«Υβριστικών ακροτήτων έλεγχος»

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Για κάθε άνθρωπο, η ολίσθησή του σε ύβρεις–συκοφαντίες, αποτελεί το έσχατο καταφύγιο της αδυναμίας, του πείσματος και του εγωισμού του.

Ουδεμία υβριστική κριτική μπορεί να δημιουργήσει δυναμική ανάκλησις εις την αρμόζουσα τάξη. Η ολίσθηση σε ύβρεις–συκοφαντίες είναι σαφής εκτροπή–αμαρτία. Γράφει ο Απ. Παύλος: «Διό ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν… υπέρ Χριστού όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμί» (Κορ. Β΄, 12,10).

Επίσης στην προς Ρωμ. 1,30 διαβάζουμε: «καταλάλους, θεοστυγείς, υβριστάς, υπερηφάνους, αλαζόνας…».

Η αυθεντική (ορθόδοξη) κριτική προς τον πλησίον μας, σημαίνει καλοπροαίρετη μετοχή στον προβληματισμό του άλλου.

Η αλήθεια έχει βιωματικό χαρακτήρα και αντανακλάται «εν λόγω και έργω» στις εκδηλώσεις και λόγους του ανθρώπου. Δυστυχώς η κ. Λωρίτου Ελένη και το Ιστολόγιο «Τελεβάντος», πρόσφατα και το Ιστολόγιο «Κατάνυξις», δεν έχουν δείξει την απαιτούμενη Αγιοπνευματική ευαισθησία να οριοθετήσουν τον διάλογο σε ευπρεπή εκκλησιαστικώς όρια.

Η εμμονή της στον υβριστικό εργαλειακό εξοπλισμό της, σηματοδοτεί άρνηση του Ευαγγελίου και μία «θρησκευτική» προσκόλληση σε πρόσωπα–γέροντες. Γι’ αυτό και αποτυγχάνει να αναδείξει επιχειρήματα Αγιογραφικά και Πατερικά.

Πολλοί εν Χριστώ αδελφοί λένε: «Μην ασχολείσαι μ’ αυτούς κ. Σακαλάκη». Πιστεύω, όμως, ως φάση έλλογου πνευματικού προβληματισμού, ότι ενδεχομένως να υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στις αβασάνιστες ασυναρτησίες της.

Ερώτημα: Δεν έχει πνευματικό οδηγό να διαπιστώσει την αποξένωσή της από το ήθος του Ευαγγελίου;

Θα επικεντρωθώ μόνο στις εκκλησιολογικές αστοχίες της και όχι στο υβρεολόγιό της.

Σε εμπαθές άρθρο της «Η κατά φαντασίαν αποτείχιση», γράφει: «Ποιες είναι οι εκκλησιαστικές προσωπικότητες που εξέφρασαν την συνείδηση της Εκκλησίας στις μέρες μας, που συμπύκνωσαν στο πρόσωπό τους το Εκκλησιαστικό βίωμα; Ποιοι είναι με δυο λόγια η Αγιοπνευματική εμπειρία της Εκκλησίας στη σημερινή εποχή;

Εκ των ουκ άνευ κυρίαρχες εκκλησιαστικές προσωπικότητες είναι ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο όσιος π. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ο Αγ. Παΐσιος, ο Αγ. Πορφύριος, ο αγιασμένος π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο επίσης αγιασμένος Φώτης Κόντογλου, ο λόγιος μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο ιδρυτής του «Ορθοδόξου Τύπου» Χαρ. Βασιλόπουλος, ο καθηγητής Μουρατίδης, μία πλειάδα πανεπιστημιακών δασκάλων της θεολογίας όπως ο Τρεμπέλας και ο Ιωάννης Καρμίρης με το τεράστιο συγγραφικό έργο, οι επίσκοποι Αυγουστίνος Καντιώτης, Αμβρόσιος Ελευθερουπόλεως και άλλοι κατά το μάλλον ή ήττον επιφανείς ή αφανείς αστέρες στο εκκλησιαστικό στερέωμα». Συνεχίζοντας γράφει: «αν ο π. Επιφάνιος έκανε κάποια κουτσουκέλα(;), ανατρέποντας την Ευαγγελική και Πατερική διδασκαλία, είναι αδύνατον κάποιος από τα παραπάνω ξεφτέρια να μην το έπαιρνε είδηση!».

Τι γίνεται, όμως, κ. Λωρίτου αν κάποιοι από τα παραπάνω «ξεφτέρια» ανατρέπουν οι ίδιοι την Ευαγγελική και Πατερική Παράδοση;

1^ος) Παναγιώτης Τρεμπέλας: Το 1974 έγραψε 2 τεύχη περί καταφατικής και αποφατικής θεολογίας. Έγραψε απαράδεκτες θέσεις για τους Αγίους Γρηγόριο Παλαμά, Συμεών τον Ν. Θεολόγο και για τα αρεοπαγιτικά συγγράμματα. Οι Ι. Μονές του Αγ. Όρους διαμαρτυρήθηκαν έντονα στην Ι. Κοινότητα. Ο κ. Τρεμπέλας δεν ανακάλεσε φράσεις του, όπως: «αι διδασκαλίαι του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου είναι καινοφανείς και παράδοξοι εάν μη αιρετικαί». Για το άκτιστο φως είπε: «Θα εχαρακτηρίζαμεν τας οπτασίας ταύτας ως υποκειμενικά φαντάσματα». Ίδε περισσότερα σε όσα γράφει ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στο σχετικό βιβλίο του, με τίτλο: «Το εκκλησιαστικόν υπό το φως της πνευματικής παραδόσεως» (Θεσ/κη–Αγ. Όρος - 1994).

Επίσης ο κ. Τρεμπέλας δέχεται την πλανεμένη θέση, ότι μετά τον Αντίχριστο θα επικρατήσει το Ευαγγέλιο σ’ όλη την γη. Γράφει: «Εν τω κεφαλαίω τούτω περιγράφεται πρώτον, …, μεθ’ ό επακολουθεί η ένδοξος παρουσία του Χριστού, ήτις δεν πρέπει να συγχέεται προς την επί συντελεία των αιώνων και τη παγκοσμίω κρίσει τοιαύτην. Πρόκειται περί αοράτου επεμβάσεως του Ιησού Χριστού εκτάκτου δραστικής, δια της οποία κατανικάται οριστικώς η αντίθεος δύναμις του Αντιχρίστου και εξασφαλίζεται η θριαμβευτική επικράτησις του Ευαγγελίου και ο πραγματικός εκχριστιανισμός του κόσμου του και ο επί μακράν περίοδον ετών θρίαμβος του Χριστού» (Καινή Διαθήκη, Εισαγωγή στο 19^ο κεφάλαιο).

Να σημειώσουμε, ότι επί Τρεμπέλα (1950), η Θεολογική Αθηνών απέκλειε τους Ορθοδόξους του Πάτριου Εορτολογίου.

Αντίθετα, ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, στο ογκώδες βιβλίο του «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ», ακολουθεί την ορθή εκκλησιαστικώς ερμηνευτική προσέγγιση.

2^ος) Ι. Καρμίρης (καθηγητής Θεολογικής): Είναι οπαδός της κακοδόξου θεωρίας των κλάδων. Γράφει σχετικά: «Όπως λοιπόν υπάρχει εις Θεός–Πατήρ και εις Χριστός και εν Πνεύμα Άγιο, τοιουτοτρόπως δυνάμει της ενότητος ταύτης, και η Εκκλησία είναι μία και μοναδική και ηνωμένη ενώπιον του Τριαδικού Θεού, εις το όνομα του οποίου βαπτίζονται πάντα τα μέλη αυτής, αποκτώντα ούτω την δικαίωσιν αυτών, ανεξαρτήτως εις ποίαν ομολογίαν ανήκουσιν, ενούμενα μετά του Χριστού και μετ’ αλλήλων εις εν σώμα, το οποίον δεν δύναται να μερίζεται εις πλείονα σώματα» (Ορθόδοξη Εκκλησία, σ. 241).

Επίσης: «Διότι κατά την ημετέραν ταπεινήν γνώμην, διαρκούντως του μεταξύ Ανατολής και Δύσεως εκκλησιαστικού σχίσματος, ως και των μετέπειτα από του ΙΣΤ΄ αιώνος νεωτέρων εκκλησιαστικών σχισμάτων, δεν δύναται να συγκροτήσωσι γνησίαν Οικουμενικής Σύνοδον μονομερώς αι νυν διηρημέναι Εκκλησίαι» (Εκκλησία, σελ. 379 – 81, 1976). Αργότερα (1980) στην Ακαδημία Αθηνών τόνισε (ομιλία): «…Είναι προφανές, ότι και οι ετερόδοξοι ανήκουσιν εις την μίαν ηνωμένην ουσιωδώς Εκκλησίαν του, εν ή δύναται να τύχωσιν της σωτηρίας» (Πρακτικά Ακαδ. Αθηνών. Λόγοι, 1981, σελ. 404 - 5).

3^ος) π. Θεόκλητος Διονυσιάτης: Στο ογκώδες βιβλίο του «Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ» (Βίος και θεολογία του–1926 έως 1359), αποσιωπά–αποφεύγει την ανάλυση της αγωνιστικής αποτείχισης του Αγ. Γρηγορίου, την διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη Καλέκα και την Εκκλησιολογία του Αγ. Γρηγορίου, ως προς το ποιος είναι «εντός Εκκλησίας».

4^ος) π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Διατύπωσε την «Δυνητική ερμηνεία» του 15^ου Κανόνα, που, ιστορικά, θεολογικά και χρονικά, λειτούργησε ως αντιπατερικός εκκλησιαστικός μετασχηματισμός του Εκκλησιαστικού σώματος, διευκολύνοντας την οικουμενιστική άλωση της Εκκλησίας. Ο π. Αυγουστίνος και ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος, εκκλησιολογικά, κινήθηκαν αντίθετα από τον π. Επιφάνιο.

Ο π. Αυγουστίνος προέβη σε διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη Αθηναγόρα, ενώ ο π. Φιλόθεος έδωσε συγχαρητήρια στους Αγιορείτες που και αυτοί (επίσης) διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχη.

Είσαι σίγουρη, κ. Λωρίτου, ότι κάποιος (όπως ο π. Αυγουστίνος) δεν ομίλησε ιδιωτικά στον π. Επιφάνιο για το αντι-παραδοσιακό περιεχόμενο της Δυνητικής Ερμηνείας, αποφεύγοντας το δημόσιο έλεγχο;

Άλλωστε ο π. Επιφάνιος στο βιβλίο του «ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ» γράφει: «δεν πρέπει δε να παραγνωρίζωμεν, ότι ενώ αι αβρότητες και αι φιλοφρονήσεις έχουσι πάντοτε δημοσιότητα και γίνονται πάραυτα γνωσταί, άλλαι ενέργειαι, ελεγκτικαί και επιτιμητικαί, παραμένουσιν άγνωστοι δια λόγους – κακώς νοουμένης – ευγενείας».

Συμπέρασμα, κατά την κ. Λωρίτου, ότι ο κ. Τρεμπέλας, Ι. Καρμίρης, π. Θεόκλητος Διονυσιάτης και π. Επιφάνιος, ανήκουν στην χορεία των ανδρών που εκφράζουν την «Αγιοπνευματική εμπειρία της Εκκλησίας στη σημερινή εποχή»!

Ερώτημα: κ. Λωρίτου και κ. Τελεβάντε, υιοθετείτε τις κακόδοξες απόψεις των κ. Τρεμπέλα και κ. Ι. Καρμίρη και την απόκρυψη της αγωνιστικής τακτικής του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά από τον π. Θεόκλητο Διονυσιάτη;

Τέλος πάντων, δεν υπάρχει κάποιο υπεύθυνο, καταρτισμένο πνευματικά πρόσωπο, να την ενημερώνει σε θέματα εκκλησιολογικά, ώστε τα λάθη της να μην είναι τόσο μεγάλα και εξακολουθητικά;

Το ορθό και το αληθινό κρίνεται–αξιολογείται στη συνείδηση της διαχρονικής Εκκλησίας. Η «Δυνητική Ερμηνεία» και οι «σύγχρονες οικονομίες», κ. Λωρίτου και κ. Τελεβάντε, δεν αποτελούν και δεν εκφράζουν συνέχεια της Αποστολικής και της Αγιοπατερικής Παράδοσης, παρά μόνο «διαφοροποιήσεις» και ιστορικούς–θεολογικούς «συμβιβασμούς». Αυτές οι «διαφοροποιήσεις» και οι «συμβιβασμοί» αποτελούν, όντως, πνευματικό σχίσμα στη διαχρονική παράδοση της Ορθοδοξίας.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ