Επίσκεψη του Πατριάρχη στο Άγιο Όρος

συνοδεία του «φίλου» του Πρωθυπουργού της Ελλάδος

Η άλλη άποψη για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο

και το Άγιο Όρος

Φυλλάδιο που ετοιμάστηκε να διανεμηθεί κατά την διαμαρτυρία στην Ουρανούπολη Αγ. Όρους

Το σύνδρομο της παθητικής αντιμετώπισης μιας δοσίλογης κυβέρνησης και του ΔΝΤ

επαναλαμβάνεται, χρόνια τώρα, και απέναντι σ’ ένα Πατριάρχη

που υπηρετεί τυφλά και ανάλγητα (δια του Οικουμενισμού) τα σχέδια της Πανθρησκείας,

δια της ισοπεδώσεως της Ορθόδοξης κληρονομιάς μας.

Η αντίδραση, που ήδη ξεκίνησε κατά του ΔΝΤ και των μίσθαρνων οργάνων του, πρέπει

να επεκταθεί και έναντι των Ιεραρχών εκείνων που, αντί να κηρύττουν την αυθεντική Αλήθεια,

την υπονομεύουν, καθιστάμενοι δεκανίκια της παγκοσμιοποίησης.

Η αδιαφορία, αλλά κυρίως η άγνοια του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού, για το ρόλο ηγετικών στελεχών της Εκκλησίας, επιτρέπει σε αιρετίζοντες μεγαλόσχημους κληρικούς, να επισκέπτονται συχνότατα διάφορες περιοχές της Ελλάδας και αντί διαμαρτυρίας να απολαμβάνουν πανηγυρικές υποδοχές. Έτσι, κανένας δεν ξαφνιάζεται μαθαίνοντας ότι ο Πατριάρχης επισκέπτεται κάποια Μητρόπολη, ή τους μοναχούς του Αγίου Όρους, όπως συμβαίνει σήμερα (7/10/2011). Μάλιστα στην επίσκεψή του αυτή θα συνοδεύεται από τον εντολοδόχο της Τρόϊκας πρωθυπουργό της ταλαίπωρης Ελλάδος.

Όλοι, όμως, αυτοί θα ξαφνιάζονταν δυσάρεστα αν μάθαιναν ότι ο θεωρούμενος ως ορθόδοξος Πατριάρχης, έχει διατυπώσει αντι-εκκλησιαστικές θέσεις και ενέργειες και έχει κατηγορηθεί ως αιρετικός· θα δυσφορούσαν, αν ήσαν σε θέση να γνωρίζουν τις διαλυτικές επιπτώσεις της αίρεσης στην καθημερινή ζωή, όπως τις έχει εξακριβώσει η σοφία των Πατέρων μας· θα αγανακτούσαν, αν συνειδητοποιούσαν, πως, ενώ έχουν διατυπωθεί εις βάρος του Πατριάρχη τόσες και τέτοιες κατηγορίες, αυτός, αντί να προσπαθήσει να τις αποκρούσει και αποσείσει (όπως ενστικτωδώς θα έκανε π.χ. ένας συνειδητός γιατρός, αν τον αποκαλούσαν «αλμπάνη») αδιαφορεί για τις κατηγορίες, τις επαναλαμβάνει και δια της εξουσίας που διαθέτει, επιβάλλει στους «κατωτέρους» του τις δικές του περί πίστεως ανορθογραφίες.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ

ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ

Τοῦ κ. Ἰωάννη Κορναράκη

Ὁμ. Καθηγητῆ Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἡ πληροφορία τοῦ πρώτου τεύχους τοῦ περιοδικοῦ ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΙ (Ἰούνιος 2011, τεῦχος 1, σελ. 156 ἑξ.), ὅτι, «Ἡ τελευταία δεκαετία εἶδε νὰ ἀνατέλλει μιὰ καινούργια πρωτοβουλία στὸ στάδιο τῆς συνάντησης ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Ψυχολογικῶν Ἐπιστημῶν», εἶναι ἐνδιαφέρουσα ἐκ πρώτης ὄψεως.

Συγκεκριμένα, ἡ ἐν λόγῳ πληροφορία δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι μὲ αὐτὴν τὴν συζυγία Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Ψυχολογικῶν ἐπιστημῶν, καλεῖται ἡ πρώτη –μὲ τὴν παρουσία της σὲ διεθνεῖς χώρους καὶ περιβάλλοντα ἐπιστημονικὰ– νὰ δώσει τὰ δικά της μηνύματα στοὺς σχετικοὺς ἀνθρώπινους προβληματισμούς, μέσῳ ἑνὸς μεγάλου πλήθους ἐκπροσώπων της, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐκφράζουν –ὁ καθένας μὲ τὸν δικό του τρόπο– τὰ θεολογικὰ αὐτὰ μηνύματα καί, μάλιστα, ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμὸ τῆς βιούμενης προσωπικῆς ὀρθόδοξης πίστη τους, ἀλλὰ καὶ ἀνάλογα, βεβαίως, καὶ μὲ τὴν θεολογική τους κατάρτιση.

Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ εἶναι ὅτι, σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση, ἡ δυνατότητα προσφορᾶς θεολογικοῦ μηνύματος ἀπὸ ὀρθοδόξους ψυχοθεραπευτές, κινδυνεύει νὰ ἐμπλακεῖ στὸ πρόβλημα τοῦ κάθε ψυχοθεραπευτῆ νὰ χειρίζεται καὶ νὰ διαχειρίζεται ἐποικοδομητικὰ δύο ταυτότητες: τοῦ ὀρθόδοξου πιστοῦ (κληρικοῦ ἢ λαϊκοῦ) καὶ τοῦ ἐπαγγελματία ἐπιστήμονα.

Οἱ δυὸ αὐτὲς ταυτότητες, ὑφιστάμενες σὲ ἕνα ἄτομο, διακρίνονται ἐμφανῶς γιὰ τὶς οὐσιαστικὲς λειτουργικὲς καὶ ἄλλες διαφορές τους, ὅπως αὐτὲς γίνονται διακριτὲς ἀπὸ τοὺς διαφορετικοὺς κοινωνικούς τους ρόλους. Δὲν εἶναι, συνεπῶς, δυνατὸν νὰ ταυτίζονται λειτουργικῶς, ἀλλὰ καὶ νὰ ἰσοζυγίζονται ἀξιολογικῶς.

Πέραν, ὅμως, αὐτοῦ τοῦ γεγονότος –ὡς ἐνυπάρχοντος στὸ ἴδιο ἄτομο, στὸν ἴδιο φορέα–, οἱ δύο αὐτὲς ταυτότητες βρίσκονται ὑποχρεωτικῶς ὑπὸ τὴν κηδεμονία ἑνὸς ἀνθρώπινου ψυχισμοῦ. Βρίσκονται, δηλαδή, ὑπὸ τὴν κηδεμονίαν, ὄχι μόνον τοῦ συνειδητοῦ, ἀλλὰ –τὸ χειρότερο– καὶ ὑπὸ τὴν κηδεμονίαν τοῦ ἀσυνειδήτου ψυχισμοῦ. Ἰδιαίτερα ἐμπλέκονται, οὕτως ἢ ἄλλως, σὲ ὑποσυνείδητες ἐνδοψυχικὲς συναρτήσεις, οἱ ὁποῖες διαταράσσουν τὴν σχέση τοῦ φορέα τους μὲ τὴν ὀφειλομένη θεραπευτικὴ πρακτική!