Το Γενέσιο της Θεοτόκου – Ερμηνεία της εικόνας

Λίγες ημέρες μετα την έναρξη του εκκλησιαστικού έτους, την 8η Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας πανηγυρίζει «το Γενέθλιον της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας».

Διά το γεγονός αυτό τα Ευαγγέλια σιγούν. Η ίδια άλλωστε σιγή απλώνεται γύρω από το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της Θεοτόκου. Ελάχιστοι είναι και οι λόγοι της, που διεσώθησαν. Αρκεί νά σημειωθεί, ότι η προτροπή πρός τους υπηρέτες κατα το θαύμα εν Κανά της Γαλιλαίας «ό,τι άν λέγῃ (ο Χριστός) ὑμῖν, ποιήσατε» (Ιω. 2, 5) είναι οι τελευταίοι της λόγοι, που αναφέρουν τα Ευαγγέλια. Από τότε (το θαύμα έγινε στις αρχές του πρώτου έτους της δημοσίας δράσεως του Κυρίου) και στο εξής η Θεοτόκος παρακολούθησε με σιωπή την δράσι του Υιού της και σιωπηλή έπνιξε τον πόνο της κάτω από τον Σταυρό Του.
Τα κενά των Ευαγγελίων περί του βίου της Υπεραγίας Θεοτόκου συμπληρώνουν οι απόκρυφοι διηγήσεις. Αυτές, γραμμένες από ευσεβείς συγγραφείς και πλουτισμένες από την φαντασία των, δίδουν πληροφορίες διά την Γέννηση της, την παιδική της ηλικία, την Κοίμηση της. Η Εκκλησία πήρεν από τα κείμενα αυτά τις παραδόσεις, που θεώρησε αληθινές και τις διεφύλαξε στις εορτες, τους ύμνους, τις εικόνες, που έγιναν με το υλικό των.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

[Γαλ. 6,11-18]

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

       «῎Ιδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί (:δείτε με πόσο μεγάλα γράμματα σας έγραψα με το ίδιο μου το χέρι)» [Γαλ. 6,11].

    Σκέψου πόση οδύνη κατέχει τη μακάρια εκείνη ψυχή· διότι, όπως ακριβώς εκείνοι οι οποίοι περιπίπτουν σε πένθος και αφού απώλεσαν κάποιον από τους οικείους τους ή υπομένοντας κάτι από τα απροσδόκητα, ούτε τη νύκτα ησυχάζουν, ούτε την ημέρα, επειδή πολιορκεί την ψυχή τους το πένθος· έτσι και ο μακάριος Παύλος, αφού είπε λίγο για τα ήθη, πάλι επανέρχεται στα προηγούμενα, τα οποία περισσότερο τάρασσαν την ψυχή του, λέγοντας τα εξής λόγια: «Κοιτάξτε με πόσο μεγάλα γράμματα σας έγραψα».

   Εδώ τίποτε άλλο δεν υπαινίσσεται, παρά το ότι αυτός ο ίδιος έγραψε την επιστολή ολόκληρη· πράγμα το οποίο ήταν σημείο απόλυτης γνησιότητας· διότι σε μεν τις άλλες υπαγόρευε αυτός και έγραφε άλλος· και τούτο είναι φανερό από την προς Ρωμαίους επιστολή· διότι προς το τέλος λέγει: «ἀσπάζομαι ὑμᾶς ἐγὼ Τέρτιος ὁ γράψας τὴν ἐπιστολὴν ἐν Κυρίῳ (:σας χαιρετώ εν Κυρίω εγώ ο Τέρτιος, που έγραψα με την υπαγόρευση του Παύλου αυτήν την επιστολή)» [Ρωμ.16,22]· εδώ όμως ο ίδιος ο Παύλος έγραψε όλη την επιστολή προς τους Γαλάτες. Και έκανε αυτό εδώ και από ανάγκη, όχι μόνο από αγάπη, αλλά και για να αναιρέσει κάθε πονηρή υπόνοια· διότι, επειδή διαβαλλόταν για πράγματα με τα οποία δεν είχε σχέση, και λεγόταν ότι κηρύττει την περιτομή και υποκρίνεται ότι δεν την κηρύττει, για τούτο αναγκάστηκε να γράψει ιδιοχείρως την επιστολή, δίνοντας εκ των προτέρων έγγραφη μαρτυρία. Όσο για τη φράση  «με πόσο μεγάλα» νομίζω ότι αναφέρεται όχι στο μέγεθος, αλλά στη δυσμορφία των γραμμάτων λέγοντας ότι: «ενώ δεν γνωρίζω να γράφω πολύ καλά, αναγκάστηκα να γράψω ο ίδιος, ώστε να φράξω το στόμα των συκοφαντών».

Θεωρητικος της "θεοπτείας", αλλά πρακτικώς, αιχμάλωτος/υπηρέτης των Οικουμενιστών

Ώδινεν… και έτεκεν μυν

Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ!

Γράφει ο Μέτοικος 
αρθρογραφεί για katanixi.gr

    Είναι καιρός που ο επίσκοπος Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, στρατευμένος στον οικουμενιστικό συγκρητισμό του Φαναρίου, εργολαβικά υποστηρίζει τις ηγεμονικές βλέψεις και τα εκκλησιαστικά ανομήματα του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Με εκτενέστατα κείμενα, με ασυνέπεια μεταξύ τους που καταπλήσσει, προσπαθεί με εμμονή στα όρια της ψύχωσης, να επιβάλει μια εξόφθαλμη κακοδοξία πως, δηλαδή, το πολίτευμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι «συνοδικό και ιεραρχικό» και ακόμη, σε αυτό το πολίτευμα υπάρχει ένας αλάνθαστος «Πρώτος»!

Ο επίσκοπος Ναυπάκτου κ.Ιερόθεος, στην πορεία της πραγματικά άχαρης υπηρεσίας του έχασε πολλούς απροϋπόθετους φίλους, κέρδισε όμως τη φιλία του «Πρώτου» με τα κείμενά του, στα οποία κάνει πράξη το λόγο του Αγίου Βασιλείου πως: «Μία είναι η προϋπόθεση της φιλίας [Του], το να ομιλή [και να γράφει] κανείς κολακευτικά» γι’ αυτόν.

Με το τελευταίο του όμως κείμενο, που προκαλεί δέος, φόβο, ιλαρότητα, ο επίσκοπος Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος μπήκε στο χώρο του σουρεαλισμού.

Ὁ γλαυκός «Βόσπορος» μετηλλάγη εἰς «Μαύρην Θάλασσαν».

Ὁ Ποροσένκο (ἐδῶ μὲ τὸν Ψευδοκιέβου Ἐπιφάνιον καὶ τὸν ἐπικεφαλῆς τῶν Οὐνιτῶν τῆς Οὐκρανίας) συμμετεῖχε τὴν 1ην Σεπτεμβρίου εἰς οὐνιτικὴν «θ. Λειτουργίαν» εἰς Ρώμην καὶ ἐδήλωσεν ὅτι πρέπει νὰ γίνη ἕνωσις τῶν ψευδοαυτοκεφάλων Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Οὐνίτας τῆς Οὐκρανίας.

ΑΙ ΑΘΗΝΑΙ ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ

 ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ- ΣΛΑΒΟΦΩΝΩΝ

Γράφει ὁ Ὀδυσσεύς Μακρυγιάννης

«Στένων καὶ τρέμων ἔσῃ ἐπὶ τῆς γῆς» (Γέν. δ’ 12).(Ἤτοι, θά ζῆς ἐπάνω στή γῆ διαρκῶς ἀναστενάζοντας καί ­τρέμοντας).

Οὐδεμία Ἐκκλησία ἀποδέχεται «Σύνοδον» ἀχειροτονήτων

   Ἕκαστος ἄφρων ἄδικος τρέμει γιά τά ἔργα του καί ἀρχίζει νά διατυμπανίζη ὅτι ἔχει δίκαιο. Αὐτό συμβαίνει, ὄχι τόσο γιατί αὐτός πιστεύει ὅτι θά παρασύρη τούς ἄλλους, ἀλλά, διότι προσπαθεῖ ὁ ἴδιος νά πάρη θάρρος ἀπό τά λόγια του.

      Εἶναι γνωστό ὅτι «ὁ πνιγμένος ἀπό τά μαλλιά του πιάνεται».
    Τό ἴδιο πρᾶγμα συμβαίνει καί μέ τόν Πατριάρχη τοῦ “Βοσπόρου”, πού τά ἔκανε “Mαύρη θάλασσα”. Παραβιάζοντας ὅλους τούς Ἱ. Κανόνες καί τά Ἱ. Εὐαγγέλια, ὠνόμασε «Ἑνωτική Σύνοδο» στό Κίεβο, μία «συνάντησι ἀνόμων».

  Τουτέστιν, σχισματικῶν, καθηρημένων, ἀποχειροτονημένων, ἀναθεματισμένων καί αὐτοχειροτονήτων, λεγομένων «Ἐπισκόπων». Τώρα ὁ Πατριάρχης κραυγάζει κατά συρροή, ὅτι αὐτό θά γίνη ἀποδεκτό ἀπό τήν ὅλη Ὀρθοδοξία. Ἀλλά, … κανείς δέν τόν ἀκούει.

    Σημειωτέον ὅτι οἱ λεγόμενοι «χειροτονημένοι» ἀπό καθηρημένους, κατά τούς Ἱ. Κανόνες εἶναι ἀχειροτόνητοι. Ἀκόμη δέν πῆρε εἴδησι, ὅτι τά «Νεοπαπικά» ἐγκλήματα δέν πρόκειται ποτέ νά γίνουν παραδεκτά μέσα στήν Ὀρθοδοξία; Ἐπί πλέον, δέν συνειδητοποίησε ὅτι ΟΥΔΕΜΙΑ ἀπό τίς δεκατρεῖς (13) Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες ἀνεγνώρισε τήν «Ψευτο-Σύνοδο», τήν «Ψευτο-Αὐτοκεφαλία», τόν «Ψευτο-Κιέβου» καί τούς «Ψευτο-Μητροπολίτες»;

Ενημέρωση για τον Οικουμενιστή "άγιο" Χρυσόστομο Σμύρνης (β΄μέρος)

               Ἀπόσπασμα ἀπὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ γιὰ τὸν Ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης καὶ ἀπὸ τὸ κεφάλαιο:

Σύντομος Βιογραφία τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου, Μητροπολίτου Σμύρνης

           1. Ἡ ἐθνικὴ καὶ πατριωτικὴ δρᾶσις τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης.

2. Τὸ τέλος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης

(Σελ. 43, 118-120)

Ο Σμύρνης συμπεριλαμβάνεται στο
βιβλίο με τους επιφανείς Μασώνους

  Κλείνοντας τήν ἑνότητα αὐτή, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στήν βιογραφία τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη, μητροπολίτου Σμύρνης, κάνουμε μία σύντομη ἀπαρίθμησι τῶν στοιχείων, τά ὁποῖα προκύπτουν ἀπό τούς βιογράφους του.

1. Ὁ Χρυσόστομος εἶχε ἀνεπτυγμένα τά πατριωτικά του αἰσθήματα σέ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νά μήν βλέπη τίποτε ἄλλο πέρα ἀπό αὐτά.

2. Εἶχε τελείως ὑποτονικά καί ἀνύπαρκτα τά πνευματικά του ἐνδιαφέροντα.

3. Κατηύθυνε τόν ἀγῶνα διά τήν ἀπελευθέρωσι τῆς Μακεδονίας καί τόν ἀγώνα τῆς Μικρασιατικῆς Ἀμύνης.

4. Ἡ Ἑλληνική Κυβέρνησις συνηργάζετο μαζί του ζητώντας του ὑπομνήματα διά διάφορα ἐθνικά θέματα.

5. Οἱ Τοῦρκοι, οἱ Βούλγαροι, οἱ Σέρβοι τόν ἐμισοῦσαν θανάσιμα διά τήν πατριωτική του δρᾶσι.

6. Ἐκλιπαροῦσε μέχρι τέλους ὅλους τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως, παπικούς καί προτεστάντες προκειμένου νά βοηθήσουν στόν ἀγῶνα, θυσιάζοντας ἔτσι τήν Ὀρθοδοξία στόν βωμό τῆς πατρίδος.

7. Εἶχε ὑποτάξει τήν ἀρχιερωσύνη του στήν ἰδέα καί στόν σκοπό τῆς πατρίδος.

8. Οἱ Τοῦρκοι τόν ἐμισοῦσαν καί τόν ἐφόνευσαν ἀποκλειστικά καί μόνον διά τήν πατριωτική του δρᾶσι.

9. Ὅταν τόν συνέλαβαν οἱ Τοῦρκοι δέν τοῦ ἐζήτησαν νά ἀρνηθῆ τήν πίστι του, ὅπως συνέβαινε μέ ὅλους τούς Νεομάρτυρες Ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι ἐθανατώθησαν ἀπό τούς Τούρκους.

10. Δέν ἔκανε καμμία ἐνέργεια διά νά μεταφερθῆ καί σωθῆ στήν Ἑλλάδα ὁ λαός τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί εἰδικά ὁ ἄμαχος πληθυσμός . ἀπεναντίας ἐπολέμησε κάθε τέτοια προσπάθεια, εἰς τρόπον ὥστε νά γίνη ἔμμεσα ὑπαίτιος καί συνένοχος τῆς φοβερᾶς αὐτῆς σφαγῆς. Δηλαδή συνήργησε, ὥστε οἱ Τοῦρκοι νά εὕρουν ἄφθονο ἀνθρώπινο ὑλικό εἰσβάλλοντας στήν Σμύρνη, γιά νά ἱκανοποιήσουν τά πάσης φύσεως βάρβαρα ἔνστικτά τους.

11. Ἤλπιζε μέχρι καί τήν τελευταία στιγμή ὅτι κάτι θά ἐγένετο καί δέν θά ἔπεφτε ἡ Σμύρνη στούς Τούρκους.

12. Τό μαρτύριό του ἦτο καταναγκαστικό καί ὄχι ἑκούσιο, ὅπως συνέβαινε σέ ὅλους τούς Μάρτυρας καί Νεομάρτυρας, καί ἐθυσιάστηκε ἀποκλειστικά καί μόνον χάριν τῆς φιλοπατρίας του. Οὐδέν στοιχεῖο ὑπάρχει, τό ὁποῖο νά συνηγορῆ ὑπέρ τῆς θυσίας του χάριν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας.

Καί μόνον αὐτά τά στοιχεῖα, τά ὁποῖα κατετέθησαν, θά ἦσαν ἱκανά νά καταδείξουν τήν ἔλλειψι ἁγιότητος, τήν ὁποίαν τοῦ ἀπέδωσε ἡ Ἱερά Σύνοδος τό 1992. Ὑπάρχουν ὅμως καί πολλά ἄλλα, ὅπως τά αἱρετικά του φρονήματα, ἡ σχέσις του μέ τήν Μασονία καί ἄλλα στά ὁποῖα θά ἀναφερθοῦμε ἐν συνεχείᾳ.

Ὅλα αὐτά βέβαια μειώνουν τήν προσωπικότητα τοῦ Χρυσοστόμου . δέν εἴχαμε ὅμως καμμίαν πρόθεσι νά ἀμαυρώσουμε τή μνήμη του καί δέν θά εἴχαμε ἀσχοληθῆ μὲ τὸ πρόσωπό του, φέρνοντας στό φῶς ὅλα αὐτά τά στοιχεῖα, ἐάν δέν ὑπῆρχε αὐτή ἡ ἐπαίσχυντη καί σκοτεινή ὡς πρός τόν σκοπό της «ἁγιοποίησις» ἐκ μέρους τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τό 1992. Ἡ συνέχεια θά καταδείξη ὅτι ὁ Χρυσόστομος Καλαφάτης πολύ ἀπέχει, ὄχι τοῦ νά εἶναι Ἅγιος, ἀλλά νά εἶναι καί ἁπλός Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἐφ’ ὅσον θά παρουσιάσουμε τά αἱρετικά του φρονήματα, τίς σχέσεις του μέ τούς αἱρετικούς καί τούς μασόνους κλπ., διά τά ὁποῖα, ἄν δέν μετενόησε, ἔστω καί στό τέλος τῆς ζωῆς του, εἶναι ἀμφίβολο ἄν ἐσώθη.

«Ο 15ος Κανόνας της Α-Β Συνόδου»

Ως νηπτική παράδοση

Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

      Γραμματολογικά εξεταζόμενη η λέξη «Νήψις–Νήψη», προέρχεται από το ρήμα «Νήφω», που έχει αντιθετική σημασία ως προς το ρήμα «μεθύω».

«    Το γε νήφειν και το μεθύειν εναντία», διευκρινίζει ο Φίλων (Περί φυτουργίας, 172).

Να υπενθυμίσουμε ότι η νήψη ως πνευματική εγρήγορση–επαγρύπνηση, χαρακτηρίζεται από την ένταση και την ενάργεια της προσοχής έναντι της αμαρτίας. Είναι, η νήψη, η όραση του πιστού ορθοδόξου, που προσπαθεί να δει τα πράγματα ως προς τη φύση του είναι, κατά Θεόν, γνωρίζοντας ότι υπάρχει μια συνεχής, παρατεταμένη διαμάχη, ένας σκληρός αγώνας μεταξύ αυτού και του διαβόλου. Το θέατρο της μάχης είναι ο νους, η καρδιά και το εκκλησιολογικό–θεολογικό πεδίο της Εκκλησίας, καθώς και η κοινωνία με τους συνανθρώπους.

Η νήψη δεν αποτελεί μια προσωπική (μόνο) αυτονομημένη πνευματική διάσταση, όπως η ιδιοτελής αντίληψη ισχυρίζεται. Αυτή η λαθεμένη αντίληψη λειτουργεί ως αυτοβεβαιωτικός μηχανισμός στο εκκλησιαστικό πλήρωμα και «δικαιολογεί» την φυγομαχία κληρικών, μοναχών και λαϊκών, έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού.

Η "Ορθοδοξία" της Μητροπόλεως Πειραιώς!

    Ὁ ἀμοραλισμὸς καὶ ἡ ὑποκρισία τοῦ μητροπολίτη Πειραιώς και τῶν συνεργατῶν του, ἄλλη μιὰ φορά …θριάμβευσε. Στὸ περιοδικὸ «Πειραϊκὴ Ἐκκλησία», λοιπόν, τοῦ κ. Σεραφεὶμ καὶ τῶν ἱερέων του π. Παύλου Δημητρακόπουλου καὶ π. Ἀγγέλου Ἀγγελακόπουλου (ὁ πρῶτος ἐπαινεθεὶς πολλάκις ὡς «λέων» τῆς Ὀρθοδοξίας από τον π. Θεόδωρο Ζήση καὶ ὁ τελευταῖος στενὸς συνεργάτης του, ὅπως καὶ τῆς «Κατάνυξις») δημοσιεύονται κείμενα τοῦ μητρ. Ἀργολίδος Νεκταρίου, τοῦ π. Βασιλείου Θερμοῦ, τοῦ π. Βαρνάβα Γιάγκου καὶ ἄλλων τῶν ἰδίων ἰδεολογιῶν-κακοδοξιῶν. Πρόκειται γιὰ ἐκείνους ποὺ ὑποστηρίζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ δίνουν συγχωροχάρτι στὴν ὁμοφυλοφιλία συμπλέοντες μὲ τὸν καθηγητὴ Γιανναρᾶ! Σήμερα λοιπὸν συνεργαζόμαστε, κοινωνοῦμε καὶ συλλειτουργοῦμε μὲ τοὺς ὑποστηρικτὲς τῆς ὁμοφυλίας καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ αὔριο βγάζουμε πύρηνα ἄρθρα ἐναντίον τους!

     Αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ τῶν συνεργατῶν της!