«ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΩΣ ΚΡΙΤΟΥ»

(Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Αναμφίβολα, η Ορθόδοξη εκκλησία είναι ο φάρος των (πιστών) ναυτίλων της παρούσης ζωής.

        Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο πνευματικότατο βιβλίο του «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», για το μέγα μυστήριο της Εκκλησίας, γράφει: «Η Εκκλησία είναι πανδωρεά του Χριστού εις τον κόσμον». Γράφει, επίσης: «Το θείον Βάπτισμα εισάγει τον άνθρωπον εις την Εκκλησίαν και συσσωματώνει όλους τους Ορθοδόξους βαπτισμένους εις εν σώμα, το σώμα του Χριστού».

Η ανάστασις δια του βαπτίσματος, αποτελεί την Πρώτη Ανάστασι που αναφέρει η Αποκάλυψις (20,5-6). Αυτή η εξ ουρανού γέννησις με τη δύναμη του Παναγίου Πνεύματος είναι μια πραγματική ανάστασις εκ νεκρών, γι’ αυτό και το βάπτισμα ονομάζεται και «ανάστασις» (Κολ. 2,12-13) και (Ρωμ. 6, 3-5).

Την πραγματικότητα αυτή υπογραμμίζει κατηγορηματικά ο Κύριος:

-«αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν. Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι έρχεται ώρα, και νυν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του υιού του Θεού και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν. 3,3-5).

-«αμήν αμήν λέγωσι, εάν μη τα γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. 5,24-25)

-«Ούτος νεκρός ην και ανέζησε» (Λουκ. 15,32).

Η αποδοχή δηλ. της πίστεως και το βάπτισμα συνυφαίνουν την πνευματική ανάστασι του ανθρώπου ή την πρώτη Ανάστασι κατά την Αποκάλυψη.

Η Εκκλησία ή Βασιλεία του Θεού είναι το εσωτερικό της «χιλιετούς Βασιλείας» του ιστορικού Εκκλησιαστικού γίγνεσθαι, διότι:

1. Στην περίοδο αυτή ο Χριστός έδεσε–περιόρισε την εξουσία του Διαβόλου. Μέσα στην Εκκλησία και τα παιδιά καταισχύνουν τον Σατανά.

2. Η είσοδος στη Βασιλεία αυτή προϋποθέτει το Άγιο Βάπτισμα (πρώτη Ανάστασι).

3. Στο τέλος αυτής της Βασιλείας ο διάβολος είναι πάλι ελεύθερος να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία του: Αντίχριστος, θηρίο ή ψευδοπροφήτης (Αποκ. 13,1-4).

4. Αυτή είναι μια περατωμένη περίοδος, μετά την οποία ακολουθεί η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Να υπενθυμίσουμε, ότι η δεύτερη ανάστασις είναι η εσχάτη.

Είναι αλήθεια, ότι με το όνομα «χιλιετής Βασιλεία», συνδέθηκαν πολλές θρησκευτικές καταχρήσεις.

Η Εκκλησία έχει απορρίψει κάθε μορφής «χιλιετία», κάθε εκδοχή της και ποτέ, επίσημα, δεν έκανε αναγωγή σε «ορθόδοξο χιλιασμό», όπως ερμηνεύει το 20^ο Κεφ. της Αποκαλύψεως ο Τρεμπέλας.

Θα μπορούσε να πει (η Εκκλησία): «καταδικάζω (όπως το έπραξε) τον Κήρινθο, τον Μαρκίωνα, τον Παπία κ.λ.π., αλλά θα υπάρξει μια μεγάλη χρονική περίοδος κατά την οποία θα επικρατήση ο Χριστός, με την διάδοση–εφαρμογή του Ευαγγελίου σ’ όλο τον κόσμο». Δεν υπάρχει τέτοια διαλεκτική, θεολογική, οντολογική ανάλυση. Βλέπε Πηδάλιο, προλεγ. Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Το χωρίο (Ματθ. 24,14) δεν εννοεί ότι όλοι θα πιστεύσουν εις το Ευαγγέλιο. Υπογραμμίζει (για τα έθνη) εις «μαρτύριον αυτοίς», για να μην υπάρχει δηλ. ουδεμία δικαιολογία για ενδεχόμενη άρνησή τους. Επίσης το (Ιωάν. 10,16) δεν εννοεί, ότι όλος ο κόσμος θα γίνει μία «ποίμνη» με ποιμένα τον Χριστό. Πάντα η Ορθόδοξη ποίμνη είναι μία και έχει ένα ποιμένα.

Κάθε μορφής «χιλιετία» καταδικάζει και ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ελέγχοντας (σε βιβλίο του) τις πλάνες του Απ. Μακράκη.

Ο καθηγητής Παν. Χ. Δημητρόπουλος (Παν. Θεσ/κης) γράφει σχετικά, σε μελέτη του (1963): «χιλιετία σημαίνει την χρονικήν περίοδον που έχει μεν αρχήν την ίδρυσιν της Εκκλησίας θα διαρκέσει δε μέχρι της γενικής κρίσεως κατά την Δευτέραν Παρουσίαν και θα συνεχισθή και μετά ταύτα εις τους αιώνες χωρίς ποτέ να έχει τέλος» (ΑΙ ΠΛΑΝΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ).

Ο αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, στο Κεφ. «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΩΣ ΚΡΙΤΟΥ», στο βιβλίο του, που ήδη έχουμε αναφέρει, γράφει: (Σελ. 126-132) «Η αιώνια Ευαγγελική αλήθεια περί του Θεού ως Κριτού δεν είναι βιαίως επιβεβλημένη εις την ανθρωπίνην συνείδησιν ούτε είναι αφύσικη η θέσις της μεταξύ των αποκεκαλυμμένων αληθειών. Είναι φυσικόν και συστατικόν μέρος της  Θείας Αποκαλύψεως εν τω Θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας. Χωρίς αυτή η λογική της Αποκαλύψεως δεν θα ήτο θεία και Θεανθρωπίνη οικονομία της σωτηρίας, δεν θα ήτο ολοκληρωμένη. Χωρίς αυτήν η Θεία Αποκάλυψις θα ήτο παρόμοια με τον κόσμο χωρίς τον ουρανό επάνω του». Επίσης γράφει: «Ενώ εις το δημιουργικόν, σωτηριώδες και αγιαστικόν έργον του ο Θεός εμφανίζεται ως ο αροτριών, ο σπορεύς και ο καλλιεργητής, εις το δικαστικόν έργον του εμφανίζεται ως ο θεριστής και ο αλωνιστής».

Προς το τέλος του κεφαλαίου, γράφει ο άγιος Ιουστίνος: «Αλλ’ εφ’ όσον εδόθη πάσα η κρίσις εις τον Υιόν (Ιωάν. 5,22) και επειδή Αυτός θα φανή εις την εσχάτην ημέραν ως ο κριτής εν δόξη, ένεκα τούτου η ημέρα αυτή ονομάζεται:

- Ημέρα Κυρίου (Β΄ Πετρ. 3,10 – Α΄ Θεσ. 5,2 – Ησ. 2,12 – Ιωήλ 2,31 – Σοφ. 1,14 – Μαλαχ. 4,1).

- Ημέρα του Υιού του Ανθρώπου (Λουκ. 17,22 .24.26)

- Ημέρα του Χριστού (Β΄ Θεσσ. 2,2 – Φιλ. 1,10 και 2,16).

- Ημέρα του Κυρίου Ιησού (Β΄ Κορ. 1,14 – Α΄ Κορ. 1,8 και 5,5).

- Ημέρα Κρίσεως και απωλείας των ασεβών (Β΄ Πετρ. 3,7)».

Ο προφήτης Μαλαχίας είναι σαφής (4,4):

«Και ιδού εγώ αποστελώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην πριν ή ελθειν την ημέραν Κυρίου την μεγάλη και επιφανή, ός αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού, μη ελθών πατάξει την γην άρδην» (Μαλ. Δ΄, 4-8).

Να υπογραμμίσουμε, ότι της επιφανείας του Κυρίου θα προηγηθούν δύο πρόσωπα (προφήτες ή μάρτυρες κατά τη Γραφή). Ο προφήτης Μαλαχίας και η Αποκάλυψις προλέγουν τούτο (Αποκ. 11,3-14). Κατά την γνώμην ερμηνευτών, πρόκειται περί των ζηλωτών προφητών Ηλία και Ενώχ.

Ο Τρεμπέλας γράφει στο αντιχιλιαστικό εγχειρίδιό του, ότι το (4,4) αναφέρεται εις την πρώτην παρουσίαν του Κυρίου. Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει μόνο το (4,1) του Μαλαχίου, υπονοώντας ότι και στο (4,4) η «ημέρα Κυρίου» έχει το ίδιο εσχατολογικό νόημα.

Αναφέρω και αρκούμαι στην ερμηνεία του Αγίου Ιερομάρτυρος και Ισαποστόλου Κοσμά του Αιτωλού. Λέγει σχετικά:

«Και θα στείλη ο Θεός τον προφήτην Ηλίαν να διδάξη τους Χριστιανούς να φυλάγουν την πίστιν των. Ο αντίχριστος αδελφοί μου, είνε άνθρωπος όπου έχει κακήν γνώμην, κακήν προαίρεσιν και κατοικεί ο διάβολος εις την καρδίαν του, και λέγει πως είναι Θεός· και ο αντίχριστος θα θανατώσει τον προφήτην Ηλίαν. Εγώ, αδελφοί μου, εξετάζοντας έμαθα και εκατάλαβα, πως ο προφήτης Ηλίας και ο αντίχριστος ήλθε· και εθανάτωσε τον προφήτην Ηλίαν. Ο προφήτης Ηλίας, χριστιανοί μου, είναι ζωντανός τόσους χρόνους και ηξεύρει ο Θεός που τον έχει φυλαγμένον εώς την σήμερον. Αν ίσως και θέλετε να μάθετε που ευρίσκεται, εδώ κοντά είνε και αυτός· τα λόγια όπου σας λέγω εκείνου είνε. Ο προφήτης Ηλίας, όταν έλθη να διδάξη, δεν θα φανερωθεί εις τον κόσμον, καθώς λέγει το Άγιον Πνεύμα, ίνα μη ελθών πατάξη την γην άρδην, ήτοι, λέγει το Άγιον Πνεύμα, δια να μη φοβίση και ταράξη τον κόσμον και την γην, δεν θέλω τον φανερώσει εις σας τους χριστιανούς. Αμή τι έχει, παιδιά μου, να φανερωθή; Ο ζήλος του και η διδασκαλία του. Αυτά τα δύο με αξίωσεν ο πανάγαθος Θεός δια την ευσπλαχνία του και μου εχάρισε, και μη καρτερήτε άλλον Ηλίαν να σας διδάξη…» (Αυγουστίνος Καντιώτης «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ»).

Έχουμε δηλ. όλη την ερμηνευτική αλήθεια του χωρίου (Μαλαχ. 4,4), που υιοθετεί ο αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς ως εσχατολογικό και δεν το αποδίδει ορθώς ο Τρεμπέλας στο αντιχιλιαστικό εγχειρίδιό του. Να υπενθυμίσουμε, ότι το βιβλίο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», γράφτηκε πολλά χρόνια αργότερα από τον έπαινο του αγ. Ιουστίνου προς τον Τρεμπέλα για το αντιχιλιαστικό εγχειρίδιό του.

«Μέγας αληθώς, ως διδάσκαλος της πίστεως, από πάσης φληναφίας και στροφής, των δεινών δοκησισόφων ημάς λύτρωσαι» (από την Ακολουθία του αγίου Κοσμά).

Υποδεικνύει ο αγ. Κοσμάς τον άξονα «ζήλο και διδασκαλία» του προφήτη Ηλία, ώστε να δημιουργηθεί θεολογικό–ιστορικό processus, για την αποτίναξη της σημερινής παναιρέσεως του οικουμενισμού. Εάν οι σημερινές χριστ. Οργανώσεις «Σωτήρας» κ.λ.π. είχαν «ζήλο» προφήτη Ηλιού, θα είχαν πανελλήνια διακόψει τα μνημόσυνα των αιρετικών επισκόπων. Θα είχαν δημιουργήσει ενθαρρυντική δυναμική αποτειχίσεων, βοηθώντας όλους εκείνους τους Ορθοδόξους, που έχουν δυσκολίες, οικογενειακές αντιδράσεις, απορίες, ερωτηματικά ή και φόβους για την Πατερική γραμμή της αποτειχίσεως. Οι διαλέξεις (μόνο) στις αίθουσες και στα περιοδικά δεν αναδεικνύουν το αληθινό νόημα της ευλογημένης αποτειχίσεως. Πρόκειται, απλά, περί… χαρτοπολέμου! Δεν είναι όμως αντι-οικουμενιστικός αγώνας.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ