὰ αὐτοὺς τοὺς «ἀεὶ ζῶντες» Πατέρες, ἐσὺ τοὺς ἀκυρώνεις. Θέλεις «νὰ φιμώσεις αὐτοὺς ποὺ μιλοῦν σιωπῶντας καὶ νὰ ἀκυρώσεις τὴν παρουσία αὐτῶν ποὺ κυκλοφοροῦν ἀπουσιάζοντας»! Καὶ μᾶς λές (ἐμμέσως πλὴν σαφῶς) νὰ ἀφήσουμε τοὺς Οἰκουμενιστὲς ψευδο-πατέρες νὰ δροῦν, νὰ δράσουν καὶ ἀείποτε νὰ μᾶς καθοδηγοῦν, ὡσὰν νὰ μὴν ὑπῆρξαν οἱ «ἀεὶ ζῶντες» ποὺ μᾶς προτείνουν τὸ χέρι γιὰ νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε στὸ δρόμο ποὺ ἐκεῖνοι ἄνοιξαν.

Καὶ συνεχίζεις: «Φτάνομε στὴ σημερινὴ ἐποχή. Ζοῦμε τὴν περίοδο τῶν διαλόγων. Προσπαθοῦμε οἱ χριστιανοὶ νὰ ἀναβιώσωμε τὴν ἑνότητα ποὺ μᾶς χαρίζει καὶ εὔχεται ὁ Θεανθρώπος.

Ὑπάρχουν μεταξύ μας οἱ λεγόμενοι προοδευτικοὶ καὶ πρόθυμοι γιὰ διάλογο. Καὶ οἱ θεωρούμενοι συντηρητικοὶ ποὺ γενικὰ ἀρνοῦνται τὶς ἐπαφές.

Ἐδῶ κρίνεται ἡ γνησιότητα καὶ ἡ δύναμι τῆς πίστεώς μας, γιατὶ οὔτε τὴν ἀλήθεια σώζομε καταρώμενοι τοὺς πεπλανημένους οὔτε προσφέρομε αὐτὸ ποὺ ζητᾶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ ψεύτικες φιλοφροσύνες».

Ποῦ τὴν εἶδες, πάτερ, τὴν προσπάθεια «οἱ χριστιανοὶ νὰ ἀναβιώσωμε τὴν ἑνότητα»; Δὲν ἀντελήφθης ἀκόμη ὅτι ἡ προσπάθεια τῶν Διαλόγων εἶναι «στημένη δουλειά», εἶναι ἐξυπηρετικὴ τῶν Οἰκουμενιστικῶν σχεδίων, καὶ ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ χάσουν οἱ Χριστιανοί, ὅση ἑνότητα ἔχει ἀπομείνει μεταξύ τους, ἀφοῦ θὰ χάσουν τὴν ἑνότητα μὲ τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως, ἑνούμενοι μὲ τὶς «ἐκκλησίες» τῶν πονηρευομένων;

Γράφεις: «Ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ὅτι οἱ ἐπιπόλαιοι οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ φανατικοὶ ζηλωτὲς ἔχουν ἀντίθετες τοποθετήσεις, στὴν πραγματικότητα βρίσκονται στὴν ἴδια ἔνδεια· εἶναι κλεισμένοι στὴν ἴδια φυλακή. Ξεκινοῦν καὶ τελειώνουν στὴ δική τους ἀντίληψι. Τοὺς λείπει ἡ τόλμη τῆς πίστεως καὶ ἡ ἀλήθεια τῆς ἀγάπης.

Βασανίζουν καὶ βασανίζονται, προσφέροντες ἀπειλὲς χωρὶς νόημα ἢ φιλοφροσύνες χωρὶς περιεχόμενο. Ἡ παρουσία τοῦ ἑνὸς τρέφει τὴν ὕπαρξι τοῦ ἄλλου. Καὶ δὲν σταματᾶ ἡ ταραχὴ τῆς διαμάχης τῶν κατὰ φαντασία αὐθεντιῶν.

Καὶ πρὸς τὶς δύο πλευρὲς ἀκούγεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: “οὐκ ἀπέστειλα αὐτοὺς καὶ οὐκ ἐνετειλάμην αὐτοῖς καὶ οὐκ ἐλάλησα πρὸς αὐτούς· ὅτι ὁράσεις ψευδεῖς …καὶ προαιρέσεις καρδίας αὐτῶν αὐτοὶ προφητεύουσιν ὑμῖν” (Ἱερ. 14, 14)».

Δὲν γνωρίζουμε ποῦ τοποθετεῖς τὸν ἑαυτό σου, ἐμεῖς θὰ τολμήσουμε νὰ σὲ ἐντάξουμε, ἀσφαλῶς ὄχι στοὺς «ζηλωτές», οὔτε στοὺς «ἐπιπόλαιους Οἰκουμενιστές», ἀλλὰ στοὺς σιγονταρο-Οἰκουμενιστές. Κι αὐτὸ γιατὶ ἐπιτρέπεις μὲ τὸν τρόπο σου τὴν ἐλεύθερη δράση τῶν ἐχθρῶν τοῦ Θεοῦ Παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν.

Καὶ πρὸς τὶς δύο πλευρὲς ἀκούγεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: “οὐκ ἀπέστειλα αὐτοὺς καὶ οὐκ ἐνετειλάμην αὐτοῖς καὶ οὐκ ἐλάλησα πρὸς αὐτούς· ὅτι ὁράσεις ψευδεῖς …καὶ προαιρέσεις καρδίας αὐτῶν αὐτοὶ προφητεύουσιν ὑμῖν” (Ἱερ. 14, 14)».

Εξ’ αφορμής της Μεγάλης Συνόδου

της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Ἀρχιμ. Βασίλειου Γοντικάκη,

Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους

Τώρα καὶ πολλὲς δεκαετίες γίνεται λόγος γιὰ μιὰ μεγάλη Σύνοδο ποὺ ἑτοιμάζεται. Κάποιοι λένε νὰ μὴν γίνη. Ἄλλοι προβληματίζονται γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ὀνομαστῆ ἢ ποιά εἶναι τὰ θέματα ποὺ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίση.
Τὸ χρέος τὸ μεγάλο καὶ ἅγιο τῶν Ὀρθοδόξων δὲν εἶναι νὰ κάνωμε ἁπλῶς κάτι ἀλλὰ νὰ φανερώσωμε τὸν πλοῦτο τῆς χάριτος ποὺ λειτουργικὰ ζοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ μένει ἀμετάθετο, ἔστω καὶ ἂν ταράσσεται ἡ οἰκουμένη καὶ μετατίθενται ὄρη εἰς καρδίαν θαλασσῶν.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει τὴ συνείδησι τῆς μιᾶς Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἁπλῶς ἰσχυρισμός, ἀλλὰ μιὰ εὐλογία ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Θεανθρώπου ποὺ καταλήγει στὴν Ἀνάστασι. Καὶ ἀπὸ τὴ θυσία τῶν ἁγίων ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμά του. Ἀποτελοῦν

ΦΩΤΟ: Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΚΙ ...ΕΞΩ!

 Στην  Πάτμο  τα  ανταλλάγματα...

   "...Ύστερα από πολλές διαπραγματεύσεις που είχε ο Μητροπολίτης Βελγίου με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, παραχωρήθηκε ο Ιερός Ναός στην Ενορία των Πολωνών.. "

Την πρώτη Θεία Λειτουργία στον νέο Ιερό Ναό που απέκτησε η πολωνόφωνη Ενορία των Γενεθλίων της Θεοτόκου τέλεσε την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βελγίου κ. Αθηναγόρας.

Λίγο πριν ξεκινήσει η Θεία Λειτουργία, τελέσθηκε η Ακολουθία του Αγιασμού για το ξεκίνημα στον νέο Ιερό Ναό και ακολούθησε η πρώτη Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Βελγίου κ. Αθηναγόρα συμπαραστατούμενος από τον Αιδεσιμολογιώτατο

Γέρων Πορφύριος - Ο αγώνας κατά της λαιμαργίας

Ὁ Γέρων Πορφύριος συνέδεε τὸ θέμα τῶν πνευματικῶν ἀγώνων μὲ τὴ γαστριμαργία καὶ τὴ λαιμαργία.

Ἔλεγε δὲ πώς, ἂν ὁ ἄνθρωπος καταφέρει νὰ τρώει μὲ πρόγραμμα καὶ μὲ λογική, τότε ὁ Θεὸς ἀναλαμβάνει νὰ τοῦ συμπληρώσει ὅλες τὶς ἄλλες ἀτέλειες.

Ἐξαιτίας τῆς λαιμαργίας τοῦ ἀνθρώπου, ἔλεγε, ὁ διάβολος τοῦ πῆρε τὴν ἐξουσία καὶ τὸν ἔβγαλε ἀπὸ τὸν παράδεισο. Κι ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνει ἀγώνα, γιὰ νὰ πάρει πίσω αὐτὴ τὴ χαμένη ἐξουσία.

Ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὁ ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου καί, μετὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου ἔγινε ὁ διάβολος. «Κάνε του, λοιπόν, ἄνθρωπε, πόλεμο νὰ πάρεις πίσω τὴν ἐξουσία, πού σοῦ πῆρε», μᾶς ἔλεγε.

Τὸν ρώτησα τότε:

— Τόσο σπουδαῖος, λοιπόν, εἶναι ὁ ἀγώνας κατὰ τῆς λαιμαργίας;

Καὶ μοῦ ἀπάντησε ὡς ἑξῆς:

— Εἶναι τόσο σημαντικὸς ὁ ἀγώνας αὐτὸς γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας συνήθιζαν, τὴν ὥρα ποὺ ἔφτιαχναν τὸ φαγητό τους, νὰ ρίχνουν μέσα κι ἕνα ποτήρι πικράδι, ὥστε νὰ μὴ νιώθουν τὴν παραμικρὴ ἡδονὴ τὴν ὥρα ποὺ ἔτρωγαν.

— Καὶ τί βγαίνει μ’ αὐτό, Γέροντα;

— Τί βγαίνει; Ἄκουσε νὰ σοῦ ἐξηγήσω. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνει τέτοιο ἀγώνα, δὲν προλαμβάνει νὰ σηκώσει τὰ χέρια του στὴν προσευχὴ κι ἀμέσως κατεβαίνει ἡ χάρις καὶ κάθεται ἐπάνω του.

Γεροντικὸ τοῦ 20οῦ αἰῶνος

πηγή

Προσωπολατρεία!

Προσωπολατρεία!

Ὁ Πνευματικός εἶναι ὄργανο

________________________________

γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στόν Νυμφίο Χριστό

________________________________

 καί ὄχι ὁ Νυμφίος Χριστός!

Γράφει: Μ.Σ. ἐκπ/κός -ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ 

Β΄ μέρος

  Ἕνα μεγάλο λάθος στό ὁποῖο πέφτουν πολλοί Χριστιανοί (κυρίως γυναῖκες λόγῳ πλουσιώτερου συναισθηματικοῦ κόσμου, ἀλλά καί ἄντρες κυρίως γιά τά «πρωτεῖα» στά διακονήματα), εἶναι νά ἀγωνίζονται νά ἀρέσουν στόν Πνευματικό σάν ἄνθρωπο καί ὄχι στόν Χριστό καί Θεό!

    Ἔτσι, ἡ προσωπολατρεία ὕπουλα εἰσβάλλει στήν καρδιά τους, δίνοντας ἕνα μεγάλο κομμάτι ὑπαρξιακοῦ της χώρου στό πρόσωπο τοῦ Πνευματικοῦ (ἕνα εἶδος ἀρρωστημένης ἀγάπης) καί δέν φθάνουν νά ἀγαπήσουν πραγματικά, ἀνυπόκριτα καί ὁλοκληρωτικά ποτέ τόν Χριστό!

      Ἐνδέχεται μάλιστα κάποιοι Πνευματικοί νά τρέφουν μία τέτοια κατάσταση, εἴτε ἄθελά τους γιατί δέν τήν διέκριναν ἐγκαίρως ἤ καθόλου (κακῶς βέβαια, ἀλλά ἄνθρωποι εἶναι κι αὐτοί), εἴτε γιατί πέφτουν σέ κενοδοξία καί φιλαρέσκεια (μή γένοιτο). Καί βέβαια τέτοιες καταστάσεις, δημιουργοῦν πρόσφορο ἔδαφος γιά ἀνώφελες ἤ ἐπιζήμιες ἀντιζηλεῖες καί ἀνταγωνισμούς μέσα σέ κοινόβια, ἀδελφότητες καί ἀνάμεσα σέ πνευματικά ἀδέλφια, γιά διαβάλματα, κατηγορεῖες, συκοφαντίες, ψέμματα κι ἄλλα ἐμετικά, πού εἰσχωροῦν ἀκόμη καί μέσα στά ἐξομολογητήρια, προκειμένου νά ἐπηρρεάσουν γνῶμες καί συναισθήματα Πνευματικῶν, ὥστε νά «κατακτηθεῖ» ὑστερόβουλα ἡ ἀγάπη τους! Αὐτός ὁ ἀποπροσανατολισμός ὅμως, ἀπό τό τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ κι ἀπό τήν ἀνόθευτη πνευματική ἀγάπη καί τήν ἀλήθεια, διαλύει κάθε πνευματικό κόπο ἀπ' ὅποιον κι ἄν προέρχεται καί χαροποιεῖ ἰδιαίτερως τόν διάβολο, τόν πατέρα τοῦ μίσους καί ὄχι τῆς ἀγάπης,
τοῦ ψεύδους καί ὄχι τῆς ἀλήθειας καί τῆς διάσπασης καί ὄχι τῆς ἑνότητας.  «Ἐκ τοῦ καρποῦ τό δένδρον γιγνώσκεται» (Ματθ. ιβ΄ 33)…

    Ὁ Κύριος εἶπε: «υἱέ μου δός μοι σήν καρδίαν» καί ἡ πρώτη ἐντολή λέει: «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεό σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου…». Ὁ Θεός μᾶς ζητᾶ ὁλόκληρη τήν καρδιά μας καί ἐξ' ὁλοκλήρου τήν ἀγάπη μας, ὄχι κατακερματισμένα κομμάτια μιᾶς «σπασμένης σέ θρύψαλα» καρδιᾶς, μοιρασμένα ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ σέ διάφορα πρόσωπα καί πράγματα! Μέχρι πότε θά δίνουμε τά περισσεύματα (δηλαδή τά ψίχουλα ) στόν Κύριο σάν τά κυνάρια τῆς παραβολῆς πού ζητιανεύουν τροφή κάτω ἀπό τά πλούσια τραπέζια; Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ κύνες πού ἀδιαλείπτως πρέπει νά ζητιανεύουμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά Τοῦ δώσουμε ἀκόμη καί τήν ζωή μας!

Δηλαδή ἐσένα!

    Ὅλα αὐτά ἄς μήν παρεξηγηθοῦν σᾶς παρακαλῶ, δέν σημαίνει πώς δέν θά ἀγαπᾶμε τούς συνανθρώπους μας κι ὅλα τά κτίσματα καί βέβαια τόν ἀγαπητό μας Πνευματικό. Ἀντίθετα, τό ν' ἀγαπᾶμε ὁλοκληρωτικά τόν Θεό, μᾶς ὁδηγεῖ καί μᾶς διασφαλίζει στό νά ἀγαπᾶμε μέ ὑγιῆ τρόπο τούς πάντες. Καί ὁ Κύριος μᾶς λέγει πῶς θά γίνουμε «ἀγαπῶντες Αὐτόν»: «ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με…». (Ἰωάν. 14, 21). Ἑπομένως, ὅποιος τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί Πατρός μας, θά ἀγαπᾶ ὄχι μόνον Αὐτόν μέ τόν σωστό τρόπο, ἀλλά καί ὅλα τά παιδιά Του, διότι οἱ ἴδιες ἐντολές  ἰσχύουν γιά ὅλους μας ἰσότιμα καί δίκαια.

     Ἐπίσης στήν πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ρητά ἀναφέρεται: «ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ. οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδέ παντός ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καί ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καί ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδέ μή λατρεύσεις αὐτοῖς· ἐγώ γάρ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ζηλωτής, ἀποδιδούς ἁμαρτίας πατέρων

Από το Συναξάρι της 18ης Φεβρουαρίου 2016

Ὁ Ἅγιος Λέων πάπας Ρώμης

Τη μνήμη του Αγίου Λέοντος του Πάπα Ρώμης, τιμά σήμερα, 18 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας.       Ὁ Ἅγιος Λέων γεννήθηκε στὴ Ρώμη περὶ τὰ τέλη τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ. καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας (450 – 457 μ.Χ.). Διετέλεσε διάκονος τῶν Ἐπισκόπων Ρώμης Καλλίστου καὶ Σίξτου (432 – 440 μ.Χ.) καὶ ἐξαιτίας τῆς πολλῆς ἀρετῆς, τῆς συνέσεως καὶ τῆς καθαρότητας τοῦ βίου του χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ρώμης στὶς 29 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 440 μ.Χ.      Κατὰ τὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συνῆλθε στὴ Χαλκηδόνα, τὸ ἔτος 451 μ.Χ., προσέφερε μεγάλη ὑπηρεσία στὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια διὰ τῆς ἐνεργοῦ καὶ φωτισμένης συμβολῆς του. Ἀπέστειλε σὲ αὐτὴν τέσσερις ἀντιπροσώπους του, ἡ δὲ ἐπιστολὴ τὴν ὁποία ἀπηύθυνε πρὸς τὴ Σύνοδο καθόριζε μὲ ὅλη τὴν ἀκρίβεια καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περὶ τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὶς δύο φύσεις τοῦ Κυρίου, τὴ θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη.    Ὁ Ἅγιος Λέων κοιμήθηκε σὲ βαθὺ γῆρας στὶς 10 Νοεμβρίου 460 μ.Χ. μὲ εἰρήνη καὶ ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θείας πίστεως, ὀρθοδοξίᾳ, ὑπεστήριξας, τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς πολύφωνον τοῦ πνεύματος ὄργανον· ἐκ γὰρ Δυσμῶν ἀναλάμψας ὡς ἥλιος, αἱρετικῶν τὴν ἀπάτην ἐμείωσας· Λέων Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος. Ἕτερο Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν ὀρθοδόξων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Λέον σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος, Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθήναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Ἐπὶ θρόνου ἔνδοξε, ἱερωσύνης καθίσας, καὶ λεόντων στόματα, τῶν λογικῶν ἀποφράξας, δόγμασιν, ἐν θεοπνεύστοις σεπτῆς Τριάδος, ηὔγασας, φῶς τῇ σῇ ποίμνῃ θεογνωσίας· διὰ τοῦτο ἐδοξάσθης, ὡς θεῖος μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος. Μεγαλυνάριον. Βρυχήματι Λέον βασιλικῷ τῶν θεοτυπώτων, καὶ σοφῶν σου ὑποθηκῶν, ὡς θῶας καὶ λύκους, αἱρετικῶν τὰ σμήνη, τῆς θεολέκτου ποίμνης, σκορπίζεις πάντοτε.

Πηγή

Δύο από τα έξι κείμενα της Μεγάλης Συνόδου δεν φέρουν την υπογραφή όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών (;)

Σύμφωνα με τις Αποφάσεις της Συνάξεως των Προκαθημένων Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Σαμπεζύ (21-28 Ἰανουαρίου 2016)
    «Συγκροτεῖται Πανορθόδοξος Γραμματεία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου ἐξ ἑνός ἀντιπροσώπου ἐξ ἑκάστης Ἐκκλησίας, ἐξονομαζομένου μέχρι τέλους προσεχοῦς Φεβρουαρίου.

Αὕτη θά λειτουργῇ ὑπό τόν συντονισμόν τοῦ Γραμματέως ἐπί τῆς

Ναυπάκτου Ιερόθεος: Περί "απωλεσθείσης ενότητος", περί ανθρώπου και "προσώπου"!!

 Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος:

«Χωρίς τήν ἔγκριση τῶν Ἱεραρχῶν ἡ σύνταξη τῶν κειμένων τῆς Μεγάλης Συνόδου»

    Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος μέ δύο ἐπιστολές του πρός τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο καί τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀσκεῖ κριτική στά κείμενα τῆς Μεγάλης Συνόδου, ἀναδεικνύει τά θεολογικά καί δογματικά προβλήματά τους καί κάνει λόγο γιά ἔλλειψη ἐνημέρωσης τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.