(Κλημ. Αλεξ. GGS1, 69 και II, 481)
Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Ἢ για τὴν «προσπάθεια
προαγωγής της
«δυνητικής
ερμηνείας» σε έγκυρη εκκλησιολογία
Προσπαθούμε μια
πνευματική θαρραλέα διείσδυση στα εκκλησιολογικά γεγονότα της περιόδου
(1960-74) με Πατερική προβληματική. Η προσπέλαση γίνεται με Εκκλησιαστικά–Αγιογραφικά
και Πατερικά κριτήρια. Διαγράφουμε «οριακές» περιοχές, που έχουν βηματίσει οι
Πατέρες. Όταν με επίγνωση ανοιγόμαστε στο βάθος του 15ου Κανόνα της
ΑΒ Συνόδου και στην «Δυνητική ερμηνεία» του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, δεν
«μηδενίζουμε» το πρόσωπο, αλλά έχουμε αναφορά στον συγκεκριμένο σχηματοποιημένο
λόγο του, στην πραγματεία του, στα επιχειρήματά του. Πότε, επιτέλους, ως
Ορθόδοξοι, θα μάθουμε να διαλεγόμεθα στη διασταύρωση χρόνου και αιωνιότητας, ως
αίτημα των καιρών για προάσπιση της Ορθοδόξου Πίστεώς μας; Ποτέ ένα πρόσωπο, ως
πηγή πνευματικής ωφέλειας, δεν είναι αλάθητο.
Όταν κάποιος
σύγχρονος κληρικός ή θεολόγος, για παράδειγμα ο καθ. Τρεμπέλας, στην άσκηση της
διακονίας τους διατυπώνουν αναλυτικές κρίσεις για πνευματικά θέματα, τότε a priori οι θέσεις–κρίσεις τους υπάγονται στον διάλογο, το
ισχυρό όργανο της διαλεκτικής οντολογικής αναγωγής.
Όταν μελετούμε τη
λογική λειτουργία της εσωτερικής λογικής–πνευματικής σχέσης των συμβεβηκότων
του Εκκλησιαστικού γίγνεσθαι, τότε σχολιάζουμε–απαντούμε μόνο με επιχειρήματα.
Όταν μας εκτοξεύουν (ως απαντήσεις) ύβρεις, συκοφαντίες (σχισματικοί),
ειρωνείες, κοροϊδίες τότε, αναμφίβολα, βλέπουμε αντικατοπτρισμό του Απολύτου
πάνω στον Γέροντά τους ή τον διδάσκαλό τους. Τότε, δυστυχώς, ξεπηδάει από μέσα
τους η προσωπολατρική τους μέριμνα. Αυτό δεν είναι Ορθοδοξία!
Ο π. Επιφάνιος
πίστευε, στη βάση της «Δυνητικής ερμηνείας» τα εξής: