«ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΩΣ ΚΡΙΤΟΥ»

(Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Αναμφίβολα, η Ορθόδοξη εκκλησία είναι ο φάρος των (πιστών) ναυτίλων της παρούσης ζωής.

        Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο πνευματικότατο βιβλίο του «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», για το μέγα μυστήριο της Εκκλησίας, γράφει: «Η Εκκλησία είναι πανδωρεά του Χριστού εις τον κόσμον». Γράφει, επίσης: «Το θείον Βάπτισμα εισάγει τον άνθρωπον εις την Εκκλησίαν και συσσωματώνει όλους τους Ορθοδόξους βαπτισμένους εις εν σώμα, το σώμα του Χριστού».

Η ανάστασις δια του βαπτίσματος, αποτελεί την Πρώτη Ανάστασι που αναφέρει η Αποκάλυψις (20,5-6). Αυτή η εξ ουρανού γέννησις με τη δύναμη του Παναγίου Πνεύματος είναι μια πραγματική ανάστασις εκ νεκρών, γι’ αυτό και το βάπτισμα ονομάζεται και «ανάστασις» (Κολ. 2,12-13) και (Ρωμ. 6, 3-5).

Την πραγματικότητα αυτή υπογραμμίζει κατηγορηματικά ο Κύριος:

-«αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν. Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι έρχεται ώρα, και νυν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του υιού του Θεού και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν. 3,3-5).

-«αμήν αμήν λέγωσι, εάν μη τα γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. 5,24-25)

-«Ούτος νεκρός ην και ανέζησε» (Λουκ. 15,32).

Η αποδοχή δηλ. της πίστεως και το βάπτισμα συνυφαίνουν την πνευματική ανάστασι του ανθρώπου ή την πρώτη Ανάστασι κατά την Αποκάλυψη.

Πρόδρομος του σφραγίσματος οι νέες ταυτότητες;

   Πρόδρομος του σφραγίσματος οι νέες ταυτότητες (βίντεο) 

Δυο επιστήμονες δίνουν απαντήσεις για τις νέες ταυτότητες στην εκπομπή του ΘΕΣΣΑΛΙΑ TV. Ολα όσα πρέπει να ξέρετε. Πως μας οδηγούν σιγά σιγά στο σφράγισμα του αντίχριστου.

Πηγή

«Μακάριος ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών"

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου 

 Οἱ Ψαλμοὶ τοῦ Δαβὶδ εἶναι ἴσως τὸ σημαντικότερο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ προφητάναξ Δαβὶδ προφήτευσε μὲ τοὺς ψαλμοὺς ὅλους τοὺς χρόνους καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ψαλμοὶ εἶναι πάντοτε ἐπίκαιροι καὶ ἀπαραίτητοι γιὰ τὸν Χριστιανό. Λέγει περὶ αὐτῶν ὁ μακαριστὸς π. Ἀθανάσιος Μυτηλιναῖος: «Μάλιστα λέγεται ὅτι τό τί εἶναι τό Ψαλτήρι θά μποροῦσε νά ἐκφραστεῖ μέ δυό μόνο λέξεις: εἶναι ὁ Θεός καί ὁ ἄνθρωπος! Καί αὐτό γιατί ἐκεῖ μιλάει ὁ Θεός μέ ἕναν τρόπο ἔντονο· ἀλλά καί ὁ ἄνθρωπος μιλάει πρός τόν Θεό μέ ἕναν τρόπο πολλές φορές δραματικό. Γιά παράδειγμα, λέει ὁ Θεός: «πρόσχες μοι», πρόσεξέ με· κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ ἄνθρωπος λέει πρός τόν Θεό: «ἐνώτισε», ἄκουσέ με, βάλε καλά τά αὐτιά Σου νά μ’ ἀκούσεις. Γίνεται δηλαδή ἕνα εἶδος πάλης ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί τόν Θεό. Τό Ψαλτήρι θά λέγαμε πώς εἶναι τό πιό δυνατό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης...

Τό Ψαλτήρι, ὅπως σᾶς εἶπα, εἶναι τό βασικότερο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιατί ἐπιπλέον περιέχει μέσα του κάθε πτυχή τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς! Ἄν θά ἀνοίξει κανείς τό Ψαλτήρι, θά βρεῖ τόν ἑαυτό του. Ὁ μέγας Ἀθανάσιος λέει ὅτι σ’ ὅποια κατάσταση καί νά βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, θλιμμένη ἤ χαρούμενη, σέ ἀπόγνωση ἤ σ’ ἐνθουσιασμό ἤ σέ ἀπορία ἤ σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη κατάσταση κι ἄν βρίσκεται, τό Ψαλτήρι ἔρχεται νά τοῦ ἀπαντήσει, ἔρχεται νά ταυτιστεῖ μέ τή δική του ψυχολογική κατάσταση, γιατί ἁπλούστατα γράφτηκε κάτω ἀπό ποικίλες ψυχολογικές συνθῆκες. Καί γι’ αὐτό εἶναι ἕνα βιβλίο ἰδιαίτερα κατάλληλο γιά ὅλους, προσαρμόζεται πραγματικά σέ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή! Ἔτσι, τό Ψαλτήρι, ἐκτός ἀπό τό ὅτι περιέχει ψυχολογικές καταστάσεις πού ἀνταποκρίνονται στήν ἀνθρώπινη ψυχή, ἔχει καί κάτι ἄλλο: περιέχει πλούσια θεολογία, εἶναι γεμᾶτο ἀπό χριστολογία» (’’ΕΠΙΛΟΓΗ ΨΑΛΜΩΝ” Τόμος α΄. Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου, Κοιμήσεως Θεοτόκου και Αγίου Δημητρίου).

Οἱ Οἰκουμενιστὲς γνωρίζουν καὶ προβάλλουν ἐπιφανειακὰ τοὺς ψαλμούς, δείχνοντας ὡς προβατόσχημοι λύκοι μία ψευδοευσέβεια καὶ προτρέπουν τοὺς πιστοὺς νὰ τοὺς διαβάζουν. Κυριολεκτικὰ ὅμως τοὺς ἀρνοῦνται, τοὺς ἀφαιροῦν συχνὰ ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ διαστρεβλώνουν ἢ ἀποκρύπτουν τὸ νόημά τους καὶ τὴν ἑρμηνεία τους ἀπὸ τοὺς Πατέρες. Ἁρκεῖ ὅμως ὁ πρῶτος ψαλμὸς καὶ δὴ οἱ δύο πρῶτοι στίχοι γιὰ νὰ ἀποτινάξουν τὴν δορὰ τοῦ προβάτου καὶ νὰ ἀποδείξουν τὴν αἱρετικὴ στάση καὶ τὴν ψευδοευσέβεια τῶν Οἰκουμενιστῶν (ἀλλὰ καὶ τῶν ὑποτιθέμενων ἀντιοικουμενιστῶν, ποὺ κοινωνοῦν μαζί τους):

«Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν. 

ἀλλ᾿ ἤ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ, καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός».

Ὁ στάρετς τῆς Ὅπτινα Ὅσιος Νεκτάριος, ἑρμήνευσε ἀκολούθως τὰ λόγια τοῦ πρώτου ψαλμοῦ "Μακάριος ἀνήρ..." ὡς ἑξῆς: "Αὐτὸς ὁ ψαλμός κατὰ γράμμα σημαίνει πὼς ἕνας ἄνθρωπος εἶναι μακάριος καὶ εὐλογημένος, ὅταν ἀποφεύγη τὶς ἀσεβεῖς καὶ ἁμαρτωλές συναθροίσεις καὶ δὲν λαμβάνει μέρος σὲ αἱρετικές ἤ ἀντιεκκλησιαστικές διδασκαλίες». (ἐδῶ)

O Μητροπολίτης Ουκρανίας Ονούφριος μιλά για την πορεία της κανονικής Ορθοδοξίας στην Ουκρανία

Το Τμήμα Πληροφοριών και Μορφώσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας δημοσίευσε τη συνέντευξη του Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ.κ. Ονουφρίου στο περιοδικό «Pastyr i pastva» («Ο Ποιμένας και το ποίμνιο»).

— Μακαριώτατε, κατά το Σύνταγμα της Ουκρανίας, η Εκκλησία τυγχάνει κεχωρισμένη της Πολιτείας. Στην αρχή του 20 αι. με τους μπολσεβίκους να είχαν υιοθετήσει αυτό το νόμο, πολλοί εκ των πιστών το έβλεπαν ως μείζονα θρησκευτική καταστροφή. Ἐν τούτοις, όπως πολύ σύντομα κατέστη σαφές, οι μπολσεβίκοι χώρισαν την Εκκλησία από την Πολιτεία με σκοπό να την εξαφανίσουν. Στη συνέχεια, στις αρχές του 1990, άλλαξε η κατάσταση: οι κομμουνιστές εγκατέλειψαν την ιστορική σκηνή, ενώ για την Εκκλησία επήλθε η εποχή αναγεννήσεως.