Αποδέχτηκε τις κακόδοξες αποφάσεις της Κρήτης, το Π.Σ.Ε. και τον Οικουμενισμό, και ζητά ...ΥΠΑΚΟΗ!

Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ:

"Συμβουλία παρά τινος φρονίμου ζήτησον"

     

Σχόλιο Ιστολογίου Κατάνυξης: Παρουσιαζόμενος ως άσχετος (από άγνοια ή από δόλο, ο Θεός γνωρίζει!) ο μητροπολίτης Καστοριάς καταλύει τον 15ο κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου και όλους τους προηγούμενους που επιβάλλουν την ιεροκανονική πράξη της διακοπής του μνημοσύνου του ψευδεπισκόπου για θέματα Πίστεως, προ συνοδικής καταδίκης αυτού του επισκόπου. Με την ανακοίνωση του που παραθέτουμε στη συνέχεια, επιχειρείται η κατάλυση και παραχάραξη της παραδόσεως στο θέμα της διακοπής του μνημοσύνου και της Αποτείχισης.

     Ψεύδεται ο μητροπολίτης που διδάσκει πως χωρίς την ευλογία του δεν μπορεί να τελεστεί θ. Λειτουργία. Θιασώτης και αυτός της ζηζιούλιας αιρετικής κακοδοξίας περί επισκοποκεντρισμού; Ξεχνά πως η θεία Λειτουργία είναι Χριστοκεντρική και όχι επισκοποκεντρική; Θα πρέπει να γνωρίζει πως δεν έχουμε παπισμό στην Ορθοδοξία και πως η Θεία Λειτουργία και όλες οι ακολουθίες δεν τελούνται στο όνομα του επισκόπου αλλά της Αγίας Τριάδος. Η ευλογία του επισκόπου ισχύει  μόνον όταν ο επίσκοπος ορθοδοξεί και δεν υπάρχει η περίπτωση της διακοπής του μνημοσύνου. Στην άλλη όμως περίπτωση που ο επίσκοπος υποστηρίζει τις αιρέσεις, όπως ο σεβασμιώτατος Καστοριάς που αναγνωρίζει εκκλησιαστικότητα στους αιρετικούς μέσω της αποδοχής των αποφάσεων της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης, ισχύουν όσα προβλέπουν οι ιεροί κανόνες. Δηλαδή ο διακόψας το μνημόσυνο ιερέας ιερουργεί κανονικότατα χωρίς την άδειά του επισκόπου του με τον οποίο διέκοψε την πνευματική κοινωνία.

     Ρωτάμε τον μητροπολίτη Καστοριάς: Είναι δυνατόν να υπάρχει ιερός κανόνας που αν τον εφαρμόσεις να σου απαγορεύει η Εκκλησία να λειτουργείς και να κοινωνείς; Το αντίθετο επιβάλλει ο ιερός κανόνας. Διατάζει την Εκκλησία να τιμά τον ιερέα που διακόπτει το μνημόσυνο του αιρετίζοντος επισκόπου, του ψευδεπισκόπου όπως τον ονομάζει, διότι ο ιερέας αυτός γλυτώνει την Εκκλησία από το Σχίσμα. Για το λόγο αυτόν απαγορεύεται να τιμωρείται ο ιερέας εκείνος με ακοινωνησία και στέρηση πάσης ιερουργίας. Θα πρέπει να λειτουργεί μη μνημονεύοντας τον αιρετίζοντα επίσκοπό του αλλά να μνημονεύει "υπέρ πάσης επισκοπής Ορθοδόξων".

     Έτσι έκανε ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς όταν τον καθαίρεσε ο πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας επειδή ο άγιος του διέκοψε το μνημόσυνο. Τότε ο "καθαιρεμένος" Γρηγόριος συνέχισε να λειτουργεί κανονικότατα. Σύμφωνα με την εσφαλμένη διδασκαλία του μητροπολίτου Καστοριάς, έκανε λάθος ο άγιος Γρηγόριος και τόσοι άλλοι άγιοι, όπως ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης. Οι θείες Λειτουργίες τους δεν ήταν κανονικές κατά τον μητροπολίτη Καστοριάς, διότι δεν μνημόνευαν τους επισκόπους τους ή επειδή λειτουργούσαν χωρίς την άδεια αυτών!!! Μήπως λάτρευαν αντί τον Χριστό τον Διάβολο αυτοί οι άγιοι; 
     Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος που μνημονεύει ο μητροπολίτης και όλοι οι άγιοι που μιλούν για την πνευματική κοινωνία με τον επίσκοπο και την ευλογία του επισκόπου, αναφέρονται σε Ορθοδόξους επισκόπους και όχι σε αιρετίζοντες. Όταν ο Επίσκοπος είναι Ορθόδοξος και δεν παρεκκλίνει από την αγιοπατερική διδασκαλία, τότε δεν υφίσταται λόγος διακοπής μνημοσύνου. Τότε μόνο δεν κάνουμε τίποτα χωρίς την ευλογία του διότι διατηρούμε πνευματική κοινωνία μαζί του διακατεχόμενοι από την κοινή Ορθόδοξη Πίστη.  Όταν όμως ο επίσκοπος αιρετίζει και διδάσκει γυμνή τη κεφαλή αιρέσεις, όταν είναι εν δυνάμει αιρετικός, όταν αποδέχεται τους αιρετικούς ως Εκκλησίες, όταν ανέχεται την αίρεση και δεν την πολεμά, τότε δεν ισχύουν αυτά που λέγει ο άγιος Ιγνάτιος. Διακόπτουμε την πνευματική κοινωνία μαζί του, δηλαδή με την κακοδοξία του και στην περίπτωση αυτή ισχύουν οι ιεροί κανόνες της αποτείχισης από την αίρεση (όπως ο 31ος αποστολικός και ο 15ος της Πρωτοδευτέρας αγίας Συνόδου). 

     Ο μητροπολίτης Καστοριάς αν νομίζει πως με την παραπλάνηση και τις κακοδοξίες του αυτές θα θολώσει τα νερά και θα ξεγελάσει τον Ουρανό και εμάς από την απαράδεκτη πολιτική του στο Επταχώρι Καστοριάς και στον ιερομάναχο εκεί, είναι γελασμένος. Του συνιστούμε να συνέλθει. Από την ιεροκανονική πράξη του κληρικού του που του έκοψε το μνημόσυνο, να συνετιστεί και να διορθώσει την πορεία του, οδηγώντας την Μητρόπολή του σε χαρτογραφημένα ύδατα. 
     Δεν τον είδαμε τον άγιο Καστοριάς με τον ίδιο ζήλο που υπερασπίζεται το επισκοπικό του γόητρο απέναντι στην διακοπή μνημοσύνου του, να υπερασπίζεται την Ορθοδοξία απέναντι στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Δεν τον είδαμε ποτέ να αντιδρά στις αιρετικές συμπροσευχές του Πατριάρχη Βαρθολομαίου τον οποίο μνημονεύει σε κάθε λειτουργία ψευδόμενος ότι ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας. Πότε θα υποστηρίξει το Ορθόδοξο Σέβας και θα προασπίσει το ποίμνιό του από την παναίρεση του Οικουμενισμού και τους οικουμενιστές ρασοφόρους; Γι αυτά όλα ο άγιος Καστοριάς μεταχειρίζεται τη σιωπή ιχθύος. Για το θέμα όμως της αποτείχισης από τις αιρετίζουσες ενέργειές του, αναλαμβάνει δράση! 

     Τώρα είναι η ώρα, να καταδικάσει την ψευδοσύνοδο της Κρήτης και τις αποφάσεις της. Τώρα να καταδικάσει τις αιρέσεις του Φαναρίου και του αρχιοικουμενιστή Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Μην προσπαθεί διδάσκοντας ψεύδη να ξεφύγει από τις ευθύνες του.

"Συμβουλία παρά τινος φρονίμου ζήτησον"

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Αγαπητοί μου πατέρες,

Μου δίδεται και πάλι η ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας δια μέλανος και χάρτου και, με στόχο πάντοτε τον πνευματικό καταρτισμό όλων μας, να καταθέσω σε σας, τους στενούς μου συνεργάτες, μία πνευματική συμβουλή, την οποία συναντούμε στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης.
Βλέπετε ότι δεν έχουμε συνηθίσει να μελετούμε το λόγο του Θεού. Αγνοούμε το κείμενο της Αγίας Γραφής, γι' αὐτό και στη ζωή μας κυριαρχεί η άγνοια και η ημιμάθεια και όχι η γνώση του θελήματος του Θεού.
Και η συμβουλή προέρχεται από το βιβλίο του Τωβίτ : «Συμβουλία παρά τινος φρονίμου ζήτησον και μη καταφρονήσης επί πάσης συμβουλίας φρονίμης» - δηλαδή, «ζήτησε τη συμβουλή κάποιου φρονίμου ανθρώπου και μην καταφρονήσεις οποιαδήποτε φρόνιμη συμβουλή»1. Αυτή την οδηγία έδωσε ο πατέρας στον υιό, ο φρόνιμος και συνετός Τωβίτ στον υιό του Τωβία.
Και έχουμε ανάγκη, πρώτον, της συμβουλής, γιατί έχουμε ανεπάρκεια γνώσεων. Αν μεγάλες εταιρείες και επιχειρήσεις έχουν τεχνικούς συμβούλους από τους οποίους δέχονται διάφορες εισηγήσεις, αν ακόμη και αυτοί οι ισχυροί της γης συνιστούν επιτροπές και για τις διάφορες αποφάσεις τους καταφεύγουν σ' αὐτές, πόσο μάλλον ένας πνευματικός πατέρας, υπεύθυνος για την πνευματική πρόοδο του ποιμνίου του οφείλει να συμβουλεύεται πνευματικά πρόσωπα, τα οποία θα του παρέχουν τη δική τους εμπειρία και εμπεριστατωμένη γνώση.
Ο Μέγας Βασίλειος κατέφευγε στη σοφία του Αγίου Αμφιλοχίου Επισκόπου Ικονίου. Πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας μας προσέφευγαν στην εμπειρία των ασκητών της ερήμου, όπως ο Μέγας Αθανάσιος που έβρισκε καταφύγιο στον άνθρωπο του Θεού, τον Μέγα Αντώνιο. Γνώρισα μεγάλους πνευματικούς πατέρες που ζητούσαν πνευματικές συμβουλές από τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, τον Γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τον Γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη και από άλλα πρόσωπα, προκειμένου να τύχουν μίας αγιοπνευματικής συμβουλής, την οποία και δέχονταν ως ουράνια βροχή.
Δεύτερον. Έχουμε ανάγκη της συμβουλής, γιατί οι αποφάσεις περί του πρακτέου λαμβάνουν βάρος και διαστάσεις αιώνιας αξίας. Πως, παραδείγματος χάριν, θα χειρισθούμε θέματα που άπτονται του οικογενειακού θεσμού, της παρουσίας της αμαρτίας, της αμετανοησίας, της ασεβείας, πολύ δε περισσότερο της σωτηρίας της ψυχής ενός ανθρώπου για την οποία «Χριστός απέθανεν»2;
Γι αὐτό ο θαυμαστός Ιεράρχης της Καισαρείας ερμηνεύοντας τη φράση του Προφήτου Ησαΐου «θαυμαστός σύμβουλος»3 σημειώνει τα εξής: «Μεγάλη η αναγκαιότητα και η χρησιμότητα των συμβουλών στη ζωή των ανθρώπων, γιατί ο ένας, ούτε για τον εαυτό του δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλα, αλλά έχει ανάγκη κοινωνίας με τους άλλους, πιο πολύ για να επιλέγει όσα τον συμφέρουν παρά για τις σωματικές του ανάγκες. Γιατί άνθρωπος που δεν ζητά τις συμβουλές των άλλων, είναι πλοίο ακυβέρνητο, που παραδίδεται όπως τύχει στις κατευθύνσεις των ανέμων. Και εάν για τις μικρής σημασίας σκέψεις παίρνουμε συμβούλους, πως, όταν ασχολούμαστε σοβαρά με την ψυχή και όσα την καθιστούν ξεχωριστή, δεν επιζητούμε θαυμαστούς συμβούλους για μας;»4.
Πρώτος και κύριος σύμβουλος θα πρέπει να είναι το πρόσωπο του Χριστού, καθώς και ο αιώνιος λόγος Του, που περιέχεται τόσο στην Αγία Γραφή όσο και στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας.
Σύμβουλός μας, δεύτερον, θα πρέπει να είναι ο πνευματικός μας πατέρας, ο οποίος και μας μεταγγίζει το σωτήριο λόγο του Χριστού στη ζωή μας. Είναι το πρόσωπο εκείνο, το οποίο ελεύθερα διαλέγουμε για να γίνει ο οδηγός μας από τη γη της Αιγύπτου, που είναι η αμαρτία, στη γη της επαγγελίας, που είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Και δεν νοείται κανείς Κληρικός να μην έχει στη ζωή του την παρουσία απλανούς πνευματικού πατρός. Και λέγω «απλανούς», γιατί δυστυχώς η πλάνη σήμερα έχει προσλάβει τεράστιες διαστάσεις, ώστε να θεοποιούμε τον εαυτό μας, και να χρησιμοποιούμε τους ανθρώπους όχι με το πνεύμα της ελευθερίας, αλλά με το πνεύμα της δουλείας και έτσι να παρατηρείται το φαινόμενο του «οπαδισμού», «του ομαδισμού», με όλες τις οικτρές συνέπειες. Το πιο εύκολο σήμερα είναι να κάνει κανείς τον σωτήρα· το πιο δύσκολο, όμως, είναι να δείχνει με τη ζωή του και το ταπεινό του φρόνημα το μοναδικό Σωτήρα του κόσμου, που είναι ο Χριστός. Το πιο εύκολο είναι να δημιουργεί κανείς υποτακτικούς· το πιο δύσκολο είναι να καλλιεργεί κανείς θεουμένους ανθρώπους.
Σύμβουλός μας, ακόμη, είναι και ο Επίσκοπος της επαρχίας. Ο Άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος ανάμεσα στις πολλές υπομνήσεις του για το πρόσωπο του Επισκόπου αναφέρει και τα εξής: «Όλοι να ακολουθείτε τον επίσκοπο, όπως ο Ιησούς Χριστός τον Πατέρα, και τους πρεσβυτέρους όπως τους Αποστόλους, ενώ τους διακόνους να τους σέβεσθε σαν εντολοδόχους του Θεού. Κανένας να μην κάνει τίποτε χωρίς τον επίσκοπο από αυτά που ανήκουν στην Εκκλησία. Έγκυρη να θεωρείται η Ευχαριστία εκείνη που τελείται από τον επίσκοπο η από εκείνον στον οποίον θα δώσει την άδεια αυτός. Όπου εμφανίζεται ο επίσκοπος, εκεί να βρίσκεται το πλήθος, όπως ακριβώς όπου βρίσκεται ο Ιησούς Χριστός, εκεί βρίσκεται η Καθολική Εκκλησία (σ.σ. εννοείται η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία). Δεν επιτρέπεται χωρίς την άδεια του επισκόπου ούτε να βαπτίζετε, ούτε να τελείτε τη Θεία Ευχαριστία, αλλά αυτό που εκείνος θα θεωρήσει γνήσιο, αυτό είναι αρεστό και στον Θεό, για να είναι ακίνδυνο και αναμφίβολο κάθε τι που κάνετε. Είναι λοιπόν εύλογο να ανανήψουμε και, όσο ακόμη έχουμε καιρό, να μετανοήσουμε στον Θεό. Είναι καλό να αναγνωρίζουμε τον Θεό και τον επίσκοπο. Αυτός που τιμά τον επίσκοπο, τιμάται από τον Θεό, κι αυτός που κάνει κάτι κρυφά από τον επίσκοπο, λατρεύει τον διάβολο»5.
Με αυτές τις σκέψεις, αγαπητοί μου πατέρες, σας ασπάζομαι όλους πατρικά και αδελφικά και σας εύχομαι να έχετε «νουν Χριστού»6 και η ζωή σας να είναι «επιστολή Χριστού» «γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων»7.

---

1 Τωβ. 4,18
2 Ρωμ. 5,8
3 Ησ. 9,6
4 Μεγάλου Βασιλείου, Ερμηνεία εις τον Προφήτην Ησαΐαν, κεφ. 3, παρ. 106, PG 30,288-289
5 Αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου, Επιστολή προς Σμυρναίους, κεφ. 8-9, ΕΠΕ 4,137-139
6 Α' Κορ. 2,16
7 Β' Κορ. 3,2-3

www.imkastorias.gr

Πηγή