"ΓΚΡΙΖΟΙ ΛΥΚΟΙ" ΜΑΛΛΟΝ ...ΚΑΠΟΙΟΙ "ΠΟΙΜΕΝΕΣ" (Οικουμενιστικών προδιαγραφών)

 "ΓΚΡΙΖΟΙ ΛΥΚΟΙ" ΜΑΛΛΟΝ ... ΚΑΠΟΙΟΙ "ΠΟΙΜΕΝΕΣ" ΣΑΝ ΤΟΝ κ. ΑΝΔΡΕΑ (ΑΡΚΑΛΟΧΩΡΙΟΥ) !!!

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

(Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

«Ὁ “γκρίζος λύκος” Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος»

Ἀπὸ ἱστολόγιο: "Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου"

Ἐδῶ

________________________________________________________________________________________________________________________

Ἀπό Anastasia:

"Η θεοσοφία, υπόβαθρο του τεκτονισμού, έχει τραγικά στενή συγγένεια με την οικουμενιστική νοοτροπία".

Ο ΤΕΚΤΟΝΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣΟΦΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ

Νομικός με σπουδές Φιλοσοφίας-Θεολογίας και συγγραφέας

  

Η Μεταφυσική της Ανταρσίας 

   Από την πλευρά των μελετητών τώρα, και πέρα από φανατισμούς, ενώ ο Κα­ζαντζάκης αναγνωρίζεται ως «διανοού­μενος που θεολογεί περισσότερο από ό­λους τους Έλληνες διανοούμενους» (Μ. Αυγέρης), «μοναδικός Έλληνας λογο­τέχνης που έδωσε στο έργο του τόση θέ­ση στον Θεό και τον Χριστό που ούτε ο Παπαδιαμάντης δεν έδωσε» (Π. Χάρης) και «ο θρησκευτικώτερος όλων των συγγραφέων» (Κ. Τσάτσος), ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί με τους επί μέρους φι­λοσοφικούς και μεταφυσικούς προβλη­ματισμούς του, όπως η ιδέα της επικρά­τησης του κοινωνικού Χριστιανισμού, το πρόβλημα συνύπαρξης καλού και κακού, η αλληλενέργεια Θεού και κό­σμου, το πρόβλημα της θεοδικίας κ.ά. Οι περισσότεροι ασχολήθηκαν κυρίως με τη χριστολογία του Καζαντζάκη, ο­ίκος αυτή εμφανίζεται στα μυθιστορήματά του, είτε για να την επικρίνουν εί­τε για να την επικροτήσουν. Ακόμη περισσότερο, λίγοι έκαναν τον κόπο να μπουν πιο βαθιά και να αναζητήσουν τις ρίζες των θρησκευτικών του ιδεών που αντανακλώνται στα έργα του. Βέ­βαια, η θρησκευτική εικονοκλασία του, ο αντικληρικαλισμός ή η μετα-χριστιανικότητα του Καζαντζάκη, όπως τη χαρακτήρισαν μερικοί, έχουν ήδη επισημανθεί από πολλούς, όπως επίσης οι επιδράσεις που δέχτηκε από το έργο του Δαρβίνου, του Φρόιντ, του Μπερξόν και φυσικά του Νίτσε, που οι σκέψεις τους χάραξαν βαθιά τη ζωή του.

Έλληνες μελετητές του έργου του, όπως ο Ν. Ματσούκας (Η Ελληνική Παρόδους τον Καζαντζάκη, 1989) και ο Θ. Δετοράκης (Ο Καζαντζάκης και το Βυζάντιο, περιο­δικό Παλίμψηστο τ. 4) ορθά επεσήμαναν ότι στα βιβλία του παρουσιάζονται πολλά στοιχεία της ελληνορθόδοξης παράδοσης, ενώ ξένοι όπως οι D. Middleton και P. Bien (God’s Struggler: Religion in the Writings of N. Kazantzakis, 1996) έχουν να πουν ίσως περισσότερα αφενός για τη θρησκευτικότητά του και τη «θεολογία της πάλης», αφετέρου για το θρησκευτικό αντικομφορμισμό και τη «μεταφυσική της ανταρσίας», όπως χαρακτηρίζουν τη σκέψη του.

Ωστόσο, οι μέχρι σήμερα μελέτες γενι­κά είναι ανεπαρκείς, γιατί δεν εξηγούν από πού αντλεί ο Καζαντζάκης ένα με­γάλο μέρος των ετερόκλητων και φαι­νομενικά αντιφατικών και προκλητι­κών ιδεών του. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι καθαρά «καζαντζικής» προέλευσης, δηλαδή προσωπικές πεποιθήσεις. Και πράγμα­τι είναι.

Η μεταφυσική του σχεδία είναι πολυφωνική αλλά οι ρίζες των ιδεών του θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού και κυ­ρίως στις επιδράσεις που δέχτηκε από την ένταξή του στον Ελευθεροτεκτονισμό και τις μελέτες του στη Θεοσοφία, ένα πεδίο που, όπως ορθά

«Από την Β΄ Βατικανή (1965) στην Πανορθόδοξη Σύνοδο (Κρήτη 2016)»

Ομιλει ο π. Πέτρος Χιρς, Δρ. Θεολογίας στη Διακίδειο Σχολή Λαού Πατρών

ΕΔΩ

Το πολιτικό μανιφέστο του αγ. Κωνσταντίνου

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος   

     Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, λαέ και άρχοντες του τόπου αυτού· λαέ που υπάρχεις για να κυριαρχείς και να άρχεις των παθών σου· άρχοντες που υπάρχετε για να άρχετε και του λαού και των παθών σας.

   Πριν από τέσσερις-πέντε αιώνες πριν το Χριστό, ο δικός μας μεγάλος φιλόσοφος Πλάτωνας είχε πει μια ιδέα, γράφοντας τα δικά του πλατωνικά ιδεολογήματα στην ιδεατή πολιτεία του. Σκέφθηκε πως θα ήταν πολύ καλό – θα ήθελε πάρα πολύ – οι άνθρωποι ενός τόπου να είναι φιλόσοφοι. Θα ήταν καλύτερη, σίγουρα, η διοίκηση. Τέσσερις αιώνες μετά το Χριστό, ο Πλάτωνας διαψεύστηκε και ξεπεράστηκε. Ένας αυτοκράτορας δεν έγινε φιλόσοφος, έγινε άγιος.

  Γιορτάζοντας σήμερα τη μνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου μπορούμε να δούμε αυτή την προοπτική και να κάνουμε τη σύγκριση, με το πώς και γιατί ένας αυτοκράτορας έγινε άγιος, ποιες ήταν οι διεργασίες οι οποίες έγιναν πάνω του και, ακόμη περισσότερο, χρησιμοποιώντας το λόγο του και τα δικά του λεγόμενα, ποιο ήταν -να το πω με τη μοντέρνα λέξη- το δικό του πολιτικό μανιφέστο. Ας το αναφέρω σήμερα, για να καταλάβουμε όσο μπορούμε πιο ενδελεχώς ποια διεργασία συντελέστηκε πάνω του για να γίνει άγιος.

   Το βασικό του αξίωμα μέσα από αυτό -όπως το είπα- το πολιτικό του μανιφέστο είναι το εξής· το λέει ο ίδιος: ποιος μπορεί να πετύχει το καλό αν δεν γνωρίζει την αιτία των καλών που είναι ο Θεός; Είναι πραγματικά συγκλονιστικό το ερώτημα. Πώς θα κάνεις καλό για το λαό σου αν δεν ξέρεις την αιτία του καλού και φυσικά καίρια θέση σ’ αυτό το δικό του μανιφέστο κατέχει η

Ο σκοπός της πνευματικής ζωής δεν είναι οι αρετές· είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.

Εἰσαγωγὴ περὶ τῶν ἀρετῶν

(π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Ὁμιλία 1^η)

 

 Ἕνα θαυμάσιο ὁρισμὸ τοῦ τί εἶναι νῆψις, μᾶς παραθέτει ὁ ἅγιος Ἡσύχιος ὁ Σιναΐτης. Ἀκοῦστε τί λέγει: «Νῆψις ἐστι μέθοδος πνευματική».

    Ἡ νῆψις εἶναι μία πνευματική μέθοδος. Εἶναι μέθοδος, δὲν εἶναι σκοπός, εἶναι ὁδός. Γιατί τὸ ὑπογραμμίζω αὐτό; Διότι πολλοὶ ἄνθρωποι κάνουν σκοπὸ τῆς ζωῆς τους τὴν πνευματικὴ ζωή. Φέρ’ εἰπεῖν. Βάζω τὰ δυνατά μου νὰ μὴ λέγω ψέματα. Ἅμα ρωτήσω, γιατί θέλω νὰ πετύχω «νὰ μὴ λέγω ψέματα», δὲν εἶμαι σὲ θέση νὰ ἀπαντήσω. Βάζω τὰ δυνατά μου νὰ μὴ κουτσομπολεύω. Γιατί ὅμως προσπαθῶ «νὰ μὴ κουτσομπολεύω». Γιὰ νὰ εἶμαι καλὸς ἄνθρωπος, καλὸς χριστιανός. Γιατί;

      Ὁ σκοπὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, δὲν εἶναι ἡ νῆψις καὶ ὁ ἀγών. Δὲν εἶναι ἡ τήρησις τῶν Ἐντολῶν. Ὁ σκοπὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν λέγω ψέματα, διότι τὸ ψέμα λυπεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ συνεπῶς τὸ διώχνω καὶ δὲν μένει μέσα μου. «Καὶ μὴ λυπεῖτε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τοῦ Θεοῦ, ἐν ᾧ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεω». «Καὶ μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους ὅτι ἀλλήλων μέλη ἐσμέν». (Ὁ σκοπὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). Καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ὁ Θεός. Καὶ μετὰ τοῦ Θεοῦ ἀποκτῶ τὴν ἕνωσιν. Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπός. Ὁ σκοπὸς δὲν εἶναι οἱ ἀρετές. 

Η φατρία του Φαναριώτικου Οικουμενισμού υμνητές του μηδενιστή και άθεου Καζαντζάκη!

Η  Ορθοδοξία,   το  Φανάρι

και  ο  Καζαντζάκης

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 Διαβάστε μαζί με τα άλλα, 

την θέση του Μητροπολίτου Αρκαλοχωρίου
Κρήτης Ανδρέα Νανάκη υμνητού του Καζαντζάκη.

καὶ

Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΙΤΣΕ

 Η Συμβολή του Καζαντζάκη στην Εδραίωση της Παγκοσμιοποίησης τῆς Δ. Βαρβιτσιώτη (ἐδῶ)

          Από τις 8 έως τις 12 Μαΐου 2016 διεξήχθη στα κτίρια της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης (ΟΑΚ), όπου θα λάβει χώρα και η πολυσυζητημένη Πανορθόδοξη Σύνοδος, Συνέδριο, με θέμα «Ορθοδοξία και λογοτεχνία». Το συνδιοργάνωσαν η ΟΑΚ και η Τοπική Επιτροπή Χανίων της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη. Η δεύτερη συνεδρία ήταν αφιερωμένη στον Νίκο Καζαντζάκη. Για το συνέδριο και τον Νίκο Καζαντζάκη μίλησε στην «Πεμπτουσία» και στην Κατερίνα Χουζούρη ο Διευθυντής της ΟΑΚ κ. Κων. Ζορμπάς.

   Ο κ. Ζορμπάς είναι θερμός υποστηρικτής του Νικ. Καζαντζάκη. Τον θεωρεί «ένθεο συγγραφέα», δηλαδή, κατά το λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών, «θεόπνευστο συγγραφέα». Αντίθετα, είναι υβριστικός κατά όσων δεν έχουν την ίδια άποψη με αυτόν. Είπε: «Η λάθος θεώρηση του Καζαντζάκη οφείλεται σε όλους εκείνους που χαρακτηρίζονται από άγνοια της Ορθόδοξης παράδοσης και κυρίως κινούνται από κακοπροαίρετα κίνητρα». Ο διευθυντής της ΟΑΚ υποστηρίζει ότι ο Καζαντζάκης

«ξεπέρασε κάθε είδους μανιχαϊστική προσέγγιση για να φτάσει στο τέλειο της σύνθεσης <ατρέπτως, αχωρίστως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως>»,

που είναι τα τέσσερα αρνητικά επιρρήματα, τα χρησιμοποιούμενα από τους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος κατά του μονοφυσιτισμού και του νεστοριανισμού. «Πατερικός» ο Καζαντζάκης και ας μην το υποστήριξε ποτέ ο ίδιος...

Ο κ. Ζορμπάς ακολουθεί τη σκέψη της συνεργάτιδας της ΟΑΚ και εισηγήτριας στο Συνέδριο για τον Καζαντζάκη Μαρίας Χατζηαποστόλου, η οποία στο βιβλίο της «Το πρόσωπο του Χριστού στο Νίκο Καζαντζάκη» γράφει: «Ο Καζαντζάκης στο πνεύμα και στη σκέψη εκφράζεται ως χαλκηδόνιος, ως ένας κατεξοχήν ένθερμος εκφραστής του δόγματος της Χαλκηδόνας, ένας ανθρωπιστής που κυοφορεί μέσα του την αλήθεια της Ορθοδοξίας, καθώς το μήνυμά της, η αλήθεια της ζωής, διακηρύσσεται με πάθος από εκείνον μέσα από την καταξίωση του ανθρωπίνου σώματος, καταξίωση που συναντούμε μονάχα μέσα στην καρδιά ης ορθόδοξης θεολογίας, η οποία μάχεται κατά του απάνθρωπου μονοφυσιτισμού» (σ. 167). Η κα Χατζηαποστόλου στον επίλογο του βιβλίου της σημειώνει:  «Ο Νίκος Καζαντζάκης, τούτος ο ένθεος συγγραφέας, είναι αληθινός χριστιανός, επειδή είναι ποιητής με λεπτή και ευαίσθητη ψυχή, κατά τον γέροντα Πορφύριο...». Στην παραπομπή, που τεχνηέντως  επικαλείται η συγγραφέας, ο Άγιος Πορφύριος σημειώνει: «Για να γίνει κανείς χριστιανός πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής...». Η αναφορά είναι τυμβωρυχία στη μνήμη του Αγίου Πορφυρίου. Ουδέποτε ο Άγιος γέροντας μίλησε θετικά για τον Καζαντζάκη.
Στο διαδίκτυο παρουσιάζεται επίσης ανακοίνωση του Μητροπολίτου Αρκαλοχωρίου Κρήτης κ. Ανδρέα Νανάκη, που έχει τίτλο «Η Εκκλησία και ο Νίκος Καζαντζάκης – Ο μύθος για τον

«Δεν χρειάζεται πτυχίο για την κατεδάφιση της παιδείας».

Ὑπουργὸς σὲ ξένη χώρα!

«Τὸ ἑλληνικὸ Σχολεῖο δὲν ἔχει τόνο Ὀρθόδοξης Παράδοσης»!

   Αὐτὸ δήλωσε μὲ περισσὴ ἰταμότητα ὁ Ὑπουργὸς Παιδείας κ. Νίκος Φίλης. Νά ἡ συνέντευξή του:

 Δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου: «Ἐδῶ ἔχει δημιουργηθεῖ ἡ αἴσθηση ὅμως ὅτι, στὰ πλαίσια μιᾶς χαλαρῆς σχέσης ποὺ ἔχει ὁ ΣΥΡΙΖΑ μὲ τὴ Θρησκεία, προσ­παθεῖτε νὰ τὸ ὑποβαθμίσετε τὸ μάθημα (ἐνν. τῶν Θρησκευτικῶν), νὰ τὸ μετατρέψετε σὲ Θρησκειολογία καὶ νὰ πάψει νὰ δίνει τὸ μάθημα αὐτὸ τὸν τόνο τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης, ποὺ ἔχει τὸ Ἑλ­ληνικὸ Σχολεῖο».

   Ὑπουργός: «Τὸ ἑλληνικὸ Σχολεῖο δὲν ἔχει τόνο Ὀρθόδοξης Παράδοσης»!

   Δημοσιογράφος: «Ἔχει! πῶς δὲν ἔ­χει;»

   Ὑπουργός: «Ἔχει τόνο δημοκρατικοῦ κοσμικοῦ Σχολείου. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ ὑ­π­άρχει βεβαίως καὶ τὸ στοιχεῖο τῆς Ὀρ­θοδοξίας. Καμία ἀντίρρηση... Τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὁμολογιακὸ Μάθημα, θὰ εἶναι Μάθημα γνώσης»!

   Ὁ Ὑπουργὸς Παιδείας, ὅσο παραμένει ἀκόμα στὴ θέση του, μπορεῖ νὰ ὁραματίζεται ὅποιες ἀλλαγὲς θέλει στὸ χῶρο τῆς Παιδείας. Ὅμως δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα νὰ ἀλλάξει τὸν χαρακτήρα τοῦ Σχολείου ποὺ ἐπιβάλλει τὸ ἰσχύον Σύνταγμα τῆς χώρας καὶ ποὺ σαφῶς ὀφείλει νὰ διαποτίζεται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ Παράδοση. 

    Ὁ ἴδιος καὶ ἄλλα μέλη τῆς τωρινῆς Κυβέρνησης μπορεῖ νὰ ἔχουν ὅ­ποιες ἰδέες θέλουν. Ὅσο ὅμως παραμένει αὐτὸ τὸ Σύνταγμα, ὀφείλουν νὰ τὸ σέβονται καὶ νὰ τηροῦν τὶς ἐπιταγές του.

   Πολὺ περισσότερο εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἐπιχειρεῖ ὁ κ. Ὑπουργὸς νὰ διαστρέψει τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ Σχολείου. Σὲ ξένη χώρα ζεῖ; Ἂς πεῖ, πότε ἦταν κοσμικό –δηλαδὴ ἀδιάφορο θρησκευτικά– τὸ Ἑλληνικὸ Σχολεῖο; Πῶς τολμάει νὰ λέει: «Τὸ ἑλληνικὸ Σχολεῖο δὲν ἔχει τόνο Ὀρθόδοξης Παράδοσης»; Αὐτὸς ὁ τόνος τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης δὲν εἶναι ὁ τόνος ποὺ ἔδωσαν στὸ Σχολεῖο ἐκεῖνοι ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ νὰ ἔχουμε σήμερα ἐμεῖς ἐλεύθερη Πατρίδα;

   Πολλοὶ προσάπτουν στὸν κ. Ὑπουργὸ ὡς ἀρνητικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν διαθέτει κάποιο πτυχίο. Ἐμεῖς αὐτό, παρὰ τὴν παραδοξότητά του, δὲν τὸ θεωροῦμε ὁπωσδήποτε ἀρνητικό. Θὰ μποροῦσε μάλιστα νὰ ἀποδειχθεῖ θετικό, ἂν ὁ κ. Ὑπουργὸς διαπνεόταν λίγο ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν παλαιότερων γενεῶν, ποὺ φρόντιζαν νὰ μάθουν γράμματα στὰ παιδιά τους σὲ ἀντιστάθμισμα τῆς δικῆς τους ἀναγκαστικῆς ἐλλιποῦς μορφώσεως. Θὰ μποροῦσε καὶ ὁ ἴδιος ἀντίστοιχα νὰ ἀναβαθμίσει οὐσιαστικὰ τὴν Παιδεία, μάλιστα μὲ τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης.

   Δυστυχῶς ὅμως δείχνει νὰ δικαιώνει αὐτὸ ποὺ ἀπάντησε κάποιος σ᾿ ἐκείνους ποὺ σχολίαζαν ἀρνητικὰ τὴν ἀπουσία πτυχίου ἀπὸ τὸ βιογραφικό του: «Μὴν εἶστε ἄδικοι, δὲν χρειάζεται πτυχίο γιὰ τὴν κατεδάφιση τῆς παιδείας».

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Πηγή

Τί τελικά γίνεται στην Πάτμο;

 Ο Κ. Βουτζουλίδης στην ''Πειραϊκή Εκκλησία''

για το οικουμενιστικό θέμα της Πάτμου [mp3 - 2016]

Πηγή