(Μ. Βασίλειος – Επιστολή (214) προς Κόμητα
Τερέντιον)
Ο Μ. Βασίλειος στα
όρια της ποιμαντικής του ευθύνης, ως επίσκοπος, ως έμπονος παρατηρητής των
εκκλησιαστικών πραγμάτων και ως Θεοφόρος αναλυτής της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας,
απευθύνεται στο Μ. Αθανάσιο σε καιρό «φοβερού χειμώνος», όπως χαρακτηρίζει την
εκκλησιαστική πραγματικότητα στην Αντιόχεια (σχίσμα).
Για το Μ. Βασίλειο μια εκκλησιαστική ενότητα στην Αντιόχεια σε έδαφος
εκριζωμένης Ορθοδοξίας, σε φιλοαρειανική βάση, είναι πνευματική απώλεια, βαρύς
χειμώνας, γι’ αυτό και επικαλείται για πνευματική βοήθεια τον Μ. Αθανάσιο.
Γράφει σχετικά: «όσον των Εκκλησιών τα αρρωστήματα επί το μείζον πρόεισι,
τοσούτον πάντες επί την σην επιστρεφόμεθα τελειότητα, μιαν εαυτοίς υπολείπεσθαι
των δεινών παραμυθίαν την σην προστασίαν πεπιστευκότες…» δηλ.: «όσον τα
αρρωστήματα των Εκκλησιών γίνονται βαρύτερα, τόσον περισσότερον στρεφόμεθα όλοι
προς την τελειότητά σου, διότι έχομεν πιστεύσει ότι μόνο μια παραμυθία δια τα
δεινά μάς έχει μείνει, η δική σου προστασία (Προς Αθανάσιον Αλεξανδρείας –
Επιστολή 80).
Σήμερα, που η Εκκλησία μετατρέπεται σιγά–σιγά σε «οικουμενιστική
Εκκλησία» (π. Ανατόλιος–προφητεία) και διαφαίνονται τα στοιχεία–σημάδια της
πανθρησκείας, οι ευαίσθητες–εξεγερμένες ορθόδοξες