Η αρχιερατική ασυδοσία ξεπερνά τα όρια ανοχής του Θεού

Το «κύρος και η εξουσία» υπεράνω της μετάνοιας και της συγνώμης

Πριν από πολλά χρόνια ένας Ορθόδοξος Επίσκοπος υπέπεσε άθελα του σε μία πράξη άδικη, η οποία έβλαψε το ποίμνιό του. Αν και διόρθωσε το κακό, που όπως έλεγε έκανε, εν τούτοις δεν ησύχαζε η συνείδησή του. Θεωρούσε πως πρόδωσε την εμπιστοσύνη των πιστών της εκκλησιαστικής επαρχίας του. Έτσι, κάποια ημέρα τους κάλεσε όλους στον Μητροπολιτικό ναό, κληρικούς και λαϊκούς και τους ανακοίνωσε πως αποφάσισε να επιστρέψει στη Μονή της μετανοίας του, διότι από την αδικία εκείνη που είχε διαπράξει πιστεύει πως δεν είναι άξιος να είναι ποιμενάρχης τους.
Οι πιστοί ξαφνιάστηκαν. Άρχισαν να φωνάζουν όλοι πως δεν θα επιτρέψουν να γίνει αυτό και τον ικέτευαν να παραμείνει στη θέση του. Εκείνος όμως επέμενε. Για να τους πείσει τους εξηγούσε πως ο στόχος του Χριστιανού είναι η σωτηρία της ψυχής. Και παρακαλούσε με δάκρυα στα μάτια να τον αποδεσμεύσουν για να βρουν κάποιο καλύτερο. Εκείνοι όμως που γνώριζαν καλά τον ποιμενάρχη τους και τα καλά που τους είχε κάνει επέμεναν...
Ο Επίσκοπος τότε γονάτισε μπροστά από την Αγία Τράπεζα και έπειτα από λίγα λεπτά προσευχής σηκώθηκε, βγήκε στην Ωραία Πύλη και τους είπε. «Θα δεχθώ να παραμείνω ποιμενάρχης σας αν και εφόσον αποδεχθείτε ένα όρο». Ο πιστός λαός φώναξε χωρίς να ακούσει τον όρο πως αποδέχεται. Έμεινε όμως άφωνος όταν άκουσε από τον Επίσκοπο να λέει πως για να παραμείνει ποιμενάρχης του τόπου τους θα έπρεπε να ξαπλώσει στην είσοδο του ναού και όλοι οι πιστοί βγαίνοντας να πατούν πάνω του και να τον φτύνουν! Οι πιστοί αν και διαμαρτυρήθηκαν πως είναι σκληρός ο όρος που έβαλε κάμφθηκαν ενώπιον της πίεσης του ποιμενάρχη και έκαμαν όπως τους πρόσταξε. Λαμβάνοντας ωστόσο, τον εξευτελισμό από το λαό του ο Επίσκοπος γνώρισε λύτρωση ιαματική. Μέσω της «ξεφτίλας» επανάφερε και πάλι το αρχιερατικό κύρος στο αρμόζον πνευματικό ύψος. Ο καλός αυτός ποιμενάρχης «λοιδορήθηκε», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος για να ευλογηθεί... Πλήρωσε βαρύ τίμημα για να κλείσει την κερκόπορτα που άνοιξε με την άδικη πράξη του.
Τους μετέπειτα όμως αιώνες ο μιαρός Σατάν προσέδωσε στο αρχιερατικό κύρος μία δαιμονική εξουσία και το κατέστησε ανώτερό της εντολής του Θεού που κατηγορηματικά αναφέρει ότι όποιος θέλει και επιθυμεί να είναι πρώτος, τότε ο μόνος δρόμος να το πετύχει είναι να καταστεί δούλος όλων. Έτσι φθάσαμε στη θεολογία περί του αλάθητού του Πάπα, η οποία απορρίπτεται από την Ορθόδοξη Ανατολή. Ωστόσο, εκείνο που παρατηρείται σήμερα είναι πως τη θεομίσητη αυτή αντίληψη περί αλάθητού της αιρετικής Δύσης αν και θεωρητικά την καταδικάζουμε εν τούτοις στην πράξη την μεταφέραμε και στην Ανατολή.
Γιατί πως αλλιώς δύναται να ερμηνευθεί η απαράδεκτη προτεραιότητα που προσδίδεται σήμερα στο αρχιερατικό κύρος έναντι της αγιότητας και της ταπεινοφροσύνης. Όπως ο κοινούς νους αντιλαμβάνεται σήμερα το λεγόμενο αρχιερατικό κύρος προηγείται της μετάνοιας και της ορθοπραξίας και οδηγεί σε ένα ιδιότυπο καθεστώς κοσμικής προστασίας. Η λαϊκή ρήση αυτή την ιδιάζουσα μορφή του αρχιερατικού αλάθητου την κωδικοποιεί με «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»!
Με τη φράση αυτή σηματοδοτεί την κάλυψη που παρέχεται σε παραβάτες ανώτατους κληρικούς και το καθεστώς ατιμωρησίας τους, όταν ως άνθρωποι πέφτουν σε αμαρτήματα. Η σύζευξη μάλιστα της Εκκλησίας με την Πολιτεία αλλά και η μασωνία ενίσχυσαν κατά πολύ την αντορθόδοξη αυτή διάσταση και προσέδωσαν στον Επίσκοπο την δυνατότητα οικειοποιήσεως του παπικού δεσποτισμού. Η λειτουργία όμως του Επισκόπου ως δεσπότη, συμβάλει κατά πολύ στην ενίσχυση της σκληροκαρδίας και στην απομάκρυνσή του από τον ευαγγελικό λόγο. Συνήθως η σκληροκαρδία αυτή «δικαιολογείται» από την ανάγκη της διοίκησης, η οποία ουσιαστικά καθιστά τον δεσπότη κοσμικό άρχοντα και όχι λειτουργό του Υψίστου!
Οι δικτατορικές λοιπόν αντιλήψεις, δηλαδή ο δεσποτισμός προκαλούν άδικες διώξεις προς κληρικούς που με την όλη στάση τους αμφισβητούν η απειλούν το «αλάθητο αρχιερατικό κύρος». Ακόμη οδηγούν στη δημιουργία αυλικών και αυλοκολάκων, ενισχύουν την τάση προδοσίας, γνωστής κατά τον απλό λαό ως «ρουφιανιά». Ορθώνουν ακόμη ανυπέρβλητα εμπόδια στην αξιοκρατία. Ενισχύουν την απιστία, πολεμούν την αγιότητα, ανοίγουν ολοένα και περισσότερες πύλες στο Βελζεβούλ...
Τέτοιες πύλες λοιπόν έχουν ανοίξει αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα στην Ορθόδοξη Ελλάδα. Ιεράρχες –δεσπότες προκειμένου να καλύψουν ιδιοτελείς σκοπούς, στόχους και προσωπικά συμφέροντα καταγγέλλουν πως είναι θύματα εκβιασμού ενώ οι δυστυχείς στην πραγματικότητα αυτογελοιοποιούνται! Προβαίνουν σε πράξεις μειωτικές προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Διατυπώνουν θέσεις και απόψεις που οδηγούν σε εκκοσμικευμένες αντιλήψεις διαστρεβλώνοντας το ευαγγέλιο. Κλονίζουν την Ορθόδοξη πίστη με τις ανίερες συμπεριφορές τους και τις ανήθικες πράξεις τους. Χρησιμοποιούν τακτικές υποκόσμου, απειλώντας ανωνύμως, αφορίζοντας και εξυβρίζοντας ακόμη και το ποίμνιό τους. Είναι στυγνοί θιασώτες της ρήσης που θέλει τον σκοπό να αγιάζει τα μέσα. Δεν διστάζουν να κλέψουν, να πορνεύσουν, να ψευδομαρτυρήσουν, να φθονήσουν...
Καλύπτονται πίσω από τη δύναμη και ισχύ της φαρισαϊκής νοοτροπίας τους και τον πλούτο που απέκτησαν σε βάρος της χήρας και των ορφανών. «Κορδώνονται» σαν τα παγώνια όποτε απαιτούν οι περιστάσεις ταυτιζόμενοι και προσκολλώμενοι σε κοσμικές εξουσίες και άρχοντες. Κυνηγούν πρωτοκαθεδρίες για να βεβαιώσουν την ψευτο-εξουσία τους. Λικνίζονται ως τα καλάμια στον άνεμο χωρίς να διαθέτουν τις απαραίτητες ρίζες. Παρουσιάζονται ειρηνικοί ως περιστέρες ενώ στην πραγματικότητα λειτουργούν ως αρπακτικά γεράκια. Πρωτοστατούν σε εκδηλώσεις και πανηγύρια αντί να κλαίνε νυχθημερόν για την κατάντια της κοινωνίας μας. Συκοφαντούν, κουτσομπολεύουν, φθονούν και συνεχώς συμβιβάζονται για να διατηρήσουν θρόνους που βεβήλωσαν με τη βιοτή τους. Υποκρίνονται πως αγαπούν τον Χριστό ενώ οι ίδιοι τον σταυρώνουν σε καθημερινή βάση. Διδάσκουν δήθεν την αγάπη ενώ είναι κύμβαλα άδεια και τενεκέδες ξεγάνωτοι που ενδύονται με το ένδυμα μίας ψευτο-αυθεντίας.
Μία ένοχη σιωπή, ένα πέπλο δαιμονικού μυστηρίου, μία θεομίσητη εκκοσμικευμένη προστασία κυρίως εκ μέρους του Ανώτατου διοικητικού οργάνου τους, την Ιερά Σύνοδο τους καθιστά ανεξέλεγκτα όργανα του μυστηρίου της ανομίας.
«Τυφλοί, κωφοί, μωροί και ασύδοτοι ρασοφόροι ως πότε θα με σταυρώνετε; Ως πότε θα λεηλατείτε τα δώρα του Πατρός μου προς τον άνθρωπο; Ως πότε, θα φράζετε την οδό σωτηρίας με την όλη βιοτή σας; Συνέλθετε γιατί ο πέλεκυς έρχεται βαρύς και η ρομφαία σας σημαδεύει. Κοιτάξτε να συμμορφωθείτε και να μην προκαλείτε. Κάντε ιεραποστολές και σκύψτε να αγκαλιάσετε την φτωχολογιά» φωνάζει εκ του ουρανού ο Κύριος. Ο έχων ώτα ακουέτω.

Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΕΥΧ ΙΟΥΛΙΟΥ 2008

Πηγή