Πώς ανέχονται οι πιστοί το αδιανόητο: Οι Ποιμένες τους να συλλειτουργούν με τους αιρετικούς;

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ

ΜΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΝΘΙΜΟ

   

    Ἡ Ἐκκλησία πάντα οἰκονομεῖ, ἀλλὰ ἡ οἰκονομία της δὲν γίνεται πρὸς βλάβην τῆς Πίστεως, οὔτε διὰ τῆς οἰκονομίας δίδεται χρόνος στοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἐπεκτείνουν τὴν αἵρεση καὶ νὰ ἀλλοιώσουν τὴν Πίστη καὶ νὰ τὴν ἐπιβάλλουν χωρὶς ἀντίσταση.

   Ἔχει ἀναφερθεῖ πολλάκις τὸ παράδειγμα τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου. Ὁ ἅγιος Κύριλλος καὶ ὁ Ρώμης Κελεστίνος, ἀφοῦ διαπιστώθηκε ἡ κακοδοξία του, τοῦ ἔδωσαν διορία δέκα (10) ἡμερῶν νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἀποπτύσσει τὴν αἵρεση. Σὰν τὸ παρἀδειγμα τοῦ Νεστορίου ὑπάρχουν κι ἄλλα παραδείγματα.

    Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἐκεῖνο τοῦ μὴ καταδικασμένου μονοφυσίτη, μὰ κανονικοῦ πατριάρχη Κων/πόλεως Ἀνθίμου, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ τὸν μὴ καταδικασμένο ἀλλὰ οἰκουμενιστῆ πατριάρχη Βαρθολομαῖο.

    Ἀντίθετα μὲ ὅσα πράττουν οἱ σημερινοὶ «ὀρθόδοξοι» ἐπίσκοποι, ὁ τότε ὀρθόδοξος Πάπας Ἀγαπητός, ὅταν βρέθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὄχι μόνο ἀρνήθηκε νὰ συλλειτουργήσει μαζί του, μιᾶς καὶ εἶχε περιπέσει ὁ Ἄνθιμος καὶ σὲ Κανονικὰ παραπτώματα, ἀλλὰ δὲν δέχτηκε οὔτε κἂν νὰ τὸν συναντήσει:  «Οὐδὲ εἰς θέαν καθάπαξ παραδέξασθαι ἠβουλήθη τὸν κατὰ τῶν θείων κανόνων μανέντα Ἄνθιμον, οὐδὲ συμμετασχεῖν αὐτῶ τῆς θείας κοινωνίας…» (ΑCO, III, 135). Καὶ καθὼς μάλιστα πληροφορήθηκε ἀπὸ μοναχοὺς τῆς Κων/πόλεως καὶ γιὰ τὶς αἱρετικές του ἰδέες (οἱ μοναχοὶ ἐξ αἰτίας αὐτῶν ἀξίωναν τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὸν πατριαρχικὸ θρόνο) ἐπέβαλε ἀργία στὸν Ἄνθιμο, μέχρι τὴν ὑποβολὴ ὀρθόδοξης ὁμολογίας. Ὁ Ἄνθιμος, κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες παραιτήθηκε καὶ ὁ νέος πατριάρχης Μηνᾶς δὲν περίμενε νὰ περάσουν δεκαετίες, ἀλὰ συνεκρότησε σύνοδο γιὰ νὰ ἐξετάσει τὸ θέμα τῶν κακοδοξιῶν τοῦ Ἀνθίμου.

    Ὁ Ἄνθιμος δὲν παρουσιάστηκε καὶ δὲν εὑρέθη ποῦ ἐκρύβετο. Ἡ σύνοδος τὸν ἐκλήτευσε τρεῖς φορὲς, ἀλλὰ οἱ ἀποσταλέντες νὰ τοῦ ἐπιδώσουν τὴν κλῆσιν τῆς συνόδου ἱερωμένοι, ποὺ ἐπὶ μέρες τὸν ἀναζητοῦσαν στὰ μέρη ποὺ σύχναζε, δὲν τὸν ηὗραν. Ἔτσι ἡ σύνοδος τελικὰ τὸν κατεδίκασε. Καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ Σύνοδος, πρὶν καταδικάσει τὸν Ἄνθιμο, τὸν θεωρεῖ ὡς ἐπίσκοπο καὶ τὸν προσφωνοῦν ὅπως ἁρμόζει σὲ ἕναν ἐν ἐνεργείᾳ ἐπίσκοπο μὲ ἔγκυρα μυστήρια.

    Διαβάζουμε στὰ Πρακτικὰ τὴν ἐπιστολὴ ποὺ τοῦ ἀπέστειλε ἡ σύνοδος. Σ’ αὐτὴ ὁμιλοῦν γιὰ ἐλπίδα μεταμέλειας, τὴν ὁποία δὲν ἐπέδειξε ὁ Ἄνθιμος, παρ’ ὅτι ἡ σύνοδος φέρθηκε μὲ φιλάνθρωπο τρόπο, τὸν κλήτεψε τρεῖς φορές, καὶ τώρα τοῦ δίνει προθεσμία ἕξι ἡμερῶν γιὰ νὰ μετανοήσει καὶ ἀφοῦ παραμένει στὴν αἵρεση τὸν καθαιρεῖ.

     Ἀντίθετα, οἱ σημερινοὶ ἕλληνες ἐπίσκοποι ποὺ εὑρίσκονται στὸ Φανάρι, παραβλέποντας τὴν ἁγιοπατερική μας Παράδοση ποὺ θέλει νὰ μὴν ἐπικοινωνοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἔστω κι ἂν αὐτοὶ ἀκόμα δὲν καθαιρέθηκαν, ἀγκαλιάζονται, καὶ συσκέπτονται, καὶ συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς μεγάλους Οἰκουμενιστὲς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους Βαρθολομαῖο καὶ Ζηζιούλα, λέγοντας μὲ τὸ παράδειγμά τους στὸ λαό: Μὴ φοβᾶσθαι, μὴν ἀκοῦτε τοὺς ζηλωτὲς καὶ ἀκραίους, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, εἶναι ὀρθόδοξος.

    Καὶ ὁ λαὸς παθητικὰ ἀνέχεται καὶ ἀποδέχεται, τὸ ἀδιανόητο σὲ ἄλλους καιρούς: τὴν συνύπαρξη καὶ συλλειτουργία “ὀρθοδόξων” καὶ αἱρετικῶν, ποὺ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει δὲν εἶναι ὀρθόδοξοι!

Ἄραγε, κανένας δὲν προβληματίζεται: Oἱ πιστοὶ ποὺ ἀκολουθοῦν ὅσους ἐπισκόπους καὶ ποιμένες μας κοινωνοῦν μὲ αἱρετικούς, πράττουν ὀρθόδοξα;