ΝΑ ΜΗΝ ΤΑΡΑΣΣΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΜΑΣ – ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΜΑΣ Ο ΘΕΟΣ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ

Ὁ 3ος Ψαλμός

    1. Ὁ 3^ος ψαλμός μᾶς μιλάει γιά ἕναν ἄνθρωπο πιστό στόν Θεό, ὁ ὁποῖος θρηνεῖ καί στενάζει, γιατί βλέπει πολλούς οἱ ὁποῖοι τόν θλίβουν καί ἐπαναστατοῦν ἐναντίον του. Στόν πόνο του δέ αὐτόν καταφεύγει στόν Θεό καί τοῦ λέγει: «Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; Πολλοί ἐπανίστανται ἐπ᾽ ἐμέ» (στίχ. 1). Οἱ ἐχθροί ὅμως τοῦ ψαλμωδοῦ μας ἐδῶ τόν θλίβουν ἀκόμη περισσότερο, γιατί τοῦ εἰρωνεύονται τήν πίστη του στόν Θεό. Τοῦ λέγουν: «Οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ» (στίχ. 3). Σάν νά τοῦ ἔλεγαν: Τί κουράζεσαι; Σταμάτα νά προσεύχεσαι, δέν σέ ἀκούει ὁ Θεός.

Σκέψεις σε βασικό επιχείρημα των Γ.Ο.Χ. σχετικά με το Παλαιό Ημερολόγιο

 Τοῦ Ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

     Τὸ κίνητρο τοῦ κειμένου αὐτοῦ εἶναι ἡ πρόσφατη συνομιλία μου μὲ κάποιον ἀδελφό, ὁ ὁποῖος ἦταν θιασώτης καὶ λάτρης θὰ λέγαμε τοῦ Π.Η.  Ἡ δὲ δημοσίευσις τῶν σκέψεων αὐτῶν ἀποσκοποῦν στὸν εὐρύτερο προβληματισμό, ὅσων ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἀλήθεια ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου.

Ἰσχυρίζετο λοιπόν, ὁ ἐν λόγῳ ἀδελφός, ὅτι πρέπει νὰ ἐπανέλθωμε εἰς τὸ Π.Η., διότι ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Ν.Η. ἔγινε ἀπὸ Μασώνους καὶ αἱρετικοὺς Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους καί, κυρίως, διότι ἔγινε ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ μὲ κακὸ σκοπό, δηλαδὴ τὸν συνεορτασμὸ τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν αἱρετικῶν.

Ἐπὶ τοὺ παρόντος δὲν θὰ ἀσχοληθῶ μὲ τό, τί σημαίνει συνεορτασμὸς καὶ τό, ἂν ἡ ταύτησις τῶν ἑορτῶν χρονικῶς σημαίνει καὶ συνεορτασμὸ μὲ τοὺς αἱρετικούς, χωρὶς δηλαδὴ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ αὐτούς· ἀλλὰ θὰ ἀναφερθῶ στὸ πῶς ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετώπισε παρόμοιες περιπτώσεις καὶ ποιά ἦταν ἡ σκέψις τῶν Πατέρων, προκειμένου νὰ ἀποδεχθοῦν ἢ ὄχι, αὐτὰ τὰ ὁποῖα προήρχοντο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Διότι εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν δὲν εὑρισκόμεθα, ὅταν ἀκολουθοῦμε κατὰ γράμμα τὶς διατάξεις καὶ παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὅταν τὶς ἀκολουθοῦμε κατὰ πνεῦμα, ὅπως συμβαίνει καὶ στὴν περίπτωσι τῆς πολυσυζητημένης Ἀκρίβειας καὶ Οἰκονομίας. Ὁ λόγος δὲ τοῦ Θεοῦ μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τὴν κατὰ πνεῦμα τήρηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων ἢ διατάξεων, διότι λέγει ὅτι «τὸ γὰρ γράμμα ἀποκτείνει τὸ δὲ πνεῦμα ζωοποιεῖ» (Β΄Κορ. 3, 6).

Κατ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια οἱ Πατέρες δὲν ἐστάθησαν εἰς τὴν ἀκρίβεια τοῦ γράμματος, ἀλλὰ εἰς τὴν Οἰκονομία τοῦ πνεύματος, ὑπὸ τὴν αὐστηρὰ προϋπόθεσιν τοῦ διαχρονικοῦ Πατερικοῦ περιορισμοῦ, ὁ ὁποῖος λέγει· «Οἰκονομητέον ἔνθα μὴ παρανομητέον». Δηλαδὴ ἡ Οἰκονομία ἀποσκοπεῖ εἰς τὴν σωτηρία τῶν πολλῶν, καὶ ἰδίως τῶν ἀδυνάτων καὶ ὄχι, φυσικά, στὸν συναγελασμὸ μὲ τοὺς αἱρετικούς, στὴν νοθεία τῆς πίστεως ἢ στὸ «ἥξεις ἀφήξεις» τῆς λεγομένης δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ 15^ου κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου κ.λπ.

Διὰ νὰ ἰδοῦμε λοιπόν, τὸ πῶς ἔπρεπε τότε καὶ πῶς πρέπει στὶς ἡμέρες μας νὰ ἀντιμετωπισθῆ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, θὰ ἀναφέρωμε ἕνα παρόμοιο γεγονὸς καὶ τὸ πῶς ἀντιμετωπίστηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα δι’ ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Θὰ ἀναφέρωμε τὴν τοπικὴ Σύνοδο τῆς Ἀντιοχείας, ἡ ὁποία, σύμφωνα μὲ τὴν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, ἔλαβε ἐπικύρωσι τῶν Κανόνων της ἀορίστως ἀπὸ τὴν 4^η καὶ τὴν 7^η Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ ὡρισμένως ἀπὸ τὴν 6^η Οἰκουμενική.

Ἡ Σύνοδος λοιπὸν αὐτὴ ἦτο καθαρὰ αἱρετικὴ καὶ ὡς πρὸς τὴν σύνθεσι καὶ ὡς πρὸς τὸν σκοπό. Διότι οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι τὴν συνεκρότησαν, ἦσαν Ἀρειανοὶ καὶ ὁ σκοπὸς των ἦτο ἡ ἀνατροπὴ τοῦ Ὁμοουσίου, δηλαδὴ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως.

Γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος στὰ Προλεγόμενα τῆς Συνόδου ταύτης, εἰς τὴν 2^α ὑποσημείωσι, τὰ ἑξῆς:

«Η αφύλακτος (εκκλησιαστική) κοινωνία»

 (Μ. Βασιλείου – Επιστολή (263) προς Δυτικούς)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Αναμφίβολα, επανειλημμένα εξεγέρθηκαν αυθόρμητα οι συνειδήσεις των πιστών (διαμαρτυρίες-αγανάκτηση) κατά της οικουμενιστικής «συνόδου» της Κρήτης.

Από μόνη της αυτή η εξέγερση (ιερή) δεν γεννάει την ανατροπή της αιρέσεως. Δεν έχει ευρύτερη εκκλησιολογική σημασία. Ωστόσο είναι ένα βήμα.

Όπως έχει αποδείξει η ιστορία χρειάζεται δράση, συζητήσεις και να ακολουθηθεί το Πατερικό σχήμα αντίστασης σε καιρό αιρέσεως. Οι ηγετικές Πατερικές μορφές υπάρχουν καθώς και το παράδειγμά τους (Αγ. Θεόδωρος Στουδίτης, Μ. Βασίλειος κ.λ.π.)

Ο Μ. Βασίλειος, θεωρητικά καταρτισμένος, είχε συγκεντρώσει πνευματικά αποθέματα χάριτος, αποφασισμένος «άχρι θανάτου» για την Ορθόδοξη πίστη.

Η πνευματική ποιότητα του Μ. Βασιλείου είχε επισημάνει τους εξής αντιαιρετικούς άξονες. Άξονες πίστεως, θάρρους και θέλησης.

Ο πρώτος άξονας, ζήτημα πνευματικής καθαρότητας, είναι να μην υπάρξει «σύνδεσμος ομονοίας» με τους αιρετικούς.

Στην επιστολή του (243) γράφει:

«Πώς να βλέπουμε τον πλησίον μας…»

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη

     «Αν το σφάλμα κάποιου αδελφού μπορεί να είναι δημόσιο και φανερό, εσύ αιτιολόγησέ το με αγάπη και φιλαδελφία και πες ότι στον αδελφό εκείνον με το να βρίσκονται άλλες αρετές κρυμμένες, για να φυλαχθούν αυτές, επέτρεψε ο Θεός να πέση στο σφάλμα αυτό· ή αν έχει μικρό χρονικό διάστημα το ελάττωμα εκείνο, για να παραμένει πιο ταπεινός στα μάτια τα δικά του·

    Και ακόμη με την καταφρόνησι των άλλων να κάνει κάποιον καρπό ταπεινώσεως και να ευαρεστήση τον Θεό περισσότερο, και έτσι το κέρδος του να είναι μεγαλύτερο από την ζημία του.

Το μυαλό ατονεί (Σπύρος Μαγιάτης)

Μας κάνει λιγότερο έξυπνους η έξυπνη τεχνολογία;

Πρόσφατα δημοσιεύθηκε σειρά ερευνών οι οποίες αναιρούν τη λεγόμενη θεωρία του Flynn για τη σταθερή αύξηση του IQ του γενικού πληθυσμού στη μεταπολεμική περίοδο. Μία από αυτές τις μελέτες δείχνει ότι τις τελευταίες τρεις δεκαετίες εμφανίζεται, στις ανεπτυγμένες τουλάχιστον κοινωνίες, μια πτώση του μέσου IQ της τάξεως των 0,33 μονάδων τον χρόνο. Η αιτία συνδέεται περισσότερο με συμπεριφορικούς παρά με γενετικούς παράγοντες.

Οσίου Σισώη του Μεγάλου, αστέρα και καθηγητού της ερήμου

      Έλεγαν περί του Αββά Σισώη, ότι, όταν επρόκειτο να πεθάνει, και ενώ ευρίσκονταν οι πατέρες της σκήτης γύρω του, έλαμψε το πρόσωπό του όπως ο ήλιος και είπε στους παρευρισκομένους ότι:

     « Ο Άγιος Αντώνιος ήλθε».

Και μετά από λίγο είπε: «να ο χορός των Προφητών ήλθε». Και πάλιν το πρόσωπο του έλαμψε περισσότερο και είπε: «να ο χορός των Αποστόλων ήλθε». Και διπλασιάστηκε ο φωτισμός του προσώπου του και άρχισε να ομιλεί με κάποιους. Τότε τον ρώτησαν οι πατέρες: «με ποιόν ομιλείς πάτερ»; Και αυτός τους απάντησε: