Ἡ
φιλαρχία:
Τὸ χαρακτηριστικὸ τῶν νόθων καὶ παρανόμων ἱερέων, τῶν ἀνάξιων διὰ τὴν ἀποστολή
τους
Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Στὶς ἡμέρες τῆς ἐπικράτησης
τῆς αἱρέσεως ποὺ ζοῦμε ἡ φιλαρχία ἀποτελεῖ ἴσως —δίπλα στὴν ἑωσφορικὴ ἔπαρση,
στὴν φιλαργυρία καὶ στὸν ἐγωϊσμό— τὴν πιὸ μεγάλη πληγὴ στὴν Ἐκκλησία μας. Πουθενὰ
ἀλλοῦ καὶ σὲ κανέναν ἄλλο χῶρο ἡ φιλαρχία δὲν εἶναι τόσο φοβερὴ καὶ καταστροφικὴ
ἁμαρτία, ὅπως στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἐπικρατεῖ, διώχνει ἀπὸ τοὺς πιστοὺς
τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ὁμόνοια, καὶ μαζὶ μὲ αὐτὲς τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν πίστη. Στὴν
θέση τους ἐνθρονίζεται κάθε εἴδους σχίσμα, διαίρεση καὶ κακό, ὅπως τὸ βιώνουμε
σήμερα. Καὶ ὅπως εἶπε ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς:
«Ἡ Ἐκκλησία
κυβερνᾶται μὲ τὴν ἀγάπη καὶ μὲ τὴν ἀλήθεια. Ὁ μεγαλύτερος διακονεῖ μὲ ἀγάπη τὸν
μικρότερο. Ὁ πρεσβύτερος εἶναι ὑπηρέτης ὅλων, πάντα κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ
παν-τέλειου Κυρίου Ἰησοῦ ποὺ δὲν ἦρθε στὸ γήϊνο κόσμο μας ”διακονηθῆναι, ἀλλὰ
διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λῦτρον ἀντὶ πολλῶν” (Ματθ. Κ’, 26-28). Αὐτὸ
διακρίνει τὴν Ἐκκλησία ἀπ’ ὅλες τὶς ὀργανώσεις τοῦ κόσμου. Αὐτὸ εἶναι ποὺ τὴν
κάνει ὄχι αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ ποὺ δείχνει ὅτι εἶναι ὅλη ἀπ’ τὸν ἄλλον κόσμο, ἀπ’
τὸν κόσμο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ» (π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἑρμηνεία
τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἐκδόσεις ἐν Πλῷ).
Ὁ Κύριος εἶπε στοὺς
Μαθητές του: «οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι
κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας
γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν
δοῦλος» (Ματθ. κ΄
25) καὶ «ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί·
εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε»
(Ματθ. κγ΄
8).
Ἀντὶ αὐτοῦ ὅμως οἱ
σημερινοὶ ταγοὶ κατέστησαν τὴν Ἐκκλησία, κατὰ τὸ παπικὸ πρότυπο, ἕναν ἀνθρωποκεντρικὸ
κοινωνικὸ ὀργανισμό ἠθικοῦ χαρακτῆρα, μὲ στιβαρὸ σύστημα διοικήσεως, στὸν ὁποῖο
