Αποτελεί η σιωπή και η απραξία των ποιμένων πνευματικό έγκλημα και γι’ αυτό αιτία διακοπής εκκλησιαστικής κοινωνίας;

   Παράδειγμα πρῶτο (βλέπε καὶ ποινικὸ κώδικα, 232, παρ. 2): Παρασιώπηση ἐγκλήματος χαρακτηρίζεται ἡ παράλειψη ἔγκαιρης ἀναγγελίας στὴν ἁρμόδια Ἀρχή (ἢ πλησιέστερη Ἀρχή) σχεδιαζομένου ἢ πραγματοποιουμένου κακουργήματος. Στὴ νομικὴ ἐπιστήμη θεωρεῖται ὡς ἰδιώνυμο πλημμέλημα γνήσιας παράλειψης ποὺ τιμωρεῖται μὲ φυλάκιση μέχρι τριῶν ἐτῶν. Ἡ δὲ παρασιώπηση θεωρεῖται ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀπονομῆς τῆς δικαιοσύνης.

Παράδειγμα δεύτερο: Φιλικό μας ἢ συγγενικό μας πρόσωπο σιωπᾶ ἢ ἀνέχεται βαριὲς ὕβρεις ἢ ἀπαράδεκτες ἀναφορὲς στὸ προσωπό μας εἴτε ἀπὸ φόβο εἴτε ἐπειδὴ δὲν τὸ νοιάζει. Θὰ συνεχίσουμε νὰ ἔχουμε ἐπαφὴ μὲ τέτοιους "φίλους" ἢ "συγγενεῖς" ἢ θὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ κοντά τους, μέχρι νὰ καταλάβουν τὸ λάθος τους;

  Παράδειγμα τρίτο: Πῶς χαρακτηρίζουμε πολιτικοὺς, ἐπιστήμονες καὶ ἀνθρώπους τοῦ πνεύματος, γενικὰ ὑψηλὰ ὑφισταμένους ποὺ σιωποῦν (ὅπως τώρα μὲ τὴν κρίση), ἐνῶ συντελοῦνται ἀδικίες, ἐγκλήματα, ἠθικὲς καὶ πνευματικὲς ἀλλοιώσεις; Σωστούς, ἠθικούς, ἀνθρώπους μὲ εὐθύνη; Συνεχίζουμε νὰ τοὺς ἐκτιμοῦμε καὶ νὰ τοὺς ἀκολουθοῦμε; Ἐὰν μάθουμε π.χ., ὅτι ἕνας γιατρός, ἕνας καθηγητής κλπ. εἶναι κομπογιαννίτες, θα σιωπήσουμε ἢ θὰ προσπαθήσουμε νὰ προστατεύσουμε καὶ τοὺς συνανθρώπους μας ἀπὸ τὴν ἀπάτη τους; Καὶ ἐὰν σιωπήσουμε κὰι αὐτὸ ἀποκαλυφθεῖ, θὰ ἔχουμε δίκιο, ὅταν διαμαρτυρόμαστε, ἂν ὁ περίγυρός μας μᾶς ἀποφεύγει καὶ μᾶς κατηγορεῖ, ὅτι γνωρίζαμε καί παρόλα αὐτὰ σιωπήσαμε καὶ δὲν καταδικάσαμε; 

   Ἐὰν λοιπὸν στὴν κοσμική μας ζωὴ ἰσχύουν τέτοιοι νόμοι, γραφτοὶ καὶ ἄγραφτοι, θὰ ἀνεχθοῦμε στὴν τήρηση τοῦ δόγματος, στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, τὴν σημαντικὴ δηλ. πλευρὰ τῆς ζωῆς μας, νὰ ἰσχύουν ἄλλοι; Ὁλόκληρη ἡ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας διαμορφώθηκε ὄχι μόνο πρὸς διδαχὴ καὶ σωτηρία τῶν πιστῶν, ἀλλά κατὰ ἀντιπαράθεση πρὸς τὶς αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες προσβάλουν τὸν Θεὸ τὸν ἴδιο καὶ ἐμποδίζουν τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας νὰ θεραπεύσει τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία: Ἡ ἀποδοχὴ λοιπὸν τῆς αἱρέσεως ἀπὸ τὸν Χριστιανὸ καὶ κυρίως ἀπὸ τὸν Κληρικὸ καὶ Ἱεράρχη καταστρέφει τὸ προστατευτικὸ καὶ θεραπευτικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. «Ὅπως στὸν ἰατρικὸ χῶρο σὲ ἕναν κομπογιαννίτη (ψευτογιατρό) δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τοῦ ἐπιτραπῇ νὰ θεραπεύῃ, ἔτσι καὶ στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτραπῇ σὲ ἕναν αἱρετικὸ νὰ θεραπεύῃ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Διότι, ἐπειδὴ εἶναι αἱρετικός, δὲν γνωρίζει, δὲν μπορεῖ νὰ θεραπεύῃ» (Ιωάννου Ρωμανίδου, Πατερική Θεολογία, 2004, σελ. 203). Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Χριστιανὸ καὶ κυρίως τὸν Κληρικὸ καὶ Ἱεράρχη, ποὺ συνειδητὰ σιωπᾶ ἢ ἀδιαφορεῖ νὰ καταδικάσει τὴν αἵρεση καὶ ἔτσι νὰ προφυλάξει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἑδραίωσή της. Εἶναι λοιπὸν εὐνόητο, βάσει καὶ τῆς κοσμικῆς καὶ τῆς πατερικῆς, ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας ὅτι τὸ γεγονὸς τῆς αἱρέσεως δὲν ἐλλοχεύει μόνο στὴν πλήρη ἀποδοχὴ καὶ πρέσβευση τῶν αἱρετικῶν δογμάτων, ἀλλὰ καὶ -ἀνεξαρτήτως ἂν ἡ ὑπόλοιπη συμπεριφορά μας εἶναι ἐπαινετή- στὴν συνειδητὴ ἀδιαφορία, στὴν σιωπὴ καὶ στὴν ἀπραξία ἀπέναντι στὴν αἵρεση καὶ μέσω αὐτῶν στὴν ἀποτροπὴ ἀντιδράσεων.

  Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη ἐπικρίνει ο Χριστός τοὺς Ἐπισκόπους, τῆς Περγάμου καὶ τῶν Θυατείρων, διότι ἐνῶ ἡ διαγωγή τους σὲ γενικὰ θέματα εἶναι καλή, μολαταῦτα ἐπιτρέπουν στοὺς αἱρετικοὺς Νικολαΐτες και ψευδοπροφῆτες νὰ πλανοῦν καὶ νὰ βλάπτουν τὸ ποίμνιόν τους· «Ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἀφεῖς τὴν γυναίκά σου Ἰεζάβελ, ἣ λέγει ἑαυτὴν προφῆτιν, καὶ διδάσκει καὶ πλανᾶ τοὺς ἐμοῦς δούλους πορνεῦσαι καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα». Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὅμως ἐπαινεῖ τὸν ἀμελῆ σὲ μερικὰ θέματα Ἐπίσκοπον Ἐφέσου, διότι ἀναδεικνύει τοὺς ψευδοπροφήτες καὶ μισεῖ τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν «Ἀλλὰ τοῦτο ἔχεις, ὅτι μισεῖς τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ἃ κἀγώ μισῶ» (Ἀποκ. 2, 12‐23 καὶ 2, 6).

  Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο παραινεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τοὺς πιστούς, ὄχι μόνο νὰ μὴν ὑπακούουν σὲ κακοὺς ποιμένες ἀλλὰ καὶ νὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ αὐτούς, λόγῳ τοῦ κινδύνου ποὺ ἐπιφέρουν (Ὁμιλ. εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους 34, 1. PG 63, 231), καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς διδάσκει, ὅτι δὲν δικαιολογεῖται ἡ ἀδιαφορία ἤ ἡ σιωπή ὅταν «πίστις τό κινδυνευόμενον». Ἡ σιγὴ σὲ θέματα πίστεως εἶναι τὸ τρίτο εἶδος ἀθεΐας μετὰ ἀπὸ τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόρριψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Γρηγορίου Παλαμᾶ, Συγγράμματα, σελ. 479‐483).

   Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ μὴν ἔχουμε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία ὄχι μόνο μὲ αὐτοὺς τοὺς Κληρικοὺς ποὺ κηρύττουν τὴν αἵρεση ἀλλὰ καὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ σιωποῦν καὶ δὲν κάνουν τίποτα ἐναντίον της, μέχρι νὰ ἀλλάξουν στάση. Ἡ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας δὲν εἶναι μία μόνιμη κατάσταση, ἀλλὰ μία ποὺ ἰσχύει μέχρι νὰ ἐπανέλθει τὸ ὀρθόδοξο δόγμα καὶ ἡ ὀρθόδοξη στάση στην Ἐκκλησία. Ὅσο ὅμως ἰσχύει ἡ αἵρεση, ἡ σιωπή, ἡ ἀπραξία καὶ ἡ ἀδιαφορία πρέπει νὰ ἐφαρμόζεται, ὡς ὁμολογία ἀπέναντι στὸν Ὕψιστο, ὡς τεῖχος ἀπέναντι στὴν αἵρεση καὶ ὡς ἔνδειξη ἀγάπης καὶ ἐνδιαφέροντος στὴν Ἐκκλησία Του καὶ στοὺς ἀδελφούς μας.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Έχουμε σβήσει από τη συνείδησή μας ότι ο "Θεός ου μυκτηρίζεται"? Ιδιαίτερα από Ποιμένες και μάλιστα για θέματα Πίστεως και αιρέσεως;

Θεραπεία μέσω αυστηρότητας

Από τόν Ευεργετινό

Ο μέγας Γρηγόριος επέστρεψε κάποτε στήν πόλη του από τή γειτονική πόλη Κόμανα.
Καί επειδή σέ όλους ήταν γνωστό ότι πάνω από όλα φρόντιζε γιά τήν ανακούφιση εκείνων πού είχαν ανάγκη, δυό Εβραίοι, είτε αποβλέποντας σέ κάποιο κέρδος είτε επιδιώκοντας τόν εμπαιγμό του, ως δήθεν ευκολόπιστου, παραφύλαξαν στό δρόμο, απ όπου θά περνούσε.

Καί ο ένας ξάπλωσε ανάσκελα στήν άκρη τού δρόμου καί έκανε τόν πεθαμένο. Ο άλλος πάλι, θρηνώντας τάχα τό νεκρό, μοιρολογούσε υποκριτικά καί φώναξε στόν άγιο, πού περνούσε μπροστά τους:
Αυτός ο δύστυχος πέθανε ξαφνικά, καί κείτεται γυμνός, απροετοίμαστος γιά τήν ταφή! Σέ παρακαλώ, άνθρωπέ μου, μήν παραβλέψεις τό ιερό χρέος, αλλά νά λυπηθείς τή φτώχειά του καί νά προσφέρεις κάτι, ό,τι έχεις, γιά νά μπεί τελευταίο στολίδι στό σώμα του.
Αυτά έλεγε καί έτσι ικέτευε τόν άγιο ο Εβραίος. Κι εκείνος, χωρίς καθόλου νά εξετάσει τήν υπόθεση, έβγαλε τόν μανδύα του, τόν

Ο Φίλης απειλεί, αλλά η Π.Ε.Θ. ΤΡΙΚΑΛΩΝ και ΠΙΕΡΙΑΣ δείχνουν τον δρόμο!

    "Π.Π.": Καθηγητής, παρὼν σὲ συνάντηση ὁμάδος θεολόγων κατὰ τὴν ὁποία συζητήθηκε τὸ θέμα, μᾶς διαβίβασε τὴν πληροφορία πώς, ὅταν ἐτέθη τὸ θέμα (στὴν συνάντηση Φίλη-Συμβούλων θεολόγων) τῶν διαμαρτυριῶν τοῦ θεολογικοῦ κόσμου, ὁ ...δημοκράτης Φίλης ἀπάντησε: "Φέρτε μου ὀνόματα"!!! Εἶναι δὲ γνωστὸ ἀπὸ τὸ διαδίκτυο ἡ ἐπιβεβαίωση αὐτῆς τῆς ἀπειλῆς, ἀπὸ τὶς φράσεις τοῦ ἴδιου τοῦ Φίλη· ἔχει πεῖ (ἐδῶ): "Δεν θα ανεχθούμε ως υπουργείο φαινόμενα παρενόχλησης της νομιμότητας. Παρακαλώ κι εσείς στο βαθμό που αντιληφθείτε έστω και περιθωριακά τέτοια ζητήματα, υπηρεσιακά να τα ανακοινώσετε"! Τουτέστιν: Μόνο τὴν μαζικότητα τῶν ἀντιδράσεων λαμβάνουν ὑπ' ὄψιν. Κι ἂν αὐτὸ δὲν γίνει, οἱ μεμονωμένες φωνὲς θὰ σβήσουν! Δυστυχῶς ἡ Ἱεραρχία, [ὡς Διοικοῦσα καὶ ...Ποιμαίνουσα(!) Ἐκκλησία] ἐπέτρεψε νὰ μεταφερθεῖ τὸ θέμα σὲ ἐπιτροπές, δηλαδή, ἄλλη μιὰ φορὰ πρόδωσε τὸν ἀγώνα τῶν θεολόγων! Σημαντικὸ μοχλὸ πιέσεως θὰ παίξουν (ἂν συσπειρωθοῦν) οι Σύνδεσμοι Γονέων κι ὅσοι ἄλλοι φορεῖς ἔχουν συνειδητοποιήσει τὸν κίνδυνο πλήρους ἀπο-Ὀρθοδοξοποιήσεως τοῦ σχολείου!

 Η ΠΕΘ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΚΑΙ Η ΠΕΘ ΠΙΕΡΙΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

 Με θαρραλέες και ομολογιακές Ανακοινώσεις τους το παράρτημα της ΠΕΘ Τρικάλων και το παράρτημα της ΠΕΘ Πιερίας έδωσαν το στίγμα της αντίστασης του θεολογικού κόσμου στα νέα Προγράμματα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών.

   Συγκεκριμένα η παραδοσιακή φωνή των δύο παραρτημάτων σημαίνει εγερτήριο σάλπισμα αντίστασης κατά των νέων

«Ο οικουμενισμός, σαν οδοστρωτήρας ισοπεδώνει τα πάντα και αυτοί ασχολούνται...».

Αναβολή συζήτησης:

Έξυπνο «κόλπο» αλλ΄ ουκ εκ του αγαθού.

     Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος

    «Μιλάει το πρόβατο και δε μιλάει ο τσομπάνης;»

Μετά από όσα διαδραματίστηκαν στην Κρήτη, και συγκεκριμένα με την ανυπακοή της αντιπροσωπείας της Ελλαδικής Εκκλησίας, στην εντολή που πήρε από την Ιεραρχία και την αλλοίωσή της, ήρθε στη συνέχεια η δεύτερη ανυπακοή, με μια πολύ ύποπτη κίνηση, με ένα περίπαιγμα, θα λέγαμε. Η μετάθεση –ουσιαστικά η αποφυγή– της συζήτησης του θέματος στην πρόσφατη σύνοδο της Ιεραρχίας. Αποφυγή ήταν και μάλιστα προγραμματισμένη και σκόπιμη μετάθεση. Τουτέστιν

Η ημέρα του Κυρίου (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Εἶναι δύσκολο νά μιλήσει κανείς γιά τή μέλλουσα κρίση. Ἐπειδή δέν θά πεῖ γιά τά παρόντα καί ὁρατά, ἀλλά γιά τά μέλλοντα καί ἀόρατα. Καί ἐγώ, πού θά μιλήσω, καί ἐσεῖς, πού θά μέ ἀκούσετε, χρειαζόμαστε πολλές προσευχές καί καθαρότητα τοῦ νοῦ καί φόβο Θεοῦ. Ἐγώ γιά νά μιλήσω σωστά, κι ἐσεῖς γιά ν᾿ ἀκούσετε προσεκτικά. Τό θέμα αὐτοῦ τοῦ λόγου εἶναι «ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου», τότε πού ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας, θά ἔρθει πάλι, ὄχι ὅμως πιά σά λυτρωτής, μά σάν κριτής, «ὅς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ». Τότε, ὅταν θ᾿ ἀστράψει ἡ ὑπερουράνια λάμψη τῆς Θεότητός Του, ὁ αἰσθητός ἥλιος θά σκεπαστεῖ ἀπό τή λαμπρότητα τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως, τ᾿ ἀστέρια θά σβηστοῦν καί ὅλα θά δώσουν τόπο στόν Ποιητή τους. «Ὥσπερ γάρ ἡ ἀστραπή ἀστράπτουσα ἐκ τῆς ὑπ᾿ οὐρανόν εἰς τήν ὑπ᾿ οὐρανόν λάμπει, οὕτως ἔσται καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ ἡμέρᾳ αὐτοῦ». Τότε ὁ Θεός θά τά γεμίσει ὅλα μέ τό φῶς Του, καί θά ᾿ναι πιά, μόνος Αὐτός, Ἡμέρα μαζί καί Θεός.
Ἐνῶ ὅμως γιά τούς δίκαιους καί τούς μετανοημένους ὁ Κύριος θά εἶναι Ἡμέρα ἀνέσπερη, ἀτέλειωτη καί γεμάτη χαρά παντοτινή, στούς ἁμαρτωλούς καί ἀμετανόητους θά εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀθέατος, ἐπειδή στήν παρούσα ζωή δέν φρόντισαν νά καθαριστοῦν, γιά νά δοῦν καί ν᾿ ἀπολαύσουν τό φῶς τῆς δόξας Του. Δίκαια, ἑπομένως, θά τό στερηθοῦν. Γιατί ὁ πανάγαθος Θεός

Εορτή του Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

     Ἡ μνήμη του μετατίθεται ἐδῶ, διότι τὴν 12^η Μαρτίου συμπίπτει μὲ τὶς ἡμέρες της Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

   Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, γεννήθηκε τὸ ἔτος 949 μ.Χ. στὴ Γαλάτη τῆς Παφλαγονίας ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ εὔπορους, τὸν Βασίλειο καὶ τὴν Θεοφανώ. Ὁ θεῖος του Βασίλειος, ὁ ὁποῖος κατεῖχε ὑψηλὴ θέση στὸν αὐτοκρατορικὸ οἶκο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, προσέλαβε νωρὶς τὸν ἀνεψιό του κοντά του, ὅπου, ὅπως ἦταν φυσικό, ἔτυχε καλῆς παιδείας. Ὅμως ὁ Ὅσιος δὲν ἔδινε προσοχὴ καὶ δὲν ἔδειχνε ἐνδιαφέρον γιὰ μάθηση.

Κατὰ τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ὁ Συμεὼν γνωρίστηκε μὲ ἕναν μοναχὸ τῆς περιωνύμου μονῆς Στουδίου, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν, ἐπίσης, Συμεών. Ὁ μοναχὸς αὐτὸς ἔγινε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὁ πνευματικός του πατέρας. Ὅταν κατὰ τὸ ἔτος 963 μ.Χ. πέθανε ὁ θεῖος του, ὁ Συμεὼν προσῆλθε στὴ μονὴ τοῦ Στουδίου, ὅπου ζητοῦσε «τὸν ἐκ νεότητος αὐτοῦ χρηματίσαντα πατέρα πνευματικὸν καὶ διδάσκαλον». Ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος Συμεὼν παρομοιάζει τὸν θεῖο του μὲ τὸν