Λέμε τό "Πάτερ ημῶν" αλλά κάνουμε τά αντίθετα δυστυχώς...

...ὁσίου Ἰσιδώρου Πηλουσιώτου

Ἐπιστολή 24 στονΔιάκονο  ΕΥΤΟΝΙΟ

Στό «Πάτερ ἡμῶν».

   Σύ βέβαια φαίνεσαι νά θαυμάζεις τή συντομία τῆς προσευχῆς, ἐγώ ὅμως θαύμαζα πάντοτε καί θαυμάζω τήν, μέ λίγα λόγια, ἐξαίσια φιλοσοφία. Γιατί, ἄν καί ἡ ἀπαγγελία τῶν λόγων εἶναι εὔκολη, δέν εἶναι ὅμως εὔκολη καί ἡ ἑρμηνεία τῶν νοημάτων. Γιατί δέν εἶναι μόνο ἀκρατής τῶν λόγων, ἀλλά καί ποιητής τῶν ἔργων. 

     Θεωρῶ λοιπόν ὅτι προχωρεῖ πέρα ἀπό κάθε τόλμη αὐτός πού ἀπό τή μία δέν κάνει αὐτά πού ταιριάζουν σέ εὐδόκιμο υἱό, καί ἀπό τήν ἄλλη τολμᾶ νά ἀποκαλεῖ καί πατέρα τόν Δεσπότη καί ἐνῶ κάνει αὐτά ἀπό τά ὁποία θά δυσφημισθεῖ τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἐπιχειρεῖ ὅμως νά λέγει, «Ἄς τιμᾶται τό ὄνομά σου», 

    καί ἐνῶ εἶναι ἐπισημότατος δορυφόρος τοῦ τυράννου, νά λέγει, «Ἄς ἔρθει ἡ βασιλεία σου», δηλαδή ἐμφανίσου σ’ αὐτούς πού τυραννιοῦνται βασιλιάς νικηφόρος, δίνοντας τήν ἀνίκητη συμμαχία ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. 

     Καί ἀκόμα, ἐνῶ δέν κάνει τίποτε ἀπό αὐτά πού θέλει ὁ Θεός, ὑποκρίνεται τήν ἀρετή καί λέγει, «Ἄς γίνει τό θέλημά σου, ὅπως στόν οὐρανό, ἔτσι καί στή γῆ» 

    καί ἐνῶ ἐπιδίδεται στήν ἀπόλαυση καί στήν ἀσωτία καί ἀποθηκεύει πολλά ὄχι μόνο γιά τήν τροφή του, ἀλλά καί ὡς ἐφόδια γιά τή γαστριμαργία του, εὔχεται:...

    «Τόν καθημερινό μας ἄρτο» (δηλαδή ἤ αὐτό πού εἶναι κατάλληλο γιά τήν ψυχή, ἤ ἐκεῖνο πού ἀρκεῖ γιά τό σῶμα) «δῶσε τό μας σήμερα». Γιατί τό «σήμερα» σημαίνει τά καθημερινά ἀπαιτούμενα ἀγαθά. Ἀφοῦ δηλαδή ὁδήγησε τή νοερή ψυχή στήν ὕψιστη φιλοσοφία, ὁρίζει καί τόν χρόνο γιά τόν ὁποῖο κάνει τό αἴτημα. 

   Ἔπειτα, ἄν καί εἶναι ἀδιάλλακτος καί σκληρός, λέγει: «Συγχώρησε τά ἁμαρτήματά μας», 

     καί ἐνῶ εἶναι ἐκδικητικός καί ὑπερασπίζεται τόν ἑαυτό του πέρα ἀπό τό ἀπαιτούμενο, λέγει: «Ὅπως καί ἐμεῖς συγχωροῦμε ἐκείνους πού μᾶς ἔχουν κάνει κακό», 

    καί αὐτός πού ρίχνει τόν ἑαυτό του σέ πειρασμούς καί ἐνῶ βαδίζει κάθε δρόμο πού ὁδηγεῖ σέ κινδύνους», λέγει, «Καί μή ἐπιτρέψεις νά πέσουμε σέ πειρασμό», πράγμα πού φαίνεται νά εἶναι γελοῖο, ἤ μᾶλλον ἄξιο κάθε ἀγανάκτησης.

     Ἀλλά καί ἐνῶ ἀκολουθεῖ μέ εὐχαρίστηση τόν ἐχθρό (γιατί δέν κατέχεται μέ τή βία, οὔτε μέ τυραννία, ἀλλά μέ ἀπάτη), λέγει, «Ἀλλά σῶσε μας ἀπό τόν πονηρό», πού ξεπερνᾶ κάθε εἰρωνεία. 

    Τό νά λέγει πάλι, «Γιατί δική σου εἶναι ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμη καί ἡ δόξα», καί νά περιφρονεῖ ἐκεῖνον πού εἶναι ἡ πηγή κάθε δύναμης καί δόξας, ὑπερβαίνει τά ὅρια τῆς συγγνώμης. 

      

     Μόνο λοιπόν ἐκεῖνοι, ὕστερα ἀπό τούς θαυμάσιους πόνους κατά τό ἅγιο βάπτισμα καί τόν παράξενο καί παράδοξο νόμο τῶν τοκετῶν, δικαιοῦνται νά λένε τό, «Πατέρα μας», δείχνοντας ὅτι εἶναι γνήσιοι υἱοί του, 

     καί τό, «Ἄς τιμᾶται τό ὄνομά σου», αὐτοί πού δέν κάνουν τίποτε τό βδελυρό, 

      καί τό, «Ἄς ἔρθει ἡ βασιλεία σου», ἐκεῖνοι πού ἀποφεύγουν αὐτά πού προκαλοῦν ἡδονή στόν τύραννο, 

      καί τό, «Ἄς γίνει τό θέλημά σου», αὐτοί πού τό ἀποδεικνύουν μέ τά ἔργα τους, 

     καί «Τόν καθημερινό μας ἄρτο δῶσε μας τόν σήμερα», αὐτοί πού ἀπαρνιοῦνται τίς ἀπολαύσεις καί τίς ἀσωτίες, 

    καί τό, «συγχώρησέ μᾶς ὅτι κακό ἔχουμε κάνει», αὐτοί πού συγχωροῦν ἐκείνους πού τούς ἔχουν φταίξει, 

      καί τό, «Μή ἐπιτρέψεις νά πέσουμε σέ πειρασμό», αὐτοί πού οὔτε τούς ἑαυτούς τους, οὔτε τούς ἄλλους βάζουν σέ πειρασμό, 

     καί τό, «Σῶσε μας ἀπό τόν πονηρό», αὐτοί πού ἔχουν ἀδιάλλακτο πόλεμο μέ τόν Σατανᾶ, 

    καί τό, «Γιατί δική σου εἶναι ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμη καί ἡ δόξα», ἐκεῖνοι πού τρέμουν τά λόγια του καί τά ἐπιδεικνύουν μέ ἔργα. 

    Γιατί, ὡς ἀπό τή φύσης της, δέν τά κατορθώνει τόσο ἡ καλή γνώση τῆς προσευχῆς, ὅσο ἡ συμπεριφορά καί ὁ τρόπος ζωῆς τοῦ προσευχομένου

(ὁσίου Ἰσιδώρου Πηλουσιώτου, ἔκδ. ΕΠΕ, τόμος 4, σέλ. 47-51)

Πηγή